Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1939, Blaðsíða 6

dáð og framúrskarandi snarræði, bæði fullorð-
inna og barna, eins og t. d. sú saga, er 3 menn
hlupu um borð í skip eitt, sem lá við Imperial
Oil Pear og kviknað hafði í, sleptu öllum land-
festum og létu það reka út á fjörðinn og opnuðu
þar fyrir botnlokurnar og sökktu því, til þses að
það ylli ekki enn meira tjóni. Einnig var þar
önnur saga um hetjudáð og snarræði lítillar 9
ára stúlku. Húsið, sem hún bjó í með móður sinni,
hrundi að nokkru við sprenginguna og lærbrotn-
aði konan við það á báðum lærum og um leið
kviknaði í húsinu. Þetta var alveg niður við höfn-
ina. Tók þá litla stúlkan til, náði sér í kaðal, brá
mig-------og þar með er draumurinn búinn! Hvað á
ég að gera?“
Lawton sagði, að það vissi hann ekki, og skipstjóri
tautaði illskulega, að honum væri víst nokkuð sama,
hvað úr þessu yrði. En svo byrjaði hann að athuga
stýrimann sinn — hátt og lágt.
„Þar hafði ég það!“ tilkynnti hann sigri hrósandi.
,,Þér verðið skipstjórinn og farið í einkennisbúninginn
minn. Ég stelst í land!“
Lawton stýrimaður drap tittlinga og var orðlaus, en
skipstjóri hélt áfram að útskýra hið snjalla áform sitt
með breiðu brosi.
„Augnablik“, sagði stýrimaður loks. „En ef hann
spyr nú eftir mér — ég meina stýrimanninum? Hvar
erum við þá?“
Pottle skipstjóri veifaði hendinni gegn svo smávægi-
legri mótbáru:
„Auðvitað hefi ég sent stýrimanninn í land i erind-
um skipsins. Verið þér nú ekki að þessu, Lawton, ég
veit, að yður mun farast þetta prýðilega. Þér hafið
svo oft framkvæmt skipstjórastörf hér um borð!“
Það fór að létta yfir stýrimanninum. „Ég held að
það væri bezt að ég prófaði jakkann yðar fyrst“, sagði
hann.
Að því undanskildu, að jakkinn var dálítið víður mið-
skips, fór hann Lawton prýðilega, og hinir tveir sam-
særismenn voru önnum kafnir við að dást að þessu, þeg-
ar tilkynnt var, að herra Smith forstjóri væri kominn
um borð.
Það kom óðagot á Lawton, og hann fór að reyna að
hafa sig úr skipstjórajakkanum, en skipstjóri hjálpaði
honum jáfnharðan í hann aftur.
„Við erum orðnir of seinir", endurtók Lawton í sí-
fellu.
„Ég held nú síður“, sagði skipstjóri og gerði síðasta
átakið, sem þurfti til þess að koma stýrimanninum í
jakkann aftur. „Þér verðið að bjarga þessu, stýri-
maður!“
Lawton snerist á hæli og sá, að skipstjóri var flúinn
af vígvellinum, og hafði tekið stýrimannsjakkann með
sér á flóttanum.
„Fari hann í grængolandi-----“ tautaði stýrimaður
í bræði sinni, því að nú sá hann, að héðgn af varð ekki
VÍKINGUR
honum undir herðar móður sinnar og dró hana
því næst út úr rústunum út á götuna. Var þetta
afrek litlu stúlkunnar mjög rómað í blöðunum
og að verðleikum. Voru fleiri slíkar sögur, er ég
ekki man að segja frá. í stuttu máli sagt, allt
það, er fyrir augun bar, er við virtum þetta fyrir
okkur á fjórða degi, bar vott um svo átakanlegt
slys, að slíks eru víst fá dæmi. Slíkir atburðir,
sem þessir, verða öllum mönnum minnisstæðir,
og þó auðvitað fyrst og fremst þeim, er verða
fyrir sorgum og tjóni af þeim sökum.
Á. S.
snúið við. Nauðugur viljugur varð hann að vera Pottle
skipstjóri, hvað sem á dyndi.
Svo gekk hann út á þilfar og heilsaði herra Smith
með meistaralegri skipstjórakveðju.
„Velkominn um borð, herra minn“, sagði hann hjart-
anlega — — og svo einblíndi hann í forundran á
þennan margumtalaða herra Smith. Því að • hvorugt
augað var ,,blátt“, og nef hans var í fullkomlega eðli-
legu ásigkomulagi! En hann var reifaður um hendina.
Það var auðséð, að herra Smith líkaði þessi ,,skoðun“
hálf-illa.
„Ef yðu,r er svona starsýnt á hendina á mér, skip-
stjóri, þá er bezt að ég segi yður það strax, að ég
datt á þilfarinu í gærkvöldi".
Lawton vísaði veg inn í skipstjóraklefann. Hlátur-
inn sauð í honum. Þetta var þó likt skipstjóranum, að
ljúga upp heilum slagsmálasögum! Það sá ekki mikið
á þessum herra Smith eftir allt saman.
„Whisky, heíra Smith?“ spurði hann kurteislega.
„Nei“, hreytti hinn út úr sér. „Ég kom hingað til
að frétta af sjóferð yðar, skipstjóri. Er allt í lagi?“
„Allt í stakasta lagi, herra“, svaraði Lawton. „Eng-
in ofhleðsla, engin óhöpp, engin veikindi------------“.
Hr. Smith spurði svo ótal spurnínga, sem Lawton
leysti greiðlega úr. Svo fór hann að spyrja um stýri-
mennina.
„Prýðilegir náungar“, svaraði Lawton. „Einkum og
sér í lagi er þó fyrsti stýrimaður réglulegt þing. Hann
er alveg óþreytandi“.
„Það er naumast að þér hrósið honum“, sagði for-
stjórinn þurrlega.
„Hann á það líka skilið. Ég get óhræddur trúað hon-
um fyrir skipinu i hvaða veðri sem er“.
Herra Smith kinkaði kolli og bað Lawton að sýna
sér skipið.
Lawton stökk upp og ætlaði að fara að vísa Smith
leið, þegar hann sá þvílíka sjón, að honum lá við yfir-
liði.
Hann hafði haldið, að skipstjói'i væri kominn í land
fyrir löngu. En þarna var hann Ijóslifandi. Hann stóð
úti á þilfarinu, á nærbuxunum, og var að spyrja annan
stýrimann hvernig hann gæti ætlazt til þess, að hann
færi í land svona fáklæddur!
FRH. Á BLS. 16.
14