Iðnneminn - 01.04.1995, Blaðsíða 4

Snemma á ölclinni
rora iðnaðannenn,
menn sem kunnu til
verka og voru jafn-
v>elfyrirmenn bœj-
arins, þeir spígspor-
uðu um bœinn
prúðbúnir með
embœttismannaleg-
an svip, með virðu-
legt höfuðfat og
vandaðan staf Þetta
voru menn semfólk-
ið í bamum dáðist
að.
í dag kemur ósjálfrátt upp
í koll ungu skrifstofudöm-
unnar - skítugur, smurbor-
inn, úfinn og illa þefjandi
maður í mislitum götóttum
sokkum, þegar minnst er á
„iðnaðar-"mann.
Iðnaðarmenn eru þó enn
með efnaðra fólki bæjarins,
teljast yfirleitt til efri milli-
stéttar og oft með sjálfstæð-
an rekstur sem er algert
„hit" hjá ungu skrifstofu-
dömunum í dag. En hvað er
það þá sem gefur viðskipta-
fræðingnum (sem svo mikið
er af, að þeir eru meira að
segja farnir að vinna við
skúringar fyrir 300 kall á
tímann) svona miklu meiri
virðingarblæ heldur en iðn-
aðarmanni (sem er frekar fá-
gætur með allt að 3300 kall á
tímann strax eftir skóla)?
I gegnum áratugina hefur
af einhverjum orsökum sí-
fellt minni virðing verið bor-
in fyrir verkmenntun, fag-
mennsku og handbragðinu
sem iðnaðarmenn hafa. Eitt-
hvað er það og ljóst að við-
horfið þarf að fara að breyt-
ast.
Eitt af því sem kann að
hafa áhrif á virðingu fyrir
iðnnámi er að á meðan stúd-
entar útskrifast með miklum
látum og haldnar eru glæsi-
legar veislur þar sem þeir
mæta uppábúnir og taka við
skrautskrifuðum prófskír-
teinum, fá iðnnemar sent
heim til sín í pósti, krump-
aða tölvuútskrift af lokaein-
kunn úr sínu námi. Hvers
vegna er gert svona við
stúdentinn sem stendur
slippur og snauður eftir
menntó, með almenna
menntun í ensku, dönsku,
stærðfræði og félagsfræði og
hefur lítið annað í höndun-
um en formlegt leyfi til að
fara í Háskólann (þ.e. ef
4 IÐNNEMINN