Bjarmi - 01.06.1997, Blaðsíða 11

„Kirkjan þarf að laera
að gefa, fórna"
Rætt við sr. Karl Sigurbjörnsson
Karl Sigurbjörnsson er prestur í
Hallgrímskirkju í Reykjavík.
Hann var fyrst beðinn að segja
svolítið frá sjálfum sér.
„Ég er fæddur í Reykjavík 5. febrúar
1947, sjötti í röð átta systkina. Foreldrar
mínir eru Magnea Þorkelsdóttir og
Sigurbjörn Einarsson sem var kennari
við guðfræðideild Háskólans þegar ég
man fyrst eftir mér. Hann sinnti auk
þess talsverðri prestsþjónustu sem íyrr-
verandi prestur í Hallgrímssókn og af-
leysingum; er það mikilvægur þáttur í
bernskuminningum mínum.
Kona mín er Kristín Guðjónsdóttir,
bankastarfsmaður, frá Móhúsum á
Stokkseyri. Við giftumst árið 1970 og
eigum þijú böm, Ingu Rut, sem stundar
nám við Kennaraháskólann, Rannveigu
Evu, sem vinnur við gestamóttöku á
hóteli, og Guðjón Davíð sem er á íyrsta
ári í i'ramhaldsskóla."
Trúin er ómissandi
Hvemig vaknaði trúaráhuginn?
„Helgar athafnir, giftingar og skirnir í
litlu stofunni á Freyjugötu 17 voru hluti
af hrynjandi daganna. Foreldrar okkar
ólu okkur upp í „guðsótta og góðum sið-
um“ - trúariðkun í formi borðbæna og
kvöldbæna, biblíusögum, og kirkjuganga
á sunnudögum var ómissandi sem og
fundir í KFUM á sunnudagseftirmiðdög-
um. Allt er þetta veganesti úr bernsk-
unni sem hefur fylgt mér síðan. í raun-
inni var trúaruppeldi mitt og þroski
fremur áfallalítill og án stórkostlegs
uppgjörs. Vissulega hefur maður gengið
í gegnum krísur og átt sínar Jakobs-
glímur og enn og aftur uppgötvað og
þreifað á að Guð er trúr og auðugur að
miskunn.“
Hvers virði er trú þín þér og hvemig
rækirðu hana?
„Trúin er ómissandi fyrir mér. Ég get
ekki ímyndað mér líf án trúar. Þó er það
ekki trú mín, sem skiptir mig mestu,
heldur Drottinn. Hann er trúr. Trú er
umfram allt það að þiggja náð Guðs, orð
hans til leiðsagnar, og þiggja hand-
leiðslu hans. Trúin er líka samfélag,
samfélag við Guð og náungann. Trú er
ekki það að hafa allt á hreinu, kunna
réttu svörin, eiga réttu ráðin. En vita og
treysta hvar það er að finna. Mér eru
líka mikilvæg orð Jesú vlð Símon Pétur;
Ég hef beðið fyrir þér að trú þín þrjóti
ekki. Að vera borinn á bænarörmum er
undursamleg náð. Ég finn mig líka bor-
inn á bænarörmum góðs fólks og trúar-
samfélags kirkjunnar.
Ég leitast við að byrja hvern dag
snemma með lestri Guðs orðs, gjaman
samkvæmt lesskrá Biblíufélagsins, og
eins eða fleiri Davíðssálma. Ég rejmi að
lesa þá með það í huga að ég heyri þar
lifandi rödd lifandi Guðs og lifandi fólks
sem notið hefur vináttu hans og sam-
íylgdar. Davíðssálmar hafa verið bæna-
bók Guðs lýðs um árþúsundir, Jesús
bað þá við móðurkné og kirkjan hans á
öllum tímum sækir þangað styrk, leið-
sögn, áminningu og ómælda huggun
svo þar finnum maður sig í þessu sam-
félagi trúarinnar. Eins er um tíðagjörð-
ina sem er mér einnig mikilvæg. En ég
leyni því ekki að það er ekkert einfalt,
stundum jafnvel þó nokkuð flókið mál
að halda uppi reglulegu bænalífi.“
Hvenær og hvers vegnafórstu að sinna
kirkjulegum málefnum? Hvenærfórstu
að axla ábyrgð í kirkjunni?
„Ég sogast inn í þetta að vissu leyti. Ég
ætlaði mér aldrei að verða prestur; taldi
mig alls ekki mann til þess. Veigamikil
ástæða fyrir því að ég ákvað að fara í
guðfræði var að ég dvaldi sem skipti-
nemi í Bandaríkjunum í eitt ár og
kynntist þar frábærum prestum. Ég
kynntist mjög lifandi kirkju þar sem
þjónustan var í fyrirrúmi og ég varð
þátttakandi í starfí hennar. Þama vakn-
aði löngun til að þjóna kirkjunni.
Ég fann köllun til að þjóna lúrkjunni
og fór í guðfræðideildina að loknu
stúdentsprófl árið 1967 og lauk prófi í
janúar 1973. Ég var prestsvígður 4.
febrúar sama ár til Vestmannaeyja.
Ég get ekki ímyndað mér lífán trúar. Þó er pað ekki
trú mín, sem skiptir mig mestu, heldur Drottinn.