Líf og list - 01.10.1951, Blaðsíða 17

RÖKKURBRUGG
LJÓÐ EFTIR ÓSICAR JÓN
Vciztu, hvers þtl lcitar, er þú leitar?
Veiztu, hver.t jni horfir, jtegar juí horfir?
Veiztu, hvað jn! syngur, j>egar j>ú syngur?
Veiztu, hvað jng langar, þegar j>ig langar?
Veiztu, hvaS j>ú étur, þegar þú étur?
Veiztu, hvern þú drepur, þegar þú ilrcpur?
Veiztu, hverjum þú hölvar, þegar þú hölvar?
Veiztu, hvaS þú yrkir, þegar þú yrkir?
Augtt full af brennivtni,
eyru full'af ákavtti,
augnakarlar fullir af bruggi,
móSa á gleraugum sálarinnar.
Lappir vinu minnar elskulegrar
stiga inn i morgunbirtuna.
I garSinum bak viS húsiS vex rabarbari.
Nœturdrukknar sólir eru rattSar i myrkrinu.
Opinn munnur ungrar vinu minnar
er alveg botnlaus, fttllur af vini brennandi naulnar.
Veiztu, hvers þú leitar, Jónki?
aq. t
(Ath.: Þetta gamanljóð barst Lífi og list skömmu eftir
að kvæðið NÆTURVÍN eftir Jón Óskar birtist í júní-
heftinu, enda ort í tilefni af því).
á fjöllum benda til þess, að þeir, sem gáfu nöfnin,
liafi haft sterka tilfinningu fyrir lögun þeirra, t.
d. Súlur, Skjaldbreiður, Hengill. Málarinn finnur
sér þar stöðugt viðfangsefni, myndhöggvarinn
hefur engu við að bæta.
ÞEGAR YFIRLITSSÝNING íslenzkrar mynd-
listar var haldin eftir nýjár í Þjóðminjasafnshús-
inu, var tákn sýningarinnar stytta eftir Ásmund
Sveinsson, við inngöngudyr. Inni voru alls um 30
höggmyndir. Sýndu þessi verk, að við eigum góða
listamenn á því sviði. Þar voru tréskurð'ur, gibs-
myndir, grágrýtismyndir, marmari, brons eftir
Asinund Sveirisson, Tove og Sigurjón Ólafsson,
Magniis Árnason, Gest Þorgrímsson og RíJcarð
Jónsson. Myndir tveggja ungra myndhöggvara
komu ekki nógu snemma til iandsins til að vera
með á sýningunni.
Ásmundur hafði fullgjört tvær myndir úr eik
fyrir sýninguna og voru báðar undrafögur verk.
Hann leikur sér að hrynjandi línanna. Listamað-
urinn fer hamförum og beinir allri orku, sem hann
hefur ]agt í húsasmíð'ar, járnbeygingar og stækk-
un eigin mynda á undanförnum árum að þessum
tveim síðustu listaverkum: Helreiðinni og Tónum
Jiafsins. Malarínn, sem er úr bronsi, er kaldari
mynd, en þar má sjá sama spretthraða línanna.
A þessari sýningu kom Ásmundur með svo fjöl-
breytt sýnishorn af mvndlist sinni, að furðulegt
var, hversu lítið hans var getið í umsögnum um
sýninguna strax á eftir. Það var gamla sagan um
myndhöggvarana, sem gleymast.
Það er líka alltaf nýstárlegt að sjá, hvað skap-
ast úr gráum steini í Laugarnesi hjá Tove og
Sigurjóni. Sú listsköpun verður til í þráa við allt
og spyr engan leyfis, en hlýtur að verða til.
Sigurjón ber enga blómarósafegurð á borð, held-
ur fegurð steinsins grás og kalds. Listaverkið á sér
engan tíma, það gæti eins vel verið grafið úr jörð
frá Tnkum, en er samt algjörlega 20. aldarinnar.
Kona með Jcött er ein slík mynd. Tækni hans er
tröllsleg. Stundum vekur hann of mikla furðu, en
oftar talar hann til manna og er þá aftur komið
að myndinni ICona með kött.
Tove hefur líka sína miklu tækni og sterka,
sjálfstæða persönu. Það er sérstæður innileiki í
myndum hennar. Efniviðurinn, sem hún glímir
við, ætti að vera kvenmönnum ofvaxinn. Hún á
sér fáa jafningja á Norðurlöndum ef ekki í Evrópu.
Grjóti hefur verið rutt óþyrmilega úr vegi, hús
verið byggð úr því og þakin torfi, mosi og skófir
hafa leitazt við að hylja það, þótt það taki aldir.
En meitillinn berar nekt þess, til að grjótlandið
megi bera sinn rétta ávöxt.
Oscar Wilde og franskur leikari ræddust við:
— Hvað er siðmenning, herra Wilde?
— Fegurðarást.
— Og hvað er fegurð?
— Það, sem borgaralegu fólki finnst ljótt.
— Og hvað er það, sem borgurunum
þykir fallegt?
— Það er ekki til!
_____________________________________j
LÍF og LIST
17