Vera - 01.10.1983, Blaðsíða 10

Sigurvegari í smásagnakeppni VERU
Smásagan „Það er ægilega ljótt..“ var
valin besta sagan af þeim 10 sem VERU
bárust í smásagnakeppninni sem blaðið
stóð fyrir. í niðurstöðu dómnefndar seg-
ir: „Niðurstaða meirihluta dómnefndar
er sú að verðlauna söguna „Það er ægi-
lega ljótt...“. Efni sögunnar er athyglis-
vert og býður upp á möguleika til skír-
skotunar út fyrir söguna. Höfundur
vinnur á hnitmiðaðan hátt úr efni sínu.
Sagan er sögð frá sjónarhorni barns og
tekst höfundi vel að lýsa hugarheimi
þess. Stíll sögunnar er einlægur og á
köflum ljóðrænn.
Dómnefndina skipuðu þær:
Dóra Guðmundsdóttir, verslunar-
maður, Fríða Á Sigurðardóttir, rit-
höfundur og Ragnhildur Richter, BA í ís-
lensku.
Hanna Lára Gunnarsdóttir var nafnið
í umslaginu merkt „PONS“ sem var dul-
nefni höfundar verðlaunasögunnar, og
heimilisfangið var ísafjörður. VERA
hringdi vestur til að óska Hönnu Láru til
hamingju og jafnframt að fá einhverjar
upplýsingar um hana fyrir lesendur
blaðsins.
Hanna Lára er 28 ára gömul, ísfirð-
ingur í húð og hár. Sagan hennar „Það er
ægilega ljótt..“ er það fyrsta sem birtist
eftir hana á prenti. Hún sagði að þessi
viðurkenning væri sér vissulega hvatning
til frekari dáða. Þegar hún var spurð
hvaða tíma hún notaði helst til að skrifa
sagði hún „allar stundir" Það væri ein-
mitt kosturinn við að búa úti á landi, þar
væru allar vegalengdir svo stuttar og því
hefði fólk tíma til alls! (Stelpur er þetta
ekki eitthvað fyrir okkur? Allar vestur!)
Um skólagöngu sína sagði Hanna Lára
að hún hefði hætt í menntaskóla farið að
búa og eignast litla stelpu sem nú er 5
ára. En núna vinnur hún á skrifstofu
Menntaskólans á ísafirði.
Um áhugamál sín sagðist hún helst
hafa áhuga á fólki. Hún hefur reyndar
prófað ýmislegt, m.a. lagt stund á tón-
listarnám og reyndi helst að prófa sem
flest. Núna væri hún einmitt byrjuð að
æfa með leikfélaginu eftir 7 ára hlé.
Aðspurð um „kvenfrelsisbaráttuand-
ann“ á ísafirði sagði Hanna Lára að sér
liði eins og síðasta Móhíkananum. í bæ
eins og ísafirði væru allar aðstæður
aðrar en við hér á höfuðborgarsvæðinu
öldumst upp við. Þar fer blóminn af
unga fólkinu í framhaldsnám og því væri
eiginlega stórt gat í stað fólks á aldrinum
20-30 ára. Áður en menntaskólinn kom
vantaði allt fólk á aldrinum 16-20 ára,
gatið hefði bara færst fram. Þannig að
hún væri dálítið ein á báti. Það væri helst
með þessu „farandfólki" sem þangað
kæmu nýjar hugmyndir en það stoppaði
stutt. Hún sagðist hafa verið svarsýn á
baráttu kvenna en eftir að konur fóru að
láta friðarbaráttu meira til sín taka er
hún orðin bjartsýnni og vonar að hún
berist vestur til ísafjarðar sem allra fyrst.
VERA óskar Hönnu Láru til ham-
ingju með verðlaunin sem voru kr.
5000. - og verða þau send við fyrsta tæki-
færi. Jafnframt þökkum við öllum hin-
um sem sendu okkur sögu fyrir þátt-
tökuna og sögurnar verða endursendar
um hæl.
„Það er ægilega
Straumur flóttafólksins liggur gegnum þorpið mitt. Litur þess er
grár og gangur þess hægur. Fullorðna fólkið virðist ekki gefa þess-
um mannverum neinn gaum, en við börnin störum stóreygð og opin-
mynnt á hverja nýja fjölskyldu, sem tekur sér bólfestu í einhverjum
kofanna. Portin og húsaskriflin — ævintýraheimur okkar barnanna
— eru búðir þessa fólks. Mest finnst okkur til koma að sjá öðruvísi
fólk. Það er margt í þessum hópi. Að minnsta kosti ef miðað er
við okkar tíma. Hælistímann. Þegar fólk er falið á hælum og stofn-
unum. Áður voru eldhúskytrur, svefnskonsur og stofuholur látnar
nægjasem felustaðurfyriröðruvísifólið. En það dugirekki. Viðsjá-
um það, börnin.
Þetta flóttafólk, sem er að flýja sveitina sína og á viðkomu í þorp-
inu mínu, er á leið suður. Það hefur með sér lúin húsgögn, koppa
og kirnur sem orka framandi á þorpsbarnið. Svo og aumingjarnir,
sem auðvitað eru með í ferðinni. Enginn tekur til þess að þetta fólk,
öðruvísifólkið, er kallað aumingjar í daglegu tali. Við börnin gríp-
um setningar eins og: „Hún á dóttur sem er aumingi“. „Þau verða
hér þangað til hún fær vist á hæli í Reykjavík, næsta vor“ Og ég
dregst að þessu fólki.
Bakhúss við heimili mitt er port. Og þar stendur lítill húskofi.
Einn góðan veðurdag, setjast mæðgur að 1 þessum kofa. Móðirin
gömul sveitakona. Dóttirin þrítugur aumingi. Áður en ég veit af, er
10