Vera - 01.04.1986, Blaðsíða 28

„Þeir eru
vingjarnlegir
við
nýgræðinga“
Guðrún J. Halldórsdóttir, skólastjóri
Námsflokka Reykjavíkur, tók sæti á Alþingi
þann 10. febrúar s.l., í fjarveru Sigríðar
Dúnu. Meðferðis hafði hún frumvarp um
fjarnám, þingsályktunartillögu um fullorð-
insfræðslulög, og fyrirspurn um norsku-
og sænskukennslu.
Vera kom að máli við Guðrúnu og spurði hana hvern-
ig það væri að sitja á Alþingi íslendinga? „Alþingi er
virðulegur staður, eins og ég vissi fyrir", sagði Guðrún.
„Á göngunum eru virðulegir verðir sem fylgjast með
hvort einhver óboðinn gestur er á ferð. Þegar ég var bú-
in að vera þarna í nokkra daga, kom einn þeirra til mín
og baðmig umaðfæra bílinn minn. Éghafði lagt honum
upp að gangstétt fyrir framan Alþingishúsið. Hann hef-
ur líklega haft áhyggjur af því að ég væri að taka plássið
frá ráðherrum”.
„Annars er Alþingi viðkunnalegur vinnustaður og
þingmenn almennilegir. Einn bauð mig velkomna með
kossi, en hann þekkti ég að vísu fyrir. Fyrsta daginn fór
ég út úr efri deildar þingsalnum og inn í hliðarherbergi,
þar sem gluggi vísar út á Austurvöll. Ég var að vitja um
bílinn minn sem var þarna ólöglegur uppi á gangstétt.
Inni í hliðarherberginu var þingmaður sem sá mig horfa
út um gluggann. Hann kom til mín og sagði góðlátlega
„Já, þetta er nú Austurvöllur”. Þeir hafa verið virkilega
hjálplegir og vingjarnlegir við þig? „Já, þeir ortu jafnvel
til mín vísu“, sagði Guðrún. „Þegar ég flutti jómfrúr-
ræðuna þá mælti ég fyrir frumvarpi til fjarnáms. Davíð
frá Arnbjargarlæk var eitthvað neikvæður og voru
nokkur orðaskipti á milli okkar um efni frumvarpsins, en
það fór allt vel að lokum. Nokkrum dögum seinna þegar
þingsályktunartillagan um fullorðinsfræðslu var til um-
ræðu í sameinuðu þingi kom hann með þessa vísu:“
Guörún merkið hefur hátt,
hennar málin eru góð.
Við höfum þegar samið sátt,
því sendi ég henni þetta Ijóð.
„Og ég hnoðaði saman svari að bragði:“
Guörún Halldórsdóttir
Vísuna ég þakka þér
og það sem henni að baki er
þau mál sem ég fyrir brjósti ber
berðu sjálfsagt líka,
þingið þyrfti fleiri bændur slíka.
„Ég hugsa að þegar kosningar eru í nánd kveði við
annan tón“, sagði Guðrún. „Eitt sinn fór Hjörleifur vin-
samlegum orðum um mig í ræðustóli. Ég fór til hans í
kaffistofunni á eftir og þakkaði honum. Þá sagði Jón
Baldvin „ég skal bara segja þér, Guðrún mín, við stund-
umekki svonagælur hérnaáAlþingi". „Það má líklega
eiga von á því að það sé pínulítið hvassara þarna á köfl-
um. Þeir eru vingjarnlegir við nýgræðinga, en eru þó
misjafnlega hatrammir út í Kvennalistann".
Hvað kom þér mest á óvart, var Guðrún spurð. „Það
hvað þingmenn voru lítið í sætum sínum og mikið á
göngunum. Ósjálfrátt talaði ég hærra en ella því mér
fannst ég þurfa að ná til þeirra fram á gang“.
Hvernig finnst þér gæði umræðunnar vera? „Þeir
reyna að tala um það sem þeir hafa vit á, koma sér upp
sérsviði og hafa þá kynnt sér málin til hlítar. Endrum og
eins varð maður var við sýndarmennskuupphlaup þeg-
ar einhverjir voru á pöllunum. Þá töluðu þeir meira fyrir
pallafólkið en þingheim annan og voru sífellt að gjóa
augum upp á svalirnar".
Þá hafa þeir nú ekki látið sig vanta? „Nei, aldeilis
ekki“, sagði Guðrún. „Þetta er erfiðast fyrir litlu flokk-
ana þar sem fáir þurfa að hafa vit á öllu. Þess vegna
þurfa litlir flokkar að stækka, þess vegna þurfum við að
vera helmingi fleiri næst“, sagði Guðrún aö lokum.
J