Breiðfirðingur - 01.04.1945, Blaðsíða 34
32
BREIÐFIRÐINGUR
Beinin í pokanum
Þegar ég var barn, dvaldi gamall maður á heimili
foreldra minna. Hann hafði náð liárri elli, er ég man
fyrst eftir honum, enda var hann orðinn hvítur fyrir
hærum, blindur og' liafði litla ferlivist. En liann var fróð-
ur um marga hluti og kunni frá ýmsu að segja, en það
notuðum við okkur óspart, krakkarnir. Oft undum við
löngum stundum við kné hans og' með brennandi fróð-
leiksþorsta barnsins drukkum við þar í okkur ýmsar
sögur og sagnir, ævintýri og ljóð, er festust furðulega
djúpt í undirvitund okkar. Vafalaust hefði verið unnt
að efa sannleiksgildi margs þess, er við beyrðum. Um
það hirtum við ekki, en gáfum ímyndun okkar og hug-
myndaflugi lausan tauminn og svifum á töfraklæði dag-
draumanna óravegu í tíma og rúmi.
Ein sagan, sem þessi elskulegi fræðaþulur sagði okk-
ur, skaut nýlega upp kollinum i hug mér. Ég veit ekki,
hvort hún er sönn eða ekki, enda liygg ég, að það ski])ti
ekki mestu máli. Hann sagði, að hún liefði gerzt fvrir
löngu síðan í fagurri sveit vestur við Breiðafjörð. Frá
áreiðanlegri heimildum kann ég ekki að greina. En ég
vænti þess, að sumum, sem lesa liana, þyki að henní
einhver ánægjuauki, þótt hún verði ekki i mínum hönd-
um i jafnglæstum ævintýraramma og hún var á vör-
um öldungsins látna.
Magnús hét maður og var Björnsson. Hann var fædd-
ur og alinn, upp í Dölum vestur, en kynjaður úr Breiða-
fjarðareyjum. Þegar liann var enn lítt af bernskuskeiði,
drukknaði faðir Iians, og varð þá móðir hans að fara
í vinnumennsku með yngstu börn sín tvö, en þau elztu,
og meðal þeirra var Magnús, urðu að fara að sjá fvrir
sér sjálf. Réðst hann þá í vinnumennsku og var í ýms-