Vísir - 01.02.1915, Blaðsíða 3

Jón Ásgeirsson á Þinfeyrum (f.
1839, d. 1898) var frábærlega vél
sefinn maður, til sálar og líkama.
^'|ra nianna best vaxinn, ramur að
afl> skyt'a með afbrigðum og hug-
viísmaður mikill. Hann var tví-
mæ'alaust slyngasti hestamaður í
Húnavatnssýslu á sinni tíð og átti !
hvern hestinn öðrum betri. Hag-
yrðingur var hann góður, en gerði
lítið að kveðskap. Eitt sinn var
onum stefnt fyrir verslunarskuld,
°tí mæ,ti út á Skagaströnd. Hann
"aði sætt í málinu, er hann þóttist
niega við una. Að því loknu tók
hann hest sinn og reið heim. En
Þegar hann s»é á bak, kvað hann
pessa vísu;
Heðan burtu held eg frá,
húsi rnammons vina,
skuldafrí og skelli á
skeið um veröldina.
Eitl sinn sem oftar kom Jón ut-
f.? af ^hagaströnd ; hann hafði tvo
‘ ,reiöar °g fór mikinn. Þá bjó í
* jardal f Refasveit Jason bóndi.
ann var hagoröur vei. Enerjón
.! Þar um garð gerði Jason vísu;
hun er þannig :
Slynur frón með stórhljóðum
sta,s við skóna harða,
hegar Jón á Þingeyrum
Peysir ljóni gjarða.
Egill.
a bar við skömmu fyrir andlát
ms Blöndals, hins þjóðkunna
S“rnanns Húnvelninga, að kona
nótt ^ SkaSaströnd heyrði um
róm'i h^ kVeðiö var a 2iugga yfir
^ugur viða er dofnaður,
rótt má kvíða núna,
Senn frá lýð er sofnaður
sýsiu-prýðin Húna.
KigJfi
SmekklioBtisMöín
-0- Hverfisgötu 34. -o-
Margar teg. af:
KEXI og KAFFIBKAUÐI
með lægsta verði í bænum.
y aupÆ le^sUxtva
frá J, Schannong.
Umboð fyrir ísland:
Gunhild Thorsteinsson,
Reykjavfk.
GUÐM. ÓLAFSSON
yfirdómslögmaður. Miöstræti 8
Sími 488. Heima kl. 6—8.
ÓLAFUR LÁRUSSON
yfirdómslögm. Pósthússtr. 19.
Sími 215. Venjulega heima kl.l 1 —12
og 4—5
Bogi Brynjólfsson
yfirrjettarmálaflutningsmaður.
Skrifstofa Aðalstræti 6 (uppi)
Venjul heima kl. 12-1 og 4-Ö síðd.
Talsfmi 250.
Bjarni Þ Johnson
yfirdómslögmaður,
Sími 263. Lækjargötu 6A.
Heima 12—1 og 4—5.
Hérmeð tiikynnist
bæjarbúum
að ösku og öðru affalli úr húsum má
ekki kasta í sjóinn innan Granda-
garðs til Rauðarár.
Þeir sem gera sig seka í jjessu
verða tafarlaust iögsóttir.
Fyrst um sinn má keyra ösku í Skot-
húsveg sunnan við Ishúsið við Tjörnina
og í slakkann fyrir framan Gasstöðina.
Heilbfjgðisfulltrúinn í Reykjavík,
27. jan. 191ó_
Árui Einarsson.
Munið eftir
bögglakveldinu
í ,Hlín‘ í kveld.
Gefið til Samverjans. Það
gleður þá sem bágt eiga.
Tennur
eru tilbúnar og settar inn, bæði
heilir tanngarðai og eiristakar
tennur,
á Laugaveg 31, uppi.
Tennur dregn-r út af lækni dag-
ega kl. 11 — 12meðeða andeyf-
ingar.
Viðtalstími 10—5.
Sophy Bjarnarson.
Skrlfstofa j§j
Elmsklpafél. «
íslands
er flutt í Hatriar- K
arstræti M 10 g
uppi (áður skrifit. js
Edinöorgar). S
Talsími 409. g
aaKgafigsiKaigaaBii
Gefið til Samverjans. Margir
eru þeir hér í bæ sem hjálpar þurfa.
Fallegi Jivlti
púkinn.
Hftir
Guy Boothby.
Frh.
Þetta var henni leyft, og er því
Var lokið, fórum við, en áður hafði
eg þó hripað á miðann til þín.
Við bjuggumst við að þú myndir
oðar koma með okkur og geta
fengið hana leysta úr varðhaldi.*
*Eg fékk ekki bréfið frá þér fyr
en eh'r kl. 8. Eg var í svo und-
ariegu skapi í gærkvöld, að eg fór
að ganga langar leiðir eftii það,
er eg skildi við ykkur. Þetta er
hcnna, janet. Tókstu
'n' monnunum f stúkunnj beint
El °kkUr ' CtTO Eane?
« Þu hehr g„l það, þá hlýturS
traá - - -
*JU: eg tók einmitt eftir þeim,
siðaðT' S-ýndUS‘ Þeir vera mÍ°g illa
hafi naUngan ES held að Alie
areiðanlega þótt það líka. En
hvað koma þeir þessu máli við?«
»Ekki annað en þaö, að mað-
urinn, sem sat aftanti! í stúkunni,
var enginn annar en sá, sem nefnd-
ur var í síðustu blaðagreininni um
fallega, hvíta púkann. Hann var
svo sannarlega Ba^kmansworth,
maðurinn, sem fallegi, hvíti púk-
inn lét taka af póstskipinn og flengja
úti á rúmsjó.«
»En hvað kemur þaðAIievið?*
»Það? Ekki nema — onei, það
er ekki til neins, að vera að leyna
því lengur, það veröur að vitnast
hvort sem er, enda veit eg aö mér
er óhætt að segja þér það, — í
stuttu máli, Janet, af því að Alie
e r fallegi, hvíti púkinn.*
»Ó Georg, góði, besti bróðir
minn! Ósköp eru að heyra þetta;
getur það verið satt?«
»Alveg satt, Janet|«
»Og ællaðir þú að verða til
þess, að ganga að eiga fallega,
hvíta púkann?«
»Segðu ekki „ætlaðir,“ segðu
„ætlar“! Klukkan er ekki nema hált-
sex ennþá. Það h ýtur að líða
hálfur annar tími áöur en eg geti
gert nokkuð til gagns á lögreglu-
stöðinni. Ef þú vilt hlusta á mig,
þá skal eg segja þér hina furðu-
legu sögu af Alie og því, hvernig
eg komst í tæri við hana. Þegar
þú svo rifjar upp fyrir þér það,
sem þú hefir sjálf séð, þá geturðu
dæmt um það, hvers konar kven-
maður fallegi, hvíti púkinn er.«
Svo tók eg til og sagði frá öll-
um mínuní ævintýrum. Eg lýsti
meðferðinni, sem faðir hennar
hafði orðið fyrir af hálfu stjórnar-
innar, og því, hvernig hann stofn-
aði sjálfur konungsríki handa sér
í Kyrrahafinu. Þá atvikunum, sem
gerðust eftir dauða hans, og hvern-
ig Alie erfði ríkið, um deilur hennar
og stjórnarinnar eystra, og réttlæt-
isverk hennar og málagjöld, er hún
skapaði mönnum. Þá um þaö, er
bólusóttin stakk sér niður í nýlendu
hennar og hún sendi eftir mér,
hvað eg sá á eynni, og hvernig eg
fékk fyrst ást á henni. Þetta var
löng saga, og þegar eg hafði lokið
henni, var klukkan orðin nærri 7.
Þá leit eg á Janet og sá að hún
var með tárin í augunum.
»Hvað heldur þú nú um fallega,
hvfta púkann?« spurði eg.
»Eg held það, Georg, að við
verðum að bjarga henni, hvað sem
það kostar!«
»Auðvitað verðum við að gera
það, og nú ætti eg að fara og
finna hana. Á eg að sidla nokkru
til hennar frá þér?«
»Skilaðu til hennar ástarkveðju
frá mér og segðu henni það, að
henni skuli verða bjargað, hvaö
sem tautar«.
»Eg er viss um, að það gleður
hana, að vita það, að þú hefir
traust á henni, þrátt fyrir það sem
orðið er. Vertu nú sæl!«
»Vertu nú sæll, aumingja Georg
minn.«
Eg fór nú út og flýtti mér nið-
ur Gloucester Road, fór svo með
neðanjarðarbrautinni til Temple og
þaðan gekk eg til Bow Street.
Þegar eg kom inn á lögreglustöð-
ina, baö eg um að fá að tala við
mann þann, er þá hafði þar yfir-
stjórn. Eg sagði þessu uggvænlega
yfirvaldi hvað mér væri á höndum
og beiddist þess, að mér yröi leyft
að tala við fangann.