Vísir - 31.07.1915, Blaðsíða 3

V ISIK
JDvefiWÍ s\ttoia o$ feampavúíi. SutiV \9ö.
S?. Jónsson & Co.
hata nú aftur fengið margar
fallegar tegundir af
VEGGFÓÐRI.
Skemtiterðir
til Viðeyjar!
Vélbátur Steindörs Einarssonar flytur fólk til Viðeyjar
á morgun — sunnudag 1. ágúst.
Báturinn fer frá bæjarbryggjunni stundvíslega kl. 11 árd., 12
2, 31/,, 5, 6'/2 og 8. Síðasta ferð frá Viðey kl. 9 um kveldið.
Flutningsgjald 50 aurar báðar leiðir fyrir fullorðna og 35
aura fyrir börn.
Hótel Valhöll
á Þingvöllum.
BSSr Að gefnu tilefni tilkynnist að matur er seldur að
eins á kr. 1,75—2,25 sé staðið við í 3 daga.
— Rúmin eins og áður. —

iK?
Reykið AII Right *
fæst að eins í
ú
t
t

Landsstjörnunni.
Skip óskast
til þess að sækja íslensk koi til Patreksfjarðar fyrri hluta næsta
mánaðar.
Upplýsingar gefur
Guðm. E. Guðmundsson.
ÖLTEGUNDIRNAR
ágætu, svo sem:
REFORM — CENTRAL — LAGER — PILSNEE — PORTER
einnig Hafnía öl.
fást hvergi ódýrari í kössum en í verslun
Ásgríms Eyþórssonar,
Sími 316. Austurstræti 18
Dreng eða stúlku
með iöngun og hæfileika til að
læra að teikna, tek eg til kenslu.
Skiltavinnustofan á Hverfisg. 44.
Bendtsen.
Kandis-
sy kur
fæst hjá
Tóma poka
undan rúgi og hrísgrjónum
(200 pd.), kaupir
Versi. „Hlíf“ Grettisg. 26
háu verði. Hringið 503,
Jes Zimsen.
SendV^ auc^slngat
VVmaYilega.
*}Ca\x$\3 öt Jtá Q^e\3vnnV ^VU S^aVVa^tVmsson. S'mV 390,
Örskurður hjartans
Eftir
Charles Garvice.
Frh.
>Hvað mikið er það, Talbot?s
spurði hann mjóróma og háðsleg-
ur á svipinn.
Talbot brosti og beit á vörina.
Það var nauðungarbros. »Þér hittið
altaf á naglahausinn, Sir.«
Jarlinn strauk hvítu, holdgrönnu
hendinni yfir blóölausar varirnar.
»Tíminn er of dýrmætur til þess,
að honum sé eytt«, mælti hann.
»Auðvitað fór eg nærri um það,
að þú myndir ekki hafa heiðrað
okkur* — Talbot tók eftir orðinu
,okkur‘ — »með komu þinni, nema
því aðeins að þú hefðir erindi. Og
erindið er vanalega — peningar.«
Talbot krosslagði fæturna og lést
brosa. »Svo að eg sé jafn hrein-
skilinn og þér, herra — fjárhagur
minn er slæmur núna«, sagði hann.
Jarlinn smakkaði á vínglasinu
sínu. »Já, látum okkur sjá. Eg
lofaði þér fintm þúsund pundum á
ári. Það er nú ekki svo lítið, Talbot.«
»Nei, Sir, alls ekki, en þér hafið
enga hugmynd um, hve maður í
minni stöðu þarf að kosta miklu til.«
»Ojú, eg hefi þaö«, hreytti jarl-
inn úr sér kuldalega og tilfinning-
arleysislega. »Þú gleymir því, að
eg sjálfur hefi verið í sömu stöðu
og það meö mtkið minna fé undir
höndum. Mér er það ráðgáta —
hvað þú gerir viö peningana. Þú
hefir ekki — he — heimili fyrir að
sjá. Nei, þú ert ekki þess háttar
maður. Eg — afsakaðu — óska
stundum að það væri svo. En það
myndi eyða um of tíma þínum.
Já, eg veit ekki, hvað þú gerir við
þá. Fyrirgefðu forvitnina. Eg játa,
að eg hefi engan rélt til að hnýs-
ast í það. Eg befi einungis þau
hlunnindi, að eg á að láta hinn
tilvonandi jarl af Lynborough hafa
nóg fé til þess, að lifa eins og hon-
um er samboðið. Hvað mikið viltu,
Talböt? Það er eiginlega eina
spurningin.«
Þetta napra, kalda háð og kær-
leiksleysi var sem vandarhögg fyrir
Talbot. En hann lét þó ekki á neinu
bera »Eg hefi orðið fyrir býsna
miklum útgjöldum nýlega. Eg er
hræddur um, að eg verði að biðja
yður um 2000, Sir.«
Já, já. Því ekki það«, sagði jarl-
inn með glaðværð, sem auðsæilega
vissi á ílt. »Eg skal gefa þér ávís-
un, áður en þú ferð. Hve nær
veröur það? Á morgun líklega?«
»Já, eg á að halda ræðu annaö
kvöld
»Einmit það. Eg skal biðja Vero-
niku að útbúa ávísunina í fyrra-
málið. Já, meðal annars, úr því að
eg mintist á Veroniku, Talbot, er
best eg segi þér, að eg samdi erfða-
skrá mína hér um daginn. Eg arf-
Ieiddi Veroniku að aleigu minni,
að hverjum skilding, sem eg get
Iátið ganga til hennar.*
Hann dró augun í pung og
horfði með arnhvössu augnaráöi
framan í frænda sinn. Talbot lét
sér ekki bregða. Andlitið varð þó
enn hvítara en ella, sérstaklega
kringum nasaholurnar.
»Einmitt það, Sir«, tautaði hann.
»Já, eg gerði einmitt það«,sagði
jarlinn og glotti að þeim áhrifum,
sem hvössu augun hans höfðu séð
að orðin höfðu á Talbot, »Því
ekki það? Hún hefir auðsýnt mér
trygö og hollustu. Hún er náskyld
mér. Eg veit að þú sérð ekki eftir
þeim peningum. Tekjurnar hafa
aukist síðustu árin, það verðurnóg
handa þér. Eg hefi lagt dálítið af
tekjum mínum fyrir, og sé ekki
annað en þú getir það, alveg eins
og eg.«
Talbot lygndi aftur augunum.
Hjartað barðist í brjósti hans eins
og eimreiö, sem er beitt fyrir of
þunga lest. Honum virtist alt dansa
fyrir augum sér. Hann hafði altaf
búist við að erfa séreignir jarlsins,
og nú var honum sagt, að þær
ættu allar að renna til stúlkunnar,
sem hann hafði aðeins talið yfir-
ráðskonu. »Þér hafið fullan rétt til
að verja fé yöar sem yður líst, Sir«,
sagi hann loks. Hann var ekki viss
um, að sér hefði tekist að láta ekki bera
á vonbrigðunum og hatrinu, sem ólg-
aði í brjósti hans.