Vísir - 01.08.1915, Blaðsíða 3

V i S 1 K
SawUas s\tvot\ o$ fe&mpavta.
Svm\ \9ö.
Tíl Ferðalaga!
Stormföt, miklu úr að velja.
Olíuföt, margar tegundir og hentug fyrir
ríðandi, gangandi og hjólandi,
fyrir
veiðimenn og ,sport’-fiskimenn.
Sportföt — Sportbuxur — Sportsokkar — Sporthúfur
Sportpeysur — Sportskyrtur.
Bókatöskur — Burðarbretti (bogmeis), ómissandi fyrir þá,
sem bera þungar baktöskur.
I
Attavitar* ómissandi á ferðalögum, bæði sumar og vetur.
Tjöld (4 manna) áreiðanlega vatnsheld. Vega að eins 4V2 kgr.
með öllu tilheyrandi og kosta kr.: 30,oo.
Mýslör, frá 0,50 hvert.
Brauns Verslun,
Reykjavík. Aðalstræíi 9.
Atvinna.
Nokkrir menn geta fengið nú þegar góða atvinnu fram í október.
Afarhátt kaup í boði I
Semjið sem fyrst við
Olaf Gfslason Kárastfg 13.
Reykið A 11 Right
fæst að eins í
Landsstjörnunni. 'i
Reykið að eins
Chariman og
Vice-Chair
Cigarettur.
Kandis-
sykur
fæst hjá
Jes Zimsen.
Brjóstsykursverksmiðjan í
Stykkishólmi
býr til alls konar brjóstsykur úr besta efni. Pantanir afgreiddar um
hæl um alt land. Styðjið íslenskan iðnað. Reynið Stykkishólms-
sætindin — og þér kaupið aldrei annarsstaðar.
Einar Vigfússon.
Hittist á Hótel ísland nr. 9, fyrst um sinn.
Fást hjá öllum betri verslunum.
Tóma poka
| undan rúgi og hrísgrjónum
(200 pd.), kaupir
Versl. „Hlíf“ Grettisg. 26
háu verði. Hringið 503. j
Det kgL octr.
Brandassurance Comp.
Vátryggir: Hús, húsgögn, vörur
alskonar o. fl.
Skrifstofutími 8-12 og 2-8 Austurstr.
N. B. Nielsen.
Sewdvl &uc^s\tigM
ttmat\le$&.
'ól \xí Qt$etl\t\ti\ Súkú
VJrskurður hjartans
Eftir
Charles Garvice.
Frh.
»Alveg rétt, öldungis rétt«, sagði
jarlinn. Hann þagnaði eitt augna-
blik, skygði hönd fyrir augu og
horfði fast á unga manninn. Talbot
heyrði hann ekki segja neitt, en var-
ir hans bærðust þó og hann var
að tala við sjálfan sig:
»Hvers vegna ekki? Hann er,
hygg eg, ekki verri en fólk er flest.
Hún sómdi sér vel sem greifafrú af
Lynborough. Mér geðjast ekki að
honum, hann er hennar ekki verður.
En hvaða maður er verður nokk-
urrar konu? Á eg að stinga upp á
því? Varla nauðsynlegt. Honum
deúur það sjálfum nógu fljótt í
hug, grunar mig.« Hann glotti og
bætti við upphátt: »Veronika er orð-
in fögur stúlka, eða finst þér það
ekki, Talbot?«
Talbot gaut augunum til hvíta
andhtsins, sem var svo líkt sfinx-
uiium í Egyptalandi. Þvínæstsagði
hann festulega og innilega: »Hún
er indæl stúlka. Eg varð alveg hissa,
þegar hún kom inn í stofuna í gær-
kvöld, það var nrðið svo langt síð-
an eg hafði séð hana.«
»Hún verður góður kvenkostur«,
sagði jariinn gletnislega. »Það er
ekki of mikið sagt, að hún sé að-
dáunarverð. Þótt hún hefði ekki
fengið þessar eignir, heföi hún sjálf-
sagt fengið góða giftingu.«
»Alveg áreiðanlega«, sagði Talbot
og stóð á fætur. »Á eg ekki að
leiða yður inn í dagstofuná, Sir?«
»Þökk, nei. Ef þú vilt gera svo
vel að hringja á þjóninn niinn,
ætla eg að fara að hátta. Eg vil
ekki ónáða ykkur Veroniku.*
Útidyrnar voru opnar og Talbot
fór út og gekk þar um gólf nokkra
hríð, áður en hann fór inn í dag-
stofuna. Hann hafði ekki náð sér
eftir fregnina, sem hann hafði feng-
ið. Hann og enginn annar vissi, hve
mjög hann þurfti á peningum að
halda. Það var beinlínis ómöguiegt
fyrir hann að vera án þeirra. Lof-
ræða jarisins um Veroniku hafði
heldur ekki verið þýðingarlaus. Já,
hún var yndisleg kona. Hann hat-
aði það að; kvænast, vildi draga
það í lengstu lög, en —
Hann leit inn í gegnum glugg-
ann á dagstofunni. Veronika sat
þar við píanóið, og studdi annari
hendinni féttilega á nóturnar, en lék
þó ekki. Hinni hendinni sfuddi
hún undir kinn. Hún horfði beint
fram undan sér og var auðsjáanlega
hugsi. Hún var hrífandi fögur, en
Talbot, frænda hennar hitnaði þó
ekki um hjartaræturnar. Hann bar
hvorki aðdáun né ást í brjósti. Hann
sá einungis stúlkuna, tökubarnið,
sem hafði rænt hann fé frænda4ians.
Hann varpaði ólundarsvipnum, og
gekk síðan brosandi inn í dagstof-
una.
»Viljið þér gera svo vel að
syngja fyrir mig, Veronika?« spurði
hann.
Veronika varö dálítið hissa á
því, hve rómurinn var hlýr og vin-
gjarniegur. Henni datt ekki í hug,
að jarlinn hefði sagt honum, að
hún væri orðin erfingi jarlsins. Þótt
henni hefði dottið það í hug, heföi
hún þó aldrei getað grunað neinn
mann í Talbots stöðu um, að hann
léti slíkt hafa áhrif á sig.
Hann stóð upp við píanóið, á
meðan hún söng fyrir hann og
vottaði henni þakklæti sitt í sama
hlýja og vingjarnlega rómnum.
»Söngrödd yðar hefir tekið mikl-
um framförum«, sagði hann. »Hún
var ávalt fögur og skær, en nú
syngið þér eins og listamaður.*
»Eg hefi notið yðar kenslu«,
sagði Veronika, sem var glöð yfir
lofi hans, enda þótt henni geðjað-
ist ekki að honum. »Lynborough
lávarður hefir verið mér svo góður.«
»Það er ekki undarlegt«, svaraði
hann. »Hvernig gæti hann — hvern-
ig gæti nokkur verið öðruvísi við
yður?« Hann hallaði sér áfram og
horfði í augu hennar með auð-
sýnilegri aðdáun.
Hann sá það á undrunarsvipn-
uin, sem korn á andlit hennar, að
hann fór of geyst af stað, og byrj-
aði því að tala um heilsu jarisins
og fólkið á heimilinu.