Heimskringla - 04.03.1915, Blaðsíða 2

HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 4. MARZ 1915.
THE CROTO DRUG CO.
WINNÍPEG
Bætir
fljótlega
Ábyrgst
RHEUMA TIC
TREATMENT
Ver8 $1.50
Rafmagns heimilis áhöld.
Hughes Rafmagns Eldavélar
Thor Rafmagns Þ»vottavélar
Red Rafmagns í>vottavélar
Harlev Vacuum Gólf Hreinsarar
“Laco ’ Nitrogen og Tungsten Lamp-
ar.
Rafmagns “Fixtures”
“Universal” Appliances
J. F. McKENZIE ELECTRIC
CO.
419 Portage Ave.
Phone Maln 4064 Winnipeg
Viógjörtiir af öllu tagl fljótt og vel
af hendi leistar.
D. GEORGE & C0.
General House Repairs
Cablaet Makera and Upholaterera
Furntture repaired, upholstered and
cieaned, french pollshing and
Hardwood Finishing, Furni-
ture packed for shipment
Chairs neatly re-caned.
Phone Sher. 2733 369 Sherbroeke St.
THE CANADA
STANDARD LOAN CO.
Aiial Skrlfatofa, Wlnnlpeg
$100 SKULDABRÉF SELD
Tilþæginda þeim sem hafa smá upp-
hæöir til þess aö kaupa, sér i hag.
Upplýsingar og vaxtahlutfall fæst
6. skrifstofunni.
J. C. Kyle, rfifismafiur
4SH Maia Street, Wlnnlpejg.
Pian o stil/ing
Ef þú gjörir árs samning um
að láta stilla þitt Píano eða
Player Píano, þá ertu æfinlega
tíss um að hljóðfæri þitt er í
góðu standi. í>að er ékki að-
eins að það þurfi að stilla
píano, heldur þar að yfirskoða
þau vandlega.
Samnings verð $6.00 um árið,
borganlegt $2.50 eftir fyrstu
stillingu, $2.00 aðra og $1.50
þriðju.
H. HARR/S
100 SPENCE STREET
CARBON PAPER
for
TTPEWRITER—PENCIX,—
PEN
Typewriter Ribbon for every
make of Typewriter.
G. R. Bradley
& Co.
304 CANADA BLDG.
Phone Garry 2899.
Klatur, töskur, húsmunlr eöa ann-
aö flutt eCa geymt.
ISABEL BAGGAGE AND
TRANSFER ST0RAGE
GAKKY
1008
83 ISABEL 9TRBBT
Radd Framleiðsla
Mra Ho laek, 4SS ArllnKton 9t. or
relöubúln ah velta móttöku nem-
•ndum t/rlr raddframlelöslu ot
■öng.
Vegrna þess aö hún heflr kent
aemendum á Skotlandl undlr Lond-
on Royal Academy próf meö bezta
árangrl er Mrs. Hossack sórstak-
lega vel hœf tll þess aö gefa full-
komna kenslu og meö láu veröl.
Símið Sherb. 1779
Brúkaöar saumavélar meö hæfi-
legn veröl.; nýjar Slnger vélar,
fyrlr penlnga út 1 hönd eöa til letlgu
Partar i allar tegundlr af vélum;
aögjörö á öllum tegundum af Phon-
nographs á mjög lágu veröL
Sími Garry 82 1
J. E. BRYANS
531 SARGENT AVBS.
Okkur vantar duglega "agenta" og
verksmala.
Hugarhvarf 1 um vestur-
íslenzka menning.
Erindi flutt af hr. Stefáni Thorson
á fundi Menningarfélagsins
þann 11. febr. 1915.
(Niðurlag).
Eg á nú eftir að minnast á viku-
blöðin okkar, Lögberg og Heims-
kringlu.
Margir gjöra þá staðhæfingu, að
hvert land eða ríki hafi þá stjórn,
sem það eigi skilið, þar sem kosn-
ingarréttur gildir; og sumir segja,
að blöðin séu spegill af hugsunar-
hætti þjóðarinnar.
Hvorugt er rétt. Blöðin hafa að
likindum meiri áhrif að skapa þann
hugsunarháttinn, sem hjá oss ríkir,
en margan grunar.
í stjórnmálum ná stundum nokkr-
ir menn völdum, sem ekki eru vand-
ir að meðulum, og geta stundum
haldið sér við völd um langan tíma
með klækjum og brögðum og kosn-
ingasvikum; þrátt fyrir það, þó
þjóðin sé yfirleitt ráðvönd. En þar
sem spliling er í stjórnarfarinu, er
hætt við að hún breiðist út. A sama
hátt geta blöð að talsverðu leyti mót
að hugsunarháttinn; eins geta blöð
skapað stefnuleysi í ýmsum atrið-
um. — Hvað stjórnmáiastefnum hjá
íslenzku blöðunum við víkur, þá
eru þær svo kunnar, að á þær er
naumast þörf að minnast. Hvað
kyrkjuleg stefna þeirra er, vitum
við líka; en hvað almenn menning-
arstefna eða stefnuleysi þeirra hef
ir verið er ekki eins ljóst.
Ekki ætla eg að fella þungan dóm
á ritstjóra islenzku vikublaðanna
okkar. Það er meiri vandi en marg-
ur hyggúr, að vera ritstjóri við dag
blað eða vikublað, og leysa það vel
af hendi. En ekki dylst mér það, að
sumt virðist hafa farið úrhendis hjá
þeim. Sumt, sem í sjálfu sér eru
kostir, getur, ef langt er farið, orð
ið ókostir.
Eitt af því, sem blöðin hafa gjört
hér, er að lofa þetta land, og er ekk-
ert út á það að setja. Það er skylda
þeirra, að gjöra slikt, ef það er gjört
með sanngirni; en þau hafa stund-
um farið feti of langt í þeim efnum,
einkum Heimskringla. — f öllum
nýlendum heimsins er efnishyggja
meir ríkjandi en í þeim löndum,
sem lengi hafa verið bygð. Orsakast
það aðallega af því, að í hinum nýju
löndum verða menn að treysta á
sjálfa sig meir cn í hinum gömlu
löndum. Menn verða að duga eða
drepast.
Sá, sem Iengst hefir verið ritstjóri
Heimskringlu hefir verið framúr-
skarandi dugnaðarmaður. Það væri
því óhugsandi annað, en að dugn-
aður væri í hans augum sá ákjósan-
legasti kostur. Framförum landa
vorra hefir æfinlega verið haldið á
lofti í Heimskringlu, og hafi ein-
hver íslendingur skara^ fram úr í
einhverju, hvort heldur a andlegan
eða líkaml.egan hátt, þá hefir Hkr.
aldrei legið á liði sinu með að skýra
almenningi frá slíku. Af auðsafni
landa vorra hefir Hkr. látið mikið;
og að mínu áliti hefir hún basunað
það alt of mikið. Og er mér nær að
halda, að alt það hól og skjall, sem
sett er á menn fyrir auðsafn, sé að
nokkru orsök til þess, hvað sumir
hér vestra álíta þeir standi hærra en
Austur-íslendingar, af því þeir (V.-
isl.) séu svo ríkir. — Enn fremur
virðist mér það lýsa menningar-
skorti, að vera alt af að hringla pen-
ingum í vösunum. Þegar eg heyri
Vestanmenn státa af auð sínum við
Austanmenn, þá fyrirverð eg mig,
— kannske af því, að eg er ekki í
þeirra tölu, sem ríkir eru.
Mér verður það lengi í minni, að
eg var í samsæti eitt sinn nokkrar
mílur frá borginni. Þar voru nokk-
urir fslendingar, allir hér úr borg-
inni og einn mað.ur heiman frá lS-
landi. Hænsaungar voru bornir á
borð, einn fyrir hvern gest; á sam-
sætinu voru um 14 manns eða fleiri,
og vorum við allir keyrðir út í bif-
reiðum, er nokkrir af þeim, er boð-
ið sátu, áttu. Undir borðum bar ým-
islcgt á góma, og einn, er helztur
var talinn af þeim, er þarna voru
saman komnir, spurði mann þann,
er nýkominn var frá Islandi, hvort
hann héldi, að hægt væri að finna
svona stóran hóp meðal 3,000 ls-
lendinga, er allir gætu ferðast á sín-
um eigin bifreiðum. Vesaiingsmann-
inum að heiman varð hálf hverft
við, og það komu á hann vöflur, en
svaraði þó loks, að það mundi vera
omögulegt. Mér fanst eg verða svo
lítill, þegar landinn kom með þessa
spurningu, að mér datt í hug, hvort
eg ætti ekki að reyna að skriða inn
hænuungann. Eg var þess fullviss
að maðurinn frá íslandi áleit sig
ekkert minni martn fyrir það, þó
hann ætti enga bifreið, og eg skildi
vel, að honum þótti spurningin
kynleg.
Að miklast af því við hvert tæki-
færi, hvað ríkir við séum orðnir og
vera sifelt að minna þá bræður vora
og systur heima á Fróni á það,
hversu oft við höfum sent peninga
heim, er sá ómenskuháttur, sem
við þurfum að kveða niður; en þetta
er svo ríkt hjá okkur, að jafnvel
sumt af skáldunum í sínum hátíða-
söngvum kváðu við þenna tón. Eg
veit, að þetta er ekki gjört af nein-
tim illum hug; það er blátt áfram af
menningarskorti. Það er eðlilegur
ávöxtur blaðamensku vorrar.
Annað, sem Hkr. hefir gjört ís-
lenzkri menning til skaða með, eru
aðsendar ritgjörðir í bundnu og ó-
bundnu máli, — eg meina ekki all-
ar, en meginhlutinn af þessum að-
sendu greinum, bera merki um
tvent: andlega fátækt og auðlegð af
hroka. En ætíð voru þó cinhverjir
af lesendunum, sem fanst sumt ræ-
kalli smellið, — og fundu svo, að
raunar mátti nú jafnast á við þetta,
og fóru svo sjálfir að rita, og sáu að
það var þó ekki vitlausara en hjá
hinum.
Ritstjórnargreinar Hkr. hafa að
öllum jafnaði verið sæmilega úr
garði gjörðar, og undantekningar-
laust mjög skilmerkilega ritaðar,
þótt máske ekki á allra fágaðasta
máli; og samkvæmt minni skoðun
á pólitík, þá voru slikar greinar
öfgafullar og ósanngjarnar. Fréttir
voru heldur ekki sagðar hispurs-
laust, heldur litaðar pólitiskri hiut-
drægni.
Á ritdómana, sem birst hafa i
blöðunum, verð eg að minnast; þeir
hafa verið afskaplegir, sumir hverj-
ir. — Bókaútgáfa okkar, þó léleg
sé, er ekki sjálfsagður vottur um
það, að íslenzk menning sé i hrörn-
un hjá okkur; en ritdómarnir, eins
og þeir hafa verið hjá okkur, eru
þess órækur vottur. Menn, sem ekki
hafa snefil af þekkingu á skáldskap,
hvorki í bundnu né óbundnu máli,
rita hverja ritdóma-delluna á fætur
annari um þcssa skáldsögu eða hina
eða þetta leikrit eða hitt. Og ef rit-
stjóri blaðs hefir nokkra skyldu
gagnvart lesendum sínum, þá er hún
sú, að taka ekki i blað sitt ramvit-
lausa ritdóma athugasemdalaust. —
Og svo, þegar vér förum að skygn-
ast um, hverjir þessir ritdómarar
eru (eg undanskil síra Rögnv. Pét-
ursson, síra h'. J. Bcrgmann og einn
eða tvo aðra), hvers verðum vér þá
vísari? Eru þessir menn nokkuð
authority i þvi, sem þeir rita um?
Sannarlega ekki. Eru það sérstakir
vitsmunamenn? Því fer fjarri. Þeir
eru flestir úr þeim flokki manna,
sem hafa gjört okkur Vestur-fslend-
ingum meiri minkun í blöðum vor-
um. Og eg vona, að þannig producls
verði ekki framvegis tekin athuga-
semdalaust.
Eitthvað verður að minnast á
Lögberg. Það er sérlega varkárt
blað; flanar að fáu. Það minnir mig
á mann nokkurn, sem eg þekti c;nu
sinni. f hvert skifti og hann settist
til borðs, — það gjörði ekkert til,
hvaða matur var á borðum: kjöt,
fiskur, brauð eða grautur —, þá
var alt af viðkvæðið hjá honum:
“Eg veit ekki, hvort eg má smakka á
þessu, eg hefi svo vondar hægðir”.
— Mér finst oft, þegar eg les Lög-
berg, að blaðið andi að mér orðum
á þessa leið: “Eg ætla nú að vera
gott barn, og eg ætla ekki að segja
neitt ljótt, og eg ætla að reyna að
styggja sem fæsta, en reyna af sam-
vizkuseini að gjöra það, sem hús-
bændur mínir segja mér að gjöra;
— ef cg get ekkert niðrandi sagt um
þá, sem þeiin er i nöp við, án þess
þó að hægt sé að hafa á þvi, þá ætla
eg þó að forðast, að nefna þá á
nafn”.
En Lögberg hefir borið á sér
meiri bókmcntalegan blæ en Hkr.,
og hcfir verið að mestu laust við,
að flytja ritdóma-þvætting; og alt
fram að þeim tíma, að það fór að
flytja alþýðuvisurnar, var minna af
leirburði, bæði bundnum og óbundn
um, í þvi en Hkr.
Það er naumast sanngjarnt, að
gjöra samanburð á íslenzku blöð-
unum, án þess að geta nokkuð um
leið um það, sein að likindum er
fyrirmynd þeirra.
Aðalmálgagn Liberal flokksins er
blaðið Free Fress hér í Winnipeg
— blað, sem af flestum, er til
þekkja, er álitið að standi engu
blaði í Canada að baki, hvort held-
ur með fréttir eða annað. Ritstjór-
inn er hæfileikamaður mikill, og
þótt blaðið sé flokksblað, þá nýtur
það virðingar hjá andstæðingum
sínum. — Lögberg hefir auðvitað
mikið af sinni pólitík frá Free
Press.
öðru máli er að gegna með Hkr.
Hún hefir sína pólitík úr Telegram,
blaði, sem liklega ekkert blað hér í
Canada stendur að baki; og væri
rangt, að halda því fram, að
Heimskr. með öllum sínum göllum,
sé ekki og hafi ekki verið merkara
blað cn Teiegram.
Eg mintist á það, að minna af leir-
burði hefði birst í Lögbergi cn Hkr.
— alt þangað tii að alþýðuvísurnar
fóru að koma þar. En síðan þær
hófu göngu sína í því blaði, hefir
það sannarlega ekki verið eftirbát-
ur, hvað bull snertir. Mér þykir
ekki liklcgt, að nokkurt blað, sem
gefið hefir verið út nokkursstaðar
á guðs grænni jörð, hafi flutt ann-
að eins kynstur af þvættingi, borið
saman við nýtilegt lesmál í blað-
inu, einsog Lögberg flutti í sam-
bandi við alþýðuvisurnar. Það er
ekkert á móti því, að vel ort alþýðu-
vísa komi öðru hvoru í blöðunum;
en að bjóða lesendum blaðsins alt
það bull, var óþolandi. Fyrst var
nú meirihlutinn af þessum alþýðu-
vísum enginn skáldskapur, hvorki
að efni né búning, og ekki sjáan-
legt, að sá, sem um þetta fjallaði
fyrir blaðsins hönd, hafi skeytt hið
minsta um það, eða þá enga hæfi-
leika haft til að velja það úr, er
eitthvert skáldskapargildi hafði. Og
svo voru heilir dálkar af rifrildi um
það, hvort þetta vísuorðið hefði
vcrið svona, eða einlivern veginn
öðruvísi, — og svo bættist það við,
að sumum var leyft, að kveða níð
um naungann, og birta það sem al-
þýðuvísur. Ef nokkur getur bent
mér á meiri ómenningarbrag á
nokkru blaði, að undanteknum hin-
um áminstu ritdómum i Hkr., þá
skal eg gefa þeim hinum sama nýja
skó til að dansa á á þjóðræknisball-
inu hans Helga inagra.
Neðanmáls sögunum i blöðunum
skal eg játa, að eg cr ekki kunnug-
ur nógu vel; en eg hygg, að fáar af
þeim hafi nokkurt skáldskaparlegt
gildi. Eg hefi tekið eftir því, að
Lögberg hefir tekið 2 sögur eftir
Ralph Connor. Það eru, held eg, fá-
ir literary menn, sem álíta, að sög-
ur þessa höfundar hafi nokkurt
verulegt skáldskaparlegt gildi. En
talsverður munur er á þeim. “Glen-
garry schooldays” og “The man
from Glengarry” cru langskástar;
“The sky pilot” og “Black rock”
býsna þunnar, en þó skárri en “The
Doctor”. En “The foreigner”, sem
í.ögberg er nú að prenta, er sú lang-
lakasta af öllum hans bókum.
Hvernig haldið þið nú að menta-
mönnunum heima á fslandi lítist á
þetta, — ritdómana og leirburðinn í
Hkr. og alþýðuvisurnar og neðan-
málssögurnar í Lögbcrgi?
Þið máske scgið, að okkur megi
standa það á sama, hvað þeir hugsi,
við séum sjálfbjarga og séum ekk-
ert upp á þeirra náðir komin. En
eg ætla að beina spurningu minni til
þeirra, sem fullyrða, að hér geti ís-
lenzkt þjóðerni haldist við í fleiri
aldir, — hvort þeim standi alveg á
sama, hvaða ályktanir þeir draga
heima af mentalegu ástandi voru
hér? Eða er bókaútgáfa vor og
blaðaútgáfa vor góður grundvöllur
til að byggja á þjóðernisbygging
vora, sem ætlast er til að standi í
fleiri aldir? Eða er þessi grundvöll-
ur svo glæsilegur, að hann dragi
hugsandi fólk að sér til að reisa
byggingu á? Er ekki einmitt mikil
ástæða til að ætla, að viðhald ís-
lenzks þjóðernis hér sé það grettis-
tak, sem enginn er fær um að
lyfta?
Það er alls ekki meining mín, að
hér meðal fslendinga vestan hafs sé
engin menning; langt frá því. Mun-
urinn á vestur-íslenzkri og austur-
islenzkri menning er sá: almenn
ingur beggja megin hafanna mun á
líku stigi; en lærðu mennirnir, sem
færir eru um að fræða þjóðina um
eitt og annað, eru flestir austan
hafs. Okkar lærðu menn hér vestra
hafa elcki nema að svo litlu leyti
samneyti með okkur, vegna þess, að
mentun þcirra er ekki íslenzk; hún
er hérlend. Við það verður ekki
ráðið. Þeim nægir ekkert, nema hér-
lend mentun, og eg er í stórum vafa
um, hvort það væri æskilegt, að við
gætum ráðið við það. En hitt væri
æskilegt, að hægt væri að segja um
vora vestur-íslenzku inenning, eftir
að hún er horfin, að hún hafi fallið
með sæmd. En ef skoðun mín á ís-
lenzku blöðunum er ekki fjarri því
rétta, þá er þar ekki um sæmdar-
merki að ræða. — Hvað verklega
þekking og menning áhrærir, er
enginn vafi á, að Vestur-íslendingar
standa Austur-fslendingum framar
— i þeim greinumhöfum vér lært
hér, og er sú menning engin sér-
eign okkar.
Það er hið stærsta lán fyrir
hverja þjóð, að hafa góð dagblöð
eða vikublöð, og stærsta ólán, að
hafa þau léleg. Riistjórar þurfa að
vera vitrir menn og fróðir, sann-
orðir og sanngjarnir og samvizku-
samir, og þeir þurfa að vera djarf-
ír ekki einu sinni i ritstjornargrein-
BLUE MBBON
TEA
Er bezta teið fyrir allar stéttir
af fólki. Hin mikla sala sann-
ar ágæti þess.
Sendu þessa auglýsingu með 25 centum fyrir BLUE RIBBON
matreiðslubókina. Skrifaðu nafn og heimili skýrt og greinilega
samt, hvort vorir islenzku blaða-
menn hafa fundið til hennar.
Þeim af oss, sem ekki geta haft
gagn af öðrum blöðum en liin-
um íslenzku, er meiri hætta að vill-
ast í hérlendum málum en þeim,
sem lesa hérlend blöð. — En hvað
viðvíkur ritdómum, neðanmálssög-
um og alþýðuvísum, þá hygg eg, að
ritstjórar hafi frjálsar hendur, og i
þessum greinum hefir vorri íslenzk
blaðamensku verið að fara aftur.
Auðvitað hefir ritdóma-þvættingur-
inn engin áhrif.
* h- *
UMRÆÐUR.
Lárus Guffmundsson —
Kvað fyrirlesarann naumast hafa
vciið nógu sanngjarnan í dómum
sínum, t. d. um blöðin. Benti moira
á gallan en kostina, og ekki tekið
tillit til fátæktar okkar og erfiðleika
framanaf. Við ættum að vera þakk-
látir fyrir að hafa nokkur blöð.
Hæfasti ritstjóri. er vér hefðuin
nokkru sinni haft, væri síra Rögnv
Pétursson.
B. B. Olson —
Kvað hingað hafa flutt alþýðu-
menn frá fslandi. Raráttan fyrir til-
verunni ströng; fáir hefðu getað
stundnð nám. Heinia á íslandi hcfðu
menn staðið betur að vigi. Þrátt
fyrir alt þyldi vor íslenzka blaða-
menska samanburð við hérlend
blöð. Einnig mætti nefna nokkra
menn hér, er stæðu ekki að baki
landa vorra heima að andlegu at-
gerfi, t. d., son fyrirlesarans Joseph
Thorson, Skúla Johnson, Thorberg
Thorvaldsson, Vilhjálm Stefánsson,
Barða Skúlason o. fl.
r
ir, ekki einu sinni i ntstjornargrein
um sínum, heldur líka í þvi að neita
óknytta-grcinum og bulli, sem eng-
an varðar, nema þann, sem ritaði.
Ef ritstjórinn hefir ckki þessa hæfi-
leika í fullum mæli, getum vér naum
ast búist við góðu blaði.
Ekkert hefir eins mikil áhrif a
hugsunarhátt fólksins einsog blöð-
in. Þctta vita pólitisku flokkarnir
hér, og þess vcgna er það, að það
eru þeir, sem halda úti blöðunum.
Það er naumast hægt að ætlast til,
að jafn fámennur þjóðflokkur og vér
Vestur-íslendingar erum, getum æf-
inlega haft menn með þvilíkum
hæfileikum, til að vera ritstjórar
fyrir vikublöðum vorum; enda er
ekkert svipað því, að þeir, sem að
jafnaði hafa haft ritstjórn á hendi,
hafi haft þessa kosti. Og þótt svo
hafi komið fyrir, að maður með
nokkrum af þessum kostum hafí
komist í ritstjórasætið, þá hefir
hann verið látinn fara við fýrsta
tækifæri. Því þessum blöðum er
ekki haldið út til þess að segja
sannieikann, — allan sannieikann
og ekkert nema sannleikann. — A-
byrgð sú, er hvílir á blaðaútgefend-
um og ritstjórum, er mikil; en vafa-
Síra Guðm. Árnason —
Kvaðst efast um, að réttmætt
væri að tala um nokkra vestur-ísl.
menning. Um sérkennilega menn-
ing væri að eins að ræða hjá þjóð
með glöggri þjóðar-meðvitund. Vér
Vestur-íslendingar værum að eins
brot af þjóð. Sama snið væri á
menningu í Ameríku og Norður-
álfu. Blaðamensku vorri hér ábóta-
vant; en benda mætti á galla lika í
þeim efnum efnuin heima á íslandi.
Stórskáld rituðu þar stjórnmála
greinar, sem stjórnspeki myndi
naumast finnast í; og eitt blaðið í
höfuðstaðnum hefði nú um lengri
tíma verið að flytja greinar um
dularfull efni, svo endemis vitlaus-
ar, að fátt mundi við jafna^t. — Að
vísu hefði ritstjórum vorum hér
verið sérlega ósýnt um, að velja sög-
ur í blöðin, sem gildi hefðu; en liið
sama brinni við á íslandi. Nýlega
hefði þar verið gefin út bók, sem
nefnd er “A refilstigum” (“The
Jungle”, efiir Upton Sinclair). Þeg-
ar sú bók var gefin út hér vestra,
hafði hún þýðingu i þá átt, að fletta
ofan af ýmsum ósóma í sambandi
við slátur- og niðursuðuhús ýmsra
auðfélaga í Chicago borg; en bók-
mentalegt gildi hefði sú bók alls
ekkert. — Nú eftir dúk og disk er
þessi samsetningur gefinn út heima
á íslandi. — Auðvitað stæðu Aust-
ur-íslendingar okkur framar í ýmsu.
Vér höfum engin söguskáld á mots
við þá, og ekki nema eitt stórskáh
(St.G.St.). — 1 mörgum atriðum
hefði fyrirlesarinn haft rétt fyrir
sér; en honum virtist það alt fegra,
sem fjariægt er, en það sem liggur
nær.
Sira Bögnv. Pétursson —
Sagði, að sér findist réttmætt, að
tala um vestur-íslenzka menning. —
Fyrstu bygðir ísiendinga hér í álfu
hefðu verið svo afskektar, að þar
hefði aðeins íslenzk tunga verið töl-
uð, og þessar bygðir hefðu verið alt
að þvi eins íslenzkar og sveitir
heima á fslandi; svo að hér óx upp
íslenzk þjóðlíf í amerískum jarð-
vegi. Að eins yngra fólkið hefði tal-
að enska tungu. Um hérlent fólk
var talað í þessum bygðum sem út-
(Framhald á 3. bls.)

Hospital Pharmacy
Lyfjabúðin
sem ber af öllum öffrum.
Komið og skoðiff okkar um-
feröar bókasafn; mjög ódýrt.
— Einnig seljum við peninga-
ávísanir, seljum frímcrki og
gegnum öffrum pósthússtörf-
um.
818 NOTRE DAME AVENTTE
Phone G. 5670-4474
L - ■ ,------JP
Phone Mnln 5181
179 Fort SL
FRANK TOSE
Artist and Taxidermist
SendIJ5 mfir dýrn hiifolSln, nem þlV
vlljlft Ifita Mtop|»o fit.
Kaupi stór dýrshöfut5, Elk tennur,
og ógörfuö loöskinn og húöir.
um ókeypis bækling meTi
myndum. ■|r>tn __-*T—~—
m D0MINI0N BANK
Hornl Notre Dame ob Sherbrooke
Stf.
H5fo9M6ll nppl)......
VaraMjóhiir. . .
Allar elgnlr. . _
0,000.009
, _ . . $ .
_____STHtOOOfOOO
Vér óskum eftir viTJsklftum ver*-
lunarmanna og ábyrgumst aö gefa
þeim fullnœgju. SparisJóÖsdeild vor
er sú stœrsta sem nokkur banki hef-
ir í borginnl.
fbúendur þessa hluta borgarlnnar
óska aTJ skifta vi?J stofnun sem þeir
vita a?J er algerlega trygg. Nafn
vort er fulltrygglng óhlutlelka.
ByrJITJ spari lnnlegg fyrir sjálfa
yður, konu og börn.
W. M. HAMILT0N, Ráðsmaður
PHONE GAKRY 3450
Isabel Cleaning and
Pressing Establishment
J. W. UUIIVN, elKandl
Kunna manna bezt að fara meV
LOÐSKINNA
FATNAÐ
VlbgertSlr og breytingar
á fatnaSI.
Phone Garry 1098 83 Isabel St.
horni McDermot
BETUR BÚINN TIL
Bragð Betri,—er Betri

í merkur eða pott flöskum. Helt hjá
öllum verzlunarmönnum eða frá
E. L. Drewry, Ltd., Winnipeg.