Tíminn - 04.10.1941, Blaðsíða 2

390
TÍMIM, lawgardagimi 4. okt. 1941
98. blað
‘gímtrm
Luugardaginn 4. oht.
Stefnuleysí Sjálí-
stæðisilokksíns
Hér í blaðinu hefir nokkrum
sinnum undanfarið verið sýnt
fram á hinn gerólika áróður,
sem Sjálfstæðisflokkurinn
rekur í kaupstöðum og sveit-
um. í kaupstöðum heimta kjós-
endasmalar hans stórfellda
verðlækkun innlendra afurða,
en í sveitum heimta þeir stór-
fellda verðhækkun sömu vara.
Jafnhliða því, að skýrt hefir
verið frá þessum staðreyndum,
hafa verið færð rök að þeim ó-
heillavænlegu afleiðingum, sem
af þessu geta hlotizt. Fjöl-
mennar stéttir eru æstar til
kröfuhörku og ábyrgðarleysis.
Stærsti stj órnmálaf Ipkkurinn
gerir sig ábyrgðarlausan, því aö
hann treystir sér ekki til að
hafa neina ákveðna stefnu eða
að standa að ákveðnum fram-
kvæmdum, þar sem hann yrði
þá að ganga í berhögg við ein-
hverja af hinum kröfuhörðu
kjósendasmölum sínum. Hefir
þetta komið greinilega fram í
dýrtíðarmálinu.
Formaður Sjálfstæðisflokks-
ins, Ólafur Thors, hefir nýlega
gert tilraun tii þess í Mbl., að
verja þessa framkomu Sjálf-
stæðisflokksins. En þótt grein
þessi sé löng, er ekki í henni,
nema ein málsgrein, sem raun-
verulega shert£r umræðuefnið
nokkuð. Hún er svohljóðandi:
„Sjálfstæðisflokkurinn hef-
ir aldrei haft neitt stefnu-
skráratriði um það, hversu
hátt verðið skuli vera á
kjötkílóinu.“ (Mbl. 30. sept.)
Þessi ummæli staðfesta það
fullkomlega, sem Tíminn hefir
sagt, að vegna hins andstæða
undirróðurs, sem Sjálfstæðis-
flokkurinn rekur í kaupstöð-
um og sveitum, þyrði hann
ekki að hafa neina ákveðna
stefnu í þessu máli.
Þó er þetta eitt stærsta hags-
munamál, bæði framleiðenda
og neytenda í landinu. Afkoma
bændanna byggist alveg á því,
hvert verðið er á kjötkílóinu og
mjólkurlítranum. Neytendum
er það heldur ekki lítið hags-
munamál, að ekki sé okrað á
þessum vörum.
En í þessu stóra máli er
Sjálfstæðisflokkurinn stefnu-
laús. Það er opinberlega játað
af formanni flokksins í aðal-
málgagni flokksins. Greinilegar
verður það ekki gert.
Nú hafa bændurnir, sem
héldu, að Jón Pálmason og
Þorsteinn sýslumaður væru að
berjast fyrir háu afurðaverði
með stuðningi Sjálfstæðis-
flokksins, fengið svar frá sjálf-
um formanni flokksins. Hér
eftir þýðir ekki fyrir Jón og
Þorstein að kalla það Tímalygi.
í Morgunblaðinu stendur svar
flokksformannsins skýrt og
greinilegt: Sj álf stæðisf lokkux-
inn skiptir sér ekkert af verð-
inu á kjötkílóinu og mjólkur-
lítranum. Það er ekkert um
það í stefnuskránni, hvort verð-
ið eigi að vera hátt eða lágt.
Og neytendurnir, sem héldu
að Óðinsforsprakkarnir væru
að berjast fyrir lágu verðlagi
með stuðningi Sjálfstæðis-
flokksins, hafa fengið yfirlýs-
ingu flokksformannsins: Við
forráðamennirnir látum það af-
skiptalaust, hvaða verð er á
kjötkílóinu og mjólkurlítranum.
Það er ekkert um það í stefnu-
skránni, hvort verðið eigi að
vera hátt eða lágt.
Einhverjir munu spyrja:
Hvernig getur formaður Sjálf-
stæðisflokksins gefið þá maka-
lausu yfirlýáingu^ að f|lokkur
hans sé stefnulaus í þessu stóra
hagsmunamáli bænda og neyt-
enda?
Það er ekki undarlegt, þótt
menn spyrji þannig. En svarið
er augljóst og einfalt. Sjálf-
stæðisflokkurinn er svo langt
leiddur á lýðskrumsbrautinni,
að flokksformaðurinn getur
ekki gert annað. Hann er bú-
inn að lofa bændum þessu og
verkamönnum hinu og treystir
sér ekki til að gera það upp,
hvora hann eigi heldur að
Forystnmeim lijóðanna:
Stafford Cripns
Stafford Cripps, sem nú er
sendiherra Breta í Moskva, er
einn kunnasti og sérstæðasti
stjórnmálamaður þeirra. Hann
er kominn af kunnum aðals-
ættum, sonur Parmoor lávarð-
ar, er miljónaeigandi og annar
eftirsóttasti málflutningsmaður
Bretaveldis, en hefir þó um
nokkurt skeið verið einn eld-
heitasti sósíalisti þar í landi.
Hann hefir að vísu aldrei fylgt
kommúnistum, en var ákveðinn
stuðningsmaður samfylkingar-
innar svonefndu, þegar hún var
á dagskrá. Þegar Churchill
myndaði stjórn sína í fyrra,
þótti það ekki sízt sýna dirfzku
hans í mannavali, að hann gerði
Cripps að sendiherra Breta í
Moskva. Átti Cripps að reyna
að bæta sambúð Breta og Rússa,
en var lítt ágengt í því starfi,
þar sem Stalin vildi fyrir hvern
mun halda frið við Hitler.
Cripps mun því hafa nokkuð
breytt áliti sínu á stjórnendum
Rússa. Síðastliðið vor fór hann
heim til Bretlands og þótti
sennilegt að hann myndi ekki
hverfa til Rússlands aftur. Var
m. a. rætt um að hann yrði ný-
lendumálaráðherra og myndi
það hafa þótt tíðindum sæta 1
nýlendustjórn Breta. En
skömmu síðar kom þýzk-rúss-
neska styrjöldin og hvarf þá
Cripps aftur til Moskva.
Eftirfarandi grein birtist í
sænska vikuritinu „Nu“ um það
leyti, sem Cripps varð sendi-
herra í Moskva:
— Hann er harðsnúinn sam-
eignarmaður, sem vill afnema
efri málstofu þingsins og koma
svíkja. Þess vegna tekur hann
þann kostinn að vera stefnu-
laus. Þess vegna myndi formað-
ur Sj álf stæðisf lokksins vafa-
laust heldur taka þann kostinn
að láta kjöldraga sig en að
segja álit sitt um það, hvað
væri sanngjarnt mjólkur- og
kjötverð, ef hann ætti um þetta
tvennt að velja.
En hvaða traust er hægt að
bera til flokks, sem er stefnu-
laus í einu stærsta vandamáli
líðandi stundar? Geta bænd-
urnir eða neytendurnir treyst
þeim flokki, sem lætur sig einu
skipta hvort kjöt- og mjólkur-
verðið er hátt eða lágt? Er ekki
tími til kominn fyrir bændur
og verkamenn að hætta
að taka mark á kjósendasmöl-
um eins og Jóni Pálmasyni og
Sveini Sveinssyni, þar sem for-
maður Sjálfstæðisflokksins
hefir lýst flokkinn stefnulaus-
an í máli, sem þeir töldu eitt
meginmál flokksins? Þ. Þ.
í framkvæmd ströngustu jafn-
aðarstefnu, sem afdráttarlaust
gengi gegn konungsfjölskyld-
unni. Hann hefir látið svo um-
mælt opinberlega:
„Ef aðeins er skygnzt á blöð-
in í sögu brezka heimsveldisins,
verður manni að drjúpa höfði
í blygðun yfir því að vera Eng-
lendingur.“
Hann er svo róttækur í skoð-
unum, að verkamannaflokkur-
inn taldi sér nauðsynlegt að
bægja honum brott í ársbyrjun
í fyrra.
í Englandi er allt kleift. Þessi
þjóðfélagsbyltingarmaður er
sonur Parmoors lávarðar og
vegna þess af hæstu stigum.
Hann hefir um 600 þúsund
krónur í árstekjur að jafnaði
og hefir mikil umsvif og fjár-
eyðslu, á norrænan mælikvarða
að minnsta kosti.
Hann hefir ávallt í fimmtíu
ár vakið athygli. Hann var
ærslafengnasti pilturinn, er
komið hafði í aðalsmannaskól-
ann Winchester, sem sagður er
uppeldisstöð fyrir enska sér-
vitringa. Seytján ára gamall lét
hann gera svifflugvél, sem
nefnd var „Stafford’s Folly“
og var sennilega ein hin fyrsta
sinnar tegundar. Honum tókst
að koma henni á loft, þótt hún
hrapaði brátt til jarðar. En
hann steig óskaddaður út úr
flakinu, og voru það eldri ætt-
ingjum hans, sem hugðu að
hann myndi af þessu hljóta
eftirminnilega áminningu,
mestu vonbrigði. Hann hvarf
frá Oxford eftir nokkurn tíma,
þótt þrír bræður hans væru þar,
og tók að sinna efnafræði í
vinnustofu Lundúnaháskóla,
sem mest er sóttur af lág-
stéttafólki, og varð skjótlega
aðstoðarmaður hins fræga efna-
fræðings, Williams Ramsey.
Þótti hann efnilegur fræðimað-
ur í þeirri grein, þegar hann
hvarf frá slíkum vísindaiðkun-
um og tók að lesa lögfræði. Á
þessum árum varð hann ást-
fanginn af Isobel Swithinbank,
heillandi mey, er hann giftist.
Faðif hennar hafði grætt millj-
ónaauð á ávaxtasalti.
Þegar stríðið skall á, olli
hann ættmennum sínum mikils
angurs með því að gerast bif-
reiðastjóri við vöruflutninga og
sjúkrahjálp. í eitt ár ók hann
flutningavögnum, hlöðnum her-
gögnum og lífsnauðsynjum, og
sjúkravögnum milli Bologne og
vígstöðvanna, þar til það upp-
götvaðist dag einn, að hann
væri of mikilli menntun búinn
til þess að gegna slíku starfi.
Eftir það fékkst hann við efna-
fræðistörf í hergagnaverksmiðju
þar til stríðinu linnti.
Hann lauk lögfræðinámi sínu,
er friður var á kominn, og
nokkrum árum síðar var hann
orðinn einn þekktasti lögmað-
ur í Englandi. Nú leikur það á
tveim tungum, hvor sé færasti
lögfræðingur Englands, hann
eða John Simon. Með óbrigðulu
öryggi þræðir hann leiðirnar
gegnum völundarhús enskra
laga og venjuréttar. Hann hef-
ir frábært minni og hversu
flókin, sem málin eru, getur
hann á svipstundu greint á
milli þess, er máli skiptir, og
hins, er minna varðar, og er
búinn hinum fullkomnustu
hæfileikum til málflutnings.
Málflutningslaun hans eru svo
gífurlega mikil, að hann hefir
ráð á að flytja þau mál, er hann
fýsir, án þóknunar. Árin 1930—
1931 var hann ríkislögmaður
rneð 200 þúsund króna árslaun.
En um þá fúlgu hirti hann ekki
að vitja.
Árið, sem hann var við bif-
reiðaakstur í Frakklandi, beið
hann tjón á heilsu sinni, svo að
sökum þess verður hann að lifa
mjög gætilegu lífi. Hann verður
að neyta einvörðungu jurta-
fæðu og hefir í mörg ár aðeins
borðað tvímælt. Hann lifir mest
á ávöxtum, grænmeti, kartöfl-
um og súrmjólk. Víns neytir
hann ekki, en reykir mjög mik-
ið.
Stafford hefir einnig tekizt
að fá dóttur sína, Díönu, og fóst-
urson sinn, Purcell Weaver, sem
gengu í heilagt hjónaband fyr-
ir nokkrum árum, til þess að
gerast jurtaætur. Þau fóru í
brúðkaupsferð til Jamaica, þar
sem þau rannsökuðu ný nær-
ingarefni í jurtaríkinu. Þau
rituðu bók um för sína. Nú hafa
þau stofnsett veitingahús í
Leatherhead og selja þar jurta-
fæðu.
Sir Stafford hóf stjórnmála-
feril sinn sextán ára gamall, er
hann tók að sér forsjá íhalds-
blaðs í sveitaþorpi, South
Bucks Standard, er nefnt var
Cripps Chronicle þau fimm ár,
er hann hafði það undir hönd-
um.
í tuttugu ár lét hann stjórn-
mái afskiptalaus og virtist sem
stjórnmálaskoðanir hans væru
mjög á reiki. En öllum til mestu
undrunar var hann kjörinn á
þing sem frambjóðandi jafnað-
armanna í West Woolwich ár-
ið 1928.
Hann stóð af sér hrunið í
verkamannaflokknum árið 1931.
Þetta ár gekk ílokurinn aftur á
hönd jafnaðarstefnunni, og þar
eð miljónamæringurinn og að-
alsmaðurinn Cripps var lang-
samlega harðsnúnasti sameign-
armaðurinn í flokknum, gerð-
ist hann æ áhrifameiri maður
innan vébanda hans. Hann varð
málsvari flokksins, sem nú hafði
bundizt því heiti að varðveita
stefnu sína óbrenglaða, og ógn-
aði til hlýðni þeim, er aðhyllt-
ust málamiðlunarstefnu og
raunsæispólitík forvígismanna
stéttarsamtakanna.
Ekki tók betra við, er Staf-
ford Cripps sneri sér að utan-
ríkismálum. Hann barðist hvað
hatramast gegn brezka heims-
veldinu. í því máli var hánn
ósveigjanlegur og tók ekkert til-
lit til þeirra óska, er félagar
hans báru fram, um að hann
stillti í hóf árásum sínum. Hann
sagði til dæmis árið 1936, að
það væri óskandi, að hinir
þýzku þj óðernisj afnaðarmenn
ryddust inn í Stóra-Bretland,
því aö þá gæti enski verkalýð-
urinn fyrst snúið sér fyrir al-
vöru að hinni miklu þjóðfé-
lagsbyltingu. Ári áður, þegar
þjóðabandalagið gerði sig lík-
legt, eftir hatraman áróður Ed-
ens og fylgismanna hans, til
þess að koma í framkvæmd
refsiaðgerðum gegn Ítalíu, mót-
mælti Stafford — ekki vegna
samúðar við Mussolini, heldur
af því að hann taldi allt þetta
aðeins nýjan þátt í svívirðileg-
um skollaleik brezkra heims-
veldissinna.
Sama ár jók hann þá andúð,
er hann átti að sæta, með á-
skorun til enska verkalýðsins:
„Þið hafið í dag tilvalið tæki-
færi. Auðjöfrarnir eru á valdi
yðar. Látið yður hægt um að
smíða hernaðartæki og her-
gögn, og þá neyðast þeir til
þess að selja landsstjórnina í
yðar hendur.“
Hann tókst á hendur þegar í
upphafi að mynda brezka sam-
fylkingu, sem verkamanna-
flokkurinn stæði að fyrst og
fremst, auk kommúnista og ó-
háðra verkamanna, og barðist
fyrir þessu í tímaritinu Trib-
une, sem hann var sjálfur rit-
stjóri að, og náði bráðlega mikl-
um áhrifum.
Það varð ekki annað séð, en
að áróður Staffords hlyti að
kljúfa verkamannaflokkinn. Á
Geíið eíns dags tekj-
ur yðar tíi vínnu-
hælís berklasjúkra
Það er kunn staðreynd, að
berklaveiki fer ávalt í vöxt á
stríðstímum, einnig hjá þeim
þjóðum, sem ekki eru beinlínis
ófriðaraðilar*. Hver, sem vill,
getur sannfært sig um þetta,
með því að líta á berkladánar-
tölur Norðúrlandaþjóðanna í
síðasta stríði og bera þær sam-
an við dánartölur áranna fyrir
1914.
Það er því sérstök ástæða til
aukinna framlaga og starfs í
þágu berklamálanna á stríðs-
tímum.
Samband íslenzkra berkla-
sjúklinga gengst nú fyrir fjár-
söfnun til vinnuhælis fyrir
berklaveika. Því hefir þegar
orðið talsvert ágengt og mætt
skilningi og velvilja almenn-
ings, enda verður ekki um það
deilt, hvílíkt nauðsynjamál er
hér á ferðinni.
En hjá fámennri þjóð gengur
öll fjársöfnun seint, þó að seld
séu t. d. 1 og 2 krónu merki og
leitað annara smásamskota.
Þeirri eindregnu áskorun skal
því beint til vinnandi fólks, að
það gefi berklasjúklingunum
eins dags tekjur sínar til stofn-
unar vinnuhælisins.
Rausn íslendinga er þekkt,
þegar um málefni er að ræða,
sem þeir vilja ákveðið sýna vel-
vild, og má því vænta þess, að
þeir bregði nú skjótt og vel við.
Með almennri þátttöku í slík-
um framlögum, væri fjárhags-
hlið málsins vel á veg komin.
Berklasjúklingarnir hafa
sjálfir lagt fram óeigingjarnt
starf, til þess að flýta fyrir
framkvæmdum þessa máls,
hinir frísku og vinnandi sjá sér
því vonandi fært að helga þeim
ein dag.
Óþarft mun að taka það fram,
að það yrði vel þegið, ef gjöfular
og áhugasamir menn vilja
leggja meira af mörkum en eins
dags tekjur, og er þetta því eng-
inn mælikvarði á tekjur manna.
Ólafur Geirsson,
læknir.
Eftir ósk Sambands ísl.
berklasjúklinga verður gjöfum,
samkv. framanrituðu, veitt
móttaka hjá Tímanum.
flokksþingi 1937 var mjög látið
að kröfum hans og talið að
samkomulag hefði náðst. Hann
var kosinn í flokksstjórnina, en
það leið ekki á löngu, áður en
hann gerði nýja uppsteit. En
nú brast flokksstjórnina þolin-
mæði. í janúarmánuði 1939 var
(Framh. á 3. slöu)
Daníel Ágústíniisson erindreki:
Ferðalag um Austurland
Draugurinn í Oddsskarði.
Til Eskifjarðar lá leið mín
fram Oddsdal og upp á Odds-
skarð. Fylgdi mér þangað á
hestum ungur maður, Jón Da-
víðsson í Skuggahlíð.
Eitt mesta áhugamál allra
Norðfirðinga er að komast í
samband við aðal vegakerfi
landsins og hefir svo verið um
langan tíma, sem eðlilegt er.
Hlekkir einangrunarinnar verða
tilfinnanlegri með hverju ár-
inu sem líður fyrir þetta fjöl-
menna byggðarlag, þar sem
samgöngum víðast hvar hefir
fleygt fram.
Eftir að Ingvar Pálmason
varð þingmaður 1923 var það
eitt af hans fyrstu málum, er
hann flutti á þingi, að vegur
til Norðfjarðar yrði tekinn í
þjóðvegatölu. Hann lét þess þá
getið, að Oddsskarð væri að
sínum dómi eina sjálfsagða
leiðin, er bæri að fara. En til
þess að forðast deilur um vega-
málið var leiðin ekki tekin fram
í frumvarpinu, heldur lögð
undir dóm verkfræðinga.
Fyrir einhverja óskiljanlega
og yfirnáttúrlega hluti frá-
fældust verkfræðingarnir allt-
af Oddsskarð. Er líkast því
að óvættur hafi þar verið og
gert þeim gjörninga mikla.
Hafi þeir séð hamra og hengi-
flug, þar sem aðeins voru
smávægileg klettabelti og
skriður. Enda er þessi leið smá-
vægileg borin saman við veg-
inn milli Rauðasands og Pat-
reksf j arðar, Breiðadalsheiði,
milli ísafjarðar og Önundar-
fjarðar, svo ekki sé talað um
Siglufjarðarskarð, sem tekur
þessu öllu langt fram. Ákvað
vegamálastjórnin að leggja
veginn frá Eskifirði til Norð-
fjarðar margfalt lengri leið en
Oddsskarð er, út með öllum
Reyðarfirði, yfir Víkurheiði, um
Viðfjörð og fyrir botn Norð-
fjarðar. Er vegurinn nú kom-
inn í Viðfjörð eftir margra ára
vinnu, fyrir ærið fjármagn.
Þolinmæði manna virðist nú
þrotin og telja nálega allir, sem
til þekkja, að enn beri að snúa
við og rannsaka vegalagningu
yfir Oddsskarð til hlítar. Talið
er fullvíst, að Norðfjörður væri
nú kominn í vegasamband fyrir
nokkru, ef það ráð hefði verið
tekið í upphafi, eins og Ingvar
Pálmason vildi. Vegur út í
Vöðlavík á rétt á sér, en lengra
ekki. Ýmsir héldu að fyrir vega-
málastjórninni hefði vakað, að
lengur yrði bílfært um Víkur-
heiði. En s. 1. vor var þar 300
m. breið fönn, þegar Oddskarð
var snjólaust.
Leiðin til Eskifjarðar af
Oddsskarði er eftir aflíðandi
hlíðum.
Eskif jörður.
Þegar til Eskifjarðar kom,
hélzt góða veðrið enn, svo kaup-
túnið speglaðist í lygnum firð-
inum. Eskifjörður er aðskilinn
frá Reyðarfirði af Hólmatindi,
er gnæfir yfir byggðina, sér-
kennilegt og fagurt fjall.
Hér er umhverfið hrjóstugra
en annars staðar, en samt má
sjá allmarga túnbletti milli
húsanna. Bærinn er eingöngu
byggður upp af útgerð. Þegar
hún brást, var öryggið ekkert,
enda hefir þessi staður orðið
mörgum hneykslunarhella á
undanförnum árum, vegna at-
vinnuleysis og fátækrafram-
færslu. En í gegnum þá erfið-
leika hefir lifað menningar-
starf, sem vel má veita athygli,
t. d. lúðrasveit, leikstarfsemi og
fjölþætt félagslíf. Atvinnuleysi
er ekki á Eskifirði’ nú fremur
en annars staðar. Þeir, sem
ekki hafa vinnu við þá 9 vél-
báta, sem ganga þaðan, eða
smábúskap, eru í Bretiavinnu
inni á Reyðarfirði.
Landvættir.
Sveitin utan við Eskifjörð
heitir Helgustaðahreppur. Þar
eru hinar kunnu silfurbergs-
námur. Fór ég skyndiferð þang-
að út eftir, ásamt hinum unga
og efnilega sýslumanni Sunn-
Mýlinga, Lúðvíki Ingvarssyni.
Yzti bær meðfram firðinum
að norðan er Krossanes. í fjöll-
unum þar upp af fórst þýzka
hernaðarflugvélin í vor. Minn-
ir atburður sá á sögurnar um
landvættina, sem forfeðurnir
höfðu mestar mætur á. Ég sá
stálhjálm af einum flugmann-
inum, er þar týndi lífi sínu. Var
djúp dæld inn í hjálminn
vinstra megin að framan og
sprunga í botninn. Ef reynt var
að hamra hana út, þá bifaðist
hún ekki og óhugsandi að slétta
hjálminn nema glóhita hann
fyrst. Má nokkuð af því marka,
hversu hollvættir landsins voru
harðleiknir við þessa árásar-
menn eða njósnara.
Reyðarfjörffur.
Til Reyðarfjarðar er fljótfar-
ið á bíl af Eskifirði.
Á Reyðarfirði gætir mest
Kaupfélags Héraðsbúa og fyrir-
tækja þess, enda er það stærsta
kaupfélagið á Austurlandi og í
röð fremstu kaupfélaga á land-
inu. Þar eru ræktunarfram-
kvæmdir miklar. Keypti hrepp-
urinn eina helztu jörðina í ná-
grenninu, Kollaleiru, og er
ræktun var lokið á nokkrum
hluta landsins, var því skipt í
skákir, sem þorpsbúar fengu
síðan leigðar. Aðalfoi’ystumað-
ur í þessum ræktunarfram-
kvæmdum er Þorsteinn Jóns-
son kaupfélagsstjóri. Hefir hann
um langan tíma verið oddviti
hreppsins og formaður búnað-
arfélagsins.
Vattarnes.
Út með Reyðarfirði að sunn-
an eru mörg nes, er bæirnir
draga nafn af. Yzt þeirra er
Vattarnes. Þar hefir náttúran
gert einkennilega góöa höfn.
Gengur klettahryggur nokkur
hundruð metra út í fjarðar-
mynnið, sem hafaldan brotnar
á. Innan hans er mikið dýpi
og bezta skipalagi í flestum
veðrum. Fram í höfnina liggur
klettaveggur, sem með nokkr-
um endurbótum getur orðið
ágæt bryggja. Þannig hjálpast
allt að, til þess að gera aðstöð-
una sem bezta til hafnarmann-
virkja. Með þeim gæti byggð
aukizt til muna í Vattarnesi,
þó landkostir séu, að mínum
dómi, mjög takmarkaðir.
Aðalábúandi þar síðasta ára-
tuginn, er Þórarinn Gr. Víking-
ur. Er hann víðförull, fróður og
greindur maður. Flutti hann
mig á hestum að Búðum í Fá-
skrúðsfirði.
Fáskrúffsf jörffur.
Meðfram öllum Fáskrúðsfirði
eru fagrar og góðar jarðir, sem
flestar sameina útræði og bú-
skap. Á Búðum er miðstöð
verzlunarinnar og atvinnulífs-
ins. Hraðfrystihús var verið að
byggja þar, sem hlutafélag
stendur að, og er Björn Stefáns-
son kaupfélagsstjóri formaður
stjórnarinnar. Er þar bætt úr
brýnni þörf fyrir útgerðina og
atvinnulíf kauptúnsins. Vega-
samband eiga Búðir að fá um
Reyðarfjörð og er að því unnið
á hverju ári. Er vegurinn kom-
inn frá Búðum að Kotmúla í
Reyðarfirði. En þaðan er lang-
ur vegur inn á Reyðarfjörð. Til
bráðabirgða myndu reglulegar
bátsferðir að Berunesi eða
næstu bæjum, þegar vegurinn
er kominn þangað, bæta mikið
úr samgönguerfiðleikunum.
Yzt í Búðaþorpi býr norskur
maður, Hans Stangeland, og