Tíminn - 17.02.1942, Blaðsíða 2

6
TÍMrVTV. |>riðjutlagimi 17. fchr. 1942
2. Mað
Setuliðsvíiman
Eflir Jón Árnason framkvæmdastj.
Storf Framsóknarm anna á
Akureyrí eru lærdómsrík
fyrír Reykvíkínga
“gímirm
Þriðjudag 17. febrúar
Sfjórnarsamvmnan
Með þjóðstjórn er átt við það
fyrst og fremst, að hinir helztu
stjórnmálaflokkar, sem starfa
á lýðræðisgrundvelli, geri með
sé vopnahlé í hinum stærri
deilumálum og starfi að úrlausn
aðkallandi þjóðmála í samein-
ingu. Þetta skapar traustan
grundvöll út á við og gerir slíkri
ríkisstjórn auðveldara að gera
nauðsynlegar aðgerðir innan
lands til öryggis þjóðarheild-
inni, þótt það kunni að brjóta í
bág við sérhagsmuni einstakra
stétta eða hagsmunahópa inn-
an þjóðfélagsins.
Dæmi um slíka ráðstöfun eru
gengislögin 1939, sem Alþýðu-,
Framsóknar- og Sjálfstæðis-
flokkurinn sameinuðust um.
Þegar Sjálfstæðis- og Alþýðu-
flokkurinn skárust úr leik um
lausn dýrtíðarmálsins á síðasta
Alþingi, var auðsætt, að þver-
brestur var kominn í starf þjóð-
stjórnarinnar. Þótt stjórnin
héldi áfram með sömu ráðherr-
um og áður, var samstarfinu að
miklu leyti slitið í innanlands-
málum. Blöðin tóku upp harð-
snúnar flokkadeilur, enda stóðu
kosningar um bæjar- og sveita-
mál fyrir dyrum. í utanríkis-
málum mun samstarfið lítt
hafa breytzt og gat það réttlætt
setu stjórnarinnar áfram. Og
jafnvel nú — eftir „útdrátt"
Stefáns Jóhanns starfa við-
skiptanefndir áfram með full-
trúum þriggja flokkanna, eins
og ekkert hafi í skorizt.
Það leið mánuður frá þing-
lausnum áður en Sjálfstæðis-
flokkurinn tók að átta sig á því,
að sú leið í dýrtíðarmálunum,
sem hann hafði glæpzt út á
með Alþýðuflokknum, stefndi
beint í opna vök, — áttaði sig
á því, að viðvaranir Framsókn-
arflokksins voru á rökum reist-
ar. „Hin frjálsa leið“ reyndist
svikamylla ein.
Það er oft erfitt að snúa aft-
ur, og þarf til þess meiri mann-
dóm en að ana áfram í blindni.
— En þetta gerðu ráðherrar
Sjálfstæðisflokksins, að mestu
leyti í dýrtíðarmálinu.
Nú er eftir að reyna á marga
vegu, hve samtaka flokkur
þeirra verður. En efalaust er
hitt, að margir hinna óbreyttu
liðsmanna Sj álfstæðtisflokksins
stungu við fótum, er þeir eygðu
vökina. Sumir þeirra hafa efa-
laust kosið með Framsóknar-
flokknum í kauptúnunum.
Keflavík er þar nærtækt dæmi.
— Og enn fleiri „Keflavíkur"
mundi Sjálfstæðisflokkurinn
hafa fengið, ef hann hefði ekki
skipt um stefnu í dýrtíðarmál-
inu áður en kosningar fóru
fram.
Núverandi stjórnarsamvinna
er fyrst og fremst grundvölluð
á lausn dýrtíðarmálanna — að
svo miklu leyti, sem þeim verð-
ur bjargað héðan af. Verður að
harma það, að slík samvinna
brast á haustþinginu, en tjáir
lítt um að sakast, að svo stöddu.
En vafalaust er það mál geymt,
en ekki gleymt.
Þá ber og að vænta þess, að
samstarf og samkomulag geti
orðið um réttláta skattalöggjöf
á næsta Alþingi. Er þar næst
hendi, að vitna i útvarpsræðu
Ólafs Thors með gerðardóms-
lögunum. Ræðin hefir verið
prentuð, og stendur þar orðrétt:
,Sé arður atvinnurekenda
óeðlilegur, hefir ríkið alltaf í
hendi sér að taka þann skerf
með sköttum, sem það telur
sér nauðsynlegt til þess að
sjá fyrir þörfum almenlnngs,
m. a. þeim þörfum, að halda
uppi atvinnurekstri, þegar
örðugleikarnir hefjast að
nýju. Og þaff á og mun ríkiff
gera“.
Það verður prófsteinn á þegn-
skap Sjálfstæðisflokksins, er á
þing kemur, hvort hann fylgir
formanni sínum í þessu máli.
Löggjafarvaldið má ekki fremja
sama glapræðið nú, og það
gerði i fyrra stríðinu, að láta
stríðsgróðann leika lausu í
höndum einstakra manna og
félaga. Stríðsgróði er óréttmæt-
ur gróði. Hann er meira að segja
Undanfarna mánuði hefir
verið unnið að því að stöðva
dýrtíðina. Sú stöðvun er í því
fólgin, að koma í veg fyrir það,
að kaupgjald og verðlag nauð-
synjavara hækki, úr því sem
komið er. Þá sögu þarf ekki að
rekja, hún er öllum almenningi
kunn. Gerðardómur sá, sem
stofnaður var með bráðabirgða-
lögum 8. janúar, hefir vald til
þess að synja um hækkun á
grunnkaupi og ákveða við hvaða
verði megi selja nauðsynjavör-
ur. Þess er að vænta, að ráð-
stöfun þessi nái tilætluðum
árangri, en ég held, að ríkis-
stjórninni hafi þó sést mjög yfir
i sambandi við afgreiðslu þessa
máls. Það er hætt við, að gerðar
dómsráðstöfunin verði nokkuð
svipuð því, ef bera ætti vatn í
hripum, sé ekki samtímis gerð
ráðstöfun, sem hindri það,
að herstjórnir Breta og Banda-
ríkjamanna hér á landi geti
ráðið til sín, því nær takmarka-
laust, alla þá verkamenn, sem
þær þarfnast. Á meðan svo er,
er alveg þýðingarlaust að segja
íslenzkum atvinnurekendum, að
siðspillandi, fram yfir það að
greiða gamlar skuldir og koma
atvinnurekstri á réttan kjöl.
Ríkið, þjóðfélagið, á í raun
réttri stríðsgróðann. Þess vegna
á það að taka hann til varð-
veizlu nú og geyma hann til
mögru áranna eða verja honum
til viðnáms gegn fylgifiskum
þeirra: verðhruni og atvinnu-
leysi.
Megingrundvöllur núverandi
samstjórnar Framsóknar- og
Sjálfstæðisflokksins, er iausn
dýrtíðarmálanna.
Sambúð flokkanna að öðru
leyti mætti Iíkja við „vopnað-
an frið“. Með því er átt við, að
báðir flokkarnir eru búnir til
varnar, ef á þá er ráðizt að
ósekju, og til sóknar, ef gerðir
samningar eru rofnir eða hvik-
að frá þeirri stefnu, sem sam-
komulag hefir orðið um.
Alþýðuflokkurinn hefir skor-
izt úr leik. Sem lýðræðisflokkur
hefir hann nú lagt á tæpasta
vaðið, þar sem hringiða kom-
múnistanna gín við honum í
hverju fótmáli. Að undanförnu
hefir hann notað málgagn sitt
hispurslaust til að æsa tii mót-
þróa gegn landslögum, engu síð-
ur en kommúnistar. Alþýðu-
flokkurinn hefir áður Játið
ginna sig of tæpt. Hann missti
þá marga liðsmenn fram af
fossbrúninni.
Hann virðist ekki hafa lært
mikið af reynslunni. -f
Höfundur þessarar grein-
ar er flestum hérlendum
mönnum fróffari um minka-
rækt. f eftirfarandi grein
bendir hann á ýms athygl-
isverff atriði. Meffal annars
álítur hann aff bæta þurfi
minkastofninn meff inn-
flutningi úrvalsdýra frá
Ameríku, þar sem minka-
ræktin er komin á hæst
stig, því aff þessi atvinnu-
grein myndi gefa miklu
meiri tekjur, ef stofninn
yrffi bættur.
Minkar voru fyrst fluttir til
landsins á árunum 1931 og 1932
og er aðal minkastofn landsins
kominn út af þeim, þó að tals-
vert af honum sé nú orðinn
nokkuð kynbættur með mink-
um, sem síðar hafa komið í
smásendingum frá útlöndum.
Allir minkar, sem fluttir hafa
verið inn, eru frá Noregi og Sví-
þjóð, eftir því, sem ég bezt veit,
nema ein smásending, sem
komin er beint frá Kanada.
Minkaræktin hefir náð tals-
verðri útbreiðslu og stöðugt
verið vaxandi fram að þessu,
en vera má að hún gangi eitt-
hvað saman í vetur vegna
þeir þurfi ekki eða megi ekki
hækka grunnkaup til verka-
manna, ef verkamennirnir geta
farið til setuliðsins og unnið þar
fyrir hærra kaupi.
Að nafninu til er það svo, að
setuliðið greiðir sama kaup-
táxta og gildir hjá íslenzkum
atvinnurekendum. En í fram-
kvæmdinni er þetta öðruvísi.
Verkamenn, sem vinna hjá setu-
liðinu, geta fengið nóga eftir-
vinnu og sunnudagavinnu með
þeim kauptaxta, sem gildir um
slíka vinnu. Með núverandi
taxtakaupi getur verkamaður,
sem vinnur hjá setuliðinu, bor-
ið úr býtum kr. 255,00 á viku, en
sá verkamaður, sem affeins
vinnur virka daga og hefir enga
eftirvinnu fær ekki nema kr.
159,00 á viku. Það er þessi falska
kauphækkun, sem gerir það' að
verkum, að erfitt er fyrir ís-
lenzka atvinnurekendur að
keppa við setuliðið um verka-
fólk.
Ég hefi heyrt sagt, að verka-
menn þeir, sem unnið hafa hjá
setuliðinu undanfarið, hafi ver-
ið um 2600 talsins. En mér er
nær að halda, að enginn viti
með vissu hina réttu tölu. Þá
hefi ég og heyrt, að ríkisstjórn-
in hafi samið svo um við her-
stjórnina, að fækka skyldi um
800 menn í setuliðsvinnunni i
byrjun þessa mánaðar.
Engar skýrslur né áætlanir
liggja fyrir um það, hve margt
fólk muni hafa óbeina atvinnu
hjá setuliðinu, en víst er um
það, að þetta fólk skiptir þús-
undum. Veitingastofur hafa
þotið upp unnvörpum. Smá-
vinnustofur, sem framleiða
ýmsan varning handa setulið-
inu, hafa einnig verið stofnaðar,
og fjöldi fólks stundar þvotta
fyrir setuliðið. Þá stunda mjög
margir bílstjórar akstur fyrir
setuliðið, og svo mætti lengi
telja.
Eftir því, sem tímar líða, kem-
ur það æ betur í ljós, hvílíkur
voði atvinnuvegum landsmanna
er þúinn af þessum ástæð-
um. Áður en erlendur her settist
að í landinu, urðu landsmenn
að bjargast við það, sem landið
gat þeim í té látið, og þó hér
væri nokkurt atvinnuleysi öðru-
hvoru og afkoma manna ekki
ætíð sem bezt, þá verður þó ekki
annað sagt, en að fólki hafi lið-
ið hér sæmilega og ótrúlega
mikið hafi verið gert, til þess
að auka lífsþægindi og öryggi
almennings síðasta aldarfjórð-
unginn, þó ekki sé iengra talið.
Þegar hið erlenda herlið hverf-
ur af landi burt, þá verða lands-
menn aftur að bjargast við gæði
hækkandi verðs á minkafóðri.
í aðalfundarskýrslu Loðdýra-
ræktarfélags íslands frá í ár er
gerð grein fyrir, að félagið hafi
selt til útlanda af framleiðslu
ársins 1940 1837 minkaskinn
fyrir að meðalverði kr. 38.97 án
frádráttar á kostnaði og verð-
u það, ef reiknað er í amerísk-
um peningum, um 6 dollara
hvert skinn. En alls virðist
framleiðsla ársins 1940 hafa
verið rúm 4 þús. minkaskinn,
og er ástæða til að ætla, að
söluverð þeirra erlendis hafi
ekki farið yfir 6l/2 til 7 dollara
hvert skinn að meðaltali. Að
vísu telja Hagtíðindi verðið
hærra, en þar mun byggt á á-
ætlunarverði útflytjenda, þeg-
ar skinnin voru send, og er því
ekki hægt að miða við þær töl-
ur hér.
Að hægt er að láta minkarækt
gefa arð með þessu lága verði,
sýnir, að landið er vel fallið til
minkaræktar og minkaskinn
gætu verið veigamikill þáttur
í útflutningsvörum landsins,
ef rétt er farið að.
Það verð á minkaskinnum,
sem nú gildir, er mjög lágt. Til
þess að bæta úr því í framtíð-
inni, eru ýmsar leiðir. Væru að-
eins ræktaðir beztu stofnarnir,
sem til eru í iandinu, mundu
landsins. En ef því fer lengi
fram, sem nú horfir, er hætt
við, að þeir, sem gengið hafa
á mála hjá hinu erlenda her-
liði, verði ekki mjög fúsir til að
hverfa aftur til sinnar fyrri iðju
á sjó og í sveitum landsins. Vari
þetta ástand í nokkur ár enn,
er alveg bersýnilegt, að höfuð-
atvinnuvegir vorir, landbúnað-
ur og sjávarútvegur, dragast
stórlega saman.
Mér vitanlega hefir engin
rannsókn farið fram á því,
hversu ástatt er um verkafólk
við landbúnað og sjávarútveg.
Það vita þó allir, sem einhver
kynni hafa af atvinnulífinu, að
mjög mikill skortur var á verka-
fólki við landbúnaðinn allt síð-
astliðið ár, og í vetur hefir
þrengt svo að, að þess eru dæmi,
að menn hafa orðið að farga af
búum sínum, vegna þess að þeir
hafa ekki getað fengið fólk tii
þess að hirða búpeninginn. Á
fjölda sveitaheimila, sem áður
hafa haft eitthvað af verka-
fóiki, verða húsbændurnir og
húsfreyjurnar að sinna verkum
ein. Einkaniega hafa sveitirnar
og smáþorpin tæmst af kven-
fólki, sem fengið hefir atvinnu
í hinum mörgu vinnustofum,
veitingastofum o. þ. h., sem þot-
ið hafa upp í skjóli setuliðsins.
Sjávarútvegurinn hefir stað-
izt þessa samkeppni lengur, en
nú virðist allt vera að fara á
sömu leið fyrir smábátaútveg-
inum eins og landbúnaðinum.
Engar skýrslur eru þó til um
þetta, en hins vegar berast á-
reiðanlegar fregnir úr einstök-
um verstöðvum. Við Faxaflóa er
búizt við að fáir smábátar
(trillubátar) verði gerðir út í
vetur. Úr Grindavík gengu 30
bátar í fyrravetur, en talið
að fáir eða engir vei’ði gerðir út
í vetur. í Þorlákshöfn hefir ver-
ið talsverð útgerð undanfarna
vetur, en engir bátar verða
gerðir þaðan út í vetur. Hér í
Reykjavík er ástandið líka
þannig, að fiskiskip geta alls
eklci athafnað sig á höfninni.
Takist þeim bátum, sem gerðir
eru út héðan, ekki að selja fisk
sinn nýjan í fisktökuskip, telja
útgerðarmenn hér, með öllu úti-
lokað að þeir geti komið fiskin-
um í salt, vegna þess að ekki er
hægt að athafna sig á höfninni,
þar sem hún er stöðugt full af
erlendum og íslenzkum vöru-
flutningaskipum og auk þess
ómögulegt að fá fólk til að vinna
við saltfiskinn. Af sömu ástæð-
um geta togararnir hér í
Reykjavík, heldur ekki veitt í
salt.
Ég hefi spurzt fyrir um á-
standið hjá frystihúsum kaup-
félaganna, sem frysta fisk. Er
víða skortur á verkafólki, en þó
talið, að einna mest brögð séu
að því við Eyjafjörð.
Nokkur brögð munu að því,
að útgerðarmenn hafi leigt
fiskibáta sína til vöruflutninga
minkaskinnin hækka um allt
að 50%. Þessir stofnar hafa þó
ekki náð útbreiðslu sem skyldi
og stafar það af því,að þeir hafa
verið seldir fyrir hærra verð
en gamli stofninn. Undanfarið
hefir dýrunum víðast verið lóg-
að áður en hárin voru fullvax-
in og fellir það verðið nokkuð.
Sömuieiðis er vafasamt, að ein-
hæft fiskfóður sé fullnægjandi
til að ná bezta árangri hvað
feldinn snertir. Nú standa yfir
í Noregi tilraunir með fiskfóðr-
un á minkum. Þeim er ekki iok-
ið enn, en það, sem af er, bendir
til, að fiskur sé ágætt fóður,
bæði hvað snertir vöxt á ung-
viði og framleiðslu á fyrsta
flokks feldi, enda er þá bætt
við smávegis af efnum, sem vís-
indin halda fram að þurfi til
fullkominnar næringar.
Það, sem auk annars háir
mjög minkaræktinni, er van-
þekking minkaeigenda. í Norð-
ur-Ameríku, þar sem minka-
ræktin er komin á hæst stig í
heiminum, eru ýms blöð og
bækur til að flytja framieið-
endum upplýsingar um nýjustu
framleiðsluaðferðir, að þvl er
snertir kynbætur, fóðrun og
hirðingu, einnig markaðsfrétt-
ir og margt fleira. Hér á landi
er hins vegar ekkert teljandi
birt á prenti um minkarækt og
er þó loðdýraræktin vandasam-
asta húsdýraræktin. Þetta or-
sakar það, að minkaeigendur eru
útilokaðir frá því að fylgjast
með í samkeppninni á heims-
Innan skamms fara fram bæj -
arstjórnarkosningar í Reykja-
vík, sem nauðsynlegt þótti að
fresta, sökum prentaraverk-
falisins. Hjá andstæðingum
Framsóknarflokksins í Reykja-
vík kveður nú við sami söngur-
inn og úti á landi fyrir bæjar-
og sveitastjórnarkosningarnar
þar:Framsóknarflokkurinn mun
tapa. Framsóknarflokkurinn
er andstæðingur Reykjavíkur,
Framsóknarflokkurinn vill kúga
launastéttinar og verkalýðinn.
Kjósið ekki deyjandi flokk,
kjósið ekki kúgara ykkar. Fyrir
alla muni, kjósið ekki Fram-
sóknarflokkinn.
Á fundi, sem Sjálfstæðis-
menn héldu nýlega í Gamla
Bíó, hrópaði foringi þeirra, Ól-
afur Thors: Framsóknarflokk-
urinn fær ekki einu sinni brot
úr bæjarfulltrúa í Reykjavík.
Stefán Jóhann og Brynjólfur
Bjarnason hafa tekið dyggi-
lega undir þennan söng með
Sj álfstæðisflokksf ormanninum.
En hrópyrði fyrir kosningar
eru annað en kosningaúrslitin.
Það hafa andstæðingar Fram-
sóknarflokksins fengið að reyna
í kaupstöðunum og kauptúnun-
um víðsvegar um landið.
Reykvíkingum ætti ekki að
vera það síður ljóst en öðrum
bæjarmönnum, að afkoma
þeirra hvílir á framleiðslunni.
Ef framleiðslan stöðvast, kem-
ur fyrst atvinnuleysið, síðan
opinberar neyðarráðstafanir,
gengisfall o. s. frv. Þess vegna er
það nú mesta velferðarmál
Reykvíkinga, eins og annarra
landsmanna, að komið sé í veg
fyrir sívaxandi dýrtíð, sem fyrr
en seinna myndi orsaka stöðv-
un framleiðslunnar.
Reykvíkingar þurfa jafn-
framt að hafa aðra mynd í
huga. Þúsundir Reykvíkinga
vinna nú við hernaðarfram-
kvæmdir. Skipastóll Reykvík-
inga minnkar og flest skipin
eru orðin gömul og úrelt og
verða því óhæf til rekstrar,
þegar verð útflutningsvaranna
lækkar. Hver verður afkoma
fyrir setuliðið. Þó er þetta ekki
í stórum stíl og flestir útgerðar-
menn munu hafa hug á því að
halda bátum sínum til fisk-
veiða, ef þess er nokkur kostur.
Afurðir sjávarútvegsins hafa
verið í mjög háu verði og allir,
sem við sjávarútveg hafa unnið,
síðan stríðið byrjaði, hafa borið
mikið úr býtum fyrir vinnu sína,
(Framh. á 3. síSu)
markaðinum, en hindrar þó
ekki, að minkarækt geti þrif-
izt hér með því að fóðrið sé ó-
dýrara en annars staðar.
Fyrir ófriðinn var silfurrefa-
ræktin komin á hátind fram-
leiðslunnar þannig, að framboð
var orðið meira en eftirspurn,
miðað við það verð, sem borgaði
sig að framleiða fyrir miðlungs
dýr og lakari.
Þessu hagaði ekki þannig til
með minkaræktina. Eftirspurn-
in var og er enn meiri en fram-
boðið. Á friðartímum mun
framleiðslan því halda áfram
að aukast og þar með framboð-
ið á heimsmarkaðinum, unz að
því kemur, að ekki verður leng-
ur hægt að framleiða léleg
skinn með kostnaðarverði. Ég
óttast því nokkuð, að fram-
leiðsla lélegra minkaskinna á
íslandi muni ekki eiga örugga
framtíð.
Þegar litið er til Ameríku, þar
sem minkaræktin er komin
lengst, má sjá til dæmis, að eitt
minkabú selur 2000 minkaskinn
framleidd haustið 1940 fyrir að
meðaltali 19.50 dollara hvert.
Ýms önnur minkabú hafa selt
betri hlutann af skinnum sín-
um hærra verði og eitt hefir
selt 900 skinn fyrir 32.50 doll-
ara meðalverð og mun það
bezta salan á venjulegum
minkaskinnum. Ég miða hér
ekki við minka-afbrigði, sem
Ameríkumenn eru nú að byrja
að framleiða, því þau koma ekki
þessari blaðagrein beinlínis við.
Þó vil ég láta þess getið til fróð-
Reykvfíkinga, þegar hernaðar-
vinnan hættir og mestur hluti
veiðiflotans stöðvast? Hv'er
verða þá atvinnu-úrræði Reyk-
víkinga?
Þessari spurningu verða
Reykvíkingar að svara áður en
þeir ganga að kjörborðinu næst.
Eru Sjálfstæðismenn líklegir
til að koma með þau atvinnu-
úrræði, sem þá duga? Sívaxandi
fátækraframfæri og arðlaus
atvinnubótavinna, sem þróað-
ist undir stjórn þeirra seinustu
kreppuárin, svara þeirri spurn-
ingu neitandi.
Er Alþýðuflokkurinn líklegur
til að koma með úrræðin? Hann
virðist nú ekki sjá annað úr-
ræði til að bæta hag Reykvík-
inga en að landbúnaðarafurð-
irnar séu seldar svo lágu verði,
að bændur flosni upp og flytji
til bæjanna. Það þýddi fleiri at-
vinnuleysingja i Reykjavík,
þegar kreppan kemur, og þarf
því ekki að ræða meira um úr-
ræði Alþýðuflokksins.
Um kommúnista er óþarft að
ræða. Þeir vilja knýja fram al-
gert hrun í þeirri von, að öng-
þveitið og örvinglunin geti
hafið þá upp í byltingarstólana.
En Framsóknarmenn? Hvað
myndu þeir gera?
Fordæmið á Akureyri svarar
því. Undir forustu spekúlant-
anna fór útgerðin þar hnign-
andi. Þeir sáu engin úrræði.
Samvinnumenn hófust þá
handa um víðtæka iðnaðar-
starfsemi, sem veitir nú hundr-
uðum manna atvinnu. Síðasta
dæmið um athafnir íhalds-
manna og samvinnumanna á
Akureyri er þetta: íhaldsmenn
selja skip sín í burtu, án þess
að kaupa ný í staðinn. Sam-
vinnumenn hafa hafizt handa
um stórfelldar skipasmíðar,
sem bæði veita margt manna
atvinnu og endurnýja skipa-
stólinn.
Framsóknarmenn myndi ekki
fremur skorta úrræði í Reykja-
vík en á Akureyri, ef þeir hefðu
aðstöðu til að koma þeim fram.
Það er undir Reykvíkingum
komið, hvort Framsóknarflokk-
urinn fær bolmagn til að gera
sömu verk í Reykjavík og hann
hefir gert á Akureyri. Fram-
sóknarmenn geta ekki kennt
Reykvíkingum betra ráð, ef þeir
vilja kynna sér vinnubrögð
Framsóknarflokksins en að
benda þeim á Akureyri. Þar hafa
Framsóknarmenn haft atstöðu
til að vinna að bæjarmálunum.
Þar tala verk Framsóknar-
manna.
leiks, að tvær kápur voru búnar
til úr slíkum skinnum í haust
og var önnur úr 39 skinnum og
boðin út fyrir 39 þúsund doll-
ara eða rúmlega einn fjórða
hluta úr miljón króna í okkar
verðlágu mynt.
Miðað við friðartíma, er
framleiðslukostnaður Ameríku-
manna á minkaskinnum mikið
hærri en hann er hér á landi.
Þeir verða því að hafa fram-
leiðslu, sem gefur hærra verð.
Þar sem útlit er fyrir, að fari
að rýmkast um með amerískan
gjaldeyri fyrir ísland, vil ég
beina því til hlutaðeigenda að
taka til athugunar hvort ekki
væri tímabært að keyptur yrði
í Ameríku álitlegur stofn góðra
minka og fluttur til landsins á
vegum ríkisstjórnarinnar. Síð-
an yrðu seld út af honum und-
aneldisdýr með hóflegu verði.
Náttúrlega koma mörg aukaat-
riði til greina, svo að þetta
megi fara vel úr hendi og hirði
ég ekki um að lengja mál mitt
með því að fara út í þau hér. En
eins og ég hefi tekið fram áður
og vonandi gert sæmilega Ijóst,
þá geta minkaskinn verið
veigamikill hluti í útflutnings-
framleiðslunni, en ég er hins
vegar hræddur um, að sú braut,
sem nú er farin í minkarækt-
inni, tryggi ekki örugga fram-
tíð fyrir hana og að svo geti
farið þegar tímar líða, að lítið
verði úr talsverðu af þeim
miklu verðmætum, sem komin
eru í þessa atvinnugrein, ef
ekki verður breytt um stefnu.
Kristinn P. Briem, Sauðárkróki:
Mlnkar