Tíminn - 16.04.1942, Blaðsíða 2

122
TÍMIM, fimmtndagiim 16. apríl 1942
32. Mað
‘gíminn

vegir
Flmmtudug 16. apríl
Eítir Gísla Magnússon, Eyhildarholtí
Eru stjórnarskípti
í vændum?
Það virðist nú ljóst mál, að
til stórra tíðinda muni koma
áður en langt um líður.
Stjórnarskrárnefnd neðri
deildar hefir klofnað um kjör-
dæmamálið. Fulltrúar Sjálf-
stæðisflokksins, Alþýðuflokks-
ins og kommúnista í nefndinni
hafa lýst yfir þvi, að þeir vilja
knýja málið fram á þetssu þingi.
Fulltrúar Framsóknarflokksins
lýstu hins vegar yfir því, að þeir
teldu óforsvaranlegt að stofna
nú til harðyítugra deilna og
tveggja Illvígra Alþingiskosn-
inga með stuttu millibili, en það
er óhjákvæmilegt, ef kjördæma-
málinu verður haldið til streitu.
Fulltrúar Framsóknarflokks-
ins lýstu yfir því til frekari á-
réttingar, að Framsóknar-
flokkurinn teldi það svo ófor-
svaranlegt að ætla nú að efna
til margra mánaða kosninga-
baráttu, að hann myndi alls
ekki taka þátt í stjórn landsins
undir slíkum kringumstæðum.
Menn geta vel gert sér í hug-
arlund, hvernig stj órnarfarið
verður, ef kjósa á tvisvar á
þessu ári. Hvorki Sjálfstæðis-
flokkurinn eða Alþýðuflokkur-
inn mun fást til þess að taka
ábyrga afstöðu 1 neinu mikils-
verðu máli fyrr en síðari kosn-
ingunum er lokið. Þeir munu
eingöngu hugsa um yfirboð, sem
eiga að afla þeim sem mests
kjósendafylgis. Dýrtíðarmálið
mun lenda í tómu káki og
undandrætti. Það verður ekkert
gert til að takmarka setuliðs-
vinnuna. Framsóknarflokkur-
inn hefir orðið næga reynslu
fyrir því, hvernig það er að
vinna með þessum flokkum,
þegar þeir eru í kosningahug.
Þessi kosningaglíma Sjálfstæð-
isflokksins og Alþýðuflokksins
mun valdá þjóðinni nægilegum
erfiðleikum, þótt hún stæði ekki
lengur en fram í júnímánuð,
þegar reglulegar kosningar eiga
að fara fram. En að láta hana
standa til hausts, er bæði harm-
leikur og skrípaleikur, sem
Framsóknarflokkurinn vill ekki
bera ábyrgð á undir neinum
kringumstæðum.
Framsóknarflokkurinn hefir
haft það markmið, að reyna að
efla samheldni þjóðarinnar á
þessum erfiðu tímum. Þess
vegna beitti hann sér fyrlr
mjmdun þjóðstjórnarinnar. Af
sömu ástæðum hlýtur hann að
beitast gegn því eftir fremsta
megni, að stofnað verð til hinn-
ar langvinnustu og harðvítug-
ustu kosningabaráttu, sem hér
hefir átt sér stað, þegar þjóðín
þarf umfram allt frið og sam-
heldni um málefni líðandi
stundar.
Menn kunna að segja, að það
væri sök sér, þótt efnt væri til
slíkra innanlandsstyrjaldar, ef
viðunandi og varanleg lausn
fengist á kjördæmamálinu. En
því er vissulega ekki að heilsa.
Allir flokkar þingsins hafa
lýsí yfir þvi, að þeir telji hin-
ar fyrirhuguðu breytingar, hlut-
fallskosningar 1 tvímennings-
kjördæmum og fjölgun þing-
manna, enga fullnægjandi
lausn. Þeir lýsa því markmiði
sinu, að koma á frekari breyt-
ingum við fyrstu hentugleika.
Finnst mönnum, þegar málið
er þannig í pottinn búið, rétt
að láta það orsaka hina lang-
vínnustu og hörðustu kosninga-
baráttu, þegar þjóðin þarfnast
samheldni? Finnst mönnum, að
ekki væri skynsamlegra og þjóð-
hollara af flokkunum að nota
þennan tíma .til að reyna að
finna einhverja sameiginlega,
varanlega lausn?
Framsóknarflokkurinn er
ekki í vafa um, hvor leiðin af
þessum tveimur er þjóðinni
æskilegri. Hann mun þess vegna
beita allri orku slnni til þess að
knýja það fram, að síðari kost-
urinn verði valinn.
En verði friðar- og sam-
komulagsleiðinni hafnað, taka
I.
Nú er margt talað um nauð-
syn þess, að framleiðsla til
sveita og sjávar dragist ekki
saman. Og vitaskuld stendur
þjóðin og fellur með framleiðsl-
unni — framleiðslu matvæla úr
skauti moldar og hafs. Þetta er
svo augljóst mál hverjum skyn-
bærum manni, að eigi þarf um
að ræða.
En nú er það svo, að fólkið
firrist framleiðsluna æ meir.
Það er staðreynd, sem horfast
verður í augu við. Menn sjá
og viðurkenna, margir a.
m. k., hina miklu hættu, er
þarna vofir yfir þjóðinni — og
skeggræða orsakirnar. Og þar
eru menn ekki á eitt sáttir. Má
og vera, að orsakir sé æði marg-
ar. Þó er sú vafalaust þyngst á
metum, að konur jafnt sem
karlar telja sér meiri von ríf-
legs hlutar þessa heims gæða
við ástundun annarra starfa en
þeirra, er að framleiðslu lúta.
En ef sá þáttur þjóðnytjastarfa,
sem allt veltur á að gildastur sé,
hangir saman á bláþráðum ein-
þeir ábyrgðina, sem bann
verknað vinna?
Það er Sjálfstæðisflokkurinn,
sem ræður úrslitum i þessum
efnum. Hann getur valið ófrið-
arleið Alþýðufl., sem þýðir
aðgerðarleysi í dýrtíðarmálinu
og verkafólksmálunum, vaxandi
átök og yfirboð í stjómmála-
baráttunni og enga varanlega
lausn í kjördæmamálinu. Hann
getur valið friðarleið Fram-
sóknarflokksins, sem þýðir
auknar aðgerðir i dýrtíðarmál-
inu og verkafólksmálunum,
mildari átök mili aðalflokk-
anna og góða von um að sam-
komulag náist um varanlega
lausn stjórnarskrármálsins.
Alþýðuflokkurinn hefir bund-
ið sig svo fast við hina á-
byrgðarlausu ófriðarleið, að
hann getur ekki sagt skilið við
hana að svo stöddu. Sjálfstæð-
isflokkurinn hefir hins vegar
ekki ráðið sig til fulls. Vafalaust
býður Alþýðuflokkurinn honum
mörg freistandi boð, ef hann
vill koma með i hrunadansinn.
Kannske finnast Sjálfstæðis-
flokknum þau svo freistandi, að
tilvinnandi sé að fórna þjóðar-
hagsmununum vegna þeirra.
Þjóðarhollusta, ábyrgðartilfinn-
ing og drengskapur Sjálfstæð-
isflokksforingjanna gengur
þessa dagana undir próf, sem
skiptir miklu fyrlr þjóðina.
Þ. Þ.
í Grindavík hefir um langt
skeið verið einkennilegur for-
ustumaður og oddviti um hin
fjc'lþættustu málefní þeirra,
sem heima eiga i þessu kaup-
túni. Maðurinn heitir Einar
Einarsson og verður sjötugur
í dag. Einar Einarsson í
Garðhúsum hefir verið sjó-
maður í Grindavík, formaður,
útgerðarmaður, kaupmaður,
bóndi, forgöngumaður um
hafnarmál, vegamál, byggingu
samkomuhúss og læknisbústað-
ar, svo að fátt eitt sé talið af
verkum þessa athafnamanns.
Einar Einarsson fæddist í
Garðhúsum. Faðir hans var
einn af hinum frægu sjóvíking-
um á Suðurnesjum, djarfur og
heppinn sjómaður, en í landi
sveitarhöfðingi, hreppstjóri og
sýslunefndarmaður Grindvík-
inga. Hann ól son sinn upp við
hörku, dugnað og mikla ráð-
deild, og lét hann ganga
í Flensborgarskólann og síðan
koma heim aftur til að taka
þátt í framleiðslu og sveitar-
störfum, eftir þvl sem með
þurfti. Þegar Einar hreppstjóri
féll frá, erfði sonur hans helm-
ilið, bátana, og þau mörgu störf
fyrir sveitina, sem faðir hans
hafði gegnt. Fyrir 44 árum gift-
ist Einar jmgri Ólafíu Ás-
björnsdóttir úr Njarðvíkum.
Hafa þau staðið hlið vlð hlið
um, verður einhvers staðar hætt
við lykkjufalli. —
Eftir því, sem fólki fækkar í
sveitum, verða sæmilegir vegir
óhjákvæmilegra skilyrði allrar
landbúnaðarframleiðslu.Það má
með miklum sannlndum segja,
að góður vegur sé bóndanum
eigi síður ómissandi en bátur-
inn er sjómanninum. Einkum
á þetta þó við um framleiðslu
mjólkur. Mjólkin verður ekki
flutt á vinnslu- eða sölustað
með öðrum farkosti en bifreið.
Og bílar renna ekki þar sem
klyfjahestar krækja. En einmitt
mjólkurframleiðslan verður að
aukast verulega alls staðar þar,
sem skilyrði eru til þess frá
náttúrunnar hendi — og helzt
af sem mestri skyndingu. Ber
þar fleira en eitt til. Fjárpest-
arnar ýta á eftir þeirri kröfu.
Og þjóðina vantar viðbit. Hún
býr við feitmetishungur. Og það
er sorglegt tímanna tákn, að
við íslendingar skulum þurfa
að kaupa smjör frá annarri
heímsálfu, — við, sem búum í
því landi, þar sem smjör gæti
dropið af hverju strái, ef fleiri
fengist hendurnar til að hlú að
stráunum.
II.
Ekki væri það sanngjarnt, að
bregða forráðamönnum þjóðar-
innar um skilningsleysi á nauð-
syn vega. Ótrúlega mikið hefir
verið aðhafzt i þeim efnum tvo
hina síðustu tugi ára. Og þó er
ekki trútt um, að sumum finn-
ist nokkuð á skorta fullan
skilning forustumanna þessara
mála á því, hvílíkt höfuðskil-
yrði það er allri landbúnaðar-
framleiðslu, að hafa greiðan veg
að sölustað. Fjallvegir milli
fjórðunga og sýslna eru góðir
og nauðsynlegir — og þó sér-
staklega skemmtilegir. En sem
liðir í framleiðslukerfi landsins
hafa þeir — með nokkrum und-
antekningum þó — stórum
minni þýðingu en sýsluvegir og
hreppa og aðrir þeir, er innan
héraða liggja. En nú er það rík-
ið eitt, sem nokkur veruleg fjár-
ráð hefir til framkvæmda í
vegagerðum, en hvorki sýslufé-
lög né sveita. Er því sízt að
furða, þótt fast sé sótt á um
fjölgun þjóðvega. Vill þá oft
eins og gengur, kenna nokkurr-
ar togstreitu, enda stundum,
vant að vita, hvar þörfin er
brýnust.
m.
Þingmenn okkar Skagfirðinga
hafa borið fram á Alþingi því,
er nú situr, frumvarp til laga
um breytingu á vegalögunum,
þess efnis, að Goðdalavegur og
í langri lífsbaráttu, og þótt mjög
jafnt á komið með þeim um at-
gervi og skörungsskap. Þau áttu
tíu börn. Lifa sjö uppkomin og
öll vel að manni, en þrjú dóu
í æsku. Tveir af tengdasonum
Einars í Garðhúsum hafa verið
skipstjórar á íslenzkum gufu-
skipum, sem gengið hafa til
Suðurlanda. Einar í Garðhúsum
er fæddur og uppalinn á sjáv-
arbakkanum, og lætur sér við
koma flest það, sem snertir út-
gerð og sjómennsku.
Einar í Garðhúsum og Olafía
kona hans höfðu mikið um sig.
Heimili þeirra hefir jafnan ver-
ið ' mannmargt, húsakynnin
JÓIVAS JÓIVSSOIV?
Einar Einarsson í Garðhúsum
Hegranesvegur (Mlðvegur) í
Skagafj arðarsýslu verði gerðir
að þjóðvegum. Sams konar
frumv. báru þeir fram á þing-
inu í fyrra, en það náði þá ekki
fram að ganga.
Vegir þessir eru báðir sýslu-
vegir. Goðdalavegur er beint
framhald af Skagfirðingabraut
hjá Varmahlíð, og liggur, að
kalla, eftir endilöngum Lýt-
ingsstaðahreppi. Er það fjöl-
byggð sveit, kringum 60 býli og
bæjaröð margsett á köflum.
SkilyrÖI til framleiðslu eru mikil
og landkostir góðir en langt til
aðdrátta. Frá Goðdölum til
Sauðárkróks eru hartnær 60
km. — Sauðfé er aðal-bústofn
bænda. Um framleiðslu mjólkur
umfram heimilisþarfir, er ekki
að ræða, svo að teljandi sé, —
og getur ekki orðið, eins og
saklr standa, vegna vegleysis.
Nú sjá Lýtingar hilla* undir
mæðiveikina og afleiðingar
hennar:meiri eða minni eyðingu
bústofnsins. Er því rík nauðsyn
á, að þessi blómlega byggð fái
vígbúizt svo gegn þeirri vábeyðu,
að eigi horfi til eyðingar, þótt
hún geysist yfir. Verður það
helzt með þeim hætti gert, að
bæta svo vegarsambandið við
Sauðárkrók, að bændur geti
framleitt og flutt mjólk til
Mjólkursamlags Skagfirðinga.
Lýtingsstaðahreppur hefir
engan bílveg. Að vísu má kom-
ast á bifreið fram undir Mæli-
fell, ef ekki tálmar aur eða
snjór. En þar fyrir framan er
um 20 km. langur kafli, að Goð-
dölum, sem oftast er ófær með
öllu. Mega það allir sanngjarnir
menn sjá, hvílíka örðugleika
slíkt torleiði hlýtur að skapa
svo stórri sveit. —
Hegranesvegur (Miðvegur)
liggur af þjóðveginum (Hofs-
ósvegi) hjá Garði fram Hegra-
nes að Eyhildarholti. Vegar-
lengdin er ca. 12 km. Fyrir ein-
um tug ára var þarna enginn
vegur til. En síðan hafa Hegra-
nesbúar þótt fámennir sé, lagt
fram mikið fé, meira en 1000
kr. ár hvert, að meðaltali, til
þess að gera þenna veg, — gegn
jafnmiklu framlagi úr sýslú-
sjóði. Enn er þó vegurinn eigi
bílfær um vetur, ef verulega
snjóar, né heldur um tíma vór
og haust, vegna aurbleytu á
ruddum melum.
í Hegranesi eru 17 býli.
Framleiðsla er allmikil. Skil-
yrði til ræktunar náega óþrjót-
andi, og engj aheyskapur víða
ágætur. Hefir því sveitin geysi-
mikla möguleika til framleiðslu,
miðað við býlafjölda, ef kostur
væri þess að nýta þá til nokk-
urrar hlítar.
Nú er mæðiveikin tekin að
herja í Hegranesi. Hefir henn-
ar orðið vart á 11 bæjum. Hafa
sumir bændur þegar misst full-
mikil og góð, fjöldi barna og
barnabarna, starfsfólks og gesta.
Einar varð tiltölulega snemma
með efnuðustu mönnum í sýsl-
unni, af búskap, útgerð og verzl-
un. En hann lét ekki vaxandi
efni verða að svæfandi værð-
arvoðum. Hann var sístarfandi,
og vildi láta aðra starfa. Skáld
og listamenn komu til Einars í
Garðhúsum og dvöldu þar
stundum langdvölum. Má sjá
þess merki í nokkru af bók-
menntum síðustu ára, að Einar
í Garðhúsum hefir haft opið
hús fyrir ýmsa farfugla úr heimi
íslenzkrar listar. Menn hafa
stundum leitast við að finna
í þessum skáldskap bókmennta-
vinarsvipmót Einars Einars-
sonar, en þess hefir aldrei
verið leitað nema þar, sem fyr-
ir voru miklir höfðingjar, bæði
að því er snertir þrek og fram-
kvæmdir.
Þegar Einar í Garðhúsum var
ungur maður í föðurgarði, var
talin tveggja daga ferð til
Reykjavíkur, og lá mikið af
leiðinni yfir illfær og sundur-
tætt hraun, sem bæði var tor-
farið og hættulegt, ef út af bar
um stefnuna í hríðarveðrum.
Eftir að Björn Kristjánsson var
orðinn þingmaður fyrir Gull-
bringusýslu, tók hann að beita
sér fyrir því að landið legði ak-
færan veg milli Hafnarfjarðar
og Keflavíkur. En þó að sá veg-
ur væri að vísu mikil úrbót fjrr-
ir Grindavík, þá var úfið apal-
hraun þvert yfir Reykjanes, frá
Stapa til Grindavíkur. Þá kom
Einar í Garðhúsum með það
snjallræði, að Grindvikingar
an þriðjung fjárstofnslns. Er
þó eigi langt um liðið, síðan er
veikin kom þar fyrst. Er bænd-
um ríkt í huga að reyna að
mæta þessari óáran með auk-
inni framleiðslu mjólkur, enda
þegar farnir, sumir að fjölga
nautgripum til nokkurra muna.
En þá brestur það á, að vegur-
inn sé þvílíkur, sem hann
þyrfti að vera, svo að öruggt
væri um flutninga árið um
kring. Og bændur hafa, sem
vonlegt er, eigi bolmagn til
meiri fjárframlaga en svo, að
rétt hrökkv til viðhalds vegin-
um, eins og hann er — að við-
bættu því fé, er sýslusjóður get-
ur látið af hendi rakna. Ný-
byggingar eða endurbætur eru
þeim ofvaxnar með öllu.
Ég ætla, að eigi verði um það
deilt, að þær byrðar, er Hegra-
nesbúar hafa af frjálsum vilja á
sig lagt til þess að bæta úr
hinni brýnu vegarþörf sinni,
sanni það betur en orð fá gert,
hversu rík þessi þörf hefir ver-
ið. Getur naumast talizt ósann-
gjarnt að ætlast til þess, að hið
háa Alþingi meti það að nokkru,
hversu myndarlega hér var af
stað farið af hreppsbúum, og
sýni þð í verki með því að sam-
þykkja frumvarp það, er að
framan greinir.
IV.
Hundruðum þúsunda króna
af opinberu fé er nú árlega var-
ið til þess að gera fjallvegu á
langleiðum. Vist er það gleði-
legt, að þetta skuli vera hægt.
Það myndi illa þykja sitja á
mér, að hafa á móti ríflegum
fjárframlögum til vegagerðar á
Vatnsskarði eða Öxnadalsheiði.
Ég mun og eigi heldur gera
það. Hitt er svo annað mál, að
eigi blandast mér hugur um, að
hyggilegra væri, þjóðhagslega
séð, að veita nú nokkrum þús-
undum króna minna til þessara
nauðsynlegu vega, og verja þeim
þúsundum til enn þá nauðsyn-
legri vega, — innanhéraðsvega,
er standa í beinu sambandi við
framleiðslu jþeirra verðmæta,
er þjóðin þarfnast hvað mest.
29. marz 1942.
Gísli Magnússon.
Kjósendaþroski
„Úrslit kosnlnganna sanna
enn á ný, að kjósendur Sjálf-
stæöisflokksins eru þroskuðustu
kjósendur landsins. Þeir láta
ekki blekkjast, en líta á málin
frá sjónarmiði heildarinnar
fyrst og fremst.“
Þessi ummæli, er birtust í
ritstjórnargrein í ísafold 18.
marz s. 1., eru ályktarorð rit-
stjórnarinnar um úrslit bæjar-
stjórnarkosninganna í Reykja-
vík. Og þau eru ekki óskemmti-
(Framh. á 3. síSu)
skyldu leggja fram hálfan hlut
af hverjum bát í sjóð til að gera
þennan veg. Síðan lagði sýslan
og landið fé á móti. Hér var
að verki hinn hagsýni sjálf-
bjargarmaður. í stað þess að
heimta allt af öðrum, lagði
hann til, að samsveitungar
hans sýndu trúna í verkinu, og
legðu fyrstu hönd á plóginn.
Grindvíkingum varð vel til um
stuðning í þessu efni, því að
framganga þeirra þótti bæði
djörf og bera vott um glögg-
skyggni. Eftir stutta stund var
kominn akvegur til Grindavík-
ur. Þá komu bifreiðar til lands-
ins, og sama leiðin til Rvíkur,
sem stundum tók tvo daga, var
nú farin á einni stund.
En Einar í Garðhúsum hafði
ekki aðeins átt þátt í að leysa
vegamál Grindvíkinga. Hann
hafði fundið hagnýta aðferð til
úrbóta í öðrum vandamálum
kauptúnsins. Lending er I
þrem vörum í Grindavík, og
var aðstaða öll hin erfiðasta
fyrir bátana. Höfðu sjómenn
frá ómuna tíð orðið að bera
aflann á baki sér úr fjörunni
og upp á malarkambinn. Auk
þess voru bátarnir í stöðugri
hættu í hinni grýttu lendingu.
Hér þurfti með myndarlegra
úrræða. Grindvíkingar hafa nú
byggt þrjár vandaðar stein-
bryggjur og skjólgarða móti
brimi við sumar þeirra. Einar 1
Garðhúsum hafði forustuna í
þessu máli og beitti sömu að-
ferð og í vegarmállnu. Af hverj-
um bát var tekinn ákveðinn
hlutur til þessara framkvæmda.
Eru bryggjur þessar myndarleg
Kveðið á sjó
(Um borB á Esju).
Sigurður bóndi á Amarvatni fór
heimleiðis héðan með Esju í byrjun
þessa mánaðar. Voru veður þá stór og
iUt í sjó fyrir Norðurlandi. Þá orti Sig-
urður kvæði það, sem hér fer á eftir,
sér til dægrastyttingar og hugarhægð-
ar. Ættu fleiri að reyna, hvort drótt-
kvæð ljóðagerð reynist ekki hin ramm-
asta vöm, sem völ er á gegn sjóveiki.
NjarSar um hauffur heröír
Hrœsvelgur vœngja slaginn.
Rangahind þó renndi
ráslétt fyr’ Horn á morgni.
Hrönn á Homstranda grunnum
hvítfyssandi brýtur.
Veðrum œstum austan
ósmáum veltir sjóum.
Bryddir Blóðughadda
bjartan fald, og galdur
gelur, að Grýmis sölum
ginnandi rekka svinna.
Köld og flá reynist fíeyjum
fjöllynd cegis völva.
Hlœgir mig skeið fyrir Skaga
skriður; — seið ei hlýðir.
Rastir kleyfar klýfur
kjölar unnar svölu.
Dyljast hraðboð heljar
hér á hvikum veri.
— Tundur-feikna fjandi
fítons krapti skaptur?
Djöfull, dulinn hafi,
djúp þér botnlaust hlotnlst.
Stefnum að storð til hafnar.
Stýrimann of hvel hranna
í landvar veit ég vernda
vigg um rasta hryggi.
Kraptur guðlegrar giftu
gildum fylgi að hildi.
Garpur vinni snerru snarpa
snjall um hafsbyggð allal
SIGURÐUR JÓNSSON.
Vafasöm þjóðrækní
Alþingismonnum barst nýlega
furðulegt plagg. Það var skýrsla
frá Landsbankanum um rekstr-
arniðurstöður bankans á sið-
astliðnu ári. En aðeins þeir
þingmenn, sem eru mjög færir
í enskri tungu, gátu haft skýrsl-
unnar not, því að hún var á
ensku. — Slíkt fordæmi hefði
vissulega sómt einhverjum aðila
betur en þjóðbankanum.
* * *
Það mun áreiðanlega særa
metnað margra þjóðhollra
manna að sjá nöfn þekktra ís-
lenzkra sögustaða á ýmsum
Bretaknæpum hér í bænum. T.
d. heitir ein Fróðá. Rekstur
slíkra veitingastaða er nógu ó-
skemmtileg og lítið þjóðleg iðja
þótt ekki sé jafnframt misboð-
ið nöfnum, sem tengdar eru við
merkilegar ,sögulegar minn-
ingar.
mannvirki. í Járngerðarstaða-
hverfinu framan við búð og
fiskhús Einars í Garðhúsum
geta margar bifreiðar starfað
samtímis að afgreiðslu. Hefir
mjög skift um vinnubrögð
vegna útvegsins í Grindavík,
síðan þar voru gerðar þessar
lendíngarbætur og Grindavík
komst í vegarsamband við
Keflavík og Hafnarfjörð.
Þegar lokið var bryggjugerð-
inni í Grindavík, tók Einar
Einarsson að beita sér fyrir að
gera fullkomna bátahöfn í lóni,
sem er við aðallendinguna.
Hefir ósinn úr lóninu verið
dýpkaður svo mjög, að stórir
bátar fara þar út og inn með
flæði. Sýnist einsætt, að þar
verði, með frekari umbótum.
gerð tiltölulega örugg höfn fyrir
alla báta i kauptúninu.
Einar Einarsson í Garðhúsum
er í hærra lagi, þrekinn og
karlmannlegur. Hann er sívak-
andi um hugðarmál sín og sí-
starfandi að öllu því, er
hann vill hrinda í framkvæmd.
Hann er fæddur til að vera leið-
togi, og hefir orðið forsvars-
maður sambyggðarmanna sinna
nálega á öllum sviðum. Grinda-
vík mun lengi bera vitni um
þann fremdarmann, sem í und-
angenginn mannsaldur hefir
jafnan verið í fylkingarbrjósti,
þegar mest hefir reynt á.
J. J.
Tilkynniff afgT. blaffsins tafar-
laust, ef vanskil verffa á blaffinu.
Mun hún gera allt, sem í hennar
valdi stendur, til þess aff bæta
úr þvi