Tíminn - 14.06.1942, Blaðsíða 2

Tíminn - 14.06.1942, Blaðsíða 2
246 TÍMIM, siiiumdagiim 14. Júmm 1943 63. MafS ‘gímirm Sunnudaginn 14. jiíní Utkjálkahéröd - útkjálkafólk Á fundi norður á Blönduósi á dögunum, hreytti Jón á Akri því að Hermanni Jónassyni, með allmiklu rembilæti, að hon- um væri nær „að halda sig í út- kjálkakjördæmi sínu norður á Ströndum“ en að raska friði og ró í hinum breiðu byggðum í Húnavatnssýslu. Betri er belgur en barn, segir máltækið. Þessi ummæli hins fljótfærna og grunnhyggna þingmanns A.- Húnvetninga eru ekki í raun réttri hans eigin orð — heldur eru þau bergmál pg veganesti frá húsbændum hans hér syðra. í einfeldni sinni heldur Jón á Akri, að Húnavatnssýsla sé ekki talin til útkjálkanna, af því að hann sjálfur er þar þingmaður, enn sem komið er, * og finnst náð „hinna stóru fyrir sunnan“ verma sig eins og júnísól. Hann gleymir því í fljótfærni sinni, að einmitt í A.-Húnavatnssýslu er ein af harðbýlustu sveitum landsins, Skagi og Skagaströnd. Og hann gleymir því, að ást- vinir hans í Austurstræti telja Húnavatnssýslú engu síður út- kjálka en Strandasýslu. — Þeir telja allt landið utan Reykja- víkur útkjálka, sem í raun og veru sé lítils virði og megi lifa eða leggjast í auðn eftir því, sem 'verkast vill. Allt landið á að vera eitt kjördæmi og lúta þéttbýlinu. . Þessi hugsunarháttur er al- gengur bæði meðal Sjálfstæð- ismanna og sósíalista. Blöð þeirra hafa hvað eftir annað flutt greinar með öndvegisfyr- irsögnum til að túlka þessa skoðun og nýlega kom það í ljós, að sá þingmaður íh'alds- ins, sem berorðastur hefir gerzt í málinu, átti svo miklu fylgi að fagna í Sjálfstæðisflokknum, að hann hafði í öllum höndum við kjörnefnd miðstjórnarinnar. Hann gat valið sér sæti á lista flokksins að eigin vild. Það er þetta, sem markar hina raunverulegu stefnu, hin- ar eiginlegu hjartans óskir Sjálfstæðismanna í kjördæma- málinu. Nú fyrir kosningarnar hirða Sjálfstæðismenn ekki um að ræða ágreiningsmál sín við sveitirnar. Þeir forðast að minnast á afurðasölulögin. Morgunblaðið segir í gær, að það beri vitni um vonlausan málstað Framsóknarflokksins, „að rifja upp 7 ára gamla deilu um mjólkurskipulagið á Suður- landi!“ Nei, og sei, sei, nei, Morgun- blaðið sér ekki ástæðu til að ræða höfuðbaráttumál sitt, á- rásarmál á Framsóknarflokk- inn og ofsóknarmál á lífsaf- komu sveitafólksins um undan- farin 7 ár! Hvers vegna þetta logn? Gef- ur það ekki auga leið? Jú vissu- lega. að sýnir, að íhaldið og fóstbræður þess, sjá sitt óvænna í þessari baráttu. Þess vegna á nú að láta hin vonlausu árásarefni hvíla um stund, — en taka málið öðrum og nýjum tökum. Það á aðafnema áhrifavald sveitanna, helzt þegjandi og hljóðalaust, með því að taka málsvara sveitanna burtu af Alþingi. Það á að afnema það stöðvunarvald, sem sveitirnar nú hafa gegn því, að lífsafkoma þeirra verði eyðilögð. Það á að gera þetta stig af stigi, nota deyfingarlyf. Og deyfingarlyfið er hin nýja kjör- dæmaskipun. „Sveitirnar senda jafn marga þingmenn eftir — sem áður“. — Allt í lagi. Og þessi barnalegu rök halda þeir háu herrar, að verði tekin góð og gild af þeim, sem hafa stað- ið í eldinum í 7 ár í sveitunum til að verja brýnustu afkomu- skilyrði sín gegn ofríki Reykja- víkurvaldsins. En „útkjálkafólkið", sem Jón á Akri og búsbændur hans hafa svo litlar mætur á, mun svara fyrir sig 5. júlí í sumar. -f Hilmar Steiánsson, bankastjóri s Opið bréf til Dalamanoa Vorið 1937 fóru fram síðustu kosningar til Alþingis hér á landi. Ég var þá í kjöri fyrir Framsóknarflokkinn í Dala- sýslu. Mér er þetta vor talsvert minnisstætt, enda er það i fyrsta og eina sinn, sem ég hefi verið í kjöri við Alþingiskosn- ingar. Ég fór óvænt og lítt undir- búinn út í kosningarnar og ó- kunnugur kjósendum í kjör- dæminu. Útlitið um úrslit virtust í upphafi óvænleg fyrir mig, og ég gerði mér ekki háar vonir. Aðalkeppinauturinn var þaul- kunnugur í sýslunni, reyndur þingmaður og fyrrverandi ráð- herra. — Að kosningu hans stóðu sameinaðir tveir flokkar, Bændaflokkurinn og Sjálf- stæðisflokkurinn. Við næstu kosningar þar áður, höfðu þeir flokkar fengið samtals 604 at- kvæði, en Framsóknarflokkur- inn aðeins 146 atkvæði. — Út- koman við atkvæðatalninguna 1937, reyndist betri en búizt var við. Framsóknarflokkurinn fékk 321 atkvæði, en Bændaflokk- urinn og Sjálfstæðisflokkurinn til samans aðeins 402 atkvæði. Atkvæðatala Framsóknar- flokksins hafði þannig hækkað um 120%, eða meira en í nokkru öðru kjördæmi á landinu við þær kosningar. Eins og ég hefi áður sagt stuðningsmönnum mínum þar vestra við þessar kosningar, hefir mér aldrei dottið í hug að þakka þessa niðurstöðu fram- göngu minni heldur dugnaði og drengskap Dalamanna sjálfra, og alveg sérstaklega glöggum skilningi þeirra á góð- um málstað. Af ástæðum, er ég sé ekki á- stæðu til að greina hér, gat ég ekki verið aftur í kjöri við þess- ar kosningar. Annar ágætur for- vígismaður bænda er nú í fram- boði í minn stað, þar sem er Pálmi Einarsson, búnaðarráðu- nautur. Pálmi er Dalamaður að ætt og uppruna. Ekkert mun hon- um ljúfara en að leggja fram krafta sína fyrir sveit sína og hérað. Ungur valdi hann sér það hlutverk, að vinna að mál- efnum bænda. Hann hefir til þessa leyst störf sín í þágu land- búnaðarins af hendi með mikl- um dugnaði, áhuga og lipurð. Eiga bændur honum margt að þakka í þeim efnum. Hann er enn á bezta aldri og manna líklegastur til þess að eiga eftir gott verk að vinna. Bændaflokkurinn og Sjálf- stæðisflokkurinn gengu sam- einaðir til síðustu kosninga. Hinn fyrrnefndi hefir nú ekki menn í kjöri við þessar kosn- ingar. Sjálfstæðisflokkurinn hefir fengið nýja samherja, Al- þýðuflokkinn og kommúnista, — nýja bandamenn, nýja vini. Þessi þrenning gengur nú sam- an fylktu liði gegn bændunum og þeirra flokki. Það sem nú á að berja í gegn, er breyting á kjördæmaskipun landsins, bæjaflokkunum í vil. Flokkar bæjanna h^fa sameinazt í því að ná af bændum og öðrum, sem í sveitum búa, fornum rétti. Þegar svo er komið, er ekkert eðlilegra og sjálfsagðara en að Framsóknarmenn og bænda- flokksmenn snúi bökum saman til varnar, enda mun reynslan verða sú í þessum kosningum. Kosningin í Skagafirði Efitir Jónas Jónsson Vorið 1937, er ég kom vestur, var mér strax tekið með mikilli gestrisni og velvild. Ég eignað- ist þar fljótlega marga góð- kunningja og vini. Ég á margar mjög skemmtilegar endurminn- ingar frá veru minni og férðum um Dali þetta vor, og ég á margt að þakka Dalamönnum frá þeim tíma og síðar. Nú á aftur að kjósa, aftur er höggvið í hinn sama knérunn frá 1931. Mætur maður er kom- inn í minn stað. Ég er ánægður yfir því fyrir hönd Dalamanna, ég þykist vita, að þeir muni við kjörborðin 5. júlí sýna, að þeir beri til hans fyllsta traust. Dalamenn, munið bændafor- ingjann frá 1931, Tryggva heit- inn Þórhallsson. Hvernig mundi hann hafa litið á kjördæma- málið? Þegar bæjaflokkarnir ætluðu að laumast aftan að bændunum og breyta kjör- dæmaskipaninni, rauf hann Al- þingi og krafðist þess, að málin yrðu sótt og varin fyrir dóm- stóli þjóðarinnar, og dómurinn féll skýr og ákveðinn honum í vil, en uppæstur lýðurinn gerði aðsúg að húsi hans og fjöl- skyldu, undir forustu ofstopa- manna úr íhalds- og Alþýðu- flokknum. — Dalamenn, ég treysti ykkur framar öðrum, til í hríð þeirri, sem gerð er að veldi dreifbýlisins, hafa þrír af þingmönnum tvímenningskjör- dæmanna leitað á nýjar víg- stöðvar. Steingrímur búnaðar- málastjóri beitir sér af alefli fyrir því, vestur á Barðaströnd, að réttur sinna gömlu kjósenda í Skagafirði verði ekki skertur með ranglátum lögum. Þannig er lögmál hersveitarinnar, og líka í pólitík. Réttur eða rétt- j leysi fólksins í tvímennings- ! kjördæmunum getur verið háð- ! ur því, hversu kjósendur í fjar- I lægu einmenningskjördæmi : haga vinnubrögðum sínum. I Enginn efast um, að Pálmi | rektor og Steingrímur búnað- | armálastjóri hefðu átt vissan I kjörsigur í Skagafirði. Enginn j efast heldur um, að Pálmi Hannesson nái glæsilegum kosningasigri. Skagfirðingar sýndu t hug sinn til hans' í kosningunum 1937. Þegar fulltrúaráð Skagfirð- inga gaf eftir, vegna hinna að- kallandi þarfa dreifbýlisins, að búnaðarmálastjóri yrði í kjöri fyrir Framsóknarmenn á Barða- strönd, þá samþykktu þeir, með miklum samhug, að kaupfélags- stjórinn á Sauðárkróki, Sigurö- ur Þórðarson, yrði eftirmað- ur hans um framboð af hálfu Framsóknarmanna. Allir Skagfirðingar, og ná- lega allir samvinnurpenn í landinu, þekkja kaupfélags- stjórann á Sauðárkróki. En vegna annarra manna og eink- um vegna andstæðinga og keppinauta Framsóknarflokks- j ins, þykir rétt að minna í sam- bandi við framboð hans, þessa | einkennilega samvinnuleiðtoga. I Sigurður Þorsteinsson er bor- inn og barnfæddur í Skagafirði, og alinn upp á Fjalli. Frá bæ hans er ekki nema örstutt leið að býlunum, austanvert við Vatnsskárð, þar sem Bólu- ! Hjálmar andaðist og Stephan G. Stephansson sá fyrst dagsins ljós. Frá Fjalli blasir við öll hin mikla fegurð Skagafjarðar. Sigurður Þórðarson er bor- tækur piltur. En hann þótti snemma efnilegur. Heimilis- þess að svara nú ekki slður á- kveðið en þá. Dalamenn, viðurkennið ekki í nýrri stjórnarskrá, að ísland sé enn konungsríki og lúti dönskum konungi. Það mundi Bjarni frá Vogi ekki hafa gert. Hilmar Stefánsson. menntun var mikil og góð á Fjalli og býr Sigurður að þeim áhrifum. Hann gekk í Hóla- skóla til Sigurðar Sigurðssonar og minnist enn með mikilli á- nægju þeirrar miklu vakningar, sem fylgdi komu Sigurðar skóla- stjóra í héraðið. Eftir veruna á Hólum var Sigurður Þórðarson kóngsins lausamaður. Hann vissi um orku sína. Hann vildi nota kraftana, og gerði það óspart. Það orð komst á, að Sigurður væri hverjum manni fjölhæfari og hagsýnni til allra vinnu- bragða. Hann var söðlasmiður, járnsmiður, trésmiður, gróf vandað letur í málm, setti upp rafstöð á bæ sínum, las bækur, og fylgdist með efni blaða og tímarita með óvenjulegum á- rangri. Hann hafði áhuga á fjölmörgum efnum, og á meðal annars eitthvert fullkomnasta safn af gripum frá fyrri tímum, sem til er í eigu einstakra manna hér á landi. En hin mörgu áhugamál sundruðu ekki kröftum hans. Ekkert var hon- um fjær en að missa sjónir á markinu. Hann vildi þroska sig með sjálfmenntun og hann vildi verða efnaður bóndi. Hon- um tókst hvort tveggja. Sigurður varð tengdasonur séra Sigfúsar Jónssonar á Mæli- felli og eignaðist Nautabú, prýðilega jörð í sókn tengda- föður síns. Á fáum árum varð Sigurður í röð efnuðustu bænda í Skagafirði. Því var veitt eftir- tekt. Menn spurðu um ástæð- una til svo skjótfengins fram- gangs. Þeir, sem til þekktu vissu, að bóndinn á Nautabúi var duglegur, fjölhæfur og ráð- deildarsamur í bezta lagi. En þetta var tæplega nægileg skýr- ing. Sigurður var alveg óvenju- legur útsjónamaður. Hann var manna bezt sjáandi í allar áttir, bæði um andleg og efnaleg verðmæti. Honum græddist meira fé en mörgum jafnöldr- um hans, af því að hann hafði mesta yfirsýn um það, hversu vinnan i sveitinni og daglegur rekstur gæti skilað mestum arði. Utan Skagafjarðar varð Sig- urður mest kunnur fyrir gáf- ur sínar, snarræði í orðaskipt- um, fyndni, beiskju og hárbeitt svör. Á þeim leikvangi var hann engu ósnjallari en við að verða efnalega sjálfstæður á skömm- um tíma. Þegaí séra Sigfús varð þing- maður fól hann Sigurði á Nautabúi að gætá hins vanda- sama starfs við forstöðu kaup- félagsins, meðan hann var burta, og þegar séra Sigfús andaðist svo snögglega, mitt í kosningabaráttunni 1937, tók Sigurður við forstöðu kaupfé- lagsins að fullu og öllu. Það var verkefni við hans hæfi. Nú byrjaði nýr þáttur í lífi hans: Að græða fyrir aðra. Menn, sem þekkja Sigurð og þekkja Skaga- fjörð, langar til að sjá hann beita sínum fjölhæfu og skap- andi gáfum við það erfiða verk, að vera leiðtogi fyrir eitt af beztu héruðum á íslandi. Hann tók við miklum arfi eftir tengdaföður sinn, og hann kann að ávaxta það pund, sem hon- um er fengið. Á hinum fáu ár- um, sem liðin eru síðan hann tók við forstöðu félagsins, hef- ir það farið hraðvaxandi. Sig- urður lætur enga skynsamlega vaxtarmöguleika fara framhjá sér. Hann notar nú alla sína hagsýni, sem í fyrstu gekk til að gera hann að stórbónda í Lýtingsstaðahreppi, til að efla félagið og almenna hagsæld í Skagafirði. Sigurður hefir átt því láni að fagna, að koma í framkvæmd flestu því, sem hann hefir byrj- að á. Það er líka öldungis víst, að hann verður einnig þingfull- trúi Skagfirðinga. Fáir menn hafa betri undirbúning. Hann þekkir lífsbaráttu héraðsbúa við öll þau störf, sem þar eru unnin. Hann þekkir gæði hér- aðsins. Hann stýrir voldugasta fjármálafyrirtæki, sem nokk- urn tíma hefir starfað í Skaga- firði, og þetta fyrirtæki er sett á stofn og starfar einhuga að því að bæta kjör fólksins í Skagafirði. Hvað er því líklegra en að Skagfirðingar telji sér í einu sæmd og gagn að hafa þann mann fremstan í stafni, sem er gæddur þeim sjaldgæfu eiginleikum að kunna jafn vel skil á andlegum málum og efnalegum og vera reyndur að því að láta verkin tala, hvar sem hann snertir á verki. J. J. Framsóknarmenn í Reykjavík! . Athugið nú þegar, hvort þið eruð á kjörskrá. — Eftir 13. júní er það of seint. Gerið að- vart um þá flokksmenn, sem farnir eru úr bænum eða fara á næstunni. Kosufngaskrifstofan í Sambandshúsinu (3. hæð), sínii 3978. Ágúst Helgason, Bírtmgarholfí: ,Frá llðnnin árnmé Þegar ég las í vetur skáldsögu frú Elínborgar Lárusdóttur: Frá liðnum árum, endurminn- ingar Jóns Eiríkssonar frá Högnastöðum, bjóst ég við, að almennt yrði litið svo á, að sög- una bæri ekki að taka sem sanna sögu að öllu leyti, heldur sem skáldsögu, þótt höf. hefði þá átt að láta þess getið. Ef sög- una ætti að taka sem sanna og ábyggilegt heimildarrit um lífsvenjur og lifnaðarháttú manna á þeim tímum, sem sag- an nær yfir, hefði höf. þurft að kynna sér, hvort óhætt væri að treysta í öllu frásögn hins há- aldraða manns, sem ritað er eftir og sem útlit er fyrir, að farið sé að daprast minni. Systir Jóns, sem búsett er í Reykjavík, hefir bent á ýmsar skekkjur í frásögninni, sem betur hefði verið gert áður en sagan var prentuð, en til hennar var ekki leitað um samþykki á frásögn- um Jóns bróður hennar. Mörg- um hættir við að verða fastara í minni það mótdræga á lífs- leiðinni en hitt, sem gengur að óskum, það ljóta, sem fyrir augun ber en hið fagra og hið ljóta í fari manna en mann- kostirnir. Svo finnst mér Jóni Eiríkssyni frænda mínum hafa farið, ef rétt er eftir honum haft. Sá þráður gengur gegn- um alla bókina að varpa sem dekkstum skugga á lifnaðar- hætti manna á þeim tíma, sem frásagan nær yfir. Nýlega hefir birzt í Timanum, 37. blaði, grein eftir hr. Jón Ey- þórsson um Jón Eiríksson og umgetna bók. í niðurlagi grein- arinnar segir: „Ævisaga Jóns frá Högnastöðum mun sönn vera.“ Þessi ummæli koma mér til að stinga niður penna og biðja Tímann að taka fáeinar línur til mótmæla, því að ég tel mér skylt að bera. blak af látn- um sveitungum mínum, þegar þeir eru óhróðri bornir. Að vísu eru ekki margir sveitungar mín- ir nafngreindir, en lýsing á ó- nafngreindum mönnum og heimilum, er gefin sem sýnis- horn af lifnaðarháttum hér i sveitinni. Við Jón Eiríksson erum bræðrasynir og uppaldir í sömu sveitinni, að heita má á sama tíma, þótt ég sé 8 árum yngri, man ég, eins og hann, eftir tím- anum áður en aðalbreytingin hófst hér á landi á síðustu ár- um 19. aldarinnar. Æskuheimili Jóns Eiríksson- ar er lýst svo ömurlega, að ég man ekki eftir neinu slíku: Húsakynni, óþrifnaður, hung- ur, uppeldi barna, harðýðgi föður þeirra og ill meðferð á skepnum, er hvað öðru líkt. En mótsagnir eru þar sem sýna, að ekki er rétt skýrt frá: Til! dæmis um hreinlætið er sagt, að askarnir, matarílátin, hafi ekki verið þveg’nir nema einu sinni á ári „upp úr hangikjöts- soðinu af jólakjötinu" (bls. 12). En þar sem verið er að lýsa fátæktinni (bls. 19), er sagt, að vegna fátæktar hafi þar ekki verið haft hangikjöt til matar á jólunum, heldur kjötsúpa. Hvernig varð þá hangikjöts- soðið til, sem askarnir voru þvegnir úr? Hægt var að ná í heitt vatn til þvotta á Högna- stöðum, því að hverir eru þar skammt frá bænum. Jón Ei- ríksson segir, að faðir sinn hafi skrifað góða rithönd og gefið börnum sínum forskrift til að skri^ eftir og að þau hafi haft brerinandi áhuga fyrir að læra að skrifa. „En er faðir minn komst að þessu“, bætir Jón Ei- ríksson við: „gaf hann okkur hverju fyrir sig vænt kjaftshögg og sagði: Ykkur er nær að læra kverið, þið hafið aldrei neina þörf fyrir annan lærdóm“ (bls. 54). Til hvers var forskriftin gefin? Baðstofunni á Högnastöðum er lýst eins og fjárhúskofa, hriplekri með moldargólfi, það kann að vera satt, og er sagt, að oft hafi lekið ofan á börnin í rúmunum; þar kemur svo þessi klausa (bls. 10): „Breiddi þá faðir minn ofan á okkur skinn- bjór, en aldrei var tekið til þeirra ráða, fyrr en við vorum orðin meira eða minna vot og það, sem í rúmunum var, og við farin að skjálfa." Þótt foreldr- arnir hefðu verið svo illa inn- rættir að standa á sama um, þó að börn þeirra færu að skjálfa í rúmunum, dettur mér í hug, að húsfreyjan hefði þó átt að hlifa rúmfötunúm og breiða yfir þau í tíma, til þess að hlífa sér við að hirða þau blaut. Svona sögum trúir eng- inn, eða ætti ekki að trúa. / Svo vel vill til, að til er á prenti annað heimildarrit um heimilishætti á bóndabýli í Hrunamannahreppi á þessum sama tíma, um og eftir 1860: Uppeldi og heimilishættir í Birtingaholti. (Skólaræður séra Magnúsar Helgasonar. Ber þar mikið á milli. Heimilin, sem lýst er í þessum ritum voru þó all- skyld. Bændurnir í Birtingar- holti og á Högnastöðum voru bræður, aldir upp á sama fyrir- myndarheimilinu, en frásagnir þeirra bræðrunganna Magnúsar Helgasonar og Jón Eiríkssonar eru óskyldar. Jón hefir ekki rit- að sína sögu sjálfur. Liggur ekki mismunurinn að einhverju leyti í því? Af öðru heimili hér í sveitinni er einnig gefin mynd í endur- minningum Jóns Eiríkssonar. Ekki bætir það úr skák. Nafnið, sem hann gefur heimili því: „Helvíti" (bls. 100) bendir til, hvernig því muni vera lýst. Seg- ir þar meðal annars, að þrjú vinnuhjú hafi strokið þaðan sama árið vegna hungurs sér- staklega, og að önnur vinnu- konan hafi þá flúið til foreldra minna að Birtingaholti. Ég þori að fullyrða, að þetta er ósatt. Ég hlyti að muna eftir umtali, sem um þetta hefði spunnizt, ef satt væri. Mig furðar, hvað Jón Eiríks- son hefir fátt að segja af heim- ili foreldra minna, þau fjögur ár, sem hann dvaldi hér. Aðeins ein smásaga (bls. 123): Hann var sendur austur á Rangár- velli með bækur í band, til Guð- mundar bónda og bókavinar á Hofi. Mikill snjór var á jörðu og bókabagginn, sem hann átti að bera, var 70—80 pund. Þetta á víst að sýna miskunnsemi húsbónda hans. Það vill nú svo vel til, að ég á allar þessar bæk- ur, sem Guðmundur á Hofi batt fyrir föður minn. Ég veit, hverj- ar þær voru. (Ný félagsrit öll og Árbækur Espólíns) og get því gengið úr skugga um þunga þeirra. Þær vega allar til sam- ans, með þykkum pappaspjöld- um, 15 pund; hafa þær vegið óbundnar mikið minna. Álíka satt og um þunga bókanna mun vera svar föður míns, sem til- fært er á bls. 134. Það Sem sérstaklega kom mér til að taka pennan til mótmæla því, að ummælt rit sé sannsögu- legt, er það, sem sagt er á bls. 49 og 50 um hordauða og hung- urkvalir á mönnum og skepn- um: Á hverjum bæ og hverju ári var drepið úr hor, bæði sauð- fé og hross, hjá ríkum og fá- tækum og eins, þótt nóg hey væru til. Hestarnir „aldrei tekn- ir á gjöf, fyrr en þeir voru orðnir grindhoraðir.“ — „Þeir átu upp stallana, tættu þá niður í grjót og átu töglin hver af öðrum.“ „Allt var miðað við að eiga sem (Framh. á 3. síðu)

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.