Tíminn - 20.06.1942, Qupperneq 2

258
TtMEMV, langardaglim 20. jnni 1942
66. blað
Erfðasyndir íhaldsíns og
Alþýðuílokksins
‘©ímintt
Laugardaginn 20. júní
„Æ koma mcio
eftir munuð“
Sjálfstæðismenn eru orðnir
hræddir við smáflokka og áhrif
þeirra á lýðræðisskipulagið í
landinu.
Þegar „stjórnarskrá upp-
lausnarinnar“ var gerð heyrum
kunn á Alþingi, bentu Fram-
sóknarmenn þegar í stað á þá
hættu, að hún gæfi smáflokka-
illgresinu hin æskilegustu vaxt-
arkjör.
Möndulflokkarnir, íhald, krat-
ar og kommar, skelltu við þessu
skollaeyrunum.
Nú er svo komið, að þegar við
þessar kosningar eru gerðar
tvær tilraunir til smáflokka-
myndana.
Og hvar koma þær fram?
Þær koma fram í Reykjavík, í
sjálfum höfuðstað hlutfalls-
kosninganna. Þær koma fram
nú sem fyrsta tilraun til að
þreifa fyrir sér um jarðveg í von
um betri daga, þegar „stjórnar-
skrá upplausnarinnar" hefir
brotið akurinn til fulls.
Og nú heldur óttinn við smá-
flokkana innreið sína í hjörtu
Sj álf stæðismanna.
Bæði Morgunblaðið og Vísir
skrifa dálk eftir dálk gegn þess-
um illgresisplöntum í kosninga-
akri íhaldsins í höfuðstaðnum.
Morgunblaðið segir alveg
réttilega í fyrradag, að smá-
flokkarnir séu til þess fallnir að
skapa glundroða í þjóðfélaginu,
og þeir veiki stóru flokkana í
baráttunni, en einmitt þeir séu
styrkustu stoðir lýðræðisins.
Blaðið segir líka, að smá-
flokkarnir séu hættulegasta
vopnið og lymskulegasta, sem
einræðisöflin beiti gegn lýðræð-
inu, — einmitt það vopnið, sem
hafi orðið mörgu lýðríkinu að
falli. —
Margt fleira mælir Morgun-
blaðið í þessa átt, sem það virð-
ist hafa lesið í Tímanum á und-
anförnum vikum, en ekki gefið
sér tóm til að hugleiða í hjarta
sínu fyrr en nú.
Verður því ekki annað séð en
Sjálfstæðisflokkurinn hafi al-
gerlega fallizt á aðra höfuðrök-
semd Framsóknarmanna gegn
stjórnarskrá upplausnarinnar,
þá röksemd, að hún opni all-
ar gáttir fyrir smáflokkum og
grafi undan lýðræðinu.
Úr þessu ætti að vera hægara
að ræða skynsamlega við Sjálf-
stæðisflokkinn um kjördæma-
málið!
Svo sem alþjóð er kunnugt,
hafa bæjaflokkarnir og bæja-
blöðin sýnt öllum tilraunum til
að bæta afkomu og launakjör
sveitafólksins fullan fjandskap.
Einkum hefir Sjálfstæðisflokk-
urinn gert þennan fjandskap
að höfuðlínu í pólitískri bar-
áttu sinni á undanförnum ár-
um. Hann hefir hamazt gegn
afurðasölulögunum, torveldað
framkvæmd þeirra eftir föng-
um og reynt að gera þau óvin-
sæl meðal almennings i Reykja-
vík. En svo hefir flokkurinn gert
meira: Hann hefir leynt og ljóst
reynt að gera afurðasölulögin
óvinsæl í sveitunum meðal
framleiðenda.
Þetta er hinn nafntogaði tví-
söngur Sjálfstæðisflokksins.
Við bæjarbúa segir hann:
„Þetta verðlag, sem Sveinbjörn
Högnason, Egill í Sigtúnum og
aðrir „framsóknarhöfðingjar“
setja á landbúnaðarvörur, nær
engri átt. Það er orsök dýrtíð-
arinnar, sem þið, kæru bæja-
búar og þjáningarbræöur, stynj-
ið undir.
Við sveitafólkið segja þeir
hins vegar: Þið fáið allt of iágt
verð fyrir afurðirnar ykkar.
Þetta kostar mjólkin í Reykja-
vík, en þar af fáið þið ekki nema ]
svo og svo mikið.
Þeir reyna með þessu að
skrökva því inn í meðvitund
manna, að öll mjólkurfram-
leiðslan sé seld sem neyzlumjólk
í Reykjavík!
Annað slagið láta þeir svo
í Sjálfstæðisflokknum sé að
brjótast út í sprengiflokki, enda
er einn af fyrrverandi þing-
mönnum flokksins, Jónas lækn-
ir Kristjánsson, bakvörður ann-
ars sprengilistans.
Sjálfstæðismenn um land allt
ættu að sjá að sér, meðan tími
er til og hindra glapræði það,
sem forustumenn floksins hafa
leiðzt út í. Þeir gera það með
því að greiða atkvæði gegn
„stjórnarskrá upplausnarinn-
ar“ — þeir gera það með því að
fela Framsóknarflokknum
stöðvunarvald á Alþingi.
Kjósendur allir minnast þess,
að í kjölfar hinna steiktu gæsa,
sigla smáflokkar, sem eru
hættulegir lýðræðinu og valda
upplausn í þjóðfélaginu, — eins
og Morgunblaðið segir.
Æ koma mein eftir munuð.
+
væntanlega „hlutfallsþing-
menn“ sína úti í sveitunum
„taka undir“ þessa reginblekk-
ingu.
Og loks láta þeir Jón á Akri
og slíka fogla rísa upp og krefj-
ast þess, að landbúnaðarvörur
séu hækkaðar og formenn verð-
lagsnefndanna sviptir störfum
fyrir þá sök, að þeir hafi ekki
ákveðið verðið hærra.
En samhliða þessu risa upp
flokksklíkur í Reykjavík og
heimta verðið lækkað frá því,
sem þáð er.
Þetta er sama yfirboðspóli-
tíkin, sem kommúnistar hafa
rekið með góðum árangri, bæði
gegn Alþýðu- og Sjálfstæðis-
flokknum.
En nú — fyrir kosningarnar
forðast íhaldsblöðin að ræða
þessi mál eftir megni. Morgun-
blaðið segir jafnvel, að það
vitni um veikan málstað Fram-
sóknarflokksins að vera að rifja
svona smámuni upp!
Þessi deilumál, sem bæjar-
flokkarnir hafa á undanförnum
árum gert að höfuðdeilumáli á
hendur Framsóknarmönnum, er
allt í einu orðið smámunir, sem
ekki tekur því að minnast á.
Þeir eru stundum einkenni-
lega minnislausir í Sjálfstæðis-
flokknum.
Til þess að hjálpa svolítið upp
á minni þeirra, skulu nú rifj-
uð upp nokkur ummæli úr
blöðum Sjálfstæðis- og Alþýðu-
flokksins á síðustu misserum.
Geta þá frambjóðendur þessara
flokka og væntanlegir „hlut-
fallsþingmenn“ haft þau sem
„reisupassa“ á ferðum sínum út
um byggðir landsins.
Vísir, 23. sept. 1940:
„Hins vegar munu allir hafa
gert ráð fyrir því, að hóflega
yrði farið í sakirnar um verð-
hækkun á íslenzkum fram-
leiðsluvörum, en framkvæmdin
hefir orðið sú, að bæði mjólk og
kjöt hefir hækkað miklu meira
en kauphækkuninni nemur, og
þó sérstaklega kjötið. Það er
ékki hægt að bera á móti því,
að með þessari miklu hækkun á
innlendu framleiðsluvörunum,
er brotið í bág við þá stefnu
stjórnarflokkanna, sem kom
fram við setningu gengislag-
anna vorið 1939.“
25. sept. 1940:
„Launastéttirnar“ hafa orðið
að borga kjötið miklu hærra
verði en fáanlegt var annars-
staðar, hvað sem afkomu þeirra
sjálfra hefir liðið.“
1. okt. 1940:
„Þegar kaupgjaldið hækkar,
hækkar innlenda vöruverðið, —
en sá er munurinn, að þegar
kaupið hækkar hlutfallslega við
dýrtíðina, virðist afurðaverðið
hækka eftir duttlungum verð-
lagsnefnda, án nokkurs eðlilegs
samanburðar eða útreiknings."
28. okt. 1940:
„Nú keppist hver sem betur
getur að „klifra upp“ stigann
eins og hann eigi lífið að leysa.
Flokkur forsætisráðherra telur
sér það til gildis, að hafa for-
ustuna í þeirri keppni ........
Nú er ballið byrjað. Framsókn
hefir „fært upp“, og nú þeys-
ast fleiri og fleiri í dansinn. Það
er ekki gott að segja, hvernig
þeirri danskeppni lýkur.“
Vísir, 25. ágúst 1941:
„..... Öll innflutt vara er
háð verðlagseftirliti þannig, að
engin óeðliieg álagning á að
geta komið til greina, en um I
innlenda framleiðslu gegnir allt
öðru máli. Hún er að nokkru
leyti háð umsjón nefnda, sem
virðast leggja megináherziu á
það, að spenna verðið upp, hvort
sem það getur talizt eðlilegt og
sanngjarnt eða ekki. Garðá-
vaxtasala mun hins vegar engu
eftirliti háð, og sýnir raunin, að
einmitt þarna hefir verðhækk-
unin reynzt tilfinnanlegust ....
einhverjar eðlilegar hömlur
verður að reisa við, að verðlag
á innlendum afurðum sé hækk-
að ótakmarkað og ástæðulaust.“
Vísir 24. okt. 1941:
..... Allir vita, að innlendu
afurðirnar ráða útreikningi
vísitölunnar að mestu. Dýrtíð-
aruppbótin er ákveðin sam-
kvæmt vísitölunni. Hækkun á
afurðaverðinu hefir því mest
áhrif á dýrtíðina.
Vísir, 15. sept. 1941:
Furidur í Málfundafélaginu
„Óðinn“, þann 14. sept. 1941,
mótmælir harðlega hinni
gegndarlausu hækkun á ís-
lenzkum afurðum, sem verður
að telja langtum meiri en nauð-
syn ber til. Telur fundurinn
nauðsynlegt að setja hæfilegt
hámarksverð á allar íslenzkar
afurðir til notkunar innan
lands.“
Alþbl. 11. des. 1941:
„Vissulega er það falleg jóla-
gjöf, sem Framsóknarflokkur-
inn hefir rétt að allri alþýðu
manna í Reykjavík með hinni
nýju mj ólkurhækkun. En hvort
hún verður þökkuð með því, að
kjósa Framsóknarlista við í
hönd farandi bæjarstjórnar-
Það, sem virðist aðallega hafa
villt þessum mönnum sýn, er
vonin um stundargróðann,
steiktu gæsirnar sex, sem Magn-
ús sálnahirðir kallaði hlutfalls-
þingmennina i útvarpsum-
ræðum á dögunum.
Kjördæmabreytingin er Sjálf-
stæðismönnum sannkallað
girndarráð. Þá munar svo i
hina sex sjálfgefnu þingmenn,
að þeir svífast ekki að gera
bandalag við kommúnista til
þess að ná i þessar steiktu
gæsir. Þeir svífast þess ekki að
ganga á gerða samninga eins
og glöggt kom fram í þeirri yf-
irlýsingu Ólafs Thors, „að
Framsóknarflokkurinn hefði
haft ástæðu til að ætla, að kjör-
dæmamálið yrði ekki tekið upp
á þessu þingi.“ Og þessi ástæða
getur naumast hafa verið ann-
að en hans eigin orð, eða samn-
ingar við ráðherra Sjálfstæðis-
flokksins í ríkisstjórn!
Varla er eyðandi orðum að
þeirri fáránlegu staðhæfingu
Morgunblaðsins, að það sé
Framsóknarflokkurinn, sem
hafi sent þá Jónas Þorbergsson
og Sigurð Jónasson út af örk-
inni til að efla sprengiflokka í
liði íhaldsins í Reykjavík.
Hitt hlýtur að vekja athygli,
að blöð Sjálfstæðismanna skuli
dag eftir dag þurfa að vara
flokksmenn sína við „lista Jón-
asar Þorbergssonar"!
Er fylgi flokksins þá svona
laust í böndunum, að það sé
líklegt, að jafnvel Jónas Þor-
bergsson geti gert stóran usla í
lambahjörð íhaldsins?
Trúi því þeir, sem vilja.
Hitt mun nær sanni, að ólgan
Baldvin Baldvinsson:
—-—-------^ ' ■"
„Fylkjum ltði gegu
ranglætinuéé
i.
Það er ekki um annað frekár
talað nú í sveitunum en lcjör-
dæmamálið. Eru flestir bændur
nú samhuga um, að aldrei hafi
jafn óþyrmilega verið að þeim
vegið sem einmitt nú. Þeir, er
áður hafa verið ósammála um
ýms málefni, er skipt hafa
mönnum í harðsnúna pólitíska
flokka, eru nú í fyrsta sinn sam-
mála. — Ef íhaldsþingmenn
hefðu nú fyrir eyrum sér öll
þau orð, er fyrrverandi flokks-
menn þeirra, úr bændastétt,
mæla nú í þeirra garð, myndu
flokksforingjar íhaldsins tæp-
lega geta vænzt mikils fylg-
is í sumum sveitum, við næstu
alþingiskosningar.
Og er það ekki eðlilegt?
Nú er gerð ítrasta tilraun til
að jafna við jörð þau áhrif, sem
sveitir landsins hafa haft á þjóð-
málin, yfirleitt. Það á að þurrka
burtu, eins fullkomlega sem
unt er, áhrifavald sveitanna, og
færa það yfir á Reykjavíkur-
valdið. Og til að kóma slíku í
framkvæmd, eru nú notuð ó-
sannindi og hvers konar blekk-
ingar af hálfu Sjálfstæðis- og
jafnaðarmanna, til framgangs
þessu svo kallaða „réttlætis-
máli!“, er þeir kalla svo. Og rétt-
lætismálið er fólgið í því að
svipta sveitakjördæmin 6 þing-
mönnum, með því að láta hlut-
fallskosningar fara fram í öllum
tvímenningskjördæmum, bæta
tveimur þingmönnum við
Reykjavík og gera Siglufjörð að
sérstöku kjördæmi.
II.
Það á ekki að svipta kjördæmi
sveitanna neinum réttindum.
Þau hafa sömu þingmannatölu
og áður. Svo mæla flokksmenn
íhalds og jafnaðarm. En slíkt er
blekking af versta tagi, eins og
allir vitibornir menn skilja, sem
á annað borð vilja nokkuð skilja.
— Yfirgnæfandi meirihluti í
einu kjördæmi verður ekki rétt-
hærri en lítill minnihluti. Minni
hluti, sem oft og tíðast er til
orðinn vegna kunningsskapar,
tengda, frændsemi og af ýmsum
öðrum ástæðum, við vissa menn,
sem tilheyra Reykjavíkurflokk-
unum. Hann fylgir og mönn-
um, sem þekkja ekkert
þörfustu og nauðsynlegustu
málefni dreifbýlisins. — Það
þarf ekki lengi að leita til að
finna slíkum orðum stað.
Gísli Sveinsson þingm. V,-
Skaft. hefir jafnan reynzt þjón-
ustusamlegur andi fyrir Reykja-
víkur-íhaldið. Hann var á móti
þjóðstjórnarmyndun og fylgdi
þá að málum róttækasta íhalds-
liðinu í Reykjavík, einmitt þegar
svo að segja hver hugsandi mað-
ur í sveit og við sjó, fagnaði því,
að allir flokkar tækju höndum
saman og berðust sameiginlega
við þær hættur, er þá voru fram-
undan vegna stríðsins. Og þeg-
ar teflt var upp á líf og dauða
um það, hvort svipta ætti sveit-
ir landsins marg viðurkenndum
réttindum þeirra, en auka vald
Reykjavíkur, sat hann hjá.
Á slíkri alvörustund mat hann
meira vald og 'aukin réttindi
Reykjavíkurbúa, heldur en ó-
skert vald héraðsbúa sinna i
V.-Skaftafellssýslu og annarra er
í dreifbýlinu búa.
Jón Pálmason þingm. A.-Hún-
vetninga, er þekktur fyrir auð-
sveipni og framúrskarandi
þjónslund við reykvíska íhaldið.
Samt er hann þingmaður fyrir
sveitakjördæmi. — Þegar at-
kvæðagreiðsla fór fram á síðasta
þingi, um kjördæmamálið, fylgdi
hann dyggilega þeim flokkum,
sem þá rændu sveitirnar rétt-
indum sínum og gerði það með
sömu þjónslund og undirlægju-
hætti, sem svo oft áður. Það má
segja, að engum hafi brugðizt
vonir, þótt Jón skipaði sér rúm
í það sinn, þar sem verst gengdi.
Svo þekktur maður er hann. Hitt
er annað mál, hversu A.-Hún-
vetningar treysta honum, þegar
til átaka kemur í næstu kosn-
ingum.
Við vitum það mjög vel, bænd-
urnir, að það eru svona þing-
menn, sem andstöðuflokkar okk-
„Rauða linan66
Það getur ekki hjá því farið,
að atburðir þeir, sem gerzt hafa
í íslenzkum stjórnmálum und-
anfarið, verði mörgum ærið
undrunarefni. Við lifum að vísu
á þeim tímum, sem hinir ótrú-
legustu hlutir gerast í mörgum
efnum, en feril íslenzkra
stjórnmála síðustu mánuðina,
verður að telja með hinum allra
fjarstæðustu atburðum.
Styrjöld sú, ,er möndulflokk-
arnir þrír: Sjálfstæðisflokkur-
inn, Alþýðuflokkurinn og Kom-
múnistaflokurinn hafa hafið, er
þess eðlis, að ritað mun verða
óafmáanlega í íslenzka stjórn-
málasögu. Mun það heldur ekki
orka tvímælis, að hér er það
minnsti flokkurinn, Kommún-
istaflokkurinn, sem forustuna
hefir tekið. Hin rauða lína kom-
múnista, hefir orðið hinum
flokkunum tveimur sá leiðar-
þráður, sem þeir hyggjast að
rekja sig eftir í gegnum völ-
undarhús stjórnmálanna. Sjálf-
stæðisflokkurinn hafði í önd-
verðu sérstöðu í þessum málum.
Ótti hans við að fylgja dýrtíð-
arráðstöfunum Framsóknar-
flokksins er vel skiljanlegur.
Honum var það ljóst, að hefði
hann léð þeim ráðstöfunum
fylgi sitt, þá átti hann á hættu
að tapa fylgi sinna þröngsýn-
ustu kjósenda, og að þeir mundu
fylla flokk jafnaðarmanna. Og
hitt mun hann líka hafa skilið,
að vegur þeirra, sem frumkvæði
áttu að þessum viturlegu ráð-
stöfunum mundi vaxa, er á-
vextirnir kæmu í ljós. Vegna
alls þessa þótti honum ráðleg-
kosningar, það skyldi maður þó
ætla að væri töluvert vafamál.
En vel er það líklegt, að Rcyk-
víkingar minnist jólagjafar-
innar við kjörborðið og þakki
Framsóknarhöfðingjunum á
þann hátt, sem þeir telja við-
eigandi.“
3. jan. 1942:
„Þegar bændum, — kjósend-
um Framsóknarflokksins, — er
veitt tvöföld dýrtíðaruppbót á
afurðaverð þeirra, svo sem til
dæmis á kjötverðið, þá er allt
í lagi. Því að Reykjavík og bæ-
irnir fá að borga brúsann.“
Alþýðublaðið segir í forustu-
grein 15. jan. 1942:
„Menn minnast einnig,
hvernig verðlagseftirlitið hefir
verið undir stjórn Eysteins
Jónssonar, og hvernig afurðir
bænda hafa undir verndarvæng
starfsbróður hans og flokks-
bróður, Hermanns Jónassonar,
verið sprengdar upp úr öllu
valdi á kostnað launastéttanna
og alls almennings í bæjunum
ast að bíða átekta, vera hvorki
með eða móti en treysta á hina
frjálsu leið. Þó fór svo að lok-
um, að flokkurinn sá sitt ó-
vænna og varð tilneyddur að
taka virka afstöðu til málsins
er í óefni var komið. En þá voru
það hálfbræður þeirra, jafnað-
armenn, sem komnir voru í
sjálfhelduna. Nú voru góð ráð
dýr fyrir þá. Þeir þorðu í hvor-
ugan fótinn að stíga af ótta við
kommúnista, sem biðu þess al-
búnir að hremma kjósendafylgi
þeirra, ef á milli bæri. Þetta
nægði til þess að þeir þorðu eigi
að fylgja dýrtíðarfrumvarpinu.
En Alþýðuflokkurinn var ekki
laus úr gildrunni að heldur. Ef
Sjálfstæðisflokkurinn fylgdi
hinum viturlegu dýrtíðarráð-
stöfunum, er honum var ljóst
orðið, að hrun og eyðilegging
blasti við að öðrum kosti,
mundi þá ekki betri hlutinn af
kjósendum Alþýðuflokksins
leggjast á sveif með Sjálfstæð-
ismönnum við kosningar? Hugs-
anlegt var það. Og þá var að
finna ráð til að rétta hlut sinn.
Og ráðið var fundið. Sjórnar-
skrárfrumvarpið skyldi verða til
að bæta úr þessu böli Alþýðu-
flokksins. Þar var hreyft við
máli, sem engan veginn
gat fælt frá þeim kjósendur
yfir til kommúnista. Og ekki var
örvænt um, að þetta gæti kom-
ið Sj álfstæðismönnum í klípu.
Væri siðferðisþrek þeirra svo
mikið, að þeir gæfu engan gaum
að þessu óþurftarmáli, þá áleit
Alþýðuflokkurinn sig hafa feng-
ið höggstað á þeim við kosn-
ingar þær, sem í hönd fóru, svo
að ekki væri með öllu vonlaust
um, að frá þeim kynni að hnjóta
einstaka lítilsigldur kjósandi til
Alþýðuflokksins.
En giftuleysi Sjálfstæðis-
flokksins var meira en svo, að
honum tækist að hrinda af sér
þessu áhlaupi Alþýðuflokksins.
í þess stað stendur hann nú af-
hjúpaður frammi fyrir þjóð-
inni, búinn að ómerkja allar
sínar fyrri gerðir og yfirlýsing-
ar um nauðsyn á samhug og
samstarfi landsmanna á háska-
tímum þeim, sem nú standa yf-
ir. Og nú hafa Sjálfstæðismenn
reynt að útlista stjórnarskrár-
frumvarpið, þetta ófóstur Al-
þýðuflokksins, þannig, að það
sé eitthvert ógnar réttlætismál,
sem þjóðarnauðsyn beri til að
fram nái að ganga. Sérstaklega
telja þeir, að það feli í sér rétt-
arbætur til handa sveitafólkinu,
sem lengi hafi búið við skarð-
an hlut í þessu efni.
En mundi þessi réttarbót til
handa sveitarfólkinu ekki
verða eitthvað viðlíka og vernd
(Framh. á 4. síOu)
'ar ætla að gefa. kjósendúm í
dreifbýlinu. Þeir ætla að skenkja
okkur jafnoka á við þá Gísla
Sveinsson, Jón Pálmason.Garðar
Þorsteinsson, Eirík Einarsson og
fléiri slíka, sem þeir fyrirfram
vita, að lítill minni hluti getur
komið að með hlutfallskosning-
unum. En við, bændur, þökkum
fyrir boðið. Sveitirnar þurfa ekki
þingmenn til að auka og styrkja
vald Reykjavíkur og annarra
kaupstaða, þrátt fyrir það, þótt
margt gott megi um þá segja.
Bændurnir líta svo á, að þar beri
alls enga nauðsyn til að fjölga
þingmönnum frá því, sem er,
þingmönnum, sem ætíð virðast
reiðubúnir til að skamma og sví-
virða þá, sem bera landbúnaðinn
sérstaklega fyrir brjósti. Nú er
Framsóknarflokkurinn sá eini í
landinu, er heldur uppi svörum
fyrir bændurna i dreifbýlinu og
berst fyrir réttindum þeirra og
sjálfstœði, þegar allir aðrir
flokkar sameinast á móti þeim.
Og hvorum eigum við svo að
fylgja í næstu kosningum? Þeim,
sem er með okkur, eða hinum,
sem er á móti okkur?
Slíkt svarar sér sjálft, svo
lengi sem við bændur viljum eigi
vera okkar eigin böðlar.
III.
Það á að bæta tveimur þing-
mönnum við Reykjavík og gera
Siglufjörð að sérstöku kjördæmi.
Hvort tveggja miðar að því að
auka vald Reykjavíkur og bæj-
anna yfirleitt, en rýja sveitirn-
ar því meira þeim áhrifum, sem
þær hafa haft og eiga rétt til
að hafa á málefni þjóðarinnar.
Ég skal ekkert um það deila,
nema Siglufjörður eigi rétt til
þess að verða sérstakt kjördæmi.
En hvað Reykjavík snertir, er
alger óþarfi að fjölga þar þing-
mönnum frá því, sem nú er.
Þingmannafjölgun í Reykjavík
lýsir aðeins heimtufrekju og ó-
svífni þeirra flokka, er nú beita
sér fyrir breytingum á kjör-
dæmaskipun landsins. Um helm.
ingur allra þingmanna er nú
búsettur í Reykjavík, og þar er
Alþingi háð árlega.Hvort tveggja
þetta skapar Reykjavík sérstaka
aðstöðu fram yfir öll önnur kjör-
dœmi landsins. Slík aðstaða hef-
ir það í för með sér, að það er
skyldugt að taka hana til greina,
ef nokkurt réttlæti er til. En það
hefir ekki verið gert. — Auk þess
er sitthvað, er um Reykjavík
má segja, sumt gott, annað lak-
ara.
IV.
Hinir sameiginlegu óvinir
sveitanna: Sjálfstæðismenn,
jafnaðarmenn og kommúnist-
ar, sem nú í sameiningu leggja
alla sína andlegu krafta fram,
til þess að taka sjálfsögð og við-
urkennd réttindi af þeim, er í
dreifbýlinu búa, virðast eigi
skilja það enn, að hverju þeir
stefna eða hvað þeir eru að
vinna með breytingum sínum
á kjördæmaskipuninni.
Allt fram á þennan dag hefir
verið talið, að hér í landi séu
tveir aðal atvinuvegir: land-
búnaður og sjávarútvegur. Hví
nú ekki að stuðla að því, að þess-
ar tvær aðal-atvinnugreinar
landsmanna, fái sem jafnasta