Tíminn - 27.06.1942, Blaðsíða 2

274
70. blað
'Í'ÍMIM, langardagiim 27. jiiní 1942
Jónas Jónssons
‘©ímirm
Laugardaginn 27. júní
Vísir hrædist
náttúrulæknínn
Heldur Kristján Guðlaugsson,
ritstjóri Vísis, að Jónas Krist-
jánsson, læknir, sé oröinn
Framsóknarmaður? Það er engu
líkara en einhver hluti Sjálf-
stæðisflokksins í Reykjavík sé
að ærast af hræðslu við sína
eigin menn. Það er Þjóðólfslist-
inn í bænum, sem veldur íhald-
inu svo þungum áhyggjum. Það
taldi sig eiga þessa drengi,
kallaði þá fyrir fáiun árvun,
mennina með „hinar hreinu
hugsanir“. íhaldinu líkaði prýði-
lega við þá óróagjörnu ung-
linga. Það óskaði aðeins, að þeir
fælu ofurlítið betur sitt sanna
innræti.
Áróður þeirra féll íslend-
ingum aldrei vel í geð. Nú hafa
þessir brjóstmylkingar íhalds-
lista í framboði við í hönd far-
andi kosningar.
Efsti maðurinn á lista þeirra
er fyrrverandi og ef til vill nú-
verandi formaður hins nazist-
iska félagsskapar, ef lífsmark
leynist enn með hreyfingunni.
Nokkru neðar á listanum er
gamall og stálharður þingmaö-
ur úr íhaldsflokknum. Maður,
sem sagði, er hann fluttist til
Reykjavíkur, að kraftur Sjálf-
stæðisflokksins og framtaks-
semi væri svo lítil, linka hans
svo mikil og ræfildómur, að þar
gæti hann ekki unað sér.
Og nú hefir þessi fylking
skotið meginhernum skelk í
bringu. Foringjarnir skelfast, og
merkisberar, eins og ritstjóri
Vísis, ærist af óttanum og skip-
ar þessum gömlu samflokks-
mönnum og andlegu bræðrum í
einhverju dauðans fáti yfir í
Framsóknarflokkinn.
Jónas Kristjánsson læknir á
nú að dómi Vísis að vera orð-
inn Framsóknarmaður.
Þjóðernissinnuðu ungmennin,
sem Jón Þorláksson kepptist við
að innbyrða í flokkinn, eru nú
allt í einu í dálkum Vísis orðin
hættulegir Framsóknarmenn,
sem ritstjórinn er að reyna til
að ýta fyrir borð íhaldsskút-
unnar. Það er heldur ekki hikað
við að láta rótgróinn flokks-
mann og þingbróður fara sömu
leiðina. Það er ekki annað vitað,
en að Jónas Kristjánsson lækn-
ir sé enn í Sjálfstæðisflokkn-
um. Hitt er löngu kunnugt, að
Jónas Þorbergsson hefir fyrir
mörgum árum sagt sig úr Fram-
sóknarflokknum. Og önnur þau
flotsprek, sem rekið hafa upp á
fjörur þessa strandliðs eru í
engum tengslum við flokk
Framsóknarmanna. Þetta þykir
rétt að segja Kristjáni Guð-
laugssyni og öðrum óttaslegn-
um Sjálfstæðismönnum, ef það
mætti verða þeim til einhverr-
ar huggunar.
En þótt þetta órólega fólk sé
nú að slíta sig frá sínu móður-
skipi og vilji sigla eigin sjó,
ætti íhaldið í höfuðstaðnum
ekki að láta hugfallast. Það hef-
ir áunnið sér aðra bandamenn
ekki óveglegri. Ríkisstjórn
Sjálfstæðismanna flýtur nú fyr-
ir festum kommúnista og krata.
Þessir flokkar eru hennar líf-
akkeri, hennar hellubjarg.
Og hinar uppsiglandi vinnu-
deilur í Reykjavík, eru skýrasta
táknið um, að þar hefir stjórn-
in ekki reist hús sitt á sandi.
Nú kemur þegar í ljós hvernig
Ólafi Thors tekst að stjórna
fylkingum kommúnista. Og hitt
ekki síður, hvernig atvinnu-
málaráðherranum tekst sam-
starfið við leiðtoga þeirra verka-
mannahópa, sem byrjað hafa
verkfall á og við skip ríkisins.
Myndi ekki nær fyrir blöð Sjálf-
stæðismanna að vinna með
stjórn sinni og stuðningsliði að
ofurlítið ástúðlegri sambúð
möndulflokkanna. Það er stór-
um þarfara og sæmra, heldur
en að kenna Framsóknar-
mönnum þjóðernissinnaðar til-
hneigingar og hugarfar Bjarna
Bjarnasonar og Jónasar Krist-
jánssonar læknis, sem nú hafa
ekki eirt lengur í herbúðum í-
haldsins.
Vísir veit vel, að óánægja
Vilhjálmur Þór
Menn munu veita kosning-
unum á Akureyri óvenjulega
eftirtekt, vegna þess, að þar er
í kjöri á móti hinum milda og
vinsæla fulltrúa Sjálfstæðis-
flokksins, maður, sem hefir sýnt
í verki, einmitt á Akureyri, að
hann hefir til að bera sérstaka
hæfileika fram yfir flesta sam-
tíðarmenn sína hér á landi.
Vilhjálmur Þór er að vísu ekki
fæddur á Akureyri, en hann
hefir átt þar heima frá því að
hann var drengur. Hann hefir
byrjað nám sitt og vinnu í
Kaupfélagi Eyfirðinga. Hann
hefir ekki haft ytri aðstöðu
fram yfir aðra menn. Hann hef-
ir ekki átt volduga ættmenn,
ekki erft auð eftir ríka forfeð-
ur, ekki notið langrar skóla-
göngu. Allt sem Vilhjálmur er
og allt sem hann hefir gert, á
hann að þakka góðum með-
fæddum eiginleikum, mikilli
elju og vinnuþrá, og því tæki-
færi, sem hann fékk, úr því að
hann var gæddur áður töldum
fylgismanna hans er mikil inn-
an flokksins. Ein herdeildin
sigraði að vísu annan arm liðs-
ins og þrengdi Sigurði mosa-
skeggsmanni inn á lista flokks-
ins í Reykjavík. En óánægja er
enn ríkjandi. Það er eins og
ólgandi sjór umhverfis ríkis-
stjórn möndulflokkanna. Liðið
á sjálfu höfuðskipinu er óá-
nægt. Jafnvel björgunarskút-
urnar — kratar og kommúnist-
ar —sín á hvort borð, eru farn-
ar að láta illa i sjó. Gamal-
reyndir skiprúmsmenn, eins og
Jónas læknir, hafa róið frá flot-
anum og komið sér upp eigin
útvegi. Þá slær hræðslunni svo
fyrir brjóst Vísisritstjóranum,
að hann tapar ráði og rænu og
tekur að kalla þennan gamal-
trygga samherja flugumann,
sem sé ætlað það hlutverk að
„svíkja“ sjálfstæðið og „sitja
um líf“ flokksmannanna eða
véla þá að m. k. til fylgis við
andstæð öfl.
Kristján Guðlaugsson getur
þess ekki. hvort hann álíti, að
Jónas Kristjánsson geri þetta
allt með náttúrulækningum.
Ef til vill er þessi Þjóðólfs-
listi og þeir, sem að honum
standa, svo mikillar „náttúru“,
að ótti Vísis sé ekki ástæðu-
laus.
En nái pólitískar náttúru-
Iækningar þeirra langt inn í
raðir Sjálfstæðismanna, er ekki
um það að sakast við Fram-
sóknarmenn. Þeir láta sig það
litlu skipta.
kostum að vinna í öðru eins
fyrirtæki og Kaupfélag Eyfirð-
inga var orðið undir stjórn
þeirra bræðra, Hallgríms og
Sigurðar.
Vilhjálmur Þór hefir fundið þá
hamingju í vinnunni að láta
Kaupfélag Eyfirðinga leysa ný
og ný verkefni og sjá árangur-
inn koma betur og betur í ljós,
svo að segja með degi hverjum.
Næst kom bærinn, hans eigin
bær, Akureyri. Hann fór í bæj-
arstjórnina og vann þar hleypi-
dómalaust og örugglega með
mönnum, sem hann hafði oft
ekki átt samleið með í at-
vinnumálum. Hér var Vilhjálm-
ur kominn að nýju verkefni.
Kaupfélagið og kaupmennirn-
ir á Akureyri voru að vísu
keppinautar um verzlun og við-
skipti. En þeir voru allir jafnt
borgarar Akureyrarbæjar. Þar
voru þeir í samfélagi, sem sam-
einaði þá alla, ef rétt var á lit-
ið. Mig brestur kunnugleika til
að nefna nema fá af þeim
mörgu málum, sem Vilhjálmur
vann að í bæjarstjórn Akureyr-
ar í sérstaklega miklu bróðerni
með keppinautum og andstæð-
ingum úr öðrum pólitískum
herbúðum. Ég vil hér aðeins
minna á það, að hann vann að
samtökum, sem urðu áhrifa-
mikil um að rétta við fjármál
bæjarins. Hliðstætt samstarf
hefir verið um Kristneshæli,
kirkjubygginguna, sjúkrahúsið,
rafveitu frá Laxárfossum o. m.
fl. Mér er vel kunnug samvinna
þeirra Ragnars heitins Ólafs-
sonar og Vilhjálms um Krist-
neshæli. Þar stóðu þeir hlið við
hlið, árum saman, bæði við
fjársöfnunina og byggingar-
framkvæmdir. Heima á Akur-
eyri voru þeir keppinautar.
Vilhjálmur var hinn framsækni
leiðtogi samvinnumanna. Ragn-
ar var hinn harðfengí, sigur-
sæli og stórauðugi gróðamaður.
En þegar heill og sæmd Akur-
eyrar og Eyjafjarðar þurfti á-
taka með, mundu þeir menn og
fjöldi annarra úr báðum her-
búðum, eingöngu eftir því, sem
sameinaði þá, en ekki hinu, sem
sundraði.
Vilhjálmur er ennþá ungur
maður. Þó finnst öllum sem til
þekkja á Akureyri, að dagsverk
hans þar sé orðið mikið. Bær-
inn mun lengi búa að þeim
framkvæmdum, sem kaupfélag-
ið og bærinn hafa gert, meðan
hann var þar kaupfélagsstjóri
og bæjarfulltrúi. Þessar fram-
kvæmdir stækka bæinn og hér-
aðið. Þær setja nokkurs konar
„djarfhött" á bæinn, og þá er
varfærnin og framsýnin hvar-
vetna nátengd dirfskunni. Ég
held mér sé óhætt að fullyrða,
að af hinum mikla fjölda ný-
stárlegra framkvæmda, sem
Vilhjálmur Þór stóð að á Akur-
eyri, hafi engin, sem máli
skipti, misheppnazt til tjóns
fyrir kaupfélagið eða bæinn.
Loks kom þar, að landið
kvaddi Vilhjálm Þór í sína þjón-
ustu, þegar hann tók að sér það
nálega óleysanlega verk, að
standa fyrir íslandssýningu í
New York, með hinum fátæk-
legasta útbúnaði að heiman, að
því, er fjárframlög snerti, og
gera sýninguna að stórfelldri
auglýsingu fyrir landið, þá var
hann byrjaður að vinna fyrir
alla þjóðina. Frá New York
fluttist hann í stjórn þjóðbank-
ans, þar sem er geymt, fjár-
málafjöregg þjóðarinnar.
Mér finnst alltaf nokkuð
mikil líking með þróun og
starfsháttum Vilhjálms Þór og
Tryggva Gunnarssonar. Báðir
eru Eyfirðingar. Báðir eru
hraustir, sístarfandi og sífellt
skapandi menn.- Tiltrú fólksins
setur þá í valdasæti við fjár-
málaleg átök fyrir almenning.
En beztu mennirnir hafa meiri
lífsorku heldur en þarf við eitt
daglegt starf. Tryggvi Gunnars-
son byggði Ölfusárbrúna, af því
enginn annar gat gert það. Vil-
hjálmur bjargaði New Yorksýn-
ingunni, svo að hún undirbjó á
hinn gagnlegasta ’ og skemmti-
legasta hátt þá margháttuðu
samvinnu, sem er nú að kom-
ast á milli Vesturheims og ein-
búans í Atlantshafinu.
Ég veit ekki, hvernig Akureyr-
ingar hugsa, en mér finnst, að
það ætti að vera almennur
fögnuður í bænum yfir þeim
möguleika að fá þvílíkan orku-
mann til að vera fulltrúi hins
norðlenzka höfuðstaðar á þingi.
Mér finnst, að í þessu efni ætti
ÁSMUNDUR HELGASON FRÁ BJARGI:
Strand í Seley
Árið 1900 munu hinar fyrstu
dragnótaveiðar hafa verið
stundaðar hér við land. Það
sumar, í júlí, komu 3 skip frá
sama félagi, er áttu heima í
Fredrikshavn í Danmörku.
Skipin hétu: Botnia, Dania og
Hafnia. Ekki komst nema eitt
þeirra til bækistöðva sinna um
haustið, svo hætt er við, að
hluthafar hafi ekki grætt á
þeirri útgerð, enda varð ekki
vart við veiðiskip með þá eyði-
leggingarútgerð, fyrir Austur-
landi, þar til menn úr Vest-
mannaeyjum byrjuðu fyrir
nokkrum árum þar þá eyði-
leggingarstarfsemi.
Skipin voru öll jafn stór.
Byrðingurinn úr tveggja þuml.
þykkri eik. Efra þilfar úr harðri
furu 21/2 þuml. Neðra þilfarið
4X8 þuml. plönkum úr hörð-
um við, brúnleitum. Þau höfðu
tölustafina 40 merkta á lesta-
karminn, sem ég býst við að
hafi táknað lestastærð skipsins.
Öll voru þau útbúin með
„damm“, kringlótt göt tekin á
hliðar skipsins fyrir neðan neðra
þilfar, svo að sjórinn gat flætt
út og inn. Þar í var látinn fiskur
sá, er veiddist. Máttu því skip-
in, að sögn skipverja, halda sem
minnst kyrru fyrir, heldur vera
á sífelldri hreyfingu um sjóinn,
svo að fisktegundir þær, er í
„damminum“ voru, fengju nóg
æti, enda héldu skip þessi sig
mest á víkum fyrir utan land,
enn komu ekki inn á firði til
veiðiskapar og munu því lítið
ógagn hafa unnið.
Öll höfðu skipin hjálparvél,
,Dan‘ með 2 cylindurum, en ekki
munu skipsmenn hafa haft þær
alltaf í gangi, sem kom tilfinn-
anlega fram við eitt þeirra í
sögukorni, er nú skal frá sagt:
Það var föstudagskvöld, seint
í ágúst, að gekk í norðaustan
storm. Þá hagar svo til veðri,
að aflandsveður er út af víkum
og fjörðum sunnan við Gerpi.
En fyrir utan Gerpi, er veður-
strengurinn suður, með miklum
sjó og ólátum. Vanalega er logn
um veðramótin og færast þau
til, yfir talsvert stórt svæði,
eftir því sem vindurinn hallast
til norðurs eða austurs.
Það voru fjórir bátar í Seley
þá, við þorskfiskveiðar. For-
menn á þeim voru: Árni Jónas-
son, bóndi, Svínaskálá, Páll
Jónsson, bóndi, Sellátrum, nú í
Reykjavík, Þorsteinn Jakobsson,
póstur, Eskifirði, látinn, og Ás-
mundur Helgason, Karlsskála,
nú selási í Mosfellssveit.
Þetta föstudagskvöld sáum við
eyjarskeggjar, að eitt af nefnd-
um skipum var við veiðar inni
á Vaðlavík. Á laugardagsmorg-
uninn urðum við að fara „ofan“
til þess að bjarga bátum okkar
upp fyrir brimi. Þegar við vor-
um búnir að því, gengum við
upp á Hjallabyggð eins og venja
var, til að líta eftir, hvort ekk-
ert markvert sæist. Það fyrsta,
sem fyrir augun bar, var það,
að eitt af dönsku dragnótaskip-
unum var í lognröndinni
skammt norðaustur af Hólmi og
var sjáanlega að komast til sjós,
en það stóð á inn og jsuðurfalli,
svo skipið bar óðfluga í stefnu
á boða, er braut ógurlega í sí-
fellu. Fannst okkur, sem á landi
vorum, sem ekki mundu vanir
sjómenn þar innan borðs, því
að ekki þurfti annað en snúa
skipinu, og var þá öll hætta fyr-
irbyggð. En nú var fyrirsjáan-
legt, að skipið hlaut að lenda á
boðanum og í hið mikla brot
hans. Fóru sumir af okkur í
burtu, því að þeir vildu ekki
horfa á, er skipið færist í ólát-
um grynninganna.
Á síðasta augnabliki sáum við
okkur til hugarléttis, að skips-
menn höfðu komizt í bátinn og
sluppu frá brotinu, en skipið
lenti í því og það svo, að okkur
sýndist brotið fara upp í mið
segl og svo var að sjá, sem allt
á þilfari hefði tekið út með sjón-
um, því að allt í kringum skip-
ið gat að líta allskonar rekald.
En skipið kastaðist yfir boðann
ekki að komast að nein flokka-
pólitík. Vilhjálmur er að visu
eindreginn samvinnumaður, en
hann er líka eindreginn Akur-
eyringur og eindreginn íslend-
ingur. Meginatriðið við hvern
mann er þrek hans, kjarkur og
skapandi máttur. Þeir menn,
sem eru gæddir öllum þeim gáf-
um, verða þjóðnytjamenn. Það
er gróði fyrir mannfélagið að
hafa þá í vinnu, því að þeir
afkasta miklu meira en annað
fólk.
Bæði meðan stríðið varir, og
ekki síður eftir stríðið, mæta
hinu íslenzka smáríki ótal
flókin vandamál, sem þarf að
ráða fram úr. Yfirstandandi
tímar eru, ef svo má að orði
kveða, glæsilegir háskatimar.
Þjóðin ætlar að verða frjáls.
Hún vill safna fjárhagsorku til
að geta ummyndað landið og
gert það að sem byggilegustu
heimkynni fyrir sonu og dætur
landsins. Ég vil ekki kasta
neinni rýrð á Alþingi eða þá
menn aðra, sem fara með for-
ustu þjóðmála. En ég fullyrði,
að það sé ávinningur fyrir Al-
þingi að fá þangað þvílíkan
mann sem Vilhjálmur er, af því
það verður ekki annað séð en
að þeir eiginleikar, sem hafa
gert honum kleift að ráða vel
fram úr mörgum málum Ey-
firðinga og Akureyringa, eigi
líka heima um hin aðkallandi
framtíðarstörf.
Vilhjálmur Þór er að vísu
tekinn við því starfi, þar sem
unnið er fyrir alla þjóðina. En
um leið og unnið er fyrir heild-
ina þarf líka sérstaka vinnu
fyrir einstök héruð. Með því
móti má halda heilsusamlegu
jafnvægi í landinu. Akureyr-
ingar hafa mikinn heilbrigðan
og nauðsynlegan metnað fyrir
bæ sínum. Höfuðstaður Eyfirð-
inga og höfuðstaður Norður-
lands þarf með vissum hætti að
vega nokkuð þungt á voga-
skál móti höfuðstað þjóðarinn-
ar. Á sama hátt þurfa aðrir
kaupstaðir og kauptún að vega
á móti tveim stærstu bæjunum,
og dreifbýlið allt móti þéttbýl-
inu við sjóinn.
Vilhjálmur Þór er einhver
athafnamesti jafnvægismaður í
þessu efni. Hann hefir átt þátt
í að bæta kjör þúsunda í dreif-
býli Eyjafjarðar. Hann hefir átt
mikinn þátt í að marka varan-
lega drætti í svipmót Akureyr-
ar. En í viðbót kann hann að
vinna fyrir þjóðina alla og land-
ið allt.
Ef einhver einstakur fram-
leiðandi á Akureyri ætti kost á
að fá Vilhjám Þór til að vinna
fyrir sig persónulega, þá myndi
flestum þykja það hinn mesti
fengur, ekki sízt á yfirstand-
andi tímum, þegar það er kall-
að tízka að herða ekki að séí
um afköstin. En vinnubrögðin
fyrir mannfélagið eru alveg
sama eðlis og. sjálf atvinnu-
og fékk ekki þar brot á sig aft-
ur. En af því að það sneri eins,
andæfði það út að Hólmi við
Seley.
Mennirnir á bátnum tóku
stefnu til lands, en fyrirsjáan-
legt var, að hvergi yrði komizt
í land fyrir brimi, og rokið var
svo mikið út af Reyðarfirði, að
engin leið var að komast á ár-
um inn fyrir brim í firðinum.
Við tókum því það ráð að taka
hvítasta seglið, sem við áttum
völ á, og ganga með það til og
frá þannig, að þeir á bátnum
hlytu að sjá það, og vita þann-
ig, að menn væru á eynni.
Við sáum fljótt, að mennirn-
ir á bátnum ■ höfðu tekið eftir
þessu, og sneru nú í átt til Sel-
eyjar, sem var mjög auðvelt að
komast, því að fallið lá mikið
til með, og sjór og alda ýttu
sterklega á eftir. Við gengum
svo með seglið á þann eina stað
á eynni, sem lendandi var á.
Bátsmenn höguðu sér eftir öll-
um okkar hreyfingum, svo að
allt gekk vel með að koma þeim
á land slysalaust. En ekki höfðu
þeir með sér annað en fötin,
Skipsmenn voru sex. Sögðu
þeir okkur síðar, að svo væri á
hinum skipunum.
Meðan stóð á þessu, hafði
skipið halað á seglum út að Sel-
ey og lenti í briminu norðan á
eynni. Hafði það komið upp í
skoru er var þar í klöppunum.
Sáum við fljótlega, er norður
kom, að botninn mundi brotinn,
Eydd byggðí
Skerjafírði
Húsnæðisleysi er nú meira í
Reykjavík en nokkru sinni fyrr.
Því meir stingur það í augu, að
í einu af úthverfum bæjarins
hafa þegar verið brotin niður
milli tíu og tuttugu hús. Það
var raúnar gert mest síðastlið-
ið sumar. En nú stendur til að
rífa mun fleiri, eða tuttugu og
fimm. Eru það flest timburnús.
Þykja þau enn vera í vegi fyrir
stækkun flugvallarins, og
munu hernaðaryfirvöldin krefj-
ast þess, að þau verði látin
víkja á næstu vikum. Geta má
nærri, hvílík óþægindi slíkt er
fyrir íbúa og eigendur húseign-
anna. Hitt er enn óhæfilegra,
ef satt er, að ríkisstjórnin hafi
neitað að taka að sér málstað
íbúanna gagnvart ágengni setu-
liðsins. Mun setuliðsstjórnin
neita að semja við aðra aðila
en ríkisstjórnina, en hún mun,
þótt ótrúlegt sé, hafa neitað að
taka að sér mál hinna brott-
hröktu íbúa og vill ekkert um
það semja fyrir þeirra hönd.
Ekki mun þó svo að skilja, að
hún með þeirri neitun sé að
mótmæla brottflutningi húsa og
fólks, heldur virðist hér aðeins
skorta áhuga og skyldutilfinn-
ingu gagnvart þessum skatt-
þegnum bæjar og ríkis, sem til
engra hafa að leita annarra en
bæjar- og ríkisstjórnar. Enginn
veit, hvert þetta fólk á að fara.
Enginn veit, hvort því verður
gert mögulegt að fá húsin upp
aftur né hvar, og sízt að skað-
lausu.
Fólkinu kvað vera boðið í
Bretabragga, hve lengi veit
enginn. En furðulegt má slikt
heita, meðan brezkir hermenn
sitja í íbúðum íslendinga. Það
eina, sem ríkisstjórnin mun
hafa gert, er að skipa tvo eins
konar milligöngumenn milli
herstjórnarinnar og húseig-
enda, en jafnframt mun hús-
eigendum sjálfum hafa verið
neitað af sömu ríkisstjórn, að
fá að nefna til fulltrúa frá sinni
hálfu. Tíminn vill vona, að bæj-
ar- og ríkisstjórn sjái sóma sinn
og skyldur til að halda uppi
rétti íbúanna í Skerjafirði,
þeirra, sem hljóta svo þungar
búsifjar af völdum hins erlenda
setuliðs.
störfin. Allt veltur á vinnuhæfni
þeirra, sem við störfin fást. Og
nú kemur einn af þekktustu
sonum Akureyrar og er til með
að taka að sér um stund hina
þýðingarmestu og vandasöm-
ustu vinnu fyrir heill allra, sem
búa í bænum.
Ef borgarar bæjarins hugsa
um sín sameiginlegu málefni,
eins og einstaklingar hugsa um
sinn einkahag, þá er enginn
(Framh. á 3. síOu)
því að lifandi fiskur var að
hreyfast í brimlöðrinu um
klappirnar. Náðist nokkuð af
honum í dældum klappanna, er
út sogaði. Skipið var nú kom-
ið það upp, að unnt var að kom-
ast út í það með dálítilli hættu
þó. Við köstuðum kaðli til þeira
í landi, til að festa skipið með.
Svo var farið að bjarga úr því.
Allt, sem lauslegt var ofan
þilja, var horfið, dammurinn
brotinn, fiskurinn farinn. Það,
sem bjargaðist úr skipinu var
ekki annað en föt og kostur
skipverja, er virtist mikill eftir
mannfjölda. Einnig náðust veið-
arfæri.
Var svo slegið upp veizlu um
kvöldið, því skipsmenn töldu
okkur hafa bjargað lífi sínu,
þar sem þeir höfðu ekki nema
tvær árar að bjargast við, í sliku
veðri. Og okkur þótti góður
fengur að fá matinn, því þó að
við hefðum allir nóg, þá var
þetta mikil tilbreyting frá því
venjulega og var mikill forði.
Danirnir voru gestir okkar
fram á mánudag, en þá kom
Hafnia til að leita að Dania,
sem þarna var strönduð. Hafnia
tók mennina og allt, sem bjarg-
azt hafði, sem farið var með á
Eskifjörð, þar sem það var selt
á uppboði sem og skipið úti í
Seley.
Þetta mun vera eina strand,
sem menn vita, að hafi komið
fyrir í Seley.
Ásmundur Helgason