Tíminn - 21.10.1942, Side 2

494
TÍMINIV, miðvikiiclajgiim 21. okt. 1943
125. blatV
Hjörtttr Hjartars
Hólmgeír dýralæknír
Fyrstu ísl. stúdentarnír ljúka
meistarapróíi vestanhais
fpmirai
Miðvihudug 21. oht.
Til hvers er
Alþíngí ?
Það er beðið eftir úrslitum
kosninganna með mikilli eftir-
væntingu. Það er beðið eftir
gifturíku starfi hins nýkjörna
Alþingis með enn meiri eftir-
væntingu. Allir finna, að þörf
er á viðnámi og viðreisn eftir
óstjórn þá, sem hér hefir ríkt
seinustu mánuðina.
En verður starf hins nýja
þings nógu gifturíkt? Er það
liklegt til að taka málin nógu
föstum tökum?
Það má hiklaust fullyrða, að
seinustu árin hefir virðingu
þingsins hrakað. Það er stað-
reynd, sem leynir sér ekki.
Margs konar skýringar eru
veittar á þessu.
Ein ástæðan er þó tvímæla-
laust stærst og veigamest. Vald
Alþingis hefir stöðugt farið
minnkandi. Virðingin fylgir
valdiny, óvirðingin valdaleys-
inu.
Fyrrum var Alþingi langsam-
lega voldugasti og valdamesti
aðilinn í þjóðfélaginu. Alþingi
er líka ætlað að vera það sam-
kvæmt skipulagsreglum og
stjórnskipunarlögum þjóðfé-
lagsins.
En í seinni tíð hefir þetta
breytzt. Stéttafélög og ýmsiar
hagsmunaklíkur hafa hnuplað
miklu af því valdi, sem Alþingi
ber að hafa.
Þess vegna hafa Alþingi fat-
ast tökin á mikilvægum málum.
í stað þess að beita valdi sínu,
eins og nauðsyn bar til, hefir
það slegið undan og gefizt upp
fyrir ofsa stéttapostulanna og
hagsmunaklíkanna.
Þannig hefir Alþingi sjálft
rúið sig valdi. í fótspor þess
hefir virðingarleysið fylgt.
Ekkert þjóðfélag stenzt, ef
meginvaldið er ekki í höndum
þingsins eða annars hliðstæðs
aðila. Sé enginn slíkur aðili til,
er upplausninni boðið heim.
Þjóðfélagið er þá eins og hús-
bóndalaust heimili, þar sem
enginn ræður og allt lendir í
sundrungu, handaskolum og ó-
reiðu.
Frjálslyndasti stjórnmálaleið-
toginn, sem nú er uppi, Roose-
velt forseti, skilur þetta vel.
Þess vegna kallaði hann full-
trúa verkamanna og bænda á
sinn fund, áður en hann setti
festingarlögin. Hann sagði við
fulltrúa verkamanna: Ef þið
sættið ykkur ekki við festingu
kaupsins, fáið þið ríkisvaldið á
móti ykkur. Við fulltrúa bænda
sagði hann: Ef þið fallizt ekki
á festingu verðlagsins, nota ég
forsetavald mitt til að festa það.
Enginn sakar Roosevelt um
einræði, þótt hann geri þetta.
En það þarf engu síður að vera
til húsbóndavald í lýðræðisríki
en einræðislandi.
Alþingi íslendinga hefir því
miður sézt yfir það, að það
yrði að halda þessum húsbónda-
rétti sínum og beita honum,
þegar þörf krefði, ef virðing
þess ætti ekki að glatast og óöld
að skapast í stað laga og réttar.
Þess vegna stendur álit þess
jafn völtum fæti í dag og raun
ber vitni.
Ef Alþingi hefði notað þenn-
an húsbóndarétt sinn í fyrra til
að festa verðlag og kaupgjald,
eins og Framsóknarmenn lögðu
til, myndi betur vera ástatt í
dýrtíðarmálinu nú. En í stað
þess sameinuðust þrír flokkar
um að framselja húsbóndarétt
þingsins til stéttapostulanna.
Alþingi var gert valdlaust, en
öfgamennirnir fengu valdið.
Þess vegna er nú komið eins og
komið er.
Framtíð þjóðarinnar og álit
Alþingis mun fara eftir því,
hvort haldið verður áfram
þeim upptekna hætti í dýrtíð-
armálinu, að framselja stétta-
klíkum vald Alþingis.
Þjóðin kaus þingmennina til
þess að ekki yrði áfram flotið
sofandi að feigðarósi. Bregðist
þeir enn einu sinni þessu
trausti, verður spurt enn al-
mennara en fyrr: Til hvers er
Alþingi? Til hvers er verið að
kjósa? Þ. Þ.
Hólmgeir Jónsson dýralæknir
er mörgum Vestfirðingum kunn-
ur. Hann átti á s. 1. ári 75 ára
afmæli, fæddur að Kaldá, Ön-
undarfirði 13. jan. 1866. Ekki er
a,ldurinn einn orsök þess, hve
Hólmgeir er víða þekktur, held-
ur hitt, að hann hefir tíðum ver-
ið á ferðalögum vítt um byggðir
hér.
Við þrönga efnahagsafkomu
var Hólmgeir alinn upp, því fað-
ir hans dó, þegar hann var sjö
ára. Námslöngun og elja urðu
þó til þess, að hann komst til
Torfa í Ólafsdal 25 ára gamall
og stundaði þar nám í tvö ár.
Þar kom strax í ljós sérstakur
áhugi fyrir hjúkrun og læknun
dýra og þar las hann hvað hann
gat sér til þekkingarauka í því
efni. Eftir skólaveruna lagði
Hólmgeir sérstakt kapp á að viða
að sér bókum sér til fróðleiks í
þessu sambandi og las og marg
las hverja bók. Jafnhliða not-
aði hann hvert tækifæri ti.l að
vera hjá veikum skepnum og
kom fljótt í ljós, að hann hafði
öðrum fremur þekkingu og lag
til að hjúkra þeim og lækna. En
við þessi störf fapn hann bezt,
hve Þtið hann gat og kunni og
var það honum hvöt til þess að
reyna að auka við þekkingu
sína.
Haustið 1895 lagði Hólmgeir í
Noregsför með það fyrir augum
að nema til að vera færari um
að stunda dýralækningar. Efnin
voru þó lítil til að leggja í siíka
kostnaðarsama för. Lítilsháttar
styrks naut hann þó frá ísa-
fjarðarsýslu og hvern sinn eyri
lagði hann þar við.
Meðan Hólmgeir dvaldi í Nor-
egi las hann af kappi og naut
tilságnar tveggja mætra dýra-
lækna í Tönsberg og Bergen, en
varð að hverfa heim fyrr en
skyldi vegna fjárskorts.
Skömmu eftir heimkomuna
kvæntist Hólmgeir Sigríði Hall-
dórsdóttur frá Vöðlum, systur
Jóns Halldórssonar húsgagna-
smiðs í Reykjavík og þeirra syst-
kina. Bjuggu þau fyrst að Vöðl-
um, síðan nokkur ár í Tungu og
frá 1919 til ’30 að Þórustöðum.
Börn eiga þau fjögur, þrjár
Tímarit Þjóðræknisfélags
íslendinga í Vesturheimi.
23.’ árg. 1941. Ritstjóri:
Gísli Jónsson.
Það hefir dregist fulllengi að
geta þessa tímarits opinberlega,
og má þó varla minna vera en
það sé metið að verðleikum, er
Vestur-íslendingar leggja til ís-
lenzkra bókmennta. Og þetta
virðulega tímarit á það fylli-
lega skilið, að því sé viðtaka
veitt. Tímaritið kemur ú.t einu
sinni á ári og er allstór bók.
Það eru hvorki meira né minna
en 19 höfundar, sem þarna eiga
greinar, sögur, ljóð eða leikþátt.
Og það er síður en svo hægt að
finna það að ritinu, að fjöl-
breyttni skorti.
Einn af þeim höfundum, sem
lesendum ritsins eru kunnastir
frá undanfarandi árum, er
Guðrún Finnsdóttir, sem oftast
nær hefir birt þar sögur. í þetta
sinn skrifar hún grein um kana-
disku skáldkonuna Paulina
Johnson, og er það áttatíu ára
minning þessa dásamlega
skálds, er lengi mun verða eitt
af stærstu ljósum kanadiskra
bókmennta. Hún var svo sem
kunnugt er Indíáni í föðurætt
og í skáldskap hennar, sem er
ljóðrænn og fagur, er sterkur
hreimur frá söngtöfrum, þjóð-
trú og sögu Indíánanna. Gefur
dætur og einn son, Jens, fyrrum
bæjarstjóra á ísafirði.
Jafnhliða erfiðum búskap,
stundaði Hólmgeir alla tíð lækn-
ingastörf. Eyddi hann til þessa
miklum tíma oft og einatt, en
tekjur af þessum störfum voru
litlar og margsinnis engar, því
Hólmgeir skirrðist oftlega við að
taka greiðslu af þeim, sem litla
höfðu greiðslugetuna.
Af skýrslum, sem Hólmgeir
hefir haldið yfir störf sín frá
1896 til þessa dags, má sjá, að
þau hafa verið all umfangsmikil,
þótt ekki beri skýrslurnar með
sér hve tímaafrek þau hafa ver-
ið. Mörg árin fór hann 10 til 16
heiðarferðir og oft langar leiðir,
norður til ísafjarðardjúps eða
suður í Arnarfjörð. Alla tíð hefir
Hólmgeir stundað lækningastörf
sín af alúð og áhuga og les og
hugsar fyrst og fremst um það,
sem þeim við kemur. Og sérstætt
má það telja, að fyrir tveim ár-
um sótti hann námskeið, þá á
áttræðis aldri, sem haldið var af
dýralækninum á ísafirði, hlýddi
þar á og flutti fyrirlestra um
störf sín og reynslu.
Þrátt fyrir búskap sinn og
læknisstörf hefir Hólmgeir haft
Morgunblaðið skýrði nýlega
frá kvikmynd frá íslandi, sem
nýlega var sýnd í Bandaríkj-
unum. Aðalefni myndarinnar
virðist vera viðureign amerískra
hermanna og íslenzkra pilta um
ástir íslenzkra stúlkna á „Ho-
tel Jorg“, og veitti hermönnun-
um betur, sem vænta mátti.
Blaðið er sárreitt út af skop-
mynd þessari og hefir allt á
hornum sér, meðal annars það,
að íslenzk mannanöfn séu
brengluð og sum útlend. Þó
koma fyrir íslenzk nöfn ó-
brengluð svo sem Valtýr og
Helga, og er það sýnilegur
raunaléttir fyrir Moggann.
Það er óskiljanlegt hvernig á
því stendur, að Mgbl. relðist því
þótt skrípisháttur vor íslend-
inga sé sýndur á kvikmynd. Eða
halda þeir, sem blöðin skrifa,
að útlendingar, sem landið
gista, séu bæði sjónlausir og
heyrnarlausir? Það þarf enginn
að láta sér detta í hug, að það
þetta skáldskap hennar sér-
kennilegan blæ. Guðrún Finns-
dóttir skrifar um Pauline John-
son af samúð og gefur engu síð-
ur glögga mynd af henni sjálfri
en ljóðum hennar og rithöf-
undaferli en mér er kunnugt
um, að Guðrún býr yfir mikilli
bókmenntaþekkingu og hefir
sérstakar mætur á þessu skáltíi.
Prófessor Halldór Hermanns-
son skrifar grein um Columbus
og Cabot, þessa frægu land-
könnuði, sem opnuðu Evrópu-
mönnum að nýju leiðirnar
til Vesturálfu. Próf. Halldór
hefir um margra ára skeið lagt
stund á sögulegar rannsóknir á
öllu því, er snertir Vínlandsferð-
ir íslendinga til forna og sam-
band þeirra við síðari landa-
fundi. Mörgum mun finnast
þetta þurrt efni viðfangs og ó-
alþýðlegt, en það mun sönnu
næst, að Halldór fari svo
skemmtilega með það, að flesta
langi í meira, er þeir hafi lokið
við greinarnar. Hann kemur
víða við og dregur margt fram
í dagsljósið, sem annars er óvíða
ge£ið um.
I tímaritinu er ekki aðeins
ritgerð eftir Halldór Her-
mannsson, heldur og grein um
hann sjálfan eftir dr. Richard
Beck. Er það ágæt yfirlitsgrein
um vísinda- og bókmennta-
starfsemi þessa skarpskyggna
tima til að sinna félags- og um-
bótamálum sveitar sinnar og
verið þar á ýmsan hátt for-
göngumaður. ■
Skömmu eftir að hann kom úr
bændaskóla Torfa í Ólafsdal
gekkst hann fyrir stofnun
bændafélags, sem starfað hefir
alla tíð síðan og starfar enn og
hefir í ýmsu verið til fyrir-
myndar.
Hólmgeir var einn af stofn-
endum Kaupfélags Önfirðinga,
var lengi í stjórn þess og þegar
erfiðlega gekk hjá félaginu einn
þess traustasti liðsmaður.
Hólmgeir er nú og hefir verið
búsettur á Flateyri í nokkur ár.
Hólmgeir var góður bóndi. Hann
vann jörð sinni vel, bætti hana
að húsum og ræktun. Hver slík-
ur bóndi er íslenzkri bændastétt
til sóma.
En nú er Hólmgeir orðinn
aldraður maður og vegna auka-
starfanna vafalaust slitnari en
ella. Ennþá sinnir hann þó
lækningastörfum af sama áhuga
og alúð sem fyr. Þær byggðir,
sem notið hafa starfskrafta
hans, standa í þakkarskuld við
hann og það þjóðfélag, sem hef-
ir notið starfa slíkra manna sem
Hólmgeirs, án nokkurs verulegs
endurgjalds, á að veita þeim þá
viðurkenningu sem þeir verð-
skulda.
fari fram hjá útlendingum, sem
hafa hér einhverja viðdyöl, að
hundruð, ef ekki þúsundir ís-
lenzkra kvenna af öllum stétt-
um, hafa gerzt hermannaleik-
föng, sem eru á stjáki með dát-
unum á borgarstrætum,
skemmistöðum og á víðavangi í
nánd við hermannaskálana, á
hvaða tíma sólarhrings sem er.
Og hvað er þá að segja um af-
bökun mannanafna? Hér heita
stúlkurnar Bibby, Dolly, Deisy
og Maggy og ýmsum öðrum ó-
nöfnum. Og karlmannanöfnin
eru engu betri. Karlmennirnir
heita Bob, Tom, Frank, Dódó og
Bóbó — og svo líka Claessen,
Clausen, Thors — og hver getur
upptalið alla þá útlenzku.
Það er lítilmannlegt að
stökkva upp á nef sér, þótt út-
lendingar geti ekki stillt sig um
að skopast að því, sem broslegt
er í fari þeirra, sem verða hér
á vegi þeirra. Við ættum hins
vegar að kappkosta að.haga oss
fræðimanns, er unnið, hefir ís-
landi ómetanlegt gagn og auk-
ið hróður þess meðal lærdóms-
manna beggja megin hafsins.
Hvorki meira né minna en 3
smásögur eru lesendum ritsins
boðnar í þetta sinn. „Hafliði“
er ein af þessum gamalkunnu
myndum týndra íslendinga, sem
J. Magnús Bjarnason ritar bet-
ur en allir aðrir. Sumar þeirra
eru langt frá því að vera efnis-
miklar, frá almennu sjönarmiði
séð. En þær verka oft og tíðum
þannig á lesandann, að það er
eins og þar sé fremur um lát-
lausa frágpgn sannra atvika að
ræða en skáldskap. Einmitt þess
vegna vekja þessar myndir þá
tilfinningu, er nálgast trega í
hugum þeirra, sem sjálfir hafa
horft á eftir löndum sínum út
í óvissuna á fjarlægum stöðum
og halda dauðahaldi í þá úti við
sjónhringinn, svo lengi, sem
þeir hverfa ekki alveg sýnum.
— Saga eftir Þorstein Þ. Þor-
steinsson, nefnist „Norður á
Ross“. Efni þessarar sögu er
þess eðlis, að það hefði mátt
gera úr því drengilega smásögu,
ef vel hefði verið á haldið. Hún
fjallar um ófyrirleitinn landa,
sem krækir sér i konu með því
að gera sér upp miðilstal og
hafa þannig áhrif á föður stúlk-
unnar, trúgjarnan og vita-ó-
gagnrýninn karl. Höf. segir, að
sagan sé hálf-sönn, og mun því
vera einhver fótur fyrir henni,
en hún er leiðinlega sögð, lang-
dregin og sviplaus. Er slæmt til
þess að vita, því að Þorsteinn
Þ. Þorsteinsson hefir margan
Þorvaldur Þórarinsson, lög-
fræðingur, sonur Þórarins Ein-
arssonar á Höfða á Vatnsleýsu-
strönd lauk meistaraprófi við
háskóla í New York í maí síð-
astliðnum og þurfti til þess
helmingi styttri undirbúnings-
tíma en þar hefir tíðkast. Þrátt
fyrir það lauk hann prófinu
með miklu lofi.
Þegar sýnt þótti um afköst
hans við námið, var honum ráð-
lagt að skrifa Rockefellerstofn-
uninni til þess að vita, hvort
hún vildi kosta rannsókn hans
á tilteknu lögfræðisviði. Upp úr
þessum málaleitunum spannst
það, að The Social Science Re-
search Counsil (Rannsóknarráð
í þjóðfélagsvísindum) sem
starfar í nánu sambandi við
Rockefellerstofnunina og fær
mest sitt rekstursfé þaðan, sam-
þykkti að gera Þorvald að fé-
laga í stofnuninni, þótt það
kostaði að víkja til hliðar
nokkrum grundvallaratriðum,
m. a. því að umsækjandinn skal
svo, að það veki hvorki spott né
hneyksli, en umfram allt að
sýna útlendingum kurteisi en
ekki undirlægjuhátt.
Ég býst við, að þeir, sem allt-
af gera sér tæpitungu við ó-
sómann, þoli ekki að íslending-
ar játi sjálfir óvirðingar sínar,
og má því búast við að boggur
og gunnur bæjarins gusi úr pils-
unum, þegar þær heyra nefnd-
ar hermannaskækjur. — En það
er þessi tæpitungulýður, sem
ber höfuðábyrgðina á því, að
fjöldi ungra og óspilltra kvenna
hafa glatað heiðri sínum og
hamingju í viðskiptum sínum
við hina erlendu menn, sem hér
dvelja. Það var hægt að skapa
hér nægilega sterkt aðhalda til
að firra vandræðum, ef allt
hefði ekki drukknað í táraflóði
grátkerlinga af báðum kynjum,
sem ekki máttu heyra blakað
við ósómanum.
Og þá held ég hann Hannes
vor á horninu þurfi eitthvað að
láta til sín heyra. Hann er orð-
inn einskonar hænuhirðir her-
mannanna, sem finnur afsak-
anir fyrir öllum óvirðingum,
nema ef vera skyldi neftóbaks-
nautn, og hefir þó alveg sér-
staklega haldið uppi svörum fyr-
ir kvinnur þær, sem skemmta
útlendum hermönnum á síð-
kvöldum. . .Bd.
sögukaflann skrifað skemmti-
lega.
Sú smásaga, sem mér finnst
mest til koma, er „Litlu spor-
in“ eftir Svanhildi Þorsteins-
dóttur. Sennilega verður það þó
að teljast galíi á sögunni, hve
tilviljunin ræður þar miklu,
sem sé, að Jóhannes þarf endi-
lega að bera að sama daginn
og litli drengurinn fer að
morgni. Að vísu geta engar
reglur gilt um tilviljanir í sög-
um, það skal ég játa, og að
sjálfsögðu má ekki líða svo
langur tími frá burtför Óla til
komu Jóhannesar, að það slakni
á þræðinum og ólga tilfinning-
anna hjaðni. Þá nyti harmleik-
ur sögunnar sín ekki. En sagan
hefir einmitt sér til ágætis, að
hún er rituð af tilfinningu og
vafalaust glöggum skilningi á
sálarlíf stúlkunnar, sem gefur
barnið sitt. Lýsingin á ynnra
stríði Mariu, umkomuleysi
hennar og tómleikanum, eftir
að drengurinn er farinn, er
með þeim ágætum, að sagan er
ein af perlunum meðal íslenzkra
smásagna. Hvers vegna lætur
ekki Svanhildur oftar til sín
heyra?
Margir kannast við Jóhann-
es Pálsson lækni, sem ritað hef-
ir ýmis smáleikrit, aðallega ein-
þáttunga, sem fremur eru ætl-
aðir til lesturs en leiks. En Jó-
hannes er vitur maður, gagn-
rýninn og samtöl hans oftast
nær skýr og eðlilega mynduð.
í þessum einþáttungi, sem hér
kemur fyrir almenningssjónir,
er köld efnishyggjan kvödd til
reikningsskapar gagnvart list-
jafnan vera Bandaríkjaþegn.
Stofnun þessi leggur mikla
áherzlu á, að sem flest svið
mannlegra sambúðarhátta séu
rannsökuð vísindalega, og ákvað
að veita Þorvaldi ritstyrk
(fellowship), sem nemur 1800
dollurum, auk 400 dollara í
ferðafé minnst, til að vinna að
rannsókn á löggjöf og dómstóla-
venjum í sambandi við persónu-
frelsi manna.
Þorvaldur byrjaði að vinna að
þessu rannsóknarefni 1. júní s .1.
en þann 15. maí hafði hann lok-
ið við meistaraprófið. Þessum
rannsóknum á að vera lokið á
12 mánuðum.
Eins og á þessu má sjá, er
frami þessa unga lögfræðings
hinn glæsilegasti, þar sem hon-
um er falið að vinna fyrir viður-
kennda vísindastofnun á eigin
ábyrgð að svo viðkvæmu máli,
sem þetta er.
Þórhallur, sonur Ásgeirs
bankastjóra Ásgeirssonar lauk
meistaraprófi í hagfræði við
Minnesotaháskólann 12. júní s.
1. Samkvæmt frásögn í amer-
íska tímaritinu Town Crier í des.
s. 1. tók Þórhallur fyrri hluta
prófsins í júní 1941 með ágæt-
um. Þar næst hóf hann undir-
búning undir lokaátakið með
sögu Framsóknarflokksins sem
aðalviðfangsefni (thesis topic)
ásamt stjórnskipunarvísindum.
Við meistaraprófið hlaut hann
ágætiseinkunn í öllum greinum,
og lauk þó náminu á skemmri
tíma en jafnvel amerískum
stúdentum er fært.
Skömmu' eftir prófið réðst
hann á sendiherraskrifstofuna í
Washington.
Það verður á öllu séð, að Þór-
hallur nýtur mikils trausts
kennara sinna og námsfélaga.
Einn þeirra hefir skrifað um
hann á þessa leið:
„Þórhallur er maður, sem þið
eigið eftir að heyra frá. Mönn-
um, sem honum eru allir vegir
færir. Hann lauk prófinu með
óhemju lofi, sem þó hvergi kom
á óvart. Hjá sendiráðinu hefir
hann það sérstarf að útvega
vestur-íslenzku blöðunum frétt-
(Framh. á 4. síöu)
inni, ástinni, ættjarðarástinni
og æskuhugsjónum, og niður-
lag leiksins ertáknrænt.Það sýn-
ir afleiðingar þess ragnarökk-
urs, er auðshyggjan og efnis-
hyggjan leiðir yfir heiminn.
Leikurinn í heild sinni er vel
saminn og leiksviðið er sér-
staklega fallegt, þ. e. a. s. þeir
drættir, sem gefnir eru, skapa
fallega mynd í huga lesandans.
Það er óþarfi að rekja hér
hverja einustu grein í tímarit-
inu. Ritstjórinn skrifar stutt,
en ágæta grein um Joseph
Thorson ráðherra. En Thorson
er dæmi þess, hversu menn,
sem starfa með ágætum í kana-
disku þjóðlífi, meta þjóðerni
sitt og þjóðararf. Gísli fer
skemmtilega með sögu, og er
sérstaklega hugðnæmt, hvernig
hann sýnir fram á, að með
Jóseph Thorson er að rætast
hugsjón gamla landnemans,
föður hans, og þær vonir, er
hann gerði sér um yngri kyn-
slóðina vestan hafs.
Annar íslendingur, sem ný-
lega hefir komizt til nokkurra
metorða í Canada, er Walter
Líndal, héraðsdómari í Winni-
peg. Líndal er líka mjög kunn-
ur sem stjórnmálamaður í
Manitoba. í tímaritinu er grein
um Líndal eftir séra Valdimar
J. Eylands. Meginefni hennar
er ræða, flutt í samsæti í Winni-
peg. Greinin er lipurt og lát-
laust rituð. Séra Guðmundur
Árnason skrifar í þetta sinn
smáþætti um þrjá merka ís-
lendinga, þá Jón frá Sleðbrjót,
Jón Sigurðsson, og Magnús
Jónsson frá Fjalli, þennan sér-
Séra Jakob Jónsson:
Tímarit Þjóðræknisiélagsins
Hj. Hjartar.
/
Kvikmynd um Island