Tíminn - 29.10.1942, Qupperneq 2

510
TÍMVX, fimintndagmn 29. okt. 1943
129. hlað
„Sigrar“ Sjálistæðísmanna
‘gímirtn
Fimmtudag 29. oht.
Hvað verður um
Sósíalístaílokkírm?
Það er mikið skrafað og
skeggrætt um myndun nýrrar
ríkisstjórnar um þessar mund-
ir. Getgátur og flugufréttir
ganga fjöllunum hærra. Það er
talað um stjórn allra flokka,
samstjórn Sjálfstæðisflokksins
og Alþýðuflokksins, og sam-
stjórn bænda og verkamanna,
sem styðjist við Framsóknar-
flokkinn, Alþýðuflokkinn og
Sósíalistaflokkinn.
Margir munu telja þjóðstjórn
æskilegasta. En þar er sú tor-
færa á vegi, að næsta er ólík-
legt, að Sjálfstæðisflokkurinn,
eins og forustu hans nú er hátt-
uð, geti átt samleið með hinum
flokkunum.
í stjórn Sjálfstæðisflokksins
ráða stríðsgróðamennirnir lög-
um og lofum. Þeirra eina hug-
sjón er að standa vörð um gróða
sinn. Hinir flokkarnir þrír
hljóta nú að berjast fyrir þjóð-
nýtingu stríðsgróðans með
meiri einbeitni en nokkuru
sinni fyrr. Þess vegna er ó-
sennilegt, að Sjálfstæðisflokk-
urinn geti átt samleið með
nokkrum þeirra, nema að hann
skipti fullkomlega um forustu
og áhugamál. En því miður er
það ekki sjáanlegt, að slík breyt-
ing sé í vændum í Sjálfstæðis-
flokknum, heldur þvert á móti.
Veldi stríðsgróðamannanna
eykst þar óðum.
En geta þá hinir flokkarnir
þrír sameinast um ríkisstjórn?
Framsóknarmenn hafa ekki
farið dult með það, að þeir
teldu samstarf bænda og verka-
manna æskilegt fyrir land og
lýð. Þeir hafa líka jafnan kosið
slíkt samstarf öðru fremur, þeg-
ar það hefir verið fyrir hendi.
Frá sjónarmiði þeirra hefir
klofningur verkalýðssamtak-
anna, sem hindraði slíkt sam-
starf undanfarin ár, verið mik-
il þjóðarógæfa.
Þeir flokkar, sem fara með
umboð bænda og verkamanna,
hafa nú mikinn meirihluta
kjósenda og Alþingis að baki
sér. Stjórn þeirra gæti því orðið
sterk stjórn, eins og slíkir tímar
líka krefjast, ef ekki skorti
samhug og vilja til að taka
mannlega á málunum.
En því miður verður enn að
draga mjög í efa vilja eins þess-
ara flokka til að vera í slíkri
stjórn og vinna að endurreisn
alls þess, sem miður hefir far-
ið í stjórnartíð Ólafs Thors.
Þessi flokkur er Sósíalista-
flokkurinn.
Sósíalistaflokkurinn hefir til
skamms tíma verið yfirlýstur
byltingarflokkur. Hann vann
sér lítið fylgi á þeim tíma. Þá
breytti hann um starfsaðferðir.
Hann lýsti sig umbótasinnaðan
lýðræðisflokk. Hann lýsti sig
fúsan til að vinna með umbóta-
flokkum að umbótamálum. Með
þessum nýja áróðri hefir hann
aflað sér -verulegs fylgis.
Vafalaust fylgir hér hugur
máli hjá mörgum forráða-
mönnum Sósíalista. En margir
þeirra halda líka enn fast við
byltingarstefnuna.
Byltingarmennirnir vilja láta
flokkinn halda áfram að leika
frjálslyndan vinstri flokk. Þeir
vilja láta bjóða umbótaflokkun-
um samstarfstilboð, en hafa 1
þvi viss skilyrði, sem þeir geta
ekki gengið að. Þegar samstarf-
ið tekst ekki, vona þeir að upp-
lausnin haldi áfram, kosningar
verði á kosningar ofan, unz þeir
fá tækifæri til að gera bylting-
una.
Þessi „lína“ virðist stjórna
pennum Þjóðviljans, eins og
sakir standa. Þar segir í fyrra-
dag, að vinstri stjórn sé óhugs-
andi, nema Sósíalistaflokkurinn
fái forustuna. Þarna er sett
fram skilyrði, sem vitanlegt er,
að Alþýðuflokkurinn og Fram-
sóknarflokkurinn geta ekki fall-
izt á. Hvaða heilvita lýðræðis-
sinna getur dottið það í hug, að
láta stjórnarforustuna í hendur
flokks, sem enn er ekki full-
reynt um, hvort frekar er lýð-
Þær hafa verið hvorutveggja
í senn hátíðlegar og spaugilegar
„sigurfregnir“ sj álf stæðisblað-
anna, þegar þau voru að birta
kosningafréttirnar undanfarna
daga. Hvílíkur bægslagangur.
Stórletraðar fyrirsagnir dag eft-
ir dag með myndum af sigur-
vegurunum. Og yfir myndun-
um stóð með feitu letri: „Hann
sigraði". Einn daginn „sigraði"
Ingólfur á Hellu með 778 at-
kvæðum gegn 839. Svo kom Ei-
ríkur frá Hæli og „sigraði“ með
824 atkvæðum gegn 1285. Þá Jón
á Reynistað, sem „sigraði“ með
713 atkv. gegn 1050, og enn kom
Garðar Þorsteinsson með sér-
stakt þakklætisvottorð frá
Morgunblaðinu, því að „hann
sigraði“ með 796 atkvæðum
gegn 1373.
Kjósendur flokksins gengu
lengi vel í sigurvimu. En bráð-
um fór þó að votta fyrir óljósum
óróleika. Myndirnar, sem blöðin
birtu af sigurvegurunum voru
næstum allar af gömlum aftur-
göngum úr fyrra þingmannaliði
flokksins. Og menn fóru að
spyrja: Hvar eru hinir nýju? Og
þeir hugguðu sig við, að þeir
mundu koma, þegar farið yrði
að úthluta uppbótarþingsæt-
unum. En svo kemur reiðarslag-
ið á sunnudaginn, þegar að
Morgunblaðið birtir. listann yf-
ir uppbótarmennina; aðeins tvö
gamalkunn andlit til viðbótar
hinum fyrri. Þá fyrst rann það
upp fyrir kjósendunum, að
þetta var allt sami grauturinn,
aðeins I annarri skál. Það var
eins og fyndinn maður sagði, að
þeir.sem hljóta „gæsirnar“, geta
anna“ líka. — Minnihlutaþing-
mennirnir í tvímeninngskjör-
dæmunum drápu af sér uppbót-
arþingmennina.
Gleggst kom þetta fram við
„gæsina“ í Eyjafjarðarsýslu. Sá,
sem Garðar „sigraði“, var á
vissan hátt vesalings Stefán í
Fagraskógi, meðframbjóðandi
Garðars. Hefði Garðar ekki náð
kosningu, kom Stefán inn sem
ræðissinnaður eða byltingasinn-
aður?
Það verður enn engu um það
spáð, hvort byltingaröflin eða
lýðræðisöflin mega sín meira í
Sósíalistaflokknum. Flokkurinn
mun halda þing í næsta mán-
uði, þar sem úr þessu verður
skorið. En hver, sem niðurstað-
an verður, þá mun alltaf nást
sá mikilvægi árangur, að það
opinberast fullkomlega, hvort
lýðræðisstefnan eða byltingar-
stefnan er meira ráðandi í Sós-
íalistaflokknum. Þ. Þ.
Eitt af örðugustu vandamál-
um vorra daga er það, að frið-
samar lýðræðisþjóðir vérða
annað hvort að halda til jafns
við þessar voldugu vígvélar eða
eiga á hættu, að verða undir
þeim, eins og Frakkar og marg-
ar aðrar smærri Evrópuþjóðir.
Einræðisríkin beina öllu hag-
kerfi sínu að hernaði og víg-
búnaði. Þarf ekki annað en líta
á landabréf af Evrópu og Asíu,
eins og þau eru nú. Ein af
sjálfsblekkingum okkar hefir
verið sú, að dagleg velmegun
þjóðarinnar benti til, að þær
væru voldugar í hernaði. Því
hætti okkur til að gera lítið úr
vígbúnaði Rússa, þegar frétta-
ritarar eða aðrir ferðalangar,
sem aldrei höfðu komið í ná-
munda við æfingar rauða hers-
ins eða hergagnasmiðjur, sögðu
alveg satt og rétt frá því, að
járnbrautarvagnar í Sóvétríkj-
unum væru óhreinir og troð-
fullir, að fólkið yrði að standa
í halarófum alla nóttina til að
fá keypta lélega flík og að fólk
skorti yfirleitt öll þægindi og
velmegun. Svipuð ummæli voru
oft höfð um Japan. — En Hitl-
er hefir engan einkarétt á
þeirri hugmynd, að unnt sé að
uppbótarþingmaður. „Sigur“ sá,
sem Morgunblaðið gumaði mest
yfir þarna, var það, að Garðar
felldi Stefán. En þetta var eng-
inn nýr sigur, því að nákvæm-
lega það sama gerðist í kosning-
unum fyr í sumar, og var þó
ekki talið til afreka í Sjálfstæð-
isblöðunum þá. Máske hefir þá
ekki þótt eins mikið til þess
koma, af því að þeir voru tveir
um það nafnarnir, Þorsteinsson
og Gíslason. — En þó að þetta
tækist þannig einkennilega til í
Eyjafirði, að Garðar annaðist
útför Stefáns í kosningunum,
þá mun þó Stefán sjálfur hafa
ráðstafað henni. Hann lagði
undir sig hálft landið fyrir
kosningarnar til þess að komast
í útvarpið og stappa stálinu í
hina fyrri flokksmenn sína,
Bændaflokksmennina, að duga
nú Sjálfstæðisflokknum í kosn-
ingunum og einkum þó Þor-
steini Dalasýslumanni, sem nú
skyldi goldin gömul viðvikalip-
urð.
Til þess að undirstrika þessa
nauðsyn sem bezt, hellti hann
hinum svívirðilegustu brigzl-
yrðum yfir sinn fyrri flokks-
bróður, Pálma Einarsson, er þó
hafði ekkert til saka unnið,
annað en það að sýna í verki
vanþóknun sína á því tiltæki
Stefáns og þeirra kumpána, að
ætla að soramarka Sjálfstæðis-
flokknum alla kjósendur
Bændaflkoksins sálaða, eins og
að þeir væru sj álfseignarf é
þessara pólitísku spákaup-
manna.
Ég geri nú að vísu ekki ráð
fyrir, að ræða Stefáns út af fyr-
ir sig hafi snúið mörgum kjós-
endum til fylgis við Sjálfstæðis-
flokkinn. — En um hitt þurfti
aldrei að efast, að veiðimaður
af gerð Þorsteins sýslumanns
mundi nota tækifærið og draga
á í kvörnum Bændaflokksins.
fyrir þær pólitísku eftirlegu-
kindur, sem þar kynnu enn að
leynast, eftir að Stefán var bú-
inn að grugga vatnið nægilega.
Og eftir því sem nú er vitað,
mun Stefán hafa fengið því á-
orkað í Dölum að hjálpa Þor-
steini sýslumanni að ná yfir á
sig tæpum 40 atkvæðum, sem
Pálmi hefði ella fengið og
réðu kosningaúrslitunum í
Dalasýslu. Eftir þetta afrek hélt
svo Stefán aftur heim til sín
með „sigurbros á vör“. Og hann
var svo sem vel að því kominn
að brosa, því að nú hafði hann
unnið „glæsilegasta sigurinn" í
kosningunum: hann hafði sigr-
að sjálfan sig. Hefði hann ekki
hrekja og hrjá fólk, þangað til
að það leggur meiri áherzlu á
að framleiða byssur en smjör.
Rauði herinn hefir orðið fyrir
minni skakkaföllum í þessum ó-
friði en nokkurt annað hern-
aðarkerfi. Hinu gamla stjórnar-
kerfi hafði með öllu verið út-
rýmt. Fáeinir foringjar frá keis-
aratímanum voru hafðir til
ráðgefandi starfa. En hernað-
arfræði rauða hersins, bæði áð-
ur og eftir að Túkjshevsky mar-
skálkur og félagar hans voru
skotnir, var sköpuð af nýjum
mönnum, sem ekki voru fjötr-
aðir af hugmyndum um skot-
grafahernað og kyrrstæðar víg-
stöðvar. Vígbúnaður Sóvétríkj-
anna gerði fyllilega ráð fyrir
lofthernaði og vélahernaði, enda
dró hann ekki svo lítinn dám
af þýzka ríkishernum, þangað
til að Hitler hófst til valda, en
fram að þeim tíma var þýzk-
rússneska sambúðin vinsamleg.
Steingjörvingsháttur sá, er
einkenndi flesta foringja í
franska hernum og brezka fram
til 1940, gerði ekki vart við sig
í Rússlandi.
Víðátta Sóvétríkjanna, auð-
lindir og mannfjöldi var ber-
sýnilega sterk vörn gegn árás
bjargað Þorsteini, þá hefði
hann farið sjálfur inn á þing.
Seinheppinn sigurvegari, Stef-
án í Fagraskógi!
En það er ekki Stefán einn,
sem slysinn er í sigrum sínum.
Sigur hans er mynd af sigrum
Sjálfstæðisflokksins í heild.
Hinn raunverulegi „sigur"
Sjálfstæðisflokksins er þessi:
1937 fær hann 17 þingmenn
og samstarfsflokkur hans í
kosningunum þá, og á þingi það
kjörtímabil, Bændaflokkurinn,
2, flokkasamsteypan samtals 19
þingmenn. Verða það af 49 þing-
mönnum 38,77%.
1942 fær flokkurinn með
flestum sömu bandamönnum
20 þingmenn af 52 eða 38,46%
af þingfylginu. M. ö. o. allur sig-
urinn eftir allar sigurfregnirn-
ar og allar myndirnar af hin-
um sigursælu hetjum er þetta,
að þingfylgi Sjálfstæðisflokks-
ins og samsteypunnar minnkar
frá því sem var á síðasta kjör-
tímabili.
En það eru aðrir sigrar, sem
Morgunblaðið getur hrósað
flokki sínum fyrir, ef það vill,
— sigrar, sem það þó ekki enn
hefi r birt myndir af — þ. e.
þingmannafjölgun kommúnista.
Þeir meira en þrefalda þingfylgi
sitt og auka það úr um 6%, sem
það var 1937 í tæp 20% nú.
Þetta er hinn „glæsilegi sigur“
Sj álf stæðisf lokksins.
Hversu marga slíka sigra
skyldi flokkurinn þurfa að
vinna til þess að ná Stefáni í
Fagraskógi: að sigra sjálfan sig.
Búandkarl.
Fimmtwgwr:
Guðfén Jénsson
Hermundarstödum
Guðjón Jónsson bóndi Her-
mundarstöðum í Þverárhlíð í
Mýrasýslu á fimmtugsafmæli á
morgun, 30. okt.
Guðjón er sonur Jóns bónda
á Hermundarstöðum Jónssonar
og konu hans, Ingibjargar Guð-
laugsdóttur. Hefir hann nú bú-
ið á föðurleifð sinni samfellt
hálfan annan tug ára, en hafði
áður búið nokkur ár í Forna-
hvammi í Norðurárdal og
Brandagili í Hrútafirði. Guðjón
er dugnaðar bóndi, þrek- og
kjarkmafjur, sem aldrei æðrast
þótt á honum skelli erfiðleikar
einyrkjans og búmannsraunir
þær, sem margan góðan bónd-
ann hafa þjáð á undanförnum
(Framh. á 3. síðu)
Hitlers. Þegar Þjóðverjar höfðu
ruðst 300 km. inn í Frakkland,
voru varnir þess þrotnar. Jafn-
vel þótt baráttukjarkur hers-
ins hefði verið í lagi, var ó-
mögulegt að afla nauðsynlegra
vopna, eftir að járn- og kola-
námurnar í NA-hluta landsins,
og verksmiðjuhéröðin í grennd
við París, voru fallin í óvina-
hendur.
En Þjóðverjar brutust 1000
km. inn í Rússland án þess að
geta unnið úrslitasigur. Sóvét-
ríkin eru þrefalt stærri en
Bandaríkin, og allt að því fjöru-
tíu sinnum stærri en Frakkland.
Þau ná yfir hart nær sjötta
hlutann af öllu þurrlendi jarð-
arinnar. Þar er takmarkalaust
landrými til að láta undan síga
og gera gagnárásir. Málmar og
kol 'eru þar víða í jörðu. Þótt
Rússum væri það mikill hnekk-
ir að missa járnnámurnar í
Ukraínu, kolin í Donetdalnum
og olíulindir við Svartahafið,
höfðu þeir að nokkru búið sig
undir þetta, með því að flytja
talsvert af iðnaðarhverfum sín-
um austur í Úralfjöll og Síberíu.
Og Rússland yfirgnæfir að
fólksfjölda öll hin löndin i Ev-
rópu, sem Hitler hefir brotið
undir sig.
Rússar eru þrautseig þjóð,
bæði andlega og líkamlega. Þeir
ná sér f'urðu fljótt eftir harð-
ræði, ófrið og hungursneyð.
Síðan 1914 hafa Rússar orðið að
þola tvennar erlendar styrjald-
ir, blóðuga byltingu og grimmi-
lega borgarastyrjöld. Þjóð, sem
hefir vanizt ógnum dauðans í
slíkum mæli, hikar ekki við
Williawi Hewry Oiamlierlaln;
Rússneska rádg’átan
í niðurlagi síðustu greinar var bent á, að hin voldugu
herveldi, Þýzkaland, Rússland og Japan, hefðu öll komið
einræðisskipulagi á hagkerfi sitt og framleiðslu.
Samkomulag stúdenta
gegn íhaldínu
Stúdentaráðskosningar fara fram í háskólanum um
næstu helgi. Hafa pólitísk félög stúdenta, sem eru and-
víg íhaldinu, myndað bandalag við þessar kosningar og
gert með sér svohljóðandi samkomulag:
Þar eð fundir haldnir í eftir töldum félögum stúdenta:
Félagi frjálslyndra stúdenta
Félagi róttækra stúdenta og
Alþýðuflokksfélagi háskólastúdenta
hafa samþykkt að nefnd félög leggi fram sameiginlegan fram-
boðslista við stúdentaráðskosningar þær, er í hönd fara, og kosið
þriggja manna nefnd, hvert fyrir sig, til að finna grundvöll fyrir
samkomulagi áðurgreindra félaga, og ákveða sætaskipun þeirra á
framboðslistanum, telur nefnd sú, er hér um ræðir, sér skylt að
gefa út svofellda
Yfirlýsingu:
Áðurgreind félög geta hvorki varið það fyrir sjálfum sér né
þjóðinni, að stuðla óbeint að því, með því að standa sundruð, að
Háskólinn, æðsta menningarstofnun þessa lands, sé gerður að
einu öruggasta vígi afturhaldsins, sem þjóðin sjálf er að brjóta á
bak aftur. Þau geta ekki varið það fyrir þjóðinni, að þau með
sundrúng sinni láti það viðgangast, að íhaldið hreiðri um sig í
Háskólanum eins og það hefir gert í öllum beztu stofnunum og
stöðum þessa þjóöfélags, þegar þjóðin er nú allsstaðar annars-
staðar að reka það á flótta.
Þau geta heldur ekki í menningarlegu tilliti varið það, að íhald-
ið, sem er höfuð-andstæöingur allra frjálsrar menntunar og
menningar, höfuðandstæðingur þess, að öllum stéttum þjóðfélags-
ins sé veittur frjáls og jafn aðgangur að skólum landsins, sé
látið ráða lögum og lofum í Háskólanum, án þess að gert sé hið
ítrasta til að sporna við því. Þau geta ekki varið það fyrir minn-
ingu hinna mestu og beztu menntunar-.menningar- og frelsisunn-
andi manna, sem þessi þjóð hefir átt, að íhaldið, höfuðandstæð-
ingur alls þessa, sé látið drottna í einni helgustu og hjartfólgn-
ustu stofnun landsins, Iláskólanum. Þess vegna hafa þau ákveðið
að leggja fram sameiginlegan framboðslista við Stúdentaráðs-
kosningar þær er í hönd fara í fyrsta skipti síðan þessi félög voru
stofnuð.
Þess vegna hafa þau ákveðið að láta streituna, sem skapazt
hefir milli þeirra af mismunandi innbyrðis skoðunum að mestu
niður falla, en hefja í þess stað samvinnu um áhugamál stúdenta.
Þess vegna hafa þau ákveðið að hefja sameiginlegt átak um að
hrinda af stúdentum ósómanum, sem leiðir af stjórn Vökuíhalds-
ins á málefnum stúdenta í Háskólanum.
Þess vegna skora þau á alla stúdenta, sem menntun, menningu,
frelsi og jafnrétti unna, að létta þeim þetta átak með því að
kjósa framboðslista:
Félags frjálslyndra stúdenta,
Félags róttækra stúdenta og
Alþýöuflokksfélags háskólastúdenta
við Stúdentaráðskosningar þær, er í hönd fara.
Ennfremur hefir nefndin orðið sammála um eftirfarandi
Samkomulag:
1. Félag frjálslyndra stúdenta, Félag róttækra stúdenta og
Alþýðuflokksfélag háskólastúdenta, skuldbinda sig til að vinna
saman að öllum þeim málum er varða hagsmuni stúdenta almennt.
miklar fórnir, þegar hún berst
fyrir tilveru sinni. Til er rúss-
neskur málsháttur, sem hljóðar
þannig: „Eitt sinn skal hver
deyja, en engin deyr tvisvar.“
Þessi málsháttur er táknrænn
fyrir hugarfar rússnesku þjóð-
arínnar í þessum ófriði og öðr-
um áföllum, sem hún hefir orð-
ið fyrir. í stað þess að Frakkar
hugsuðu fyrst og fremst um
fegurð Parísar og gáfu hana á
óvina vald til að þyrma henni,
hikuðu Rússar ekki við að
fórna mesta orkuveri sínu,
Dnieprostroi, í vítisofn stríðsins,
og með sama jafnaðargeði
mundu þeir láta hinar vest-
rænu hallir Leningrad og aust-
urlenzku hof Moskvu hrynja í
rústir.
III.
Utanríkisstefná Stálins hefir
verið mjög hulinn leyndardóm-
ur, og hún verður ennþá ekki
skýrð með fullum sanni. Ein-
ræðisherra Sovétríkjanna hefir
ýmist verið talinn myrkrahöfð-
ingi, sem væri að undirbúa
heimsbyltingu með hervaldi, eða
kúgaður hugsjónamaður, sem
ákaft vildi berjast fyrir frelsi
Tékkóslóvakíu, ef Chamber-
lain og Daladier hefðu eigi
hindrað. Báðar þessar skýring-
ar eru vafasamar. Hugsjónin
um heimgbyltingu hefir lagzt
meir og meir í þagnargildi á
þeim tíu árum, sem liðin eru
síðan Stalin varð einvalds-
herra. Hagsmunir Rússlands og
eigin völd virðast hafa verið
honum ofar í huga en undir-
búningur að kommúnistabylt-
ingu í öðrum löndum.
Engar órækar sannanir eru
heldur fyrir því, að Stalin hefði
komið til liðs við Tékkóslóvak-
íu. í því efni verður að leggja
meira upp úr sáttmála hans við
Hitler um þær mundir, sem
England og Frakkland var í
greinilegum vígamóði gegn
Þýzkalandi, en bollaleggingum
Litvinovs um sameiginlegt ör-
yggi. Stundum hefir þetta ver-
ið lagt þannig út, að Stalin hafi
þurft að fá frest ti.1 vígbúnaðar.
En þessi rökfærsla hefði verið
ennþá þyngri á metunum 1938,
rétt eftir blóðbaðið í sovéthern-
um, heldur en 1939. Ekkert af
því, sem Stalin hefir aðhafzt í
raun og veru, mælir gegn þeirri
tilgátu, að hann hafi fyrst og
fremst vegna eigin hagsmuna
Rússlands reynt að bægja stríð-
inu frá landamærum þess og
verið staðráðinn í að komast
hjá ófriði í lengstu lög.
Og Stalin hefir tekið barátt-
una upp á algerlega þjóðlegum
grundvelli. í herhvöt sinni til
rússnesku þjóðarinnar og rauða
hersins, hefir hann eggjað á að
hrekja Þjóðverja út úr Rúss-
landi, en ekki til baráttu fyrir
alþjóða byltingu öreiganna.
Hann hefir minnzt ofur kur-
teislega á hjálp þá, er Rúss-
land fengi frá Bretlandi og
Bandaríkjunum. En hann hefir
ekki lagt neina áherzlu á banda-
lag þessara þjóða gegn Hitler.
Og Stalin hefir verið mjög orð-
var um allar ráðagerðir varð-
andi nýtt skipulag í heiminum
eftir stríðið.
Hvað leggur Stalin til mál-