Tíminn - 25.02.1943, Blaðsíða 4

92
TÍMEWf, fimmtiidagfim 25. febr. 1943
23. blað
Týnd listaverk
Húsamelstarafélagið i Reykjavík lét
i ljós, í öllum dagblöðum bæjarins,
mikla óánægju yfir því að ég skyldi
ekki í grein minni um samkeppnis-
kirkjur láta fylgja myndir af tveim
teikningum úr samkeppninni um Hall-
grímskirkju í Saurbæ. Munu þessar
tvær teikningar hafa verið eftir Ágúst
Pálsson og Sigurð Guðmundsson.
Sögðu húsameistaramir, að þessar
tvær teikningar hefðu fengið nokkra
viðurkenningu hjá dómnefnd, þó að
hún vildi ekkert með þær gera að öðru
leyti.
Ástæðan til að ég gat ekki birt
myndir af umræddum tveim telkning-
um, var sú, að þeim hafði verið skilað
til höfundanna eftir að keppninni var
lokið. Er talið að önnur teikningin
hafi þá um stund verið til sýnis í um-
gerð á nokkuð fjölkvæmum stað í
bænum.
En þegar ég beindi eindreginni
áskorun til húsameistarafélagslns um
að birta tafarlaust myndir af þessum
tveiro teikningum, brá svo við, að þær
voru með öllu ófinnanlegar. Hafa
áhugasamlr menn í félaginu leitað á
líklegum og ólíklegum stöðum, án þess
að nokkur snefill af vitneskju hafi
fengizt í málinu. í þessum erfiðleikum
hefir félagið snúið sér að öðru mjög
nauðsynlegu efni, nefnilega nýrri
taxtagerð fyrir félagsmenn. Samkvæmt
þeim taxta má gera ráð fyrir að hver
félagsmaður geti tryggt sér 80—100 þús.
kr. árstekjur, ef byggt er til muna í
Reykjavík. Má af þessu sjá, að landið
mundi muna um ef allar opinberar
byggingar lentu í hlut þessara at-
hafnasömu félagsmanna.
Þar sem húsameistarar hafa talið
mér til ávirðingar, og farið nokkuð
hörðum orðum í tilkynningu sinni um
mlg, fyrir að láta hjá líða að sýna
þjóðinni myndir af umræddum sam-
keppnisteikningum Ágústar Pálssonar
og Sigurðar Guðmundssonar, þá neyð-
ist ég til að bera fram þá ósk, að þeir
gefi opinberlega skýrslu um málið. Þar
þarf að taka fram hvar umræddar
teiknlngar hafa verið geymdar, hve
langt er síðan þær týndust, hvaða
menn eru líklegir til að hafa lagt
ófrjálsa hönd á þessi listaverk, og
hvaða skýringu húsameistarafélagið
getur gefið á þeirri meinloku að
helmta af mér gamlar teikningar eftir
félagsmenn, sem glatazt hafa í höndum
þeirra sjálfra. J. J.
Nýtl kollumál
(Framh. af 1. síöu)
þessum afskekkta stað, og vetr-
arforði minnstur hjá mörgum
verkamönnum. Jón fvarsson
keypti þá slatta af kolum aust-
ur á Norðfirði og fékk þau flutt
til Hornafjarðar. Sá flutningur
varð svo dýr, að verð kolanna
varð hærra en kol frá síðast-
liðnu sumri höfðu verið á staðn-
um. Kaupfélagsstjórinn gat
auðvitað látið vera að kaupa
nokkur kol, og lofað kúmmún-
istum staðarins að glíma við
kuldann í heimilum sínum.
Hann gat leikið sér að lands-
lögum eins og ýmsir spekulant-
ar hafa gert annars staðar á
landinu, með því að halda frum-
verði kolanna aðgreindu frá
framskipun, farmgjaldi og
uppskipun, og þóknast rétt-
vísinni á þann hátt. í stað þess
tók kaupfélagsstjórinn málið
eins og ábyrgur maður, keypti
kolin, lagði á þau flutnings-
kostnað, að nokkru, en verð-
lagði kaupfélaginu þó í skaða.
Hann hafði fengið vitneskju frá
áreiðanlegum stað í Reykjavík
um, að dómnefnd í verðlagsmál-
um og ríkisstjórnin sjálf
leyfði undanþágur, þar sem rétt
rök mæltu með, og að stjórnin
myndi líkleg til, undir vissum
kringumstæðum, eins og fyrr-
verandi stjórn hafði gert með
einstaka vörur, að halda verði
niðri með framlagi úr dýrtíðar-
sjóði. Jón ívarsson hafði, eins
og síðar mun sýnt fram á, ríku-
lega ástæðu til að gera grein
fyrir að hann gæti varið við-
skiptamenn kaupfélagsins fyrir
miklum hluta kolahækkunar-
innar. Gerði hann í því skyni
ítrekaðar tilraunir til að
tala máli þeirra við yfir-
völdin í Reykjavík. Svör komu
seint og alls ekki, og þegar
kaupfélagsstjórinn sá, að ekki
væri um að tala leiðréttingu frá
ríkinu, tók hann tapið á kolun-
um á kaupfélagið sem heild, i
stað þess að það kæmi niður á
þeim, sem kol kaupa.
Þetta er nú með undirréttar-
dómi talið sektarhæft brot.
Menn héldu líka um tíma, að
kollan hefði orðið fyrir skoti við
Örfirisey. J. J.
tJR BÆMIJM
Tilkynning
frá ríkisstjórninni.
Vegna hins hörmulega manntjóns,
sem varð, er-v^þ. Þormóður fórst 1 síð-
astliðinni viku hefir sænski sendifull-
trúinn hér flutt ríkisstjóm íslands
samúðarkveðju og hluttekningu sænsku
ríkisstjómarinnar. Ríkisstjómin hefir
beðið sendifulltrúann að færa sænsku
ríkisstjórninni þakkir sínar fyrir þenn-
an samúðarvott.
Dvalarheimili sjómanna.
Aðalfundur sjómannadagsráðsins í
Reykjavík og Hafnarfirði hélt aðal-
fund sinn síðastl. sunnudag. Pulltrúar
12 sjómannafélaga eiga sæti i ráðinu.
Fundinum var upplýst, að samskot og
gjafir til væntanlegs dvalarheimilis
sjómanna næmu nú orðið 214 þús. kr.
Nefndir voru kosnar til að undirbúa
næsta sjómannadag.
Knattspyrnuþingið
hefir staðið yfir hér I bænum und-
anfarna daga. Ýmis áhugamál knatt-
spymumanna hafa verið rædd þar.
Formaður knattspyrnuráðsins var kjör-
inn Ólafur Sigurðsson íátækrafulltrúi,
en meðstjómendur: Jón Sigurðsson
(Fram), Guðmundur Ólafsson (K. R.),
Guðjón Einarsson (Víking), og Sveinn
Zoega (Val).
Bifreiðastjórafélagið Hreyfill
hefir kosið nefnd manna til þess að
ræða við atvinnumálaráðherra um
aukningu á benzínskammti handa
leigubifreiðum.
Dómur
var í fyrradag kveðinn upp yfir
manni, er í ölvun lét bifreið renna
stjómlausa niður Skólavörðustíg. Lenti
hún á húsinu Laugavegi 2, en olli litl-
um skemmdum. Maðurinn var dæmd-
ur í 300 króna sekt.
Ævintýraleikurinn
„ÓIi smaladrengur
eftir Guðm. Guðmundsson skólaskáld
var sýndur í fyrsta skipti i Iðnó í gær.
Leikstjórn hafa & hendi systumar Em-
ilía og Þóra Borg. Leikendur em 27
börn og unglingar. Inn í leikinn er
fléttað söngvum, álfadönsum og viki-
vökum.
Ástmold og ættjörð.
Hagnaðurinn af sölu á „Ástmold og
ættarjörð“, kvæðasafni Nordahl Griegs,
í þýðingu Magnúsar Ásgeirssonar, varð
alls 12900 krónur. Gengur fé þetta til
styrktar Norðmönnum í baráttu þeirra
eftir ráðstöfun höfundarins. Sendi
hann peningana til -Riiser-Larsen,
norska flugliðsforingjans, með þeir um-
mælum, að því skyldi eigi varið til
hjáparstarfsemi meðal Norðmanna er-
lendis, heldur stríðs og baráttu fyrir
frelsi norsku þjóðarinnar.
Drukknun
Utanríkisráðuneytinu barst í
fyrradag skeyti frá sendiráði
íslands í London, þar sem svo
segir:
„Skipstjórinn á Magnúsi, NK.
84, Norðfirði, skýrir frá því, að
hann hafi misst út tvo menn 19.
febrúar. Annar bjargaðist, en
Ólafur H. Jónsson háseti
drukknaði."
Utanríkisráðuneytið var enn-
fremur beðið að tilkynna að-
standendum Ólafs um slysið, og
hefir það verið gert.
Maður verður úti
Marino Sölvason, að Litla
Árskógssandi í Eyjafirði, varð
úti um síðastliðna helgi.
Hann fór frá heimill sínu síð-
astliðinn sunnudag og kom á
nokkura bæi í nágrenninu. Um
kvöldið hélt Marino heim til
sín, en kom ekki fram, og var
þegar hafin leit að honum um
nóttina. — Fannst hann örend-
ur skammt frá bænum Brú við
Þorvaldsá.
Marino hafði ekki villzt, en
talið er að hann hafi dottið og
slasazt á höfði, þvi að hann
hafði áverka. Veður var all-
sæmilegt þennan dag.
Marino var um fertugt að
aldri.
Lærdómsrfk
niðurstaða
(Framh, af 2. siOu)
sölunnar á síðastl. ári. Hrein
hagnaður einkasölunnar þá
varð kr. 3. 008.818.76 og hefir
hagnaður einkasölunnar því
orðið samtals um 12 milj. kr.
síðan hún tók til starfa. Tó-
bakstollurinn varð kr. 3.245.030.
31. Tóbaksgerðin framleiddi 29.
308 kg. af skornu tóbaki og 5.161
kg. af óskornu tóbaki.
Af tekjum ársins var 1 milj.
kr. lögð í varasjóð. Fyrir var í
varasjóðnum 1 milj. kr. af tekj-
um fyrri ára.
Minningarathöfn
(Framh. af 1. siOu)
mánaðar fórst v/s. Þormóður
frá Bíldudal, á leið frá Patreks-
firði hingað til Reykjavikur,
með allri áhöfn, sjö skipverjum
og tuttugu og fjórum farþegum.
Af farþegum voru níu konur og
eitt barn, drengur sjö ára.
Þetta mun vera eitt hið stór-
felldasta manntjón íslendinga,
af einu skipi, og á ýmsan hátt
allra átakanlegasta.
Á einni nóttu misstu þar tutt-
ugu og sex börn feður. Átta
þeirra urðu móðurlaus um leið.
Auk þess missti eitt barn fóst-
nrforeldra sína báða. Hve marg-
ar mæður og feður hafa þar
misst uppkomin börn sín og
ellistoð, er mér enn ekki kunn-
ugt um.
Tuttugu og tveir þeirra, sem
fórust, áttu heimili á Bíldudal,
sjö konur, einn drengur og
fjórtán karlmenn, allir full-
þroska menn. Þeir gegndu þar
fjölbreyttum störfum, nokkrir
mikilvægum trúnaðarstöðum.
Vinna þeirra allra og velmegun
var tengd kauptúninu og vel-
megun þess nátengd atorku
þeirra.
Munu þess engin dæmi hér á
landi, að jafn fámennt byggð-
arlag hafi goldið slíkt afhroð
með svo snöggum og sviplegum
hætti.
V/s. Þormóður var um 100
smálestir að stærð. Skipið fór
frá Patreksfirði s. 1. þriðjudag,
16. þ. m. Hið síðasta sem frá því
heyrðist, var neyðarskeyti, er
skipstjórinn sendi seint á mið-
vikudagskvöld. Það hljóðaði
svo: „Erum djúpt út af Stafnesi.
Mikill leki kominn að skipinu.
Eina vonin að hjálpin komi
fljótt.“
Þetta neyðaróp er hið síðasta,
sem mannlegt eyra hefir heyrt
frá þessum stóra hóp.
Hamfarir náttúruaflanna
hindruðu alla hjálp.
Enginn er til frásagnar um
það, sem síðar gerðist. En óræk
merki hafa þegar sýnt, hver af-
drifin urðu. Enginn lýsir þeirri
baráttu, sem þar var háð unz
yfir lauk.
Fárviðri, náttmyrkur, stór-
hríð, hafsjóar og blindsker. Milli
lífs og dauða skilur byrðingur-
inn einn, og hann lekur orðinn.
Karlmennska og snilli sjómann-
anna varð að lúta í lægra haldi.
Við ofurefli var að etja.
Sjóslys eru tíð með oss ís-
lendingum. Vér nefnum' sjó-
mennina oft hermenn þjóðar-
innar. Þeir eiga í stríði við öfl
lofts og lagar. Og meðan stríð
er háð, falla jafnan hermenn,
fleiri eða færri.
Missir sjómannanna er þjóð-
inni þungbær og ástvinum
þeirra óbætanlegur. Og enn þá
átakanlegra og óvenjulegra
verður þetta voðaslys við það,
að samtímis biðu bana þrefalt
fleiri menn og konur, sem að-
eins hugðu til stuttrar ferðar.
Hún varð hin síðasta.
Vér íslendingar erum fámenn
þjóð. Missir 36 manna er oss
stórfellt áfall, þjóðarharmur.
En þó er sorgin sárust, miss-
irinn átakanlegastur fyrir
vandamenn og ástvini.
Hinum látnu þökkum vér líf
þeirra og störf.
Þeim, sem eftir lifa, vottum
vér innilega samúð og hlýjustu
hluttekningu.
Ég bið hv. alþingismenn að
taka undir þessi orð mín með
því að rísa úr sætum.
Nokkur
minnmgarorö
(Framh. af 3. síOu)
ur að því að þær væru haldnar.
Varaformaður Iðnráðsins frá
stofnun þess til 1937. Fulltrúi
íslenzkra iðnaðarmanna á
mörgum iðnþingum og sýning-
um í öðrum löndum, og mörg
fleiri trúnaðarstörf hafði hann
með höndum. Kennari var hann
við Iðnskólann í mörg ár í
teikningu og húsgagnasmíði, og
naut þar vinsælda sem annars
staðar.
Eins og áð framan getur var
Jón Halldórsson Vestfirðingur
og það var hann ekki aðeins að
nafninu til, heldur í raun og
sannleika. Tryggð hans við
æskustöðvarnar og æskuvinina
var óbrigðul. Oft kom hann
heim og dvaldi þá nokkurn tíma
helma á Vöðlum hjá foreldrum
Pistlar aö norðan
(Framh. af 3. siOu)
kenndan. „Þérið“ mun vera
danskur siður að mestu, lætt
inn til að gera snarpan grein-
armun ríkra og órikra, og með-
al stórbokka í sumum lands-
hlutum gekk þetta svo langt á
niðurlægingaröldunum, að börn
voru látin þéra foreldri sitt.
Fornmenn þúuðu jafnvel
konunga, er talað var til þeirra
sem einstaklinga. Með viðreisn
sjálfsvirðingar þjóðarinnar og
jöfnuði kjaranna, hefir þérið
aftur minnkað, og í heilum
landshlutum þúast allir, þótt ó-
kunnugir séu. Ungmennafélag-
ar settu þúið á stefnuskrá sina
og þúuðust allir. Vestur-íslend-
ingar þúast jafnan innbyrðis og
margir þeirra þúa einnig alla
hér heima.
Ekki verður um það deilt, að
í hvert sinn, sem þérun hættir
milli manna, er sem múrvegg-
ur hrynji úr sambúðinni. Hver
sem ávarpar annan með þérun,
segir um leið: Við erum fjar-
lægir, milli okkar er enginn
skyldleiki eða bönd. Hver, sem
þúar, játar sig jafningja hins,
bróður eða félaga.
Ég hygg, að söguleg og mál-
fræðileg rök heimti, að allir ís-
lendingar þúist. Þau rök hafa
íslendingar jafnan virt. En þau
eru þó lítils virði móts við þann
andlega ávinning, sem að því
væri, að allir íslendingar nálg-
uðust hver annan með þúun.
Þessi litla þjóð, sem er raunar
ein ætt og sem eitt heimili, ætti
ekki að láta fánýtar erlendar
venjur spilla ljúfum umgengn-
isháttum, og torvelda samhug
og samvinnu.
Afnám þéringa er afar auð-
velt nokkrum flokki manna, en
ófært öllum öðrum. Reykjavik
er drottning íslenzkrar tlzku.
Ef það fólk í höfuðstaðnum,
sem nefnt~"er „fyrirfólkið" vildi
taka upp þúun innbyrðis, og
við alla, er það umgengst dag-
lega, væri málið leyst. Þéring-
ar mundu hverfa úr landinu á
fáum árum.
Því ekki að taka upp ensku
venjuna: sama ávarp til allra?
VII. „Véringar".
Þeir, sem mest nota þéringar,
segja oft „vér“ í ræðu og riti.
Þetta er oft og tíðum að „þéra“
sjálfan sig, en stundum má
segja, að þetta sé málfræðilega
rétt. En þá eru „véringarnar"
fornt mál, og alveg horfið úr
daglegu máli.
Margir prestar og aðrir lærð-
ir menn véra og þéra í ræðu og
riti. Ég hefi verið að taka eftir
því nú í vetur í útvarpi og blöð-
um, að næstum enginn hinna
lærðu manna kann þetta til
fullnustu. Setningar eins og
þessi eru algengar: „Vér elsk-
um land okkar“, „þér vinnið
fyrir land ykkar.“ Svo fjarlægt
er þetta daglegu máli, að jafn-
vel hina lærðustu brestur elju
til að fylgja vérunum út í æsar.
Véringar hafa sömu áhrif og
þéringar. Hver ræðumaður, sem
segir „vér“ í útvarpi, í kirkju
eða á samkomu, hann reisir
múrvegg milli sin og áheyrend-
anna. Hann nær ekki hjörtum
þeirra á sama hátt og hinn, sem
talar daglegt mælt mál, segir
„við“ og „þið“. Einhver hátíð-
leiki og skinhelgi færist yfir
ræðuna, hún verður ekki eins
einlæg og sönn, ekki eins kröft-
ug og sannfærandi. •
í útvarpi á sízt við að auka
fjarlægð milli áheyrenda og
ræðumanns.
Prestar og aðrir ræðumenn!
Ef þið viljið ná hjörtum fólks-
ins, þá hættið véringunum
Stigið niður af hápalli tilgerð-
arinnar og talið daglegt mál.
sinum. Aldrei kom Jón svo að
Vöðlum, að hann kæmi ekki í
heímsókn til foreldra minna, og
er mér Jón í fersku minni frá
þeim árum. Það var eitthvað
svo hátíðlegt að mér fannst,
þegar Jón kom. í návist hans
var eitthvað svo glatt, frjáls-
legt og ánægjulegt. Síðan
kynntist ég Jóni ekki fyrr en
hér í Reykjavík siðustu tíu árin.
En alltaf fannst mér jafn á-
nægjulegt að hitta Jón og
spjalla við hann, og jafnan
barst þá talið heim í Önundar-
fjörð, og sagði hann mér þa
ýmislegt af því, sem á dagana
hafði drifið heima á hans yngri
árum. Og jaínan fylgdist hann
-----GAMLA BÍÓ-------
R E G I N A
(The Little Foxes)
BETTE DAVIS,
HERBERT MARSHALL.
Sýnd kl. 7 og 9
ki. 3y2—6y2.
FÁLKINN SKERST f
LEIKINN.
með GEORGE SANDERS
Börn fá ekki aðgang.
-------NÝJA BÍó ----
Útlagar
frá Dakota
(Badlands of Dakota).
Skemmtilag og spennandi
mynd.
Aðalhlutv. leika:
ROBERT STACK,
ANN RUTHERFORD,
ANDY DEVINE.
Bönnuð fyrir böm yngri
en 16 ára.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Hjartanlega þakka ég öllum þeim, sem glöddu
mig á áttrœðisafmœlinu, 8. febrúar.
RUNÓLFUR BJARNASON,
Hólmi, Landbroti.
OrðseiMfling
frá Timanum.
Innbeimtumenn og kaupend-
ur TÍMANS eru hér með al-
varlega minntír á, að á næst-
unni verður hætt að senda
blaðíð til peirra, sem ekki
hafa greitt árganginn 1942.
Umræður um dýrtíöar-
frumvarp stfórnarínnar
(Framh. af 1. síöu)
hafa átt sér stað, sem nauð-
synlegt er að bæta úr.
En til þess að hægt sé að
leggja á eignaaukaskatt, þarf
vandlegan undirbúning. Það
þarf að setja ákvæði um það,
hvernig eigi að meta eignirnar,
og gera gangskör að því að
finna hina réttu eigendur
þeirra.
Ef á annað borð er ráðizt í á-
lagningu eignaaukaskatts, verð-
ur hann líka að tryggja ríkis-
sjóði verulegar tekjur. Það er
einskisvert, að nefna 2—3 milj.
kr. í því sambandi. Það segir lít-
ið til þeirra framkvæmda, sem
ríkið þarf að gera næstu árin.
Ákvæði stjórnarfrv. um eign-
araukaskatt eru bæði lítilfjör-
leg og illa undir búin. Undir-
búninginn má vel annars marka
á því, að fjármálaráðherra á
að vera heimilt að lækka skatt-
inn, án þess að sett séu um það
nánari lagafyrirmæli. Slíkt
þekkist ekki i neinum skatta-
lögum og getur gert þau að
hreinustu markleysu.
Þessi þátturinn í frumvarpinu
af miklum áhuga með því, sem
gerðist í heimahögunum.
Þegar Vestfirðingafélagið var
stofnað hér 1940, var Jón einn
af stofnendum þess og hvata-
mönnum, enda hafði hann und-
irbúið hér jarðveginn fyrir s.'íkt
félag, því um 20 ára skeið hatði
hann staðið fyrir hinum vin-
sælu héraðsmótum Vestfirð-
inga hér í Reykjavík. Hann var
því sjálfkjörinn formaður þess.
Jón Halldórsson var gæfu-
maður. Hann gat sökum frá-
bærra atorku og áræðni látið
æskudrauma sína rætast, að
verða manna bezt að sér um
allt, er laut að lífsstarfi hans
og látið aðra njóta þeirrar
kunnáttu með sér. Hann var
forustumaður í sinni grein og
naut þar mikils trausts og vin-
áttu. Hann átti marga góða
vini, enda var hann tryggur
vinum sinum og hann naut
vinsælda og virðingar hjá öllum,
er honum kynntust.
Jón Halldórsson var þjóðholl-
ur og þjóðlegur, og hann vildi
með verkunum gera þjóð sinni
gagn og heiður, og það tókst
honum. „Verkin sýna merkin",
sagði Jón Halldórsson oft, og
verk hans bera honum gott
vitni, og þess vegna mun hans
líka lengi minnzt.
Guðl. Rósinkranz.
þarfnast sérstaklega endurbóta,
ef hann á að koma að nokkru
gagni.
Afstaða flokkanna
(il frv.
Stefán Jóhann Stefánsson
talaði næst á eftir Eysteini og
lýsti andstöðu Alþýðuflokksins
gegn ákvæðum um lækkun dýr-
tíðaruppbótarinnar.
Fleiri töluðu ekki í fyrradag,
en við framhaldsumræðurnar i
gær lýstu Einar Olgeirsson og
Ólafur Thors aðstöðu flokka
sinna. Einar talaði mjög ákveð-
iö gegn kauplækkunarákvæðum
frv., en Ólafur var næsta loð-
inn. Kvað hann Sjálfstæðisfl.
vilja taka málið til vingjarn-
legrar athugunar,. en ekki lofa
neinum stuðningi við einstök
ákvæði þess eins og sakir stæðu.
Afnám varasjóðshlunnindanna
eignaaukaskatturinn virtust
einkum vera honum þyrnir I
augum.
Af hálfu ráðherranna talaði
Jóhann Sæmundsson. M. a.
lagði hann áherzlu á, að ekki
væri rétt að setja nein lög, sem
ekki væri trygging fyrir, að yrðu
haldin.
Páll Zóphóniasson benti á, að
vafasamt væri að undanþiggja
tapsfrádrátt útgerðarfélaga
eignaraukaskatti.
Á víðavangi.
(Framh. af 1. siðu)
Alþýðuflokksins við tillögur
hans.
Nú hefir Alþýðublaðið tæki-
færi til að duga Jóhanni, þegar
honum liggur litið á.
STAKA
kveðin, er stjórn Ói. Th. tók
andvörpin
Stjórnin brellin beið hér skell,
beitti spellum laga.
Engan hrellir: feig hún féll
fyrir ellidaga.

SMl PAUTGEWO
I 11 LLLJ
Þói*
Vörumóttaka til Vestmanna-
eyja fyrir hádegi 1 dag.