Tíminn - 18.03.1943, Blaðsíða 2

126
TlMINIV, fimmtudaglim 18. marz 1943
32. bla$
Jón Arnason, framkvœmdastjóri:
DýrtíðiD og Danda-
ríkjamenn
íslenzku blöð'unum verður að vonum tíðrætt um grein í
Bandaríkjablaðinu New York Times, þar sem frá því er skýrt,
að stjórn Bandarikjanna sé að undirbúa tillögur um lausn
dýrtíðarmálanna á íslandi, Sennilega er þetta aðeins venjulegt
blaðamannafleipur, en hins vegar er þó ekki úr vegi að benda
vinum vorum vestan hafs á ýmsar staðreyndir í sambandi við
fjármálaástandið á íslandi, sem þeim virðist ekki ljóst áður.
'gíminn
Fimmtudeiy 18. marz
Eíga gróðaiélög að
annast skípavið-
gerðír?
í fjárlögum þessa árs er rík-
isstjórninni héimilað að veita
Búnaðarsambandi Suðurlands
ákveðna upphæð til að koma
upp vélaverkstæði til viðgerðar
á landbúnaðarvélum.
Aukin vélanotkun landbúnað-
arips gerir það óumflýjanlegt,
að aðstaða bænda til að fá við-
gerðir á búvélum sínum sé bætt
frá því, sem nú er. Margir bænd-
ur hafa orðið fyrir miklu tjóni,
vegna þess að þelr hafa ekki
átt kost greiðrar viðgerðar á
vélum sínum. í kjölfar þessa
fyrirhugaða vélaverkstæðis á
Suðurlandsundirlendinu þurfa
því að fara allmörg önnur véla-
vérkstæði viða um land.
Verkstæði þessi þurfa að vera
í sveitum, þar sem vel háttar
samgöngum og ipöguleikar eru
til aukins þéttbýlis. Myndu þau
geta annazt ýms önnur störf
fyrir sveitirnar en vélaviðgerðir,
t. d. smíðað amboð og önnur
þarfleg tæki.
Áherzlu verður að leggja á
það, að vélaverkstæði þessi séu
í eign eða fullri umsjá búnað-
arsamtaka, samvinnufélaga eða
annara aðila, sem gæta hags-
muna bænda. Viðgerðirnar
þurfa að vera sem ódýrastar og
haganlegastar, en það verður
eigi tryggt, nema verkstæðin
séu rekin af aðilum, er hafa
hagsmuni bænda fyrir augum.
En það er ekki nóg að sinna
þörfum landbúnaðarins í þess-
um efnum. Sjávarútvegurinn
býr ekki síður við ófullnægj-
andi aðbúð á þessu sviði-
Eins og nú háttar eru við-
gerðir skipa og skipavéla nær
eingöngu í höndum einstakl-
inga og einkafyrirtækja, sem
hafa annara hagsmuna að gæta
í þessum efnum en útgerðin.
Hagur þessara fyrirtækja er að
græða á viðgerðunum. Þeim er
það ekki neinn þyrnir í aug-
um, þótt vinnulaun og efnis-
kaup séu dýrari en góðu hófi
gegnir, þar sem þau leggja
venjulega ákveðinn hundraðs-
hluta á þetta hvorttveggja sem
þóknun til sín. Það er því bein-
línis hagur fyrir þau, að við-
gerðin verði sem dýrust.
Þetta er þó ekki öll sagan.
Enn eru slíkar viðgerðarstöðv-
ar svo fáar og óhaganlegar, að
skip verða iðulega að bíða tím-
um saman eftir viðgerð, stund-
um á þeim tíma, þegar verst
gegnir. Slíkt veldur útgerðinni
geisilegu tjóni.
Það er þess vegna brýn nauð-
syn, að þessi mál sjávarútvegs-
ins verði tekin föstum tökum
engu síður en samskonar mál-
efni landbúnaðarins. Viðgerðar-
stöðvarnar þurfa að komast í
hendur .eða umsjón útvegs-
manná og verða eingöngu rekin
með hag þeirra fyrir augum.
Virðist liggja einna beinast
við, að samvinnufélög fiski-
manna eða hafnarsjóðir séu
styrktir til stofnunar viðgerða-
verkstæða og dráttarbrauta,
enda sé tryggt að hagnaður
starfseminnar, ef einhver verð-
ur, renni til eigenda þeirra
skipa og báta. sem viðgerð hafa
hlotið.
Það er óviðunandi ástand, að
útgerðin sé féflett af einstök-
um gróðafélögum, eins og nú á
sér stað. Slíkri tilhögun verður
að útrýma. Útgerðarmenn,
fiskimenn og aðrir stuðnings-
menn útvegsins verða að taka
höndum saman um að koma
þessum málum í viðunanlegt
horf.
Fyrir tilhlutun Framsóknar-
flokksins mun bráðlega setjast
á rökstólana sérstök milliþinga-
nefnd i sjávarútvegsmálum.
Hún á að taka öll vandamál
útvegsins til athugunar og skila
ákveðnum tillögum um lausn
þeirra. Þess ber að vænta, að
hún athugi ekki sízt það mál,
sem hér hefir verið drepið á,
og finni hagkvæma lausn þess.
Þ. Þ.
Vorið 1940 var ísland her-
numið af Englendingum. Þeir
settu hér 1 land allfjölmennt
setulið og hófu brátt stórfelld-
ar verklegar framkvæmdir til
að tryggja hernaðaraðstöðu
sína. Síðar tóku Bandaríkja-
menn við og héldu >áfram þvi
verki, sem Englendingar byrj-
uðu á. Þessar þjóðir hafa komið
ágætlega fram við íslendinga.Ég
er einn í tölu þeirra manna,
sem hefi jafnan talið þaö sér-
stakt lán fyrir íslenzku þjóðina,
að Bretar skyldu verða fyrri til
að hernema landið en and-
stæðingar þeirra í ófriðnum.
Allir hernaðaratburðir fram á
þennan dag sýna það ljóslega,
að annarhvor stríðsaðilinn
hlaut að hernema landið, því
ísland hefir vegna breyttra
samgangna og hernaðar dregizt
inn á leiksvið heimsstyrjaldar-
innar.
Það eru nú bráöum 3 ár sið-
an ísland var hernumið. Allan
þann tíma hafa dvalið í land-
inu erlendir menn, sem' talsins
eru líklega einn þriðji til helm-
ingur af allri íbúatölu landsins.
Og þeir hafa haf fullar hend-
ur fjár, ráðizt í hverja milj-
ónaframkvæmdina af annari og
því nær eingöngu notað ís-
lenzkt vinnuafl. Við þessar
framkvæmdir hefir fjöldi ís-
lendinga haft atvinnu, og lík-
lega eru hinir þó ekki færri, sem
hafa haft óbeina atvinnu hjá
setuliðinu. Dvöl hins tiltölulega
fjölmenna setuliðs, og hafn-
bann Bandamanna á mörg
helztu markaðslönd vor, hafa
valdið geysimikillí truflun í öllu
atvinnulífi landsmanna. Eink-
um hefir það dregið fólk úr
sveitum og sjóþorpum, þar sem
lífsskilyrði eru erfiðust og fjár-
öflun seintæk.
Dvöl hins fjölmenna setuliðs í
landinu og hinar stórfelldu
framkvæfdir þess hafa orsak-
að mjög mikla hækkun á kaup-
gjaldi. Það hefir nokkuð borið
á því, að oss íslndingum hafi
verið legið á hálsi, af vinum
vorum og verndurum.að vér réð-
um ekki við dýrtíðina, og að
Fólkið, sem byggir sveitirnar
norðan og sunnan Vatnajökuls
hefir vakið á sér sérstaka eftir-
tekt fyrir heimamenningu. En
viðfangsefni þess eru næsta ó-
lik, svo greinilega aðskilin sem
Vatnajökull deilir vötnum milli
byggðanna. Norðan jökuls skara
þeir framúr í bókmenntum og
félagsmenningu, en sunnan jök-
uls hefir dafnað heimafengin
verkleg menning, sem vart á
sinn líka í öðrum héröðum lands
ins. Það mætti varpa fram þeirri
skilgreiningu, að Skaftfellingar
væru að sínu leyti eins góðir
hér sé að myndast „inflation",
sem geti orðið oss að fjárhags-
legu falli.
Hér er tvennu til að svara:
1. Búseta hins fjölmenna
setuliðs og hinar stórfelldu
verklegu framkvæmdir eru
fyrsta og helzta ástæðan fyrir
hækkun kaupgjalds í landinu
og þar af leiðandi hækkun á
öllum framleiðslukostnaði. Það
getur vel verið, að vér íslending-
ar séum öðrum meiri viðvan-
ingar og fáráðlingar í fjármál-
um, en ég er ekki viss um, að
ástandið í Bandaríkjunum nú
væri mikið betra i þessum efn-
um en á íslandi, ef 40—60 milj-
ónir útlendinga væru búnir að
dvelja þar í landi í 2—3 ár og
hefðu ráðizt í hlutfallslega jafn
stórfelldar framkvæmdir á
þessu tímabili og gert hefir ver-
ið á íslandi. Og ég býst við, að
sama megi segja um Englend-
inga, ef 15—20 milj. útlendinga
hefðu dvalið þar í landi þennan
tíma undir sömu kringumstæð-
um. En við tilsvarandi ástand
höfum vér íslendingar átt að
búa í nærfellt þrjú ár.
2. Það er mikið talaö um
„inflation“hér á landi og stjórn-
arvöldum og forráðamönnum
þjóðarinna'r legið á hálsi fyrir
það. Þessu er að nokkru svarað
hér að framan. Vér höfum mikl-
ar afsakanir, en þær nægja ekki
til að fyrirbyggja þá hættu, sem
oss er af háum launum og háu
verðlagi. Hættan er framund-
an, getur verið á næsta leiti, en
getur verið nokkru fjær. Vér
verðum að vera við henni búnir
og taka þá á málunum af karl-
mennsku. Hættan er aðallega
fólgin í því, að vér verðum ekki
nógu fljótir til að lækka laun
og vöruverð I landinu, þegar
tekjur þjóðarinnar minnka. Og
þett^. getur skeð óðar en varir.
Verðfall útflutníngsvaranna
kemur áreiðanlega að stríðinu
loknu, en það getur komið fyrr.
Og það verður að fyrirbyggja,
að verðfalllð stöðvi eða lami
grundvallaratvinnuveglna, land
búnað og sjávarútveg.
járnsmiðir sem Þingeyingar eru
ljóðasmiðir!
Það sem gefur búskap Hákon-
ar í Borgum sérstakt gildi er
ekki fyrst og fremst hvað hann
hefir gert, heldur miklu frem-
ur hvernig hann hefir unnið að
því. Margir bændur leggja hart
að sér og eru stórvirkir við rækt-
un og byggingar, en þeir munu
færri.sem gefa sér tíma til slíkr-
ar natni og fyrirhyggju sem
hann í smáu sem stóru. Búreikn
inga hefir hann haldið öll sín
búskaparár á Borgum.nákvæma
Ég ætla ekki að skrifa fræði-
lega um „inflation“. Það geta
hagfræðingarnir gert. En ég er
í miklum vafa, hvort rétt er að
nefna hin háu laun og háa
verðlag, sem nú er í landinu,
þessu nafni. Með þessu orði,
„inflation“, sem þýtt hefir verið
á íslenzku verðbólga, sem er
bæði ljótt orð og óljóst, er að
öllum jafnaði átt við, að gjald-
miðill sé aö rýrna að verðgildi,
varanlega. Þessu þarf ekki að
vera til að dreifa hjá oss nú.
Þjóðin hjefir ekki um langan
aldur verið eins vel stæð fjáf-
hagslega og hún er í dag, og það
er handvömm sjálfra vor, ef oss
tekst ekki að lesa oss niður dýr-
tíðarstigann án þess að bíða
fjárhagslegt tjón. Það má e. t.
v. skýra ástand það, sem nú
ríkir hér í fjármálum og
margir kalla „inflation", með
því að taka til samanburðar
ástandið í Bandaríkjunum fyr-
ir styrjöldina. Norðurlandabú-
um, sem þar dvöldu, kom sam-
an um það, að einn Bandaríkja-
dollar væri ekki meira virði þar
vestra, en 2 krónur á Norður-
löndum. Þetta kallaði enginn
„inflation". Launin voru hærri,
og það sem fyrir þap var keypt
var tilsvarandi hærra en á
Norðurlöndum. Dollarinn var
þrátt fyrir það mest eftirsótti
gjaldmiðill í heimi.
En af því að afkoma atvinnu-
veganna, og fjárhagiir þjóðar-
innar, er svo geysilega háð
söluverði á útflutningsvörum
aðalatvinnuveganna, verður hér
í tíma að tryggja það, að sam-
ræmi verði.í tilkostnaði og tekj-
um framleiðslunnar. Og þó
sjálfsagt sé að taka hollum
ráðum, hvaðan sem þau koma,
verðum vér sjálfir að meta þau
ráð, og leysa vandamálin án
íhlutunar annarra þjóða. ís-
lenzka þjóðin hefir áður ráðið
fram úr miklu erfiðari vanda-
málum en hún þarf að glíma
við í dag, og hver einstaklingur
í þjóðfélaginu orðið að færa
meiri fórnir, en nú er kallað
eftir. Að óreyndu skal því ekki
trúað, að íslendingar séu svo
horfnir manndómi, að úr-
lausn viðráðanlegra vandamála
strandi á. smámunalegu nággi
milli „stétta" þjóðfélagsins,
einkanlega nú, þegar allir hafa
sæmilega afkomu.
reikninga yfir efni og vinnu við
hvert einasta mannvirki, skrif-
að ítarlega dagbók í 44 ár m. a.
talið sólskinsstundir í nærfellt
20 ár, svo reglubundið^ að tölur
háns hafa verið notaðar sem
vísindaleg heimild. Hákon* hef-
ir næman smekk fyrir fegurð,
enda hefir hann ekki talið á
sig aukna vinnu til að fá sem
mestan „yndisarð“ af verkum
sínum.
Um kaupin á Borgum kemst
hann svo að orði: „Ég varð þess
var síðar, að mér var legið á
hálsi fyrir að kaupa svona dýrt
--------. En ég sleppti því víst
við einhverja, að mismuninn,
1—2 þús. kr., hefði ég gefið fyr-
ir fegurðina í Borgum, sem í
mínum augum var mikil og al-
veg ómetanleg. Já, en hún yrði
þó aldrei látin í askana og ekk-
ert væri hægt að borga með
henni! En aldrei, ekki eitt
augnablik, hefi ég séð eftir
þessum kaupum.“
Hákon kemur með fjölskyldu
sína að Borgum 13. maí 1920
með litla búslóð og erfiða ferð
úr fjarlægri sveit. En í stað þess
að mikla fyrir sér erfiðleikana
lætur hann heillast af útsýn-
inni og fegurðinni í Borgum.
„Sérstaklega var ég hrtfinn af
því næst mér, hve húsið lá fag-
urlega á hægri bakka Laxár og
hallaðist mjúklega að henni á
langveginn.“ Og svo byrjar
Hákon að leggja niður fyrir sér,
hvernig hann eigi að rækta og
hýsa þessa niðurníddu en kosta-
góðu jörð. „Eitt mitt fyrsta verk
var þvl að smíða mér nýja
svipu.---------Ég bjó til smá-
Vetrarsamgöngur
Sunnlendinga
Um nokkra stund hefir verið
vetur á Suðurlandi. Ekki harð-
ur vetur, en nokkur fönn á
fjöllum. Jafnskjótt og þessi
fannmildi snjóakafli byrjaði,
lokaðist með öllu aðalsam-
gönguæðin milli Reykjavíkur og
Suðurlands. Síðan þá hafa bif-
reiðarstjórar brotizt yfir Mos-
fellsheiði og Þingvöll með afar-
miklum tilkostnaði og stórum
skemmdum á bílunum. Ófærðin
á heiðunum milli Reykjavíkur
og Suðurláglendisins hefir enn
einu sinni sýnt og sannað, að
jafn vel í tiltölulega mildum
vetri er eins og málum er nú
háttað, algerlega ómögulegt
fyrir Reykjavík að treysta á að
bærinn geti daglega fengið
austan yfir heiði það mikið
mjólkurmagn, sem þangað
verður að sækja. Sama er að
segja um fólkið á Suðurláglend-
inu. Það getur eins og málum
er nú komið, verið svo að segja
mánuðum saman án nauðsyn-
legra samgangna við Reykjavík
hvenær sem eiginlegur vetur
kemur á Suðurlandi.
Undanfarnar vikur, þegar eytt
hefir verið óhemjufé og orku til
að brjótast yfir lítt færa leið
um Þingvöll, til að halda við
einhverskonar samgangnablá-
þræði austur yfir fjall, hefir
leiðin úr Ölfusi um Selvog,
Krísuvík og Hafnarfjörð verið
svo að segja snjólaus.
En svo undarlega vill til, að
bæði í Reykjavík og austan-
fjalls er enn til töluvert af
sómafólki, sem leggur höfuð-
áherzlu á að tefja vegagerðina
um Krísuvík og Selvog. Ef ekki
væri um að ræða þessa mót-
stöðu, myndi þessi vegkafla nú
fullger. Þá hefði Reykvíkingar
ekki þurft að lifa í stöðugum
ótta um að bærinn yrði mjólk-
urlaus, af því að fannfergin
lokaði leiðunum austur.
Menn bíða rólegir eftir harð-
ari vetrum. Þá geta komið ekki
aðeins vikur heldur líka mán-
uðir, svo að sambandslaust
verði með bifreiðar bæði um
Hellis- og Mosfellsheiði. J. J.
Hleðslumerki
í seinasta Lögbirtingablaði
birtist ný reglugerð um hleðslu-
merki frá atvinnumála- og
samgöngumálaráðuneytinu.
Reglugerð þessi er undirbúin
af sérstakri nefnd, er var falið
það verkefni í septembermán-
uði síðastliðnum.
Þessi nýja reglugerð hefir
ýmis strangari ákvæði en áður
hafa tíðkazt.
kver, sem ég skrifaði í allt, sem
gera þurfti á hverjum tíma.
Þessi smákver kalla ég verk-
efnabækur. í þær skrifa ég allt,
sem er ógjört, ekki síður smátt
en stórt, svo að ekki lendi í
undandrætti og vanhirðu, og
merki við jafn óðum og lokið er.
Síðustu „sviþuna" hefi ég allt-
af á skrifborðinu. Nú, 1939, eru
þessar smábækur orðnar 23 og
verkefni um 18000. Þau eru
þetta 600—800 á ári.
Þegar leið á vorið hafði Há-
kon gert drög að helztu fram-
tíðarverkum, „er verða skyldu til
hagræðis og fegurðarauka í
næsta umhverfinu".
Fyrsta verkið var að hreinsa
kofadótið af ’túninu, „Snemma
á næsta vetri kom langur þíðu-
og góðviðriskafli. Þá fórum við
hjónin og börnin alltaf í niður-
rif, þegar fært var veður. — —
Skárum við þessi blóðkýli burtu
af fallega túnstæðinu og gerð-
um rennislétt,------en það efni
sem umfram var ókum við
þangað, sem næst þurfti upp-
fyllingar. En mjög víða þurfti
að fylla upp, svo að vel færi.“
„Það var ásetningur minn að
rækta svo mikla töðu, að ég með
henni fengi smám saman nóg
fóður fyrir allar skepnur-------.
Það var lán fyrir mig, að ég
hafði mikla ánægju af jarða-
bóturn, og mér hefir aldrei
fundizt ég vera jafn vel í sam-
ræmi við náttúruna eins og
þegar ég hefi unnið að þeim —.
Túnið er nú orðið um 25 dag-
sláttur og gefur af sér 400 hesta.
Það þyrfti að komast í miklu
Ný bók:
Frá nyrztu ströndum
Fyrir nokkrum dögum kom á
markaðinn ljóðabók eftir
Kristján Einarsson frá Djúpa-
læk. Er líann ættingi Kristjáns
Jónssonar Fjallaskálds, sem
eitt sinn var mjög elskaður af
þjóð sinni og ávann sér nafnið
þjóðskáld þrátt fyrir- stuttan
aldur.
Bók Kristjáns Einarssonar
heitir „Frá nyrztu ströndum“
og er frumsmíð höfundar,, sem
er maður á þrítugsaldri. í bók-
inni eru 35 kvæði. Sum þeirra
eru nokkurra ára gömul, önn-
ur alveg ný. Kvæðin eru flest
lipur og létt kveðin, þau eru
óður æskumannsins, sem vex
upp nyrzt norður á Langanes-
ströndum, þar sem IjóðagerÖ
getur naumast verið annað en
tómstundavinna, unnin á kostn-
að hvíldartímans, sem er þó
sízt of langur að jafnaði, því að
— eins og höfundurinn segir —
„lífið er fábreytt og örðugt hjá
yztu töngum, og arður af mann-
anna striti oft næsta smár“.
Einyrkja bóndi, sem allt sitt
á „undir sól og regni“, hefir
ekki miklar tómstundir til
fræðaiðkana eða til þess að lesa
verk annarra höfunda og auðga
með því anda sinn, og óvíða á
íslandi getur náttúran verið ó-
blíðari og farið meira hamför-
um en einmitt þarna „á nyrztu
ströndum". „En“ — hvað hefir
til síns ágætis nokkuð —
„hugsunin vakir þar
viðkvæm og þögul löngum
og verða að Ijóði hjartn-
anna bros og tár“.
Undir slíkum skilyrðum urðu
mörg af eldri ljóðum hans til.
Ef við lesum ljóð Kristjáns,
dyfst okkur ekki, að hann ann
sveitalífinu með öllum þess
andstæðum. En honum hefir
farið sem mörgum öðrum, að
hann hefir skort viðfangsefni í
heimahögum og þess vegna
leitað gæfunnar annars staðar.
Vel gefinn mann með stóra
framtíðardrauma skortir á
svona stöðum möguleika til að
ná fullum þroska án þess að
andinn kyrkist í vextinum. Lífs-
baráttan hefir oft orðið slíkum
mönnum um megn. Vinnan er
nauðsynleg og holl heilsulind,
en of mikið strit sem menn sjá
naumast nokkurn tima fram úr,
er lamandi bæði fyrir sál og
líkama.
Ég ætla ekki í þessari grein
að rekja efni kvæðanna, en vil
láta það nægja að vísa til kvæð-
anna sjálfra, svo að hver og
einn geti dæmt þau eftir sín-
um smekk. Ég hygg, að Ijóðelsk-
ir menn muni ekki vilja láta
(Framh. á 4. síðu)
betri rækt eða svo að þessi stærð
gæfi af sér 500—600 hesta. En
áburðarkaupin hafa takmark-
azt af getuleysi og markaðsleysi
eða lágu verði fyrir afurðirnar“.
Peningshúsin voru byggð á
árunum 1923—1928. Þau eru:
Heyhlaða, fjós, fjárhús, haug-
hús, lagargryfja, votheysgryfja,
brunnur, kerrugangur og fjár-
rétt.
Til þess að koma þessu öllu
upp fóru 1242 aðkeyptar vinnu-
stundir og 6231 vinnustund
heimamanna. Efnið í þau var
alls 3936 æki, aðkeypt efni kost-
aði kr. 3807,88 og heimafengið
efni 1778.00. Kostnaður saman-
lagður nam kr. 10.236.60 — allt
talið með hinni stöku natni og
nákvæmni Hákonar.
Bæjarhúsin voru byggð 1929
og næstu ár. Ekki treystist Há-
kon til að taka lán til þeirrar
byggingar. Önnur úrræði varð
að hafa. „Og ráðið var: að
rækta svo mikið, að ég gæti selt
100 hesta af töðu og 100 tunnur
af garðmat, án þess að kaupa
meiri vinnukraft. — Þetta
tókst.“
Sennilega hefir fátt valdið
Hákoni meiri heilabrotum en
þessi bygging, enda er henni ná-
kvæmlega lýst í bókinni. Bær-
inn er byggður í gömlum stil
með þrjár burstir fram á hlað-
ið — allt úr steini. En torfþak
er á bænum og prýðilega grænt
og vel hirt sem vænta mátti.
Þá hefir og Hákon þá nýbreytni
á bæ sínum að byggja skemm-
ur eða peningshús meðfram
bæjarveggjunum og nær þakið
út yfir þau. Dyr eru að húsa-
Jón Eyþórsson:
Saga smábýlís 1920--1940
Eftír Hákon Finnsson í Borgum
Hákon Finnsson fluttist að Borgum í Nesjum árið 1920 frá
Arnholsstöðum í Skriðdal. Hann keypti Borgir á 13.500 kr. Jörðin
er landlítil, af túninu fengust 80 hestar, bæjarhús gömul og hrör-
leg, peningshúsin smákofar úr torfi og grjóti. Eftir 20 ára ein-
yrkjabúskap hefir Hákon ræktað tún, sem gefur af sér 400 hesta
af töðu, garða fyrir 150 tunnur af jarðeplum, komið upp þremur
vænum trjáreitum, gert breiðan akveg heim að bænum, byggt
gripaliús úr seinsteypu og loks reist smekkleg og myndarleg bæj-
arhús úr sama efni.
Öllum þessum störfum og framkvæmdum frá ári til árs lýsir
Hákon í þessari bók sinni af einstakri natni og nákvæmni. Hún
er því stórmerkur þáttur úr búnaðar- og ræktunarsögu landsins
á þessari öld. Bókin er sannfræðileg hetjusaga einyrkjans og
landnámsmannsins að sínu leyti og „Gróður jarðar" er ævintýrið
um hann.
Búnaðarfélag íslands gefur bókina út, en Ragnar Ásgeirsson
ritar formála. Er hún 138 bls. í 8 bl. broti. Höskuldur Björnsson
listmálari frá Dilksnesi hefir teiknað sérkennllega og táknræna
mynd á kápuna.