Tíminn - 20.03.1943, Blaðsíða 2

Tíminn - 20.03.1943, Blaðsíða 2
130 TÍMI1\]V, laiigardagiim 20. marz 1943 33. blað 'gtminn Laugardag 20. marz Sjávarutvegsmál á Alpingís nýbygging fiskiflotan^ AÍstaða bankamanna til dýrtíðarírumv. stjórnarinnar Hvað verður gert í skattamálunum? Það eru meira en fjórir mán- uðir liðnir síðan þingið, kom saman. Samt hefir það enn ekki gert neitt í því máli, sem að réttu lagi á að vera aðalmál þingsins. Það er skattamálið. Viðhorfið í skattamálunum er Þetta: Nokkrir braskarar hafa safnað stórkostlegum auði. Þótt heita eigi, að talsvert af þessu fé sé bundið í varasjóðum eða nýbyggingarsj óðum, er engin trygging fyrir því, að það verði notað til endurreisnar atvinnu- vegunum. Braskararnir geta látið það liggja í sjóðum, eins lengi og þeim þóknast. Þeir geta eytt því til ráðleysislegra fram- kvæmda, eins og t. d. Kveldúlfs- bryggjunnar frægu. Það, sem alþýða landsins krefst, er að þetta fé verði al- menningseign. Hún vill ekki ala hér neina auðkónga, sem geta drottnað yfir hlut hennar. Hún vill hafa fulla tryggingu fyrir því, að verulegur hluti stríðs- gróðans renni til viðreisnar at- vinnuvegunum. Meðan þessum réttlætiskröfum alþýðunnar hefir eigi verið fullnægt, er það ekki sanngjarnt að fara þess á leit við hana, að hún lækki af- urðaverð eða kaupgjald. Þetta hefir líka ríkisstjórnin skilið. Þess vegna hefir hún borið fram tillögur sínar um eignaaukaskatt. Þar er komið til móts við þessar réttlætis- kröfur vinnandi fólksins, en aðeins gengið of skammt. Ríkisstjórnin gerir ráð fyrir því, að á eignaaukningu stríðs- áranna, sem er yfir 100 þús. kr., leggist sérstakur skattur. Skatt- ur þessi verður 5% af fyrstu 100 þús. kr., en fer síðan stighækk- andi, unz hann er orðinn 25%, þegar eignaaukning er orðin 2 milj. kr. Nýbyggingarsjóðir og tapsfrádrættir útgerðarfélaga eru undanþegnir skattinum. Veila stjórnarfrv. liggur ekki sízt í því, að tapsfrádrátturinn er undanþeginn eignaauka- skatti. Með því að undanþiggja hann er beinlínis verið að verð- launa óráðdeild og slóðaskap, en hegna mönnum fyrir ráð- deild og dugnað. Togarafélag, sem var vel rekið fyrir styrjöld- ina, fékk engan tapsfrádrátt, en hins vegar fengu hann félög,sem höfðu verið illa rekin. Með því að undanþiggja tapsfrádrátt- inn eignaaukaskattinum er beinlínis verið að búa lakari kjör þeim fyrirtækjum, sem vel hefir verið stjórnað, en hinum, sem notið hafa leiðsagnar á- byrgðarlítilla ævintýramanna. Áhættan við hina miklu vara- sjóðs- og nýbyggingarsjóðssöfn- un ýmsra útgerðarfyrirtækja er ekki aðeins sú, að þetta mikla fjármagn skapi fáum mönnum óeðlilega valdaðstöðu, heldur felist hún engu síður í þvi, að það er alls ekkert tryggt, að þetta fé verði notað á réttum tíma og á æskilegan hátt. Þvert á móti er eðlilegt, að almenn- ingur sé fullur vantrausts í þessum efnum, þar sem mikið af þessu fé er í höndum manna, er reynzt hafa sérstaklega ó- duglegir og ábyrgðarlitlir stjórn- endur. Sumir þeirra hafa t. d. áður fyrr sóað fé útgerðarinn- ar í óskyldan rekstur, í „luxus“- byggingar, eftirlaun o. s. frv. Til þess að full trygging sé fyrir því, að þetta fé renni til útgerðarinnar, virðist -það, ör- uggasta lausnin, að nýbygging- arsjóðirnir séu lagðir í sérstak- an sjóð, er opinber aðili, t. d. Fiskifélag íslands, ráðstafi til eflingar útveginum. Þær endurbætur, sem gera þarf á skattatillögum stjórnar- innar, virðast m. a. þessar: 1. Skatturinn á eignaaukn- ingu stríðsáranna verði stórum hærri, t/d. 25% af 100 þús. og stighækki, unz hann er orðinn 75% af 2 milj. kr. 2. í stað þess að nýbygging- arsjóðir og tapsfrádráttur út- gerðarfyrirtækja sé undanþeg- inn eignaaukaskatti, verði ný- — Sampykkt Sambands ísl. bankamanna — Fi§kTeiðaNjóð lslandN o. fl. i. Þess hefir áður verið getið hér í blaðinu, að fulltrúi Fram- sóknarflokksins í sjávarútvegs- nefnd neðri deildar (Gísli Guð- mundsson) hefði á Alþingi því, er nú situr, flutt frumvarp um nýbyggingarsjóð fiskiskipa. Samkvæmt þessu frumvarpi átti útflutningsgjald það, er ríkissjóður hefir tekið af sjáv- arafurðum, eftirleiðis að renna í sérstakan sjóð, sem varið yrði eingöngu til styrktar nýbygg- ingu fiskiskipa. Gert var ráð fyrir, að milliþinganefnd sjávar útvegsmála, með aðstoð manna, er sérþekkingu hefðu á þeim málum, gerði nánari tillögur um ráðstöfun fjárins. Fé þetta, seni samkv. frumvarpinu, átti að vera árlegur tekjustofn ný- byggingarsjóðsins, nam á s. 1. ári rúmlega tveim miljónum króna. II. í því sambandi er þess að geta, að áður var fram komið í þinginu frumvarp frá Sigurði Kristjánssyni alþm., sem einn- ig gerði ráð fyrir aðstoð til ný- bygginga. Samkvæmt því skyldi ríkissjóður leggja fram á árinu 1943 (en ekki eftirleiðis) 2 milj. kr. til nýbyggingarstyrkja. En útflutningsgjald ríkissjóðs átti samkvæmt þessu frumvarpi að afhendast Fiskveiðasjóði ís- lands. En sá sjóður er sem kunnugt er lánsstofnun, sem Útvegsbankinn ræður yfir, og lánar út á 1. veðrétt í smærri fiskiskipum og fyrirtækjum, sem vinna úr sjávarafurðum. byggingarsjóðirnir og sá hluti varasjóðanna, sem nemur taps- frádrættinum, lagður i sérstak- an sjóð, endurbyggingarsjóð fiskiskipa. 3. Skattaeftirlitið verði stór- um hert og því veitt meira vald til að komast eftir skattsvikum. 4. Refsingar fyrir skattsvik verði stórum þyngdar. Fleiri atriði þurfa vitanlega að koma til athugunar í þessu sambandi. Verður að vænta þess, að þingið taki öll þessi mál til röggsamlegrar meðferðar og reki nú af sér ódugnaðarorðið. Fyrir kosningarnar töluðu frambjóðendur flestra flokk- anna digurbarkalega um skattamálin. Var þeim ekki al- vara eða voru þetta aðeins framboðsræður? Þ. Þ. Áttu tveir þriðjungar gjaldsins að verða höfuðstóll hjá láns- stofnun þessari, en þriðjung- inum skyldi verja til áfram- haldandi styrkja eftir því sem til hrykki. Við þetta voru svo í frumvarpinu tengdar ýmsar breytingar á lögunum um Fiski- veiðasjóð og útlánastarfsemi hans. III. Frumvarpi S. Kr. var vísað til sjávarútvegsnefndar neðri deildar. Ritaði nefndin þá ýms- um aðilum, sem sérþekkingu hafa á þessu sviði, og óskaði álits þeirra. Þessir aðilar, sem nefndin sneri sér til, voru: Fiskveiðasjóður íslands, Fiski- félag íslands, Fiskimálanefnd, Landssamband útgerðarmanna og Farmanna- og fiskimanna- samband íslands. Þegar svörin bárust, kom það í ljós, að þessir aðilar a. m. k. sumir þeirra, höfðu margt að athuga við frumvarp S. Kr., og vildu þar hafa ýms atriði á annan veg. Voru líka að sumu leyti ósam- mála innbyrðis. Nú stóð svo á, að einnig var fram komin á Alþingi tillaga um skipun milliþinganefndar í sj ávarútvegsmálum, sem m. a. skyldi athuga, hvernig stofn- lánum og rekstrarlánum til út- vegsins yrði bezt fyrir komið. Sú tillaga hefir nú hlotið sam- þykki þingsins. Þótti þá full- trúa Framsóknarflokksins (G. G.) í sjávarútvegsnefnd neðri deildar eðlilegast, að Alþingi frestaði þvi að sinni, að breyta lögunum um Fiskiveiðasjóð, og að milliþinganefndinni yrði falið að samræma þau sjónar- mið, er fram höfðu komið í áð- urnefndum umsögnum hinna sérfróðu aðila. Óttaðist hann, að ágreiningur um sum atriði frumvarpsins, kynnu að verða málinu í heild að falli á Alþingi. (T. d. var mjög mikill ágrein- ingur um, hver úthluta skyldi nýbyggingarstyrkjunum, og hvort heimila skyldi 2. veðrétt- ar lán), og væri þá ver af stað farið en heima setið, þannig að ekkert yrði að sinni úr afhend- ingu útflutningsgjaldsins og að- stoð til nýbygginga. Gísli Guð- mundsson lagði því til, á þessu stigi málsins, að breytingum á lögunum um Fiskveiðasjóð yrði vísað til milliþinganefndarinn- ar, en að samþykkt yrði nú þeg- ar frumvarp hans um Nýbygg- ingarsjóð fiskiskipa (og afhend- ingu útflutningsgjaldsins) Með þessu móti var aðalatriði máls- ins tryggður framgangur, en vafasamari atriði og deiluatriði sem bíða máttu að skaðlausu, fengin milliþinganefnd til með- ferðar. IV. Niðurstaðan varð þó sú, að frumvarp S. Kr., þar sem stuðn íngi við nýbyggingar var hnýtt við breytingar á lögum Fiskveiðasjóðs, hélt áfram gegn- um þingið. Greiddu Framsókn- armenn atkvæði með því við allar • umræður, enda þótt á- greiningur væri stundum um einstök atriði þess. En með því að Alþingi hefir átt setu miklu lengur en búizt var við í upp- hafi, vannst tími til þess að láta þessi ágreiningsatriði sæta ítar- legri meðferð í báðum deildum og leita samkomulags. Er nú svo komið, að ný lög um breyt- ingu á Fiskveiðasjóði og stuðn- ing við nýbyggingar, voru af- greidd frá Alþingi nú í vikunni með samhljóða atkvæðum þing- manna. Eru lög þessi, sem vænta má, að ýmsu leyti vand- aðri og betur frá þeim gengið en frumvarpi S. Kr. í upphafi. Þrátt fyrir það, má auðvitað við því búast, að milliþinganefndin þurfi að gera á þeim einhverjar breytingar, og er það auðvitað galli, að breyta þurfi lögum með stuttu millibili, þótt eigi tjái um það að sakast. V. Samkvæmt hinum nýju lög- um rennur nú allt útflutnings- gjaldið til lánastarfsemi Fiski- málasjóðs. Tveir þriðju hlutar þess fara til 1. veðréttar lána, en þriðjungur til að veita lán síð- ari veðréttum, sem eru afborg- unarlaus í 5 ár og vaxtalaus í 10 ár. Lögin ætla ríkissjóði að leggja fram á þessu ári 2 milj. kr. til að styrkja nýbyggingar skipa í fyrra og á þessu ári. Sá galli er raunar á, að Alþingi tók enga fjárveitingu í þessu skyni inn í fjárlög (og felldi ekki einu sinni útflutnings- gjaldið niður úr tekjuáætlun fjárlaganna), en þess er þó að vænta, að ríkisstjórninni reyn- ist fært að inna þessar greiðsl- ur af höndum, þótt eigi sé heim- ilað með eðlilegum hætti. Að minnsta kosti ætti sú leið að vera kleif, sem Gfsli Guðmunds- son benti á í tillögum sínum, Á fundi í Sambandi íslenzkra bankamanna/ er haldinn var 15. þ. m., var samþykkt svohljóð- andi tillaga um afstöðu banka- manna til dýrtíðarfrumvarps ríkisst j órnarinnar: „Fundur í Sambandi íslenzkra bankamanna hefir tekið til at- hugunar frumvarp ríkisstjórn- arinnar um dýrtíðarráðstafanir og samþykkt svofellt álit í til- efni af því: 1. Hinn 4. apríl 1939 var gengi íslenzkrar krónu lækkað um 18% í þeim tilgangi að bjarga nauðstöddum framleiðendum til lands og sjávar. Fyrir laun- þega var þessi ráðstöfun sér- staklega þungbær, einkum vegna þess, að skattar og opin- ber gjöld voru í hámarki, en eins og kunnugt er hvíla hin opinberu gjöld mun þyngra á launþegum en öðrum stéttum sakir þess, hve eftirlit með tekjuframtali hinna síðar- nefndu reynist ófullnægjandi. 2. Fram til ársloka 1940 fengu launþegar ekki greidda nema takmarkaða uppbót til að mæta þeim verðlagshækkunum, sem stríðið hafði í för með sér. Þeir urðu m. ö. o. að láta sér lynda kjararýrnun samtímis því, að skattfrjálsir útgerðarmenn og margir aðrir báru úr býtum stórfelldan hagnað, m. a. vegna nýrrar gengislækkunar á krón- unni. 3. Fyrst um mitt ár 1942, þeg- að greiða fé úr Framkvæmda- sjóði ríkisins í þessu skyni. í frumvarpi S. Kr. var m. a. lagt til,.að niður félli sú heim- ild, sem Fiskiveiðasjóður nu hefir til að afla sér lánsfjár, allt að 6 milj. kr., til útlánastarf- semi sinnar. Þessi tillaga var auðvitað mjög skaðleg fyrir framtíð útlánastarfseminnar, enda var hún felld í þinginu. Ef Fiskveiðasjóður á að geta orðið öflug veðlánastofnun fyr- ir fiskiskipaflotann, verður hann eins og aðrir bankar að geta tekið lán, því að slík stofn- un getur ekki komizt af með að hafa aðeins eigin fé til út- lána. Hins vegar er eðlilegt að grípa til útflutningsgjaldsins til að greiða vaxtarmismun á þeim lánum, sem sjóðurinn tekur og veitir, og til hæfilegrar vara- sjóðssöfnunar. Mætti þá og gera ráð fyrir, að nokkuð yrði af- gangs til 2. veðréttarlána fram yfir það, sem hin nýju lög gera (Framh. á 4. slöu) ar stríðsgróðatímabilið hafði staðið í 2 x/2 ár, fengu launþeg- ar nokkra grunnkaupshækkun. Stríðsgróðinn hefir nær allur fallið í hlut annarra stétta, og þá fyrst og fremst atvinnurek- enda í útgerð og verzlun, án þess að hægt sé að færa fram nein rök fyrir því, að þeir hafi frekar til þess unnið en laun- þegar og aðrar afskiptar stétt- ir þjóðfélagsins. Eins og áður getur, voru launþegar látnir bera þungar byrðar í því skyni, að greiða mætti fljótlega skuldir óvenju- lega illa staddra framleiðslu- fyrirtækja og gera þau sterk fjárhagslega. Þá fyrst, er þessu takmarki var náð, fengu laun- þegar áheyrn og verðlagsupp- bætur. Nú, þegar ríkisstjórnin vill undirbúa nýja og betri tíma í atvinnumálum þjóðarinnar með því að hækka stórlega verðgildi peninganna innan lands, ráð- gerir hún, að launþegar færi fyrstu fórnirnar. Til þess að ná settu marki ætlar ríkisstjórnin að svifta launþega 20% af verð- lagsuppbótinni, síðan eiga þeir að greiða hækkandi skatta til þess að stjórnin geti rekið víð- tæka meðgjafastarfsemi og lækkað með þeirri aðferð út- söluverð þeirra vörutegunda, sem verðlagsvísitalan byggist á. M. o. ö. launþegar eiga að greiða hækkandi skatta til þess að rík- isstjórnin geti losað þá við verðlagsuppbótina. í tilefni af dýrtíðarfrumvarpi stjórnarinnar lýsa bankamenn yfir því, að þeir eru reiðubúnir til þess að taka á sig sinn hluta af þeim byrðum, sem löggjafinn kann að telja nauðsynlegt að leggja á borgarana í þeim til- gangi að lækka verðlag í land- inu. En þó að því tilskildu, að byrðunum sé réttlátlega skipt, með hliðsjón af því hverjir hagnazt hafa á því sjúkdóms- ástandi, sem er undirrót verð- bólgunnar. Þegar komið hefir verið á eðlilegu- jafnvægi milli stéttanna, er sjálfsagt að laun- þegar og aðrir taki á sig byrð- ar, ef þess gerist þörf. Með tilvísun til þess, sem að framan greinir, vill Samband ísl. bankamanna mælast til þess, að hið háa Alþingi sam- þykki ekki framkomið frum- varp um dýrtíðarráðstafanir að því leyti sem það fjallar um stórfellda og ótímabæra breyt- ingu á lífskjörum launþega." Þórarinn Ilaraltlsson: (Jm siliiiigsrækt Vorið 1942 hófu þeir Þórarinn Haraldsson og Þórarinn Jó- hannesson tilraunir með silungsrækt í Litlá í Kelduhverfi. f eftirfarandi grein segir Þórarinn frá þessum tilraunum, og má ætla að mörgum þyki þær bæði nýstárlegar og lærdómsríkar. Mæðiveikin hafði eyðilagt | fjárstofn minn á svo skömmum tíma, að óhugsandi var að búa áfram við sauðfjárræktina eina. Ég velti því fyrir mér, hvort ég ætti að flytja í kaupstað eða reyna heldur að gera búskapinn fjölbreyttari. Um þessar mundir sá ég í blaði einu grein eftir Jónas Sveinsson lækni um sil- ungsrækt. Var þar svo frá skýrt, að takast mætti að ala silung svo að hann yrði 250 gr. á 10— 12 mán., ef skilyrði væru góð. í landareign nágranna míns, Þórarins Jóhannessonar, er lít- il á, 15 stiga heit og mjög gróð- urrík. Virtist mér sem þar mundu skilyrði óvenjulega kjör- in til silungsræktar. Litlá kemur undan hraunhól- um nokkuð austan við Kross- dal. Undan þessum hólum koma volgar lindir úr jörð, lítið eitt ofan við vatnsborðið, aðrar streyma upp úr botni árinnar hér og hvar. Annars rennur áin um graslendi á köflum, unz hún sameinast kaldri á rétt við túnið í Krossdal. Lengd árinnar er 680 m, breiddin 20 m og dýptin um 60 cm. Okkur nöfnunum kom nú ; saman um að hefja tilraunir með silungsrækt í Litlá. Við fengum 45 þús. bleikjuseiði frá Mývatni og fluttum þau aust- ur um Reykjaheiði 21. maí og komum þeim um kvöldið í upp- eldisstöðina, sem við höfðum búið þeim I Litlá. Voru það 15 stokkar úr timbri, 4.5 m að lengd, 20 cm. breiðir og 18 cm. djúpir. Stokkunum röðuðum við í ána, hlið við hlið, rétt neðan við upptök hennar, og vissu endarnir 1 og undan straum. Stóðu þeir 5 cm. upp úr vatni. Ofan við stokkana gerð- um við stíflu í ána og stilltum vatnshæðina svo, að 3 mm vatnsbuna streymdi yfir lárétt borð fyrir endum stokkanna og féll niður í þá alla í 7 cm. há- um fossi. Þannig fengum við súrefnisríkt, hægt rennandi vatn í stokkana. í neðri enda þeirra voru sáldir úr þunnu smágötuðu blikki. Þurftum við mikinn útbúnað og árvekni til að halda jöfnu rennsli af hreinu vatni í stokkana. Nú hófum við fóðrun seið- anna og notuðum allar fæðu- tegundir, sem við töldum heppi- legar og gátum útvegað, fisk- hrogn, egg, heila, ost, brauð, mjólk og víur. Víurnar voru eft- irsóttastar, en af þeim höfðum við lítið, því að vorið var kalt. Hrogn notuðum við mest, en sá galli var á því, að minnstu seið- in náðu ekki utan um þau með kjaptinum. Eitthvað fundu seiðin ætilegt í mjólkinni, því að allur hópurinn fór á kreik, þegar hún kom í vatnið, og hver einstaklingur beitti sínum snöggu veiðihreyfingum, en hverju þeir ná®u var vitan- lega ómögulegt að sjá með ber- um augum. Fljótt á litið virtist þetta ganga að óskum, en svo var þó ekki. Vanhöldin voru of mikil, mörg hundruð seiði á dag. — Eftir talsverðar tilraunir og at- huganir afréðum við að breyta til, og búa seiðunum náttúr- legri skilyrði en þau höfðu í kössunum og veita þeim aðgang að botni og gróðri árinnar. Við völdum nú 520 fermetra blett í ánni, gerðum um hann seiðishelda girðingu úr timbri með flóðgáttum úr mjög smá- riðnu neti. Rétt innan við opið, þar sem vatnið féll inn í girð- inguna, settum við 70 fermetra timburfleka ofan á vatnið. Und- ir þessum hlera héldu seiðin sig aðallega. Með því að setja hlerann rétt við innrennslið, var seiðunum búinn prýðilegur verustaður. Þurftu þau aðeins að skjótast fram undan fleka- brúninni til að komast í strauminn, en þar æfðu þau sundið, og jókst þeim nú áræði og þroski með degi hverjum. Matgjöfina framkvæmdum við á þann hátt, að við sálþruðum hrognunum í strauminn rétt við innrennslið. Það var oft gaman að horfa þarna á mál- tíðirnaT. Strax og seiðin urðu fyrir styggðinni, fóru þau öll í fylgsni sitt. En þegar matar- lyktin barst með straumnum undir hlerann, fóru að sjást litlir hausar fram undan fleka- brúninni. Straumurinn velti nú hrognunum fram og aftur. Við svo freistandi sjón gleymdu seiðin hættunni og hentust úr fylgsninu. Var nú líkast því sem þarna væri æfður fimleika- flokkur að leik. Mörg seiði gátu elt sama hrognið, þangað til eitthvert þeirra varð hlutskarp- ast og þannig koll af kolli. Þó að seiðin ættu gott fylgsni undir flekanum, vorum við alltaf hræddir um þau fyrir fuglum. Fuglalíf er mikið á Litlá, einkum eru þar flestar andategundir, sem nöfnum tjá- ir- að nefna. Vörðum við ána fyrir þeim flestum af kappi, en um aðrar, svo sem taumönd og urt, hirtum við síður, því að sagnir eru um, að þær skipti sér aldrei af silungaseiðum. Einn morgun, þegar við kom- um að ánni, sat taumönd á af- girta svæðinu, f og létum við hana í friði. Nsésta morgun sat hún þar enn ásamt maka sín- um. Hjónin flugu en settust skammt frá. Við gengum á hvarf, en komum aftur að vörmu spori. Þá var öndin kom- in á sama stað. Þetta gat ekki verið einleikið, svo að við skut- um hana tafarlaust. Kom þá í ljós, er við tókum í lappirnar á öndinni, að seiðin runnu í straumi upp úr henni og innan í henni skiptu seiðin hundruð- um, er hún var krufin. Öndin gat ekki h?ifa náð seiðunum undir flekanum, heldur orðið að tína þau víðsvegar um girð- inguna. Þessi atburður varð okkur mikið umhugsunarefni. Öndin, sem við höfðum þarna milli handa, benti okkur svo greini- lega á orsökina til þess, að sil- unga- og laxaklakið hefir borið svo tiltölulega lítinn árangur, miðað við allar sfeiðamiljónirn- ar, sem búið er að sleppa í ár og vötn hér á landi. Hún benti okkur á, að vonlítið væri um verulegan árangur af klakinu, meðan fuglar og allir vargar yf- irleitt ættu aðgang að seiðun- um, meðan þau eru ósjálfbjarga. Hún sýndi okkur, að seiðunum má ekki sleppa undan verndar- hendi mannsins fyrr en þau eru orðin svo þroskuð, að þeim stafi ekki hætta af taumönd og hennar líkum, en skæðara vargi verður að eyða, því að hvað mundi t. d. lómur og topp- önd, með alla sína veiðitækni, snarræði og fólsku gera mikinn usla í seiðahópnum, nýkomn- um úr klakhúsinu, úr því að taumönd veiðir svona mikið af stálpuðum seiðum? Nokkru síðar voru 11 topp- andir í girðingunni og var nú á að gizka 20 þús. seiðum færra í girðingunni en kvöldið áður. (Framh. á 4. síöu)

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.