Tíminn - 19.02.1944, Síða 2

74
TÍMINIV, laMgardaginn 19. febr. 1944
19. blað
‘jgímtnn
Andrés Kristjánsson, kennarl s
Békabálkur
Laugardagur 19. febr.
Aðvörun Míchelsens
í sjálfstæðisbaráttu Norð-
manna 1905 gerðist lítill at-
burður, er oft hefir verið vitnað
til síðan. Eitt af höfuðskáldum
Norðmanna.Björnstjerne Björn-
son, sendi forsætisráðherranum,
Chr. Michelsen, skeyti á þá
leið, að nú riði á, að menn héldu
saman. Forsætisráðherrann
sendi Björnson annað skeyti
jafnharðan, þar sem hann sagði,
að nú riði á, að menn héldu sér
saman.
Fyrir íslending er það vel þess
vert, þegar þeir eru að stíga
lokasporið i sjálfstæðismáli sínu
líkt og Norðmenn 1905, að hafa
hugföst framangreind ummæli
tveggja aðalforvígismanna
Norðmanna á þeim tíma. Það er
ekki nóg að hvetja menn til að
halda saman. Það þarf líka að
forðast öll ógætileg orð og ó-
tímabær deiluatriði, sem geta
á einn eða annað hátt spillt ein-
ingunni.
Það er bezt að játa það, að
seinustu misserin hafa íslend-
ingar fylgt næsta slælega hin-
um skynsamlegu aðvörunarorð-
um Michelsens forsætisráðh.
Það hefir verið kappkostað
meira að birta hátíðlegar yfir-
lýsngar en að vinna markvisst
og skrumlaust að framgangi
málsins. Ýmsir menn og flokk-
ar hafa gert sér far um að lát-
ast hafa forustuna á hendi. Til
þessara orsaka má fyrst og
fremst rekja þær deilur, sem
risið hafa um málið, og einnig
að nokkru leyti það tómlæti,
sem því er sýnt af almenningi'.
Málið myndi nú betur statt, ef
vissir menn hefðu á réttum
augnablikum látið stjórnast af
þeirri aðvörun Michelsens, að
halda sér saman.
Þrátt fyrir þau mistök, sem
orðið hafa, hefir málið samt
þokast á það stig, að ekki er
eftir nema einn þáttur þess, en
það er þjóðaratkvæðagreiðslan.
En þessi þátturinn getur líka
orðið sá mikilvægasti og örlaga-
líkasti, því að undir honum er
komnir þeir dómar og viður-
kenning, er sjálfstæði íslands
fær meðal annara þjóða.
Svo mikilvæg er atkvæða-
greiðslan, að hún getur ráðið
örlögum íslands á komandi ár-
um.
Því meiri og jákvæðari sem
þátttakan í atkvæðagreiðslunni
verður, því. meiri líkindi eru til
þess, að sjálfstæði íslands verði
tryggt og viðurkennt.
Það skiptir því meira en litlu
máli, að nú haldi þjóðin saman.
Framtíð hennar og sjálfstæði
getur oltið á því, að hún sé ein-
huga og samhent í atkvæða-
greiðslunni, sem fer fram eftir
20. mai.
En til þess, að svo geti orðið,
ríður ekki lítið á því, að fylgt sé
ráði Michelsens norska, að
halda sér saman. Eitt ógætilegt
orð, eitt ótímabært deiluatriði,
sem tekið er upp að þarflausu,
getur spillt og veikt þjóðarein-
inguna.
Því var vissulega fagnað, er
þær fréttir bárust frá Alþingi,
að búið væri að ná samkomu-
lagi, sem tryggði það, að allir
flokkar stæðu að jákvæðri þátt-
töku í þjóðaratkvæðagreiðsl-
unni. Þjóðin fagnaði því, að tek-
izt hefði að skapa slíka einingu,
sem stórum styrkti öryggi henn-
ar út á við.
Nú er aðeins að gæta vel að-
vörunar Michelsens, að forðast
ýfingar, sem geta veikt sam-
heldnina. Báðir málsaðilar
verða að leggja niður deilur um
þau ágreiningsatriði, sem geta
beðið fram yfir þjóðaratkvæða-
greiðsluna.
Það má ekki rjúfa þessa sætt,
þótt kommúnistar séu með frýj-
unarorð og svikabrigsl, því að
þeir vilja hafa þjóðina sundr-
aða í þessu máli eins og öðrum.
Það mun ekki heldur seinka
endanlegri afgreiðslu málsins,
þótt felldar séu niður deilur um
það atriði fram yfir atkvæða-
greiðsluna. En með því er tryggð
eining þjóðarinnar í atkvæða-
greiðslunni og það er mikilsverð
ara en nokkuð annað í sjálstæð-
isbaráttu hennar nú. Þ. Þ.
Þróun íslenzkra íélagsmála
Síðustu áratugi hafa stórbreytingar átt sér stað á sviði
íslenzkra félagsmála. Andrés Kristjánsson kennari rœðir
í eftirfarandi grein um þessa þróun, kosti hennar og ann-
marka, cg ber að greinarlokum fram tillögu um ýmsar úr-
bætur í þessu efni.
Við lifum á tímum stórfelldra
breytinga, er orðtak, sem heyr-
ist oft um þessáf mundir, og
víst er um það, að víða er nýr
stakkur sniðinn í stað eldri.
Gömul gildi eru sífellt tekin til
nýrrar gagnrýni og endurmat
þeirra fer fram. Þetta hafa allar
kynslóðir gert á öllum tímum,
og vonandi er, að aldrei byggi
ísland fólk, sem hættir því. En
tímarnir eru misjafnir. Stund-
um er logn og ládeyða í þjóðlíf-
inu — aðrar stundir brimgnýr
og umrót.
Við þurfum víst ekki um graf-
götur að skyggnast, til þess að
sannfærast um, að síðustu tveir
til þrír áratugir hafa verið tím-
ar umróts og breytinga, og að
ekki eru líkur til að lygna muni
á næstu eyktum. Flestir hlutir
hafa farið af stað og orðið leik-
föng hinna sveipsnöggu vinda,
og ýmist lotið afli aðfalls eða
útfiris. Þeíta er ofur eðlilegt.
Fólkið hefir verið undir áhrif-
um tveggja andstæðra póla —
gamalla og nýrra viðhorfa, og
verkana beggja hefir gætt í
hugsun þess og athöfnum og
valdið stefnuleysi í mati þess á
gildum lífsins.
Fullyrða má, að félagsmálin
hafi orðið einna tíðastur vett-
vangur þessara sviptibreytinga
—- einkum félagslíf unga fólks-
ins. Margir þeir, sem vilja sjá
inn í framtíðina og reyna að
ráða gáturnar um það, hvernig
málum alþjóðar verði skipað á
næstu áratugum, telja einna
girnilegast til fróðleiks um þá
hluti að skyggnast um bekki í
félagslífi unga fólksins, sem á
að erfa landið. Þeir álíta, að
hvert smáfélag megi að ýmsu
leyti skoða sem litla mynd af
þjóðfélaginu sjálfu, og þar
hljóti vísirinn að hinum félags-
legu hæfileikum að koma í ljós,
á sama hátt og krókurinn beyg-
ist í leikjum barnsins til þess
sem verða á. Einnig megi segja,
að sú æska, sem ekki getur
stefnt félagslífi sínu í rétt horf,
sé ekki líkleg til að verða giftu-
drjúg á vettvangi þjóðfélags-
málanna, þegar hennar tími
kemur. Þessar skoðanir hafa
vafalaust við allsterk rök að
styðjast og sjálfsagt að gefa
þeim góðan gaum.
Formleg og almenn félags-
samtök ungs fólks á íslandi eru
tiltölulega mjög ung — rösklega
hálfrar aldar. Þá hófst ung-
mennafélagshreyfingin hér á
landi, en fyrstu spor hennar
urðu heilladrjúg, og hún hafði
lítið af alvarlegum áföllum að
segja í æsku. Hún lyfti Grettis-
tökum þegar á unga aldri. Hún
tók hug unga fólksins fanginn
og fyllti hann heilnæmri lífs-
gleði og starfslund og sýndi því
ótæmandi möguleika heilbrigðs
lífs í eigin landi. Ungmennafé-
lögin urðu í einu leikvangur og
starfssvið þeirra manna, sem
heilladrýgstir hafa orðið í fram-
farabaráttu næstliðinna ára.
Þar mótaðist lífsviðhorf þeirra
og hafði ómáanleg áhrif á störf
þeirra á sviði þjóðmálanna.
Ungmennafélögin voru sam-
félög. Þau tóku ekki á stefnu
sína eitt og afmarkað menning-
arsvið. Þau vildu styðja og
vernda allt, sem horfði til bóta í
þjóðlífi okkar og menningar-
baráttu og verða góðs valdandi
á sem flestum sviðum. Þau
urðu eins konar samnefnari fyr-
ir öll áhugamál unga fólksins,
sem voru harla mörg og óskyld.
Þau gerðu ekki ákveðin mál að
sínum og létu önnur afskipta-
laus. Þau reyndu að fjalla um
flest, sem á döfinni var.
Þannig liðu árin, og ung-
mennafélögin efldust að dáðum
og dug. Þau bjuggu æskunni
heilbrigðar skemtanir og kyntu
elda hugsjóna hennar. Og ennþá
fóru nýir tímar í hönd og fluttu
með sér ný viðhorf og nýjar
stefnur. Þjóðin barst óðfluga
inn í tímabil víðtækrar starfs-
og málefnaskiptingar. Öllum er
kunn þessi öra þróun undan-
genginna ára hér á landi. Sér-
greiningin hefir orðið æ meiri
á öllum sviðum þjóðlífsins —
atvinnuháttum, listum og
fræðigreinum. Og félagsmálin
urðu þar ekki út undan. Félags-
starfsemin tók að skiptast og
greinast eins og limmikið tré.
Áhugamál hvers einstaklings
tóku að takmarkast og áhugi
lians að einskorðast við ákveð-
in hugðarefni. Menn gerðust
óánægðir í félögum, sem fjöll-
uðu um allt milli himins og
jarðar. Menn tóku að stofna fé-
lög manna, sem áttu sameigin-
leg áhugamál. Þetta virtist ein-
sæ og eðlileg lausn. Með því
móti urðu hóparnir samstilltari
og meiri einbeiting að verkefn-
unum. Þá voru menn ekki held-
ur neyddir til að fjalla um
málefni, sem löngun þeirra stóð
ekki til, og þurftu ekki að eyða
sínum dýrmæta tíma til þess.
í höfuðstaðnum og mann-
fleiri bæjum landsins var for-
ustan í þessum efnum, svo sem
vænta mátti. Þar greindist fé-
la,gslífið brátt mjög mikið.
Stofnuð voru ótal félög og hin
margvíslegustu að gerð og mál-
efnavali: Margs konar íþrótta-
félög, bindindisfélög, ferðafélög,
söngfélög o. fl. o. fl., þótt ekki
séu nefnd pólitísk félög, eða hin
fjölmörgu stéttarfélög. Þetta
hefir gengið allvel í fjölmenn-
inu og líkur eru til, að ekki sé
annað form félagsmálanna
fundið, sem heppilegra sé þar.
En nú tóku hin fámennari kaup-
tún og dreifðu byggðir að feta í
fótspor höfuðstaðarins. Ung-
mennafélögunum tók að hraka
og deyfð og drungi lagðist víða
yfir störf þeirra. Sérfélög tóku
að rísa á legg smám saman og
draga til sín sitt málefnið hvert
af stefnuskrá ungmennafélag-
anna. Þessi félög gerðust svo
deildir úr ótal landssamböndum,
sem höfðu aðsetur sín í Reykja-
vík. ,
Þetta virtist eðlilegt og sjálf-
sagt. Nú gat hver unnið að sínu.
Ekki hætt við, að hver höndin
risi gegn annarri. Allir samtaka
og engin togstreita um málefni
innan sama félags. Félögin urðu
fleiri og fleiri. í Reykjavík
fundu einhverjir náungar nýtt
málefni og stofnuðu félag, sem
þeir kenndu við landið allt, og
hvöttu til stofnunar deilda út
um land. Svo voru stofnuð félög
hér og þar, sem gengu í lands-
félagið.
Þannig hefir verið haldið á-
fram undanfarin ár, og félögki
hafa sprungið út og blómgazt
af undraverðri frjósemi. Samt
amaði eitthvað að. Þetta nýja
fyrirkomulag færði fólkinu ekki
sama éldmóð og lífsfjör og ung-
mennafélagshreyfingin hafði
gert, er hún reis á legg, a. m. k.
ekki í sveitum landsins og kaup-
túnum. Þessir nýju sprotar áttu
við ýmsa kvilla að etja, og ann-
markar þessarar félagsgreining-
(Framh. á 4. síðu)
RITSAFN GUNNARS
GUNNARSSONAR.
Útgáfufélagið „Landnáma"
tók til starfa fyrir röskum
þrem árum og hóf þá þegar und-
irbúning að heildarútgáfu allra
rita Gunnars Gunnarssonar
skálds. Hefir það lokið útgáfu
GUNNAR GUNNARSSON
skáld
hins mikla skáldverks Gunnars,
„Kirkjan á fjallinu“, þriggja
stórra binda. Heita þau „Skip
heiðríkjunnar", „Nótt og draum-
ur“ og „Óreyndur ferðalangur".
Halldór Kiljan Laxness þýddi
„Kirkjuna á fjallinu“ alla, en
sjálfur lýsir höfundurinn því
nokkuð í eftirmálum, hvérnig
þetta ritverk hafi til orðð.
Næsta bindi ritsafnsins verð-
ur saga Borgarættarinnar og
hefir Gunnar búið hana sjálfur
undir prentun. Mun það senni-
lega koma út seint á þessu ári.
Nú eru á milli 1700 og 1800 fé-
lagar í „Landnámu", en ritsafn
Gunnars er, sem kunnugt er,
ekki selt öðrum en félagsmönn-
um. Mun félagið geta tekið við
nokkrum nýjum félagsmönnum,
en þó aðeins fáum.
í upphafi þóttu útgáfubækur
„Landnámu" alldýrar, en nú er
svo komið, að þær mega teljast
mjög ódýrar miðað við bóka-
verð almennt. Þannig hefir
„Kirkjan á fjallinu“, þrjú stór
bindi í dýru bandi, aðeins
kostað um 136 krónur alls.
Getur það ekki talizt dýrt,
þótt ekki sé á það litið, að hér
er um að ræða einhver ágæt-
ustu skáldrit, sem íslenzkur
maður hefir skrifað.
RÖDD í VESTRI.
Árið 1933 stofnaði ungt fólk í
Kanada, af íslenzku bergi brot-
ið, félag, er nefnt var „The
Icelandic Canadian Club“. Var
Árni G. Eggertsson, sonur Árna
Eggertssonar fasteignasala í
Winnipeg, kjörinn forseti þess,
og mun hann hafa gegnt því
embætti síðan.
.Fjórum árum síðar, haustið
1942, hóf félagið útgáfu tíma-
rits, „The Icelandic Canadian",
og var gert ráð fyrir, að það
kæmi út fjórum sinnum á ári
hverju. Skyldi það vera vett-
vangur hins fjölmenna og sí-
vaxandi hóps fólks vestur þar,
sem er enska miklum mun
tamari en íslenzka eða skilur
hana jafnvel alls ekki, þótt af
íslenzkum uppruna sé, og brú
milli hins íslenzka feðraarfs og
ræktarsemi við ættlandið og
þegnlegrar skyldu við samfé-
lagið og framtíðarlandið. Jafn-
framt skyldi það vekja athygli
á hinum íslenzka kynstofni í
Kanada og þeim dáðum, er ís-
lendingar þar hafa drýgt og
drýgja. Gerðist Laura Goodman
Salverson, skáldkonan nafn-
kunna, aðalritstjóri þess, en
meðritstjórar og aðrir liðsmenn
LAURA GOODMAN SALVERSON,
skáldkonan vestur-íslenzka, ritstjóri
„The Icelandic Canadian."
við útgáfuna Stefán Hansen,
Helen Sigurdson, Hjálmar F.
Danielson, Grace Reykdal og W.
J. Líndal dómari. Hefir ritið
flutt sögur og ljóð eftir höfunda
af íslenzkum ættum, þýðingar
íslenzkra ljóða, margvíslegar
fregnir af frama og afrekum ís-
lendinga í Kanada, með fjölda
mynda, bókmenntayfirlit, grein-
ar um þjóðfélagsmál og margt
fleira. Efndi það þegar í upp-
hafi til verðlaunasamkeppni um
beztu smásögu. Hlaut Nehushta
Collins fyrstu verðlaun fyrir
styrjaldarsögu frá íslandi, en
næstbeztar þóttu sögur eftir
ungan mann, er eigi lét nafns
síns getið, og Caroline Gunnar-
son.
„The Icelandic Canadian“ er
fáanlegt hér í Reykjavík í Bóka-
(Framh. á 4. siðu)
Haimes J. MagmTsson, kennarl:
Maðurinn og moldín
Grein þessi er erindi, sem Hannes J. Magnússon kennari
flutti á samkomu á Akureyri í vetur. Lýsir hann þar tengsl-
unum milli manns og moldar og hvað af því hlýzt, ef þau
eru rofin með öllu.
Fyrir nokkrum árum las ég
sögukorn, sem ég af einhverjum
ástæðum man enn. Ég man ekk-
ert hvar ég las hana eða eftir
hvern hún er, en aðalefni henn-
ar var þetta:
Á litlu, snotru sveitabýli ein-
hvers staðar vestur á sléttum
Ameríku búa góð og gegn hjón.
Þau eru mjög við aldur, þegar
þessi saga gerist, hann um sjö-
tugt, en hún nokkrum árum
yngri. Þarna höfðu þau búið
alla sína búskapartíð. Ræktað
jörðina, byggt bæinn sinn og
goldið guði, hvað guðs var, og
keisaranum, hvað keisarans var.
Gamli bóndinn var þarna fædd-
ur og uppalinn, og hver blettur
var honum samgróinn. Hann
hafði orðið að taka þarna við
búsforráðum mjög snemma, því
að þegar hann var barn að aldri,
hafði faðir hans verið kallaður
til að gegna herþjónustu í borg-
arastyrjöld, en þaðan kom hann
aftur örkumla maður. Einkason-
ur þeirra hjóna hafði verið sett-
ur til mennta í borginni,og hún
skilaði honum ekk^ aftur. Hann
hafði verið yndi og eftirlæti for-
eldra sinna og var þeim góður
sonur. Skrifaði þeim meðal
annars reglulega og hvatti þau
eindregið til að flytja til borgar-
innar. En hversu mikið, sem
þau fýsti að dvelja með einka-
syni sínum, voru þau tengd svo
órjúfandi böndum við heima-.
haga sína, að þau litu jafnan á
það, sem hverja aðra fjarstæðu
að ætla að flytja til borgarinn-
ar. Enginn annar gat sáð í akr-
ana þeirra, enginn annar gat
mjólkað kýrnar þeirra og eng-
inn annar gat hugsað um búsá-
höldin og jarðyrkjuverkfærin,
enginn nema þau sjálf.
Svo er það laust eftir mið-
nætti vornótt eina, að ókunnur
maður leggur leið sína heim að
býlir gömlu hjónanna, sem lögst
voru til hvílu eftir erfiðan dag.
Hann var sendur þangað frá
næstu símstöð, en þangað hafði
borizt skeyti um, að sonur
gömlu hjónanna væri látinn.
Hann hafði verið að skemmta
sér með öðru ungu fólki, eitt-
hvað við öl. Vagninn valt og
ungi maðurinn beið bana af.
Sendimaðurinn hélt á skeyt-
inu í hendinni og hafði alla leið-
ina verið að taka saman stutta
samúðarræðu, sem hann ætlaði
að flytja um leið og hann flytti
helfregnina. Nú stóð hann á
dyraþrepinu og kvaddi dyra.
Gamli maðurinn kom út á nátt-
serknum og sendimaðurinn las
honum skeytið, en gleymdi allri
samúðarræðunni. Öldungurinn
mælti ekki orð af vörum. Dyrn-
ar lokuðust hljóðlega, og sendi-
maðurinn stóð aftur einn á
dyraþrepinu. Hann gekk nokk-
ur skref frá húsinu aftur, en
það var eins og hann gæti ekki
horfið burt við svo búið. Hann
nam því staðar skammt frá hús-
inu og hugsaði til gömlu ein-
stæðinganna þar inni, sem nú
myndu gráta son sinn. En allt
í einu sér hann að húsið opnast.
Tvær hvítklæddar verur koma
út og stefna í áttina til hlöð-
unnar, en í kringum hana var
nýplægður akur. Eftir litla
stund koma þau aftur út úr
hlöðunni og höfðu þá kornpoka
meðferðis. Þau báru hann út á
nýplægöan akurinn og fóru að
sá þarna þessa mánabjörtu vor-
nótt. Þau voru bæði á náttserkj-
um sínum og gengu um akurinn
röð eftir röð. Við enda hverrar
raðar námu þau staðar og krupu
niður hlið við hlið, en héldu síð-
an sáningunni áfram. Allt fór
þetta fram í fullkominni þögn.
Þarna birtust einhver dularfull
tengsl á milli mannsins og
moldarinnar. Það var eins og
hin djúpa og þögula sorg gömlu
hjónanna leitaði huggunar og
svölunar í moldinni. Það var
eins og þau væru að kveða dauð-
ann niður í svarta, raka moldina
til þess að lífið gæti vaxið þar
upp aftur. Enginn heyrði þeirra
hljóðu bænir, en á stund
sorgarinnar leituðu þau hins
týnda lífs sonarins í skauti
móður jarðar. Það var þeim ein-
hver hugarbót á slíkri stund að
geta hjálpað nýju lífi til að
gróa, þótt þau hefðu nú ekki
lengur neitt að lifa fyrir,
„en einhver kemur eftir mig
sem hlýtur.
Bið ég honum blessunar,
þá bústaðar
minn nár í moldu nýtur“,
sagði Björn í Sauðlauksdal. —
Þannig bregðast hetjur einar
við sorgum og mótlæti, og
þannig bregðast þeir einir við
sorgum og mótgangi, sem eiga
sér einhverjar traustar rætur
og byggt hafa líf sitt á bjargi.
Þetta minnir á Ólaf í Svefneyj-
um, þegar hann frétti lát Egg-
erts sonar síns, og þetta minnir
á marga aðra, bæði fyrr og síð-
ar, sem hertir er í deiglu ein-
hverrar reynslu og skotið hafa
traustum rótum í hinni frjóu
mold móður jarðar.
Líf okkar íslendinga undan-
farna áratugi hefir verið flótti
frá moldinni. Fleiri og fleiri
hafa slitið þau bönd, sém knýtt
hafa þessa þjóð við moldina í
meir en þúsund ár. En þeim
mönnum hefir þá jafnframt
fækkað, sem finna lífsöryggi sitt
í gróandi jörð, og hvergi nema
þar.
Það verður ekki aðeins breyt-
ing á lífsháttum þeirrar þjóð-
ar, sem hverfur frá ræktun
jarðarinnar og að einhverjum
öðrum óskyldum störfum, það
fer einnig fram bylting í skap-
gerð hennar og lífsviðhorfum.
Gömlu hjónin í sögunni fundu
tengsl á milli dauðans og lífs-
ins í hinni frjóu mold. Þau trúðu
á lífið, þrátt fyrir það skarð,
sem dauðinn hafði höggvið í
frændgarð þeirra, og þótt þau
tryðu moldinni fyrir harmi sín-
um og hugarkvöl þessa nótt,
hafa þau ef til vill aldrei verið
nær himninum en einmitt þá.
Um leið og þau mótmæltu að-
gerðum dauðans með því að
leggja grundvöll að nýju lífi,
sendu þau sínar hljóðu hugsan-
ir inn í himininn. Þannig lifa
þeir, sem bundnir eru þessari
miklu uppsprettu lífsins, sem
allt annað líf nærist af.
Þótt maðurinn sé skapaður til
að lifa frjáls einstaklingur, þarf
hann einhvers staðar að eiga
rætur, ef hann á að geta notið
sín. Það hefir verið styrkur
þessarar þjóðar í öllum þreng-
ingum liðinna alda, að hún
átti djúpar rætur í þeirri mold,
sem forfeðurnir höfðu helgað
sér. Þótt drepsóttir, hallæri og
harðrétti gengju svo nærri lífi
hennar, að hún stæði eftir með
visnaðar greinar, þá lifðu þó
alltaf ræturnar, sem nýr gróð-
ur óx upp af.Hvernig hefði far-
ið, ef hér hefði lifað þurrabúð-
arþjóð í smáþorpum við sjóinn
og stundað eingöngu fiskiveið-
ar? Sú þjóð hefði flosnað upp,
og þá væri líklega engin íslenzk
þjóð til nú. Nei, sú þjóð, sem
slítur öll tengsl við moldina, er
að skera á þær rætur, sem
tengja hana við upphaf sitt og
eilíft líf.
Öld tækninnar, sem við lifum
um nú á, gæti vafalaust búið
öllum íslendingum möguleika til