Tíminn - 29.04.1944, Síða 2

174
TÍMIM, laiigardaginn 29. apríl 1944
45. blað

Laugurdagur 29. apríl
Svíkráð kommúaísta
við lýðræðíð
íslenzku kommúnistaforingj -
unum og eiturbyrlurunum hins
forna tíma er ekki 61íkt farið.
Eiturbyrlararnir hræsnuðu mest
fyrir höfðingjum sínum og vel-
gerðarmönnum, er þeir voru að
brugga þeim hin dulbúnu bana-
ráð. Kommúnistar þykjast vera
hinir einu sönnu vinir og vernd-
arar lýðræðisins á sama tíma, er
þeir láta ekkert ógert til að
vinna að álitsleysi þess og eyði-
leggingu.
Kommúnistar þykjast hafa
fengið nýtt „áhugakast" í þess-
um málum í tilefni af sam-
þykktum 7. flokksþings Fram-
sóknarmanna um stjórnskip-
un framtíðarinnar. Blað þeirra
hefir belgzt út dag eftir dag af
hinni sárustu vandlætingu. yfir
þeim einræðissinnuðu stjórn-
skipunartillögum, sem flokks-
þingið hafi samþykkt! Einkum
.eru það þó tvö atriði, sem eru
hinn beitti fleinn í holdi blaðs-
ins. Þau eru:
1. Að landinu verði skipt í ein-
menningskjördæmi, allir þing-
menn verði kjördæmakosnir og
þingmönnum verði fækkað.
2. Að tekið verði til sérstakrar
athugunar við . endurskoðun
stjórnarskrárinnar, að forseti
verði þjóðkjörinn og geti skipað
ríkisstjórn með sérstöku valdi,
ef ókleift hefir reynzt að mynda
þingræðisstjórn, enda víki hún
fyrir stjórn, er styðst við meiri-
hluta Alþingis.
Athugum þessar tillögur
nokkuð nánar.
Það er vafalaust hverjum
skynbærum manni ljóst, að lýð-
ræðið á skamma framtíð hér á
landi, ef núverandi kosninga-
fyrirkomulag helzt til lengdar.
Það virðist eins og sett með það
fyrir augum að skapa sem mest
yfirboð, ábyrgðarleysi og glund-
roða, enda er þar að finna frum-
orsök þess stjórnleysis, er nú
ríkir á Alþingi. Það gerir flokk-
ana ábyrgðarlausa í vali þing-
mannsefna sinna, (uppbótar-
sætin, minnihlutasætin), getur
svipt stóra landshluta öllu póli-
tísku valdi (tvímenningskjör-
dæmin), hvetur til óeðlilegra at-
kvæðaveiða og yfirboða (upp-
bótarsætin), ýtir undir flokka-
fjölgun og sundrungu á annan
hátt. Þessir gallar eiga þó eftir
að koma enn betur í ljós og mun
ekki þurfa langan tíma til að
eyðileggja tiltrú lýðræðisins og
skapa jarðveg fyrir einræði og
ofbeldisstjórn.
Það er því brýn og óhjá-
kvæmileg nauðsyn, ef bjarga á
lýðræðinu og hindra einræðis-
stjórnarfar, að vinna að endur-
bótum kosningafyrirkomulags-
ins. Önnur oreyting getur þar
vart reynst æskilegri en að
koma því í það horf, sem annars
staðar hefir reynst lýðræðinu
farsælast og er í mestu sam-
ræmi við stjórnskipun þjóðar-
innar frá fyrstu tíð. Einpienn-
ingskjördæmi samrýma báða
þessa höfuðkosti. Þar sem lýð-
ræðinu hefir farnazt bezt og er
traustast í sessi, í Bretlandi og
Bandaríkjunum, er lýðræðið
byggt á þessu fyrirkomulagi.
Þess vegna hafa bæði þessi ríki
sloppið við þá ringulreið og
f'Iokkamergð, sem spillt hefir
lýðræðinu annars staðar. Lín-
urnar hafa orðið hreinni, flokk-
arnir færri og sterkari og
öfgahreyfingar átt örðugra með
að skjóta rótum. Vegna þeirrar
festu í stjórnmálalífinu, sem
einmenningskjördæmin hafa
skapað, hafa Bretar og Banda-
ríkjamenn orðið forustuþjóðir
lýðræðisins og forráðamenn
þeirra mótmæla engum árásum
á lýðræðið eins harðlega og á-
rásunum á einmenningskjör-
dæmin. Má þar seinast minna á
umræður í enska þinginu í vet-
ur, er Eden og sá verkamanna-
foringinn, sem er stjórninni
einna andstæðastur, Greenwood,
stóðu hlið við hlið og héldu fram
kostum einmenningskjördæm-
anna.
Kosning allra þingmanna í
einmenningskjördæmum er tví-
Björn Guðmnndsson Irá Fagradali
M
ínníng
Bækur og bóklestur
Á síðustu árum hafa nokkrar |
nýjar prentsmiðjur verið teknar
í notkun hér á landi og þær
eldri endurbættar með nýjum
vélum, sem hafa stórum aukið
afköst þeirra. Þessara endur-
bóta og aukninga hefir líka
verið full þörf, að því er virðist,
og enn sem komið er hefir þær
ekki skort verkefni. Þessi fyrir-
tæki hafa skilað góðum arði á
stríðsárunum og hlutabréf
þeirra hafa margfaldazt í verði.
Bókaútgáfa hefir stórum færzt
í vöxt og hún byggist aftur á
móti á auknum bókakaupum,
sem skapast af aukinni kaup-
getu.
Margir hafa reynt þennan at-
vinnuveg síðustu tvö árin. Fjöldi
nýrra útgáfufélaga hefir sprott-
ið upp hér og þar á landinu.
Flest munu útgáfufélög þessi
hafa verið stofnuð í gróðaskyni,
enda var bókaverð orðið svo
hátt á síðastliðnu hausti, að
verðlagsstjóri kvað sig tilneydd-
an að grípa í taumana og fyrir-
skipaði almenna verðlækkun á
nýjum bókum. Síðan hefir verð-
ákvörðun bóka verið gerð í sam-
ráði við verölagsstjóra.
Með þessu bókaflóði hafa bor-
izt á markaöinn margar úrvals- 1
bækur eftir íslenzka og erlenda
höfunda. En eðlilega eru þær
nokkuð misjafnar að gæðum. En
eitt er eftirtektarvert í sam-
bandi við bókaútgáfu okkar, hve
frágangur flestra íslenzkra bóka
er miklum mun lakari en er-
lendra bóka, hvort sem þær eru
bundnar eða óbundnar, ef um
vélavinnu er að ræða. Vonandi
á þetta eftir að batna áður en
langir tímar líða.
❖
Við íslendingar höfum oft ver-
ið taldir nokkrir málamenn og
staðið öðrum þjóðum framar í
því efni. Mun því ekki sízt
valda það, hve fáir skilja okkar
mál. Ýmsir útlendingar hafa
undrazt þaö, er þeir hafa komið
á íslenzk heimili og séð þar bæk-
ur á ýmsum erlendum tungu-
málum. Mikill fjöldi fólks gat —
fyrir stríðið og hernámið —
lesið dönsku og ensku sér til
gagns og bjargað sér í þessum
málum. Þó voru þeir þá miklu
fleiri, sem lásu dönsku heldur
en ensku, enda var danskan
jafnvel komin inn í barnaskól-
ana. Nú hefir hlutfallið' breytzt.
Nú mun engu minni fjöldi geta
lesið og talað ensku að meira
eða minna leyti. Hernámið hefir
að vonum skapað áhuga fyrir
málinu, enda hafa mörgum gef-
izt óvenjuleg tækifæri til að
tala málið og skilja hið talaða
mál. Þar að auki hefir nokkur
kunnátta í málinu orðið mörg-
um nauðsyn, bæði konum og
körlum, vegna ýmissa viðskipta
við setuliðið og stórum aukinna
viðskipta við enskumælandi
þjóðir. Er það vel, þar sem
| enskan er nú eina virkilega al-
heimsmálið, útbreiddasta lifandi
málið.
Fjölmargir íslendingar hafa
lagt fyrir sig þýðingar úr er-
lendum málum og hafa á þann
hátt mörg ritverk erlendra önd-
vegishöfunda komizt fyrir al-
menningssjónir hér á landi og
er ánægjulegt til þess að vita.
Allmikill hluti þessara þýðinga
mun að meira eða minna leyti
vera tómstundavinna eða auka-
vinna, og ekki gerðar fyrst og
fremst vegna mikillar kunnáttu
í erlendum málum, heldur miklu
fremur vegna þess, hve margir
íslendingar hafa gott vald á
sínu eigin máli. En vitanlega
eru þýðingarnar misjafnlega vel
gerðar, sumar vandvirknislegar,
aðrar virðast inntar af höndum
með það fyrir augum að afköst-
in verði sem mest á sem stytzt-
um tíma. Að slíkum þýðingum
er lítill fengur.
■*
Fyrir stríðið voru fluttar hér
inn bækur frá Þýzkalandi og
Norðurlöndum, auk enskra bóka.
tekt meðal íslenzkra útvarps-
Nú flytjast eingöngu inn enskar
bækur og í allstórum stíl. Allar
betri bækur hverfa fljótt eftir
að þær eru teknar upp í bóka-
verzlunum. Lélegri bækur, sem
aðallega virðast vera gefnar út
fyrir Ameríkumarkað, ganga
seinna út. Eru það t. d. leyni-
lögreglusögur og glæpareyfarar
og kúrekasögur eftir ýmsa höf-
unda. Mestu reyfarahöfunda
má vafalaust telja Agatha
Christie og David Hume. Marg-
ar þessar bækur eru mjög ódýr-
ar á okkar mælikvarða — og
það eru rnargar góðar bækur
líka — enda munu fáir kaupá
þær með það fyrir augum að
halda upp á þær, heldur henda
þeim þegar eftir lestur.
*
Bækur ýmissa merkra höf-
unda hafa borizt hingað til
lands og unnið höfundum þeirra
álit og kynnt þá fyrir íslenzkum
lesendum.
Mörg ár eru nú liðin síðan
amerísk-kínverska skáldkonan
Pearl S. Buck varð íslenzkum
lesendum kunn. „Gott land“ átti
miklum vinsældum að fagna og
„Austan vindar og vestan“ ekki
síöur. Hún er allmikilvirkur rit-
höfundur og er alltaf öðru
hverju að senda frá sér nýjar
bækur og er síður en svo, að hún
sé að falla í áliti. Ein af nýjustu
bókum hennar, „China Sky“,
sem gerist í kínversk-japönsku
styrjöldinni, sem nú er í al-
gleymingi og staðið hefir í
mörg ár, kemur væntanlega út
í íSlenzkri þýðingu bráðlega.
Pearl S. Buck er eins og kunn-
ugt er mikill vinur aðdáandi
Kínverja og kínverskrar menn-
ingar og eins konar útvörður
mælalaust öruggasta og réttlát-
asta úrræðið til að tryggja
framtíð lýðræðisins hér á landi.
Þetta sjá líka kommúnistar og
þess vegna verður þetta til að
sýna hina raunverulegu stefnu
þeirra í réttu ljósi. Þeir vilja
viðhalda ríkjandi kosningafyrir-
komulagi eða öðru álíka (land-
ið eitt kjördæmi), því að þeir
vita, að það getur ekki leitt til
annars en hruns lýðveldisins.
Þeir vilja hindra þær breyting-
ar, sem þeir sjá að treysta lýð-
ræðið í sessi. Þeir fara að eins
og eiturbyrlararnir. Þeir vita,
að vitlaust kosningafyrirkomu-
lag er hið fljótvirkandi eitur,
sem muni granda lýðræðinu, og
meðan þeir eru að byrla því
þetta eitur, látast þeir vera
hinir einu vinir þess og vernd-
arar.
Mótstaða kommúnista gegn
auknu forsetavaldi, þegar þingið
getur ekki myndað stjórn, er af
sama toga spunnin. Reynsla
þessa kjörtímabils hefir sýnt, að
það getur komið fyrir, þótt það
heyri til undantekninga, að
þingið getur ekki myndað stjórn
né sameinazt um neina ábyrga
stjórnarstefnu. Þá virðist aðal-
lega um tvennt að velja, stjórn-
leysi, svipað því sem nú er eða
enn verra, ellegar aukið vald
forseta meðan þetta starfsleysi
þingsins varir. Það síðarnefnda
er síöur en svo brot á lýðræði,
þar sem forsetinn yrði þjóðkjör-
inn og því engu síður fulltrúi
þjóðarviljans en þingið. Þessi
varatilhögun ætti þvert á móti
að treysta og efla lýðræðið, ætti
að tryggja, að það yrði alltaf
starfhæft. Kommúnistar kjósa
því ekki í þessu tilfelli heldur
stjórnleysi en forsetastjórn,
vegna umhyggju fyrir lýðræð-
inu, heldur vegna þess, að þeir
vilja lýðræðið feigt, vilja geta
hrópað í blöðum og á gatnamót-
um: Þetta er óhæft stjórnarfar,
kommúnisminn er eina lausnin.
Þeir eru hér enn einu sinni
undir yfirskyni lýðræðisvinátt-
unnar að brugga lýðræðinu
banaráð, að byrla því eitur með-
an þeir halda tárfellandi ræð-
ur um sjálfa sig sem vini þess
og verndara.
Framsóknarmenn geta vissu-
lega verið ánægðir yfir þeim
undirtektum, sem stjórnar-
skrártillögur þeirra hafa fengið
í málgagni kommúnista. Ekk-
ert sýnir betur en þessi fjand-
skapur mannanna, sem sitja á
svikráðum við lýðræðið, að til-
lögurnar stefna í rétta *átt og
herða þarf baráttuna fyrir
framgangi þeirra. Þ. Þ.
þeirra í Bandaríkjunum og ör-
uggur málsvari.
*
Þýzki rithöfundurinn Emil
Ludwig, sem nú er landflótta í
Ameríku, er orðinn íslenzkum
lesendum vel kunnur. Síðan
Stephan Zweig dó, hefir hann
verið talinn einhver merkasti
ævisöguritari og sagnfræðingur,
sem uppi er. Margar bækur
hans hafa veriö hér á boðstól-
um, svo sem „The Nile“, „The
Mediterranean“ og fleiri mjög
merk sagnfræðirit. Hann hefir
ritað ævisögur ýmissa merkra
manna, þar á meðal Roosevelts,
Napóleons, Bolívars og Kleó-
pötru, auk skáldsagna og leik-
rita og rita og ritgerða um ýmis
efni. „The Mediterranean“, sem
fjallar um Miðjarðarhafið og líf
þjóðanna, sem búið hafa um-
hverfis þaö frá því að sögur
hófust, er vafalaust eitt hið
merkasta rit á sínu sviði. Höf-
undurinn dvaldi lengi við Mið-
jaröarhafið og þar byrjaði hann
að skrifa þessa bók árið 1939, en
lauk henni í Kaliforníu. Hann
er sem kunnugt er landflótta í
Ameríku og á vafalaust ekki
upp á háborðið hjá sumum sam-
löndum sínum heima í Þýzka-
landi. Hann hefir tekið mjög
ákveðna afstöðu gegn prúss-
neska hernaðarandanum og
hinni „nazistisku nýskipun" í
Evrópu Hitlers. Hann vill láta
skipta Þýzkalandi eftir stríðið,
þannig, að Prússland verði al-
veg sérskilið frá öðrum hlutum
ríkisins.
Andi útlaganna og nöfn þeirra
munu lifa lengur en nazistiska
herveldið og andinn, sem það
byggist á. Með heimkomu útlag-
anna hefst endurreisnin í und-
irokuðu löndunum.
*
Einn af kunnustu rithöfund-
um Bandaríkjanna er tvímæla-
laust John Steinbeck. Ekki hefir
hann heldur þurft að kvarta yf-
ir móttökunum hér á landi. All-
ir kannast nú við bókina „Mán-
inn líður“, sem flestir telja, að
tákna eigi innrás Þjóðverja í
Noreg og flutt var nýlega í Rík-
isútvarpinu sem leikrit. Nú hefir
„Mál og menning" gefið út
einhverja beztu bók hans,
„Þrúgur reiðinnar", mikið á-
deilurit í raunsæisstíl, og áður
er útkomin sagan „Mýs og
menn“, í þýðingu Ólafs Jóh.
Sigurðssonar rithöfundar, er
jafnframt var snúið í leikrit og
flutt í útvarp. Leikrit
þetta vakti svo mikla eftir-
hlustenda, að það var leikið
tvisvar í Ríkisútvarpið, vegna
áskorana.
Mér finnst blátt áfram unun
að lesa „Þrúgur reiðinnar“
(Grapes of Wrath) — á frum-
málinu — og vildi ég ráðleggja
hverjum, sem getur lesið ensku,
að lesa þessa bók. Svona bækur
njóta sín ekki til fulls í þýð-
ingu, enda þótt þýðandinn sé vel
fær og leggi sig fram. Bókin er
meistaralega vel skrifuð, þótt
sumar lýsingarnar séu heldur
ömurlegar. En hvernig ætti ann-
að vera? Höfundurinn þekkti
líf þessa fólks og skildi aðstæður
þess og erfiðleika og lýsingar
hans eru raunsæjar lýsingar á
lífi amerískra hjáleigubænda og
fjölskyldna þeirra, baráttu
þeirra fyrir lífinu, baráttu við
náttúrlegar andstæður, sem öllu
ætluðu að granda, svo sem
storma, sólbruna og stórrigning-
ar í miklu stórkostlegri stíl en
við þekkjum, baráttu við stór-
eignamennina, sem gengu svo
nærri leiguliðunum, sem þeir
töldu sér hag í, og loks baráttu
fyrir auknum mannréttindum
þótt á mjög frumlægu stigi væri.
Þekking almennings á með-
fæddum rétti einstaklingsins til
lífsins og jarðarinnar var af
skornum. skammti. Kröfurnar
voru því ekki háar, aðeins þær,
að geta dregið fram lífið.
*
Vonandi eigum við eftir að fá
að lesa mörg verk Steinbecks.
Með þýðingu og útgáfu bók-
arinnar. „Frelsisbarátta manns-
andans“, sem á frummálinu
heitir „Tolerance“, var vakin at-
(Framh. á 3. síSu)
Konráds Arngrímssonar
Konráð Arngrímsson, bóndi
að Ytri-Brekkum í Skagafirði,
andaðist að heimili sínu 20.
marz s. 1. eftir langvarandi veik-
indi og var jarðsettur að Hof-
stöðum 3. þ. m. að viðstöddu
fjölmenni. Hann var fæddur að
Kjartansstöðum í Skagafirði 12.
janúar 1856, sonur Arngríms
Jónssonar, og konu hans Guð-
ríðar Gísladóttur Magnússonar
prests að Fagranesi. — Arn-
grímur var sonur Jóns bónda
að Hólkoti, Jónssonar bónda að
Sauðá — alkunns manns á sinni
tíð, Einarssonar bónda á sama
stað, Arngrímssonar lögréttu-
mans.að Syðri-Brekkum, Tóm-
assonar lögréttumanns að sama
stað, Arngiímssonar prests að
Ríp, Jónssonar prests að Barði,
Arngrímssonar prests að Hólum.
Konráð var því kominn af
merkum og þekktum skagfirzk-
um ættstofni.
Þegar Konráð var 6 ára gam-
all, var hann tekinn í fóstur af
þeim hjónum, Ragnheiði Bene-
diktsdóttur og Einari umboðs-
manni Stefánssyni á Reynistað.
Það gat ekki dulizt þessum
merku hjónum, að drengurinn
var gæddur alveg óvenjulegum
gáfum. Þau munu því hafa á-
kveðið að kosta Konráð til náms
í Latínuskólanum. En þegar
þetta var ráðið og ferðakoffort-
in til suðurferðar jafnvel full-
smíðuð, féllu fósturforeldrar
Konráðs frá. Hann fór þá til
vandalausra og hinar glæstu
fyrirætlanir urðu að engu.
Ég hygg, að þessar misfarir
um námsfyrirætlanir Konráðs
Arngrímssonar hafi verið sár-
ustu vonbrigðin í lífi hans. Síð-
ar fór hann í Möðruvallaskóla
og útskrifaðist þaðan. Hann
gerðist síðan kennari og stund-
aði kennslu um stund sem að-
alstarf, og síðar, eftir að hann
byrjaði búskap, sem aukastarf
um 30—40 ára skeið. Hann bjó
mig og marga aðra nemendur
undir Menntaskólann. Mér er
það minnisstætt, að er við kom-
um heim á vorin, spurði hann
okkur ýtarlega um námið í skól-
anum. Brá þá stundum fyrir í
hinu glaðlega andliti gamla
kennarans skuggum gamallar
sorgar. — Misfarirnar gömlu um
námsfyrirætlanir hans og æsku-
vonbrigði urðu ævisorg / þessa
gáfaða manns.
Konráð Arngrímsson var mik-
ill kennari, ekki aðeins vegna
menntunar sinnar og víðtækrar
þekkingar, sem hann jók við
alla ævi, heldur og vegna af-
burða hæfileika til að vekja á-
huga nemenda og virðingu fyrir
námsgreinunum, halda þeim að
náminu og glæða til þess ýtrasta
kosti hvers nemanda. Þessi eig-
inleiki var honum meðfæddur.
Ég hygg, að við, sem nutum
kennslu hans, verðum fæst svo
gömul, að við minnumst ekki
Bóka
RITSAFN KRISTLEIFS
Á KROPPI.
Meðal merkisrita, sem vænt-
anleg eru á þessu ári, er stór og
vönduð bók, nokkuð á fjórða
hundrað blaðsíður í stóru broti,
eftir Kristleif Þorsteinsson á
Stóra-Kroppi, fræðiþulinn borg-
firzka. Er það ísafoldarprent-
smiðja, sem gefur bókina út.
Nefnist hún „Úr byggðum Borg-
arfjarðar“, og -hefir að geyma
safn margs konar frásagna,
minninga, þjóðlífslýsinga og rit-
gerða, er sumt hvað hefir birzt
á víð og dreif í ýmsum blöðum
og tímaritum, en sumt legið ó-
prentað í fórum Kristleifs. Verðr
ur í þessari bók allt það, sem
hann hefir skrifað, að undan-
skildum þáttum hans í fyrsta og
öðru bindi „Héraðssögu Borgar-
fjarðar."
Sonur höfundarins, Þórður
Kristleifsson, kennari að Laug-
arvatni, hefir búið bókina undir
prentun og ritað stuttan for-
mála, en Þorsteinn Jósepsson
blaðamaður býr hana mörgum
og góðum mýndum.
Kristleifur á Kroppi er fyrir
löngu þjóðkunnur orðinn, enda
hefir hann um langt skeið sinnt
gamla kennarans^okkar, hvern-
ig hann með snöggu tilliti,
stuttri setningu eða jafnvel
þögninni einni gat refsað okkur
réttlátlega og á áhrifaríkan
hátt fyrir yfirsjónir. Og við vild-
um mikið á okkur leggja til þess,
að það þyrfti sem sjaldnast að
koma fyrir.
KONRÁÐ ARNGRÍMSSON
Konráð Arngrímsson var fast-
ur maður fyrir og gat verið
þungur á bárunni, þegar því var
að skipta. Það vissum við nem-
endur hans og vinir, og það
duldist heldur engum, sem sá
hann. Hátt enni og hvelft, stór
dökkbrún augu báru vott um,
ekki einungis miklar gáfur,
heldur vitnaði svipmótið allt um
óvenjulega sterka skapfestu. Þó
var sérkennilegast í skapfari
hans frábær gleði og leikandi
glettni, bæði í óbundnu máli og
bundnu, því að hann var maður
ágætlega hagmæltur. Konráð
var hrókur alls fagnaðar, hvar
sem hann kom. Ég minnist þess
eitt sinn, að maður kom til mín
á • fjölmennri útisamkomu í
Skagafirði, þar sem Konráð var
staddur. Maðurinn var að leita
Konráðs og spurði mig, hvort ég
hefði séð hann. Rétt í sama
mund heyrðum við mikla glað-
værð og hlátur í einum hóp
skammt frá. „Nú þarf ég ekki
að láta segja mér hvar Konráð
er,“ sagði bóndinn, og gekk til
hinna glaðværu manna.
Konráð Arngrímsson kvæntist
árið 1889 Sigríði Björnsdóttur
frá Hofsstöðum, gagnmerkri
gáfukonu, og lifir hún mann
sinn. Hann byrjaði þá búskap
að Miklabæ í Óslandshlíð, flutti
6 árum síðar að Ytri-Brekkum
og bjó þ^r til æviloka. Meðal
fjögurra núlifandi barna þeirra
hjóna er Björn, ráðsmaður á
Vífilsstöðum. Konráð bjó lengst
af meðalstóru búi, var einatt
bjargálna og seinustu árin dável
efnaður.
Nú er þessi sérkennilegi mað-
ur horfinn. Við söknum hans
(Framh. á 3. síðu)
ritstörfum og fræðimennsku af
óbugandi elju og natni. Er það
KRISTLEIFUR ÞORSTEINSSON,
á Stóra-Kroppi
ósmár skerfur, er hann hefir
lagt að mörkum til þess að
bjarga frá gleymsku margvísleg-
um fróðleik um menn og mál-
efni á síðari hluta 19. aldar, og
líf og háttu fólks á þeim tímum.
Þessi bók, „Úr byggðum Borg-
arfjarðar“, verður ein hin gagn-
merkasta heimild á því sviði.
bálknr