Tíminn - 23.02.1945, Blaðsíða 2

2
15. bla«
TÍMINIV, föstndagimi 23. felir. 1945
Föstudagur 23. febr.
Kveðja Mbl. tíl
Búoaðarfjingfs
Aðalmálgagn ríkisstjórnarinn-
ar, Morgunblaðið, sendi þingi
bændanna, - Búnaðarþingi,
kveðju sina og ríkisstjórnarinn-
ar í forustugrein, sem birtist í
blaðinu 20. þ. m. Höfundur
kveðjunnar var, eins og vænta
máttl, „bændaritstjóri" blaðsins
og ríkisstjórnarinnar, Jón
Pálmason, sem í þingsölunum
og víðar hefir hlotið nafnið
„rauða akurliljan", vegna fylgi-
spektar sinnar við afleggjara
rússnesku stefnunnar hér á
landi.
Efni kveðjunnar var í megin-
atriðum þríþætt. í fyrsta þætti
var Búnaðarþing ásakað fyrir
„þröngsýni og afturhald á und-
anförnum árum“, sem væri þess
valdandi, að landbúnaðurinn
væri „orðinn aftur úr öðrum
atvinnuvegum". í öðrum þætti
var það áminnt um, að „verkefni
þess sé ekki að semja lög, ekki
að gera kröfur, sem byggðar séu
á þröngsýni og klíkuskap". í
þriðja þætti var Búnaðarþing
svo áminnt um, „að leita eih-
lægrar samvinnu við núverandi
ríkisstjórn og hennar stuðnings-
lið“ og því ógnað með, að „ella
gæti sameiginlegt álit frá þess-
ari stoí'nun verið hinn mesti
háski“.
Hjá því getur ekki farið, að
þessi kveðja Morgunblaðsins og
ríkisstjórnarinnar til Búnaðar-
þings veki óskipta athygli
bænda um land allt. Tvö stétt-
arþing önnur hafa verið haldin
síðan núv. ríkisstjórn kom til
valda, þing Alþýðusambandsins
og þing bandalags opinberra
starfsmanna, án þess að aðal-
málgagni stjórnarinnar þætti
þá hlíta að gefa leiðbeiningar
um að varast „þröngsýni og
klíkuskap". 'Þvert á móti var
blaðið þá fult auðmýktar og
elskulegheita. En þegar þing
bændanna kemur saman, kveð-
ur það sér hljóðs með miklum
myndugleik, varar við þröngsýni
og klíkuskap og hefir í hótunum,
ef ekki sé aðeins leitað sam-
vinnu við ríkisstjórnina, heldur
einnig við stuðningslið hennar
og þá vitanlega ekki sízt við
kommúnistana.
Bændur mættu vissulega vera
skilningslitlir, ef þeir gerðu sér
ekki ljóst, hversu hér er öðru,
vísi að þeim búið en öðrum
stéttum. Stéttarþingum launa-
fólksins er tekið með auðmýkt
og undirgefni. Stéttarþingi
bændanna er tekið með brigsl-
um, fyrirskipunum og hótunum.
Þó hafa vissulega engin stétt-
arsamtök síður til þess unnið
að sæta slíkum árásum, en sam-
tök bænda og Búnaðarþing þó
alveg sérstaklega.
Samtök bændanna verðskulda
það vissulega ekki, að þeim sé
brigslað fyrir viljaleýsi um um-
bótamál landbúnaðarins, því að
þær stórstígu framfarir, er hér
hafa orðið seinustu áratugina á
því sviði, eru að miklu leyti
árangurinn af starfi þeirra. Fer
líka vissulega mjög fjarri því, að
landbúnaðurinn sé „aftur úr
öðrum“ atvinnugreinum, eins og
segir í kveðju Mbl., heldur þolir
hann vissulega betur saman-
burð við erlenda atvinnuvegi en
bæði iðnaður og sjávarútvegur.
enda er ætlað margfalt meira
fjármagn í stefnuskrá núv.
stjórnar til nýsköpunar sjávar-
útvegsins en landbúnaðarins.
Stafar það réttilega af því, að
sjávarútvegurinn stendur enn
aftar á þessu sviði en landbún-
aðurinn. Þrátt fyrir þetta þarfn-
ast landbúnaðurinn samt enn
mikilla umbóta, enda mun
engum það Ijósara en, bændum
sjálfum. Þeir hafa því enn hert
baráttuna fyrir aukinni nýsköp-
un landbúnaðarins og setur það
vissulega sízt á þeim, sem hafa
á yfirstandandi þingi verið að
eyðileggja slík nýsköpunarmál,
eins og áburðarverksmiðjumálið
og jarðræktarlagafrumvarpið,
að ásaka bændasamtökin fyrir
viljaleysi í þessum efnum.
Einna ranglátast og fjarstæð-
ast af öllu er þó það, að vara
búnaðarþlng eitt stéttaþinganna
við þröngsýni og klíkuskap, þar
ERLENT YFIRHTi
„Innsta virkid“
Tvær stefnur.
Síðastl. laugardag birti Mbl.
svohljóðandi fréttaskeyti frá
fréttastofu Reuters:
„í dag bar fjármálaráð-
herra Breta fram frumvarp
um það, að lækka skyldi
tekjuskatt á framleiðendum
landsins, til þess að þeir gætu
umbætt verksmiðjur sínar og
atvinnutæki eftir hið mikla
slit, sem orðið hefir á öllu
styrjaldarárin. Þá verður
þetta einnig gert í því augna-
miði, að atvinnuveitendur
geti haft betri fjárráð til þess
að reisa nýjar verksmiðjur og
afla sér nýrra véla. Ennfrem-
ur er þetta gert með það fyrir
augum, að fyrirtæki geti auk-
ið starfrækslu sína og lagt í
nýjar framkvæmdir. Talið er
víst samþykki frumvarps
þessa.“
Þetta fréttaskeyti sýnir næsta
glöggt, að Bretar undirbúá ný-
sköpunina með öðrum hætti en
íslenzka ríkisstjórnin. Þeir
lækka skatta á framleiðendun-
um og létta þannig rekstrar-
kostnað þeirra. íslenzka ríkis-
stjórnin hækkar skattana á öll-
um atvinnurekendum, að mesta
stórgróðafyrirtæki landsins einu
undanskyldu, og eykur fram-
leiðslukostnaðinn með kaup-
hækkunum og ýmsu öðru móti.
Menn ættu auðveldlega að geta
gert sér þess grein, hvor stefn-
an er líklegri til að hrinda
fram nýsköpun atvinnuveganna.
Fjársóunin mikla.
Það væri að vísu sök sér, þótt
ríkið legði á háa skatta, ef
skattarnir færu til þess að efla
atvinnuvegina og styrkja félög
til að eignast atvinnutæki. En
ilíku er ekki að heilsa. Af
skattaálögunum, sem ríkið eitt
'eggur á skattþegana á þessu
ári og nema um 130—140 milj.
króna, verður ekki einum eyri
varið til kaupa á fiskiskipum,
aukinnar jarðræktar, nýrra raf-
orkuvera, nýrra verksmlðja og
-annsókna á gæðum landsins.
Allt fer þetta mikla íé til venju-
'egrar starfrækslu ríkissjóðs og
aukinna launaútgjalda, er leiða
if fjármálastefnu stjórnarinn-
ar.
Það ætti vissulega ekki að
burfa mikla skarpskyggni til að
sjá það, að þetta er ekki veg-
irinn til nýsköpunarinnar. Hér
er verið að sóa taumlaust því
fjármagni, er nota átti til efl-
'ngar atvinnuvegunum, og verði
bannig haldið áfram, verður
bess ekki langt að bíða, að ekk-
ert fé'verði eftir til viðreisnar,
begar loksins á að hefjast handa
um hana.
Kvikmyndataka
á Alþingi.
Nýlega var tekin kvikmynd
af þingmönnum. Allt fór fram
neð friði, þangað til í lokin.
>eír Ólafur Thors og Jónas
Tónsson stóðu út í einu horn-
inu og voru að hvíslast á. Ljós-
nyndarinn beindi vélirmi að
beim Ólafi og Jónasi og tók
nokkrar augnabliksmyndir. —
Ólafur varð þá miður sín af
reiði; hann sleppti alveg taum-
haldi á sjálfum sér og varð ó-
kvæða. Fyrst skammaöi hann
forseta, Gísla Sveinsson og
kvaðst ekki ætla að leika neina
„grínfigúru“ (það er nú einmitt
það, sem hann ekki þarf að
leika). Forsetinn vísaði frá sér,
glotti við og sagði: „Öðruvísi
mér áður brá.“
Ólafur réðist þá að mynda-
tökumanninum og kvaðst mundi
láta taka þessar myndir (þ. e.
myndirnar af Jónasi og Ólafi)
af honum með lögregluvaldi, ef
hann vildi ekki afhenda þær
með góðu. — ^
Þingmenn brostu góðlátlega,
sumir hristu höfuð dálítið, en
flestir munu hafa hugsað sem
svo, að íslenzka þjóðin ætti ekki
aðeins forsætisráðherra, sem
væri orðheldfnn og sannsögull,
heldur einnig greindur og prúð-
ur — svo sómi væri að. —
Sannanir Mbl.
Morgunblaðið þykist hafa
lagt á borðið ótviræðar sann-
anir fyrir því, að rétt sé að veita
Eimskipafélaginu fullt skatt-
frelsi. Þessar sannanir eru tvö
bréf, sem félagið hefir skrifað
ríkisstjórninni og nýbyggingar-
ráði' þess efnis, að það hafi fyr-
irhugað að kaupa ný skip.
Ætla þau fyrirtæki myndu
ekki verða nokkuð mörg, sem
myndu fúslega undirgangast að
verja ríflegum hluta af tekju-
afgangi sínum til kaupa á fram-
leiðslutækjum, ef þau fengju
skattfrelsi í staðinn? Og ætla
að Mbl. finnist að slík fyrir-
heit af hálfu samvinnufélag-
anna gætu réttlætt það, að veita
þeim fuilt skattfrelsi?
Rógurinn um Samsöluna.
í seinasta Reykjavíkurbréfi
Mbl. er enn einu sinni verið að
hnjóða í Sveinbjörn Högnason
og Mjólkursamsöluna. M. a. er
henni borin á brýn „sleifarlag
og kyrrstaða". Það er von, að
mennirnir, sem bera ábyrgð á
rafmagnsskortinum og vatns-
skortinum í Reykjavík, þykist
geta talað digurbarkalega um
ódugnað annarra. Má vel marka
það á þessu, að þeir myndu
þykjast miklir menn, ef þeir
stæðu fyrir jafn myndarlegri
framkvæmd til að tryggja neyt-
endum góða og vandaða vöru
og byggingu hinnar stóru og
fullkomnu Mjólkurstöðvar, sem
Samsalan er að láta reisa.
Annars ætti Valtýr að hafa
lært af ráðningu þeirri, sem
hann fekk hjá Ólafi í Brautar-
holti uip áramótin, að honum
verður það hvorki til lofs né
frægðar að halda uppi rang-
færslum og rógi um fyrirtæki
bænda, sem bæði hefir orðið
þeim og neytendum til ávinn-
ings. Hans eigin flokksbræður
eru að fá verðskuldaða óbeit á
þessum óþverra hans.
Jón Pá lýsir húsbónda
sínum.
j;ón Pá skrifar nýlega eina af
sem það er eina stéttaþingið,
er hefir slakað til á réttmætum
kröfum umbjóðanda sinna,
vegna þjóðarhags, meðan öll
önnur stéttasamtök hafa verið
að herða og auka kröfurnar.
Þessar ósanngjörnu og rang-
látu aðdróttanir í kveðju Mbl.
til Búnaðarþings eru svo
kórónaðar með því, að fyrir-
skipa því og hafa í hótun-
um við það, ef fyrirskipunum
er ekki fylgt, að leita einlægrar
samvinnu við stuðningslið
stjórnarinnar, enda þótt vitað
sé að kjarni þess, kommúnist-
arnir, séu bændum hinir fjand-
samlegustu og slík samvinna því
feæpast hugsanleg, nema bænd-
ur afsöluðu sér rétti sínum að
meira eða minna leyti.
Það mætti sannarlega mikið
vera, ef slík kveðja til Búnaðar-
bings í aðalmálgagni stjórnar-
innar vekti bændur ekki til al-
varlegrar umhugsunar um, hvar
á vegi þeir væru staddir og hvaða
veg Búnaðarþingi bæri að velja.
Önnur leiðin er, að þingið beygi
sig auðmjúklega fyrir fyrirskip-
unum Mbl., geri engar kröfur
fyrir hönd stéttar’sinnar, hversu
réttmætar, sem þær eru, ef
stuðningsliði stjórnarinnar
þóknast þær ekki, og sé í einu
og öllu auðmjúkur þjónn ríkis-
valdsins, hversu ósanngjarnt,
sem það væri í garð bændanna.
Hin leiðin er, að þingið láti eng-
ar fyrirskipanir eða ógnanir á
sig fá, heldur haldi örugglega
fram rétti bændanna og hags-
munamálum og gefi ekki upp
baráttuna, þótt óbyrlega blási
um stund. Fyrri leiðin er áreið-
anlega vísasti vegurinn til al-
gerrar útrýmingar á frjálsri
bændastétt. Hún er leiðin til að
gera bændur þjóna allra hinna.
Síðari leiðin er áreiðanlega lík-
legust til þess að viðhalda rétti
og frelsi bænda og kveða niður
þá skoðun, að bændur láti bjóða
sér minni hlut en öðrum hlið-
stæðum stéttum. Á þeim jafn-
réttisgrundvelli eiga bændur að
vera fúsir til samvinnu við
hvern, sem er, en annars ekki,
ef þeir ætla að halda sjálfs-
virðingu sinni og sjálfstæði.
sínum skemmtilega vitlausu
greinum. Hann segir: „Valda-
girnin er takmarkalaus. Barátt-
an lim auð og vald alveg hlífð-
arlaus — öllu fórnað til að ná
yfirtökum yfir hættulegum and-
stæðingi." Þetta á að vera lýs-
ing á Sturlungaöld, — en mun
minna flesta, er lesa, á feril Ó-
lafs orðheldna vorið 1942 og
samninga hans og uppgjöf fyrir
kommúnistum sl. haust — öllu
var fórnað til að geta hreykt
sér í valdastólinn um stund og
verndað stríðsgróðann.
„Slysinn er þrællinn".
Jón Pá segir: „Nú ganga víga-
ferlin út á það að eyðileggja
mannorðið með langvarandi
rógburði — “. Þessi ummæli
munu minna flesta á Klepps-
málið, kollumálið, þjófnaðar-
burðinn, sem endurskoðandi
íhaldsins var látinn bera á
Skipaútgerðina o, f 1., að ó-
gleymdu því, er Morgunblaðið
lét mála ofan í myndir, er það
birti af pólitískum andstæðing-
um, til þess að afskræma útlit
þeirra. —
Nóg að 10 þingmenn spreyti
sig við ofaníátið.
í umræðunum um Eimskipa-
félagsmálið á Alþingi, las Skúli
Guðmundsson ýms mergjuð
ummæli úr Þjóðviljanum um
Eimskipafélagsmálið á síðastl.
vori. Fór Þjóðviljinn hinum
hörðustu orðum um framferði
Eimskipafélagsins og krafðist
víðt’ækustu rannsókna á þessu
máli. Jafnframt lýst hann yfir
þeirri skoðun, að ekki væri ann-
að öruggt til fullra umbóta en
að. I/ommúnistar fengju fleiri
þingmenn og við stjórnarstýrið
settist frjálslynd og framsækin
ríkisstjórn!
Skúli sagði, að kommúnistar
væru nú búnir að fá þessa
frjálslyndu, og framsæknu rík-
isstjórn, er þeir hefðu verið að
biðja um, en allur árangurinn
af starfi hennar í þessum efnum
væri sá, að Eimskipafélagið héldi
ekki aðeins öllum gróða sínum,
heldur einnig skattfrelsinu á-
fram. Meðan svo væri, þá væri
vissulega bezt fyrlr kommúnista
sjálfa, að þeir eignuðust ekki
fleiri þingmenn til að eta ofan
í sig, því það væri alveg nóg að
10 þingmenn sætu að slíku borð-
haldi.
Einn af kunnustu foringjum
þýzkra nazista, Ley verkamála-
ráðherra, lét nýlega svo ummælt,
að styrjöldin væri engan veg-
inn töpuð, þótt Þjóðverjar yrðu
að hörfa úr Berlín. Við munum
aðeins hörfa til öruggari víg-
stöðva, sagði hann, og halda
uppi baráttunni þaðan, unz sig-
ur næst.
Mörgum mun finnast, að um-
mæli þessi séu næsta borgin-
mannleg, en ýmsir herfræðing-
ar hafa þó látið uppi þá skoð-
un, að þau geti haft við nokk-
ur rök að styðjast og menn megi
ekki vera of bjartsýnir á það,
að styrjöldinni sé lokið, þótt
Þjóðverjar tapi Berlín og jafn-
vel öllu Norður-Þýzkalandi, en
erfitt verður að verja það eftir
að Berlín er fallin.
Skoðanir þessara manna eru
þær, að Þjóðverjar hafi undan-
farið verið að undirbúa loka-
vörn sína í svokölluðu „innsta
virki“. Víglína þessa „innsta
virkis“ myndi liggja frá landa-
mærum Sviss meðfram Rínar-
fljóti allt niður til Frankfurt,
en þaðan myndi hún beigja til
austurs um Leipzig, Dresden og
Görlits, fylgja siðan Suteda-
fjallgarðinum, unz hún beigði
aftur í suður nokkru austan við
Vín og niður til Adriahafs og
yfir þvera Ítalíu. Eftir að hafa
hopað þannig inn í „innsta virk-
ið“ þyrftu Þjóðverjar ekki að
verjast nema á ca. 1000 km.
víglínu, þegar landamæri Sviss
er undanskilin, og njóta hvar-
vetna hinna beztu náttúruskil-
yrða til varnar. Innan þessa
„innsta virkis“ hefðu þeir mörg
mikil iðnaðar- og námahéruð,
eins og t. d. Bæheim, og auðug
landbúnaðarhéruð, eins og t. d.
Pódalinn á Ítalíu.
Hin harða varnarbarátta, sem
Þjóðverjar hafa halclð uppi á
Ítalíu, er m. a. skýrð með tilliti
til þessara fyrirætlana þeirra.
Ef þeir missa Norður-ítaliu,
tapa þeir ekki aðeins hinum
auðugu landbúnaðar- og iðnað-
arframleiðslu þar, sem myndi
verða vörninni í „innsta virk-
inu“ mikill styrkur, heldur opn-
ast jafnframt bakdyrnar að
„innsta virkinu, ef svo mætti
að orði kveða. Sá mikli herafli,
sem Þjóðverjar hafa enn í Jugo-
slavíu, er einnig settur í sam-
band við þessar fyrirætlanir
þeirra.
Þeir menn, sem mest hafa
rætt um þessa fyrirhuguðu loka-
vörn Þjóðverja í „innsta virk-
inu“, telja sig hafa allgóðar
heimildir fyrir því, að Þjóðverj-
ar hafi um alllangt skeið und-
irbúið varnirnar þar og þær
muni verða svo öflugar, að vafa-
samt sé, að það verði fyrr en
seint á þessu ári, er unnin verð-
ur sigur á þeim þar, þótt Norð-
ur-Þýzkaland og Ruhrhéraðið
verði hernumið snemma á árinu.
Sókn Rússa allra seinustu
vikurnar hefir þótt bera þess
merki, að þeim væru þessar fyr-
irætlanir Þjó'ðverja vel kunnar.
Meginsóknin hjá her Konevs
virðist nú beinast gegn höfuð-
borg Saxlands, Dresden, en með
því að komast þangað hefðu
þeir brotið sér leið inn í „innsta
virkið“ áður en Þjóðverjar væru
farnir að hörfa þangað að ráði
og ruglað þannig allar áætlan-
ir þeirra. Með þessari sókn, ef
hún heppnaðist, hefðu Rússar
einnig opnað sér leið inn í Bæ-
heim, sem samkvæmt fyrirætl-
un Þjóðverja er einn þýðingar-
mesti hluti „innsta virkisins“.
Hinar miklu loftárásir Banda-
manna á Dresden virðast og
sýna það, að þeim þyki sérstak-
lega mikilsvert að styrkja þessa
sókn Rússa.
Það fer vitanlega mest eftir
hernaðarstyrk og hraða Banda-
manna og Rússa, hvort þessar
fyrirætlanir Þjóðverja heppnast
eða ekki. Takmark Þjóðverja nú
virðist vera að þvælast sem
lengst fyrir andstæðingunum
áður en þeir hörfa inn í .innsta
virkið“. Vorleysingarnar, sem
munu standa yfir næstu vik-
urnar, munu verða þeim til
nokkurrar hjálpar í þeim efn-
um. Þegar þeim lýkur, ættu
Bandamenn fljótlega að rjúfa
núverandi varnir Þjóðverja, og
þá reynir á það, hvort „innsta
virkiö“ verður eitthvað meira
en örvæntingarfullt hugarsmíð
þýzku herforingjanna.
Fyrirhuguð vörn Þjóðverja í
„innsta virkinu“ er aðallega
bundin við það tvennt, að ó-
eining skapist meðal Banda-
manna og þýzkir hugvitsmenn
geti fundið upp ný vopn, sem
gerbreytti styrkleikahlutföllum
í styrjöldinni. Fyrri vonin hefir
vafalaust beðið mikinn hnekki
við Krímarráðstefnuna, en jafn-
framt má líka vera, að ráðstefn-
an hafi eflt baráttuhug Þjóð-
verja, þar sem peir Virðast eiga
mjög harða friðarkosti í vænd-
um. Um síðari vonina geta Þjóð-
verjar einir dæmt, en vist" er
(Framhald á 8. síðuj
í Degi 8. þ. m. er rætt um dýrtíð-
irmálin og segir þar m. a. á þessa
leið:
„Hin fáránlegustu rök hafa
verið færð fyrir þvi, að ekki mætti
hagga við dýrtíðinni. Allar tillög-
ur til lækkunar henni hafa ver-
ið túlkaðar sem grimmar árésir
á kaupgjaldinu. Framsóknarflokk-
urinn hefir verið borið það á brýn,
að hann legði einhliða áherzlu
á lækkun kaupgjaldsins í tillög-
um sínum í dýrtiðarmálinu. Þetta
er vísvitandi rógur um stefnu
Framsóknarmanna. Þeir hafa ætíð
lagt megináherzlu á lækkun kaup-
gjalds og afurðaverðs í jöfnum
réttlátum hlutföllum jafnframt
því, að þelr hafa krafizt, að stríðs-
gróðinn yrði tekinn i almanna-
þágu. Þessi hefir verið stefna
Framsóknarflokksins í dýrtíðar-
málunum. Framsóknarmenn hafa
og margoft fært óyggjandi rök
fyrir því, sem aldrei hefir verið
reynt að mótmæla, að hagur laun-
þega versnaði ekkert við það, þó
laun þeirra lækkuðu að krónu-
tölu, ef nauðsynjar þeirra lækk-
uðu að sama skapi. Þrátt fyrir
þetta sannleiksatriði hafa for-
ingjar verkalýðsins jafnan klifað
á því, að það væri hið mesta
skaðræði fyrir verkamenn og laun-
þega, ef kaup þe’irra lækkaði að
krónutölu. Þannig hefir eftir
megni verlð leitazt við að rót-
festa í hugum manna hina fölsku
trú á mörgu en verðlitlu krón-
urnar.“
Það er vissulega ekki ofsagt, að
bessi falska trú á verðlitlu krónurnar,
sem kommúnistar hafa reynt að út-
breiða, sé enn mesta meinsemdin í
dýrtíðarmálunum. Fátt. væri þýðing-
armeira fyrir viðreisnina i þeim efn-
um en að launastéttirnar létu sér
skiljast, að það er kaupmáttur laun-
í anna en ekki krónuf jöldi þeirra, sem
mest hefur að segja.,
* * *
í Einherja á Siglufirði 8. þ. m.
segir svo um tekjuskattsviðauka stjórn-
arinnar:
„Tekjuskattsviðauki rikisstjórn-
arinnar nær til miðlungstekna og
vel það, en hún lætur hann ekki
ná til stríðsgróðans, þar sem hann
ekki er látinn ná til tekna yfir
200.000 kr. ekki látinn ná til þeirra,
er breiðust hafa bökin, til þess
að bera hann.
Sósíalistar og jafnaðarmenn!
Hvernig getið þið verið með því
að samþykkja, að ’ tekjuskattsvið-
aukinn nái ekki til þeirra, er hafi
yfir 200.000 kr. tekjur? Hvernig
getið þið verið með því, að tekju-
skattviðaukinn nái alls ekki til
þeirra, er stærstar hafa tekjurn-
ar og skatturinn ætti að ná meir
til þeirra, er lægri tekjurnar hafa?
Já, hverju vilja kommúnistar og Al-
þýðuflokksmenn svara þessu. Það
stæði þeim nær en að minna jafnt
og stöðugt á hina margsviknu yfirlýs-
ingu, að þeir vilji skattana á breiðu
bökin. ,
>1: * *
Jón Pálmason skrafar grein í Mbl.
síðastl. laugardag, sem veitir athyglis-
verðar upplýsingar um innbyrðismál
Sjálfstasðisflokksins. Jón segir þar m.
a., að ýmsir foringjar hafi fallið á
launráðum sinna eigin liðsmanna og
nefnir til dæmis gömlu lygasöguna,
að Framsóknarmenn hafi með laun-
makki bolað Jónasi Jónssyni frá ráð-
herradómi 1934. Eftir að hafa kallað
slíka framkomu vígaferil metorða-
girninnar og öðrum slíkum ónöfnum,
segir Jón:
„Þetta dæmi af vígaferlum met-
orðagirninnar nú á tímum er þess
virði, að nefna það á nafn, með-
fram vegna þess, að það er nokk-
uð einstakt í sinni röð og mætir
við eigandi hegningu hérna meg-
in grafar, en þó einkum af hinu,
að hvað eftir annað hefir verið
gerð tilraun til að beita formann
Sjálfstæðisflokksins, núverandi
forsætisráðherra, sama bragði.
Þar hafa sömu menn verið að
verki og ef til vill sumir þeir, er
áður var við samið. Leitað hefir
verið fangs á ýmsum meiri hátt-
ar Sjálfstæðismönnum innan og
utan þings, en ekki komið að fullu
haldi. Má þó segja, að hurð hafi
skollið nœrri hælum og ekki trútt
um, að sviftibyljir sviplíkra at-
vika liafi leikið um gœttir oftar
en einu sinni.
Hingað til hefir þó Sjálfstæðis-
flokkurinn staðiö af sér háska-
legustu freistingarnar á þessu
sviði, hversu sem síðar kann að
verða“.
Þessi ummæli Jóns benda ótvírætt
til þess, að innan Sjálfstæðisflokks-
ins hafi átt sér stað átök um forustu
Ólafs Thors, og þau svo mikil, að
„hurð hafi skollið nærri hælum“.
Þyrfti það heldur ekki að koma nein-
um á óvart eftir hina dýrkeyptu
stjórnarsamvinnu við kommúnista, er
hlotizt hefir af metorðagirnd Ólafs.
Er það í samræmi við allt annað hjá
Ólafi og Jóni, að ætla að stimpla þá
menn verstu illmenni, sem ekki vilja
láta valdafíkn Ólafs skapa áfram það
ingþveiti í fjármálum landsins, sem
veltuskatturinn er gott vitni um.