Tíminn - 26.06.1946, Blaðsíða 2

Aukablað
TáMIW. miðvlkiidaglim 26. Jnní 1946
Ankahlað
Sóknargögn á hendur frambjóðendum ríkisstjórnarinnar
meira en tekjurnar námu fyrir
einum áratug, þegar ríkisstjórn
Hermanns Jónassonar settist að
völdum. Nú hefði mátt ætla, að
ríkið safnaði gildum sjóðum eða
greiddi að minnsta kosti skuldir
sínar. En svo fór sarnt að hverj-
um eyri af þessu fé var eytt
á árinu í venjuleg rekstrargjöld
ríkisins, og hrökk þó illa til,
enda var kostnaðurinn við rík-
isstjórnina orðinn sjöfalt meiri
en síðasta árið, sem Framsókn-
armaður fór með fjármála-
stjórnina, og er ekki meðtalinn
kostnaður við nýbyggingarráð,
sem reyndar er aðeins stjórn-
ardeildin, en kostnaður við það
nemur helmingi meiru en allur
stjórnarkostnaðurinn 1938. í
samræmi við þetta er eyðslán
á öllum sviðum daglegra út-
gjalda.
^Fjárlagaafgreiðslan á síðasta
alþingi bar enn hinn sama svip.
Á þeim var gert ráð fyrir 17
miljón króna halla, en þó var
gert ráð fyrir lántökum til
allra meiri háttar framkvæmda,
sem ráðgerðar eru. Þannig er
búskapur ríkissjóðs um þessar
mundir. Ríkisútgjöldin á þessu
ári verða ekki undir 160 miljón-
um króna og þó trúlega mun
meiri, En allt til samans, rikis-
útgjöld; ríkislántökur og ríkis-
ábyrgðir, sem samþykktar voru
á síðasta þingi nema á fimmta
hundrað miljón króna eða nær
hálfum miljarð, auk ábyrgðar-
heimilda, sem ekki eru bundn-
ar við neina ákveðna upphæð.
Þær fjárgreiðslur, sem rikið inn-
ir af höndum í ár, og ýmist eru
sóttar beint í vasa skattþegn-
anna eða teknar að láni á á-
byrgð seinni timans, eða tekur
ábyrgð á, nema þannig sem
næst átján þúsund krónum
á hvern heimilisföður í landinu.
Ég skil ekki, hvernig, menn
hugsa, ef þeim ægir ekki þessi
óheyrilegi gapaskapur og þessi
gengdarlausa sóun. Þetta eitt
finnst mér næg ástæða núver-
andi ríkisstjórn til dómsáfellis.
En þó er þetta ekki annan en
einn þáttur í langri ólánskeðju.
Þetta syndaregistur ríkis-
stjórnarinnar gæti verið miklu
lengra, því að henni hafa verið
undra-mislagðar hendur á mörg-
um sviðum. En ég ætla hér að-
eins að bæta við lítilli hugvekju
um húsbyggingamálin. Húsnæð-
isvandræðin eru svo almenn, að
hver og einn skilur þau bezt
með því að líta á aðstæður sjálfs
eða þá nágrannanna og kunn-
ingjanna. Skylda þjóðfélagsins
til þess að liðsinna fólki við að
losna úr prísund óhæfs og lé-
legs húsnæðis var fyrst viður-
kennt í verki eftir valdatöku
Tryggva Þórhallssonar árið 1927,
eins og ég hefi áður að vikið.
íhaldsmenn á þingi spyrntu
gegn þrví mefaan þeir máttu.
Sumir sáu eftir þeim tíma, sem
þingið eyddi til þess að ræða
löggjöf um verkamannabústaði.
Víðs vegar um sveitir landsins
var það þrálátt árásarefni
íhaldsforsprakka, að Framsókn-
armenn skyldu fórna dálitlu af
opinberu fé til þess að hjálpa
verkamönnum að byggja. En
góð málefni sigra jafnan að
lokum, og nú þyrði enginn að
ganga í berhögg við jslíka lög-
gjöf. En enda þótt húsnæðis-
vandræðin sverfi nú fastar að
en nokkurn tíma áður og skapi
aðstöðu til stórkostlegs okurs,
einmitt í kaupstöðunum, þar
sem stjórnarflokkarnir eiga sitt
meginfylgi, verður ekki annað
sagt en áhuginn á því að gera
þessa löggjöf virka nú á verð-
bólgutímunum sé ærið tvíbent-
ur. Framsóknarmenn á þingi
lögðu í vetur fram tillögur um
breytingar á byggingalöggjöf-
inni í samræmi við hið breytta
ástand í landinu. — Stjórnar-
flokkarnir hundsuðu þessar til-
lögur og breyttu öllu eftir sínu
höfði. Þeir vildu gjarna löggjöf
um aðstoð í byggingamálunum.
En þeir höfðu þá gloppu á lög-
unum, sem gera þau óvirk, þeg-
ar til kastanna kemur, Þegar
byggingarsjóðir samvinnubygg-
ingafélaga og verkamannabú-
staði eru að leita fyrir sér um
lán með viðráðanlegum kjörum
samkvæmt löggjöfinni, er hvar-
vetna vísað á dyr. Enginn er
skyldugur að lána þeim fé. Það
ákvæði fékk ekki að standa
í lögunum. Félög auðmanna,
sem byggja hús og íbúðir, er
þeir selja við geipiverði í gróða-
skyni'i ganga fyrir um lán. Sjálf-
ur fjármálaráðherrann er einn
af hluthöfunum í þessum
gróðafélögum og ríkisstjórn-
in heldur að sér höndunum. Það
er í hæsta lagi, að Alþýðublaðið
og Þjóðviljinn tali um það fyrir
kosningar, að byggingarsjóðirn-
ir þyrftu að fá starfsfé. En
það er ekkert gert til þess, að
svo megi verða. Það er látið
nægja að vitna til þess, að lög-
in leggi ekki neinum þá skyldu
á herðar.
Ekki hefir ríkisstjórninni held-
ur þótt hlýða, að eftirlit væri
haft með því, að byggingar-
efni, sem þó er af skornum
skammti, væri notað til þeirra
bygginga, sem mest liggur á að
komið sé upp, og takmörkuðu
vinnuafli faglærðra manna
beint þangað. Einstakir ríkis-
bubbar hafa því til dæmis get-
að notað byggingarefnið og
vinnukraftinn til þess að-byggja
stórkostleg skrauthýsi yfir sig.
Sjálfir ráðherrarnir hafa sumir
gengið á undan í þessu, með
því að byggja sér nýjar sumar-
hallir í sumarfögrum sveitum
til viðbótar öðrum, er þeir áttu
áður, með slíkum íburði, að þeir
kosta jafn mikið og þrjár til
fjórar meðal íbúðir í Reykjavík
eða í Hafnarfirði. Afleiðingin
af þessu öllu er sú, að meðan
koparþökin á kanslarahöllunum
glóa í vesturbænum í Reykjavík
hírast þúsundir manna í her-
mannaskálum, myrkrakjöll-
urum og á háaloftum, og
og afbrot og drykkj uskapur
magnast, meðal annars fyrir þá
sök, að fólkið unir ekki á þess-
um svokölluðu heimilum sínum
í þessum vistarverum.
V.
En þótt aðal-verkalýðsflokk-
arnir í landinu, kommúnistar
og Alþýðuflokkurinn, hafi þann-
ig svarizt í fóstbræðralag við
meginhluta Sj álfstæðisflokksins
um stjórnarhætti, sem gera allt
annað en þjóna hagsmunum
verkamanna eða alþýðustétta
landsins yfirleitt, fljúga margar
hnútur um borð fyrir kosningar.
Á hverjum degi um þessar
mundir ganga hvers konar brigzl
og stóryrði á víxl. þar ber
hver öðrum landráðasakir á brýn
dags daglega, og komið hefir
fyrir oftar en einu sinni, að
minnsta kosti um kommúnista
og Sjálfstæðismenn, að þeir
hafa berum orðum hermt það
hver upp á annan, að þeir biðu
tækifæris að gera andstæðinga
sína höf^inu styttri. Flestum
mönnum blöskra slíkar sakar-
giftir, þótt það sé á hinn bóg-
inn alkunnugt, að kommúnist-
ar hafa fram á þennan tíma
aldrei haldið neinu fram í neinu
máli, er brjóti í bága við hags-
muni eða vilja eins af stór-
veldum heimsins og Brynjólfur
Bjarnason hafi á sinum tíma
lýst því fjálglega, hvernig
„heimsflokkurinn gripi i taum-
ana“, ef kommúnistaflokkur
einhvers lands gerði annað en
það, sem linan frá Moskvu byði.
Að sama brunni ber, ef Þjóð-
viljinn er kannaður. Þriðjung-
urinn af öllu því efni, sem þetta
íslenzka stjórnarblað hefir flutt
á þessu ári, er annað tveggja
greinar um málefni Rússa eða
varnar- og sóknargreinar í
þeirra þágu, og enn þann dag
í dag hafa rússnesk stjórnar-
völd aldrei gert neitt, sem blöð
kommúnistanna íslenzku hafa
ekki varið með oddi og egg, og
gildir það einu, hvort heldur
þeir hafa ráðizt á Finna, gert
vináttusáttmála við nazista,
undirokað Eystrasaltsríkin,
heimtað í sínar hendur yfirráð
fjarlægra landshluta og þjóð-
flokka eða hvað annað þeir
hafa aðhafzt.
Það kemur því harla ein-
kennilega fyrir sjónir, að Sjálf-
stæðisflokkurinn og raunar líka
Alþýðuflokkurinn skuli hafa
orðið til þess að fá flokki og
mönnum, sem þeir lýsa eins og
raun ber vitni, í hendur yfir-
stjórn sumra þýðingarmestu
mála landsins, þar á meðal
flugmálanna og kennslumál
anna. Það væri ekki að ólíkind-
um, þótt allmargir Sjálfstæðis-
menn og Alþýðuflokksmenn
spyrðu sjálfa sig, hvort það
hefði ekki verið allógætilegt og
hvort það væri ekki rétt að hafa
vit fyrir flokksforingjunum, sem
þetta gerðu, með því að gefa
atkvæði sitt að þessu sinni þeim
frambjóðendum, sem ekki að-
hyllast þetta stjórnarsamstarf,
nefnilega Framsóknarmönnum.
Hér er sem sé ekki nema
tvennt til. Annað hvort eru
þessar lýsingar réttar, og þá er
það óverjandi léttúð af Sjálf-
stæðismönnum og kommúnist-
um að styðja hverja aðra til
valda, eða þær eru blekkingar
einar, gerðar til þess að villa um
fólk. Slíkt framferði er einnig ó-
verjandi af ábyrgum stjórn-
málamönnum, og raunar beint
tilræði við lýðræðisskipulagið í
landinu. Það krefst þess, að
heiðarlega sé á málum haldið.
En hvort sem menn vilja álíta
rétt, ber að sama brunni. Þessir
menn hafa gert sig seka um al-
varlegt stjórnmálalegt afbrot.
Þeir hafa kastað rýrð og skugga
á sjálfa sig. Eðlilegt svar kjós-
andans er, að hann snúi baki við
þeim, þótt hann hafi fylgt þeim
hingað til, ef ekki fyrir fullt og
allt, þá í bili, í mótmælaskyni
við þessa framkomu. Þetta er
prófsteinn á raunsæi og rétt-
dæmi manna og stjórnmálalega
og siðferðilega alvöru þeirra.
VI.
Nú teldi ég ekki ósanngjarnt,
þótt þeir, sem þetta lesa, segðu
sem svo: „Það er ekki nema að
vonum, að maðurinn sé óánægð-
ur með ríkisstjórnina, eins og
hún fer að ráði sínu. En hvað
er það, sem þið, Framsóknar-
menn, oddvitar stjórnarand-
stöðunnar, viljið láta gera?“
Mér virðist skylt að leitast við
að svara þeirri spurningu í stór-
um dráttum. Það viröist ein-
sætt, að fyrst af öllu verði að
skapa atvinnulífinu heilbrigðan
grundvöll með raunhæfum að-
gerðum í dýrtíðarmálunum. Það
verður að eiga sér stað sann-
gjörn niðurfærsla á afurðaverði
og kaupgjaldi, stig af stigi, unz
eðlilegt ástand væri komið á En
það yrði að gera meira, því að
ella væri einungis verið að níð-
ast á framleiðslu- og launa-
stéttunum. Stærstu fórnina
verða þeir að færa, sem notið
hafa gróðans á undanförnum
misserum, og það yrði að gerast
með eignauppgjöri, er tæki til
þeirra, sem rakað hafa saman
mörgum hundruðum þúsunda á
stuttum tíma, og mikilli skerð-
ingu gróðans. Afnám tolla á
naunðsynjavörum væri enn einn
liðurinn. Auk þess yrði nauð-
synlegt að rétta þeim hjálpar-
hönd, ,er hafa stofnað sér í
miklar skuldir, áður en dýrtíðin
er færð niður, bæði vegna at-
vinnureksturs síns og til þess að
komast yfir þær eignir, sem
eðlilegt er, að menn eigi, svo
sem þolanlegt húsnæði.
Þegar þetta hefði verið gert,
væri kominn grundvöllur fyrir
blómlegt atvinnulíf. En til þess
að starfsorkan nýttist sem bezt,
og séð yrði, hverjar atvinnu-
greinar skynsamlegast er að
efla, þyrfti að gera nákvæmar
rannsóknir á framleiðsluþörfum
og markaðsmöguleikum og
vinnuafli, og haga síðan lög-
gjöf, umbótum og endurnýjun
atvinnutækja í samræmi við það.
Þetta hefir verið algerlega van-
rækt af núverandi ríkisstjórn.
Þetta er að mínu viti leiðin til
alþýðlegrar velmegunar í land-
inu — leiðin til að koma í veg
fyrir hrun og atvinnuleysi á
komandi tímum — leiðin til þess
að endurbætur og framfarir í
tækni og atvinnuháttum fái
notið sín og haldi áfram að
vaxa stig af stigi. Mér er ljóst,
að miklu hefir þegar verið glat-
að, og sóað fé kemur ekki sjálf-
krafa aftur. En um það tjáir ekki
að sakast. Það verður að taka
því, sem orðið er, en það virðist
jafn sjálfsagt að stinga við
fótum við fyrsta tækifæri, sem
gefst. Til þess verður að ætlast
af öllum, sem ekki eru blindir í
þessum leik. Þingkosningarnar
leggja fólki tækifærið upp í
hendurnar. Þau eru enn í fullu
gildi, orð Ólafar á Skarði, þótt
nær fimm aldir séu liðnar: „Ekki
skal gráta Björn bónda, heldur
safna liði.“ í þeim birtist kraft-
ur íslehzkrar þjóðarsálar —
þrek þess, sem ekki leggst í víl
yfir því, sem tapað er, þótt dýr-
mætt sé, heldur vill rétta hlut
sinn.
Ólöf færði banamenn Bjarnar
bónda heim að Skarði og þjáði
þá. Það var í samræmi við hugs-
unarhátt þeirrar tíðar. And-
stæðingar ríkisstjórnarinnar
hafa ekki slíkt í huga.
Þeir menn, sem nú hafa mis-
séð sig á stjórn landsins, munu
fá að fara heim og læra betur,
þegar 'þeir velta úr valdastólum,
hversu dýr sem þjóðinni verður
vera þeirra þar, og viðreisnar-
starfið verður hafið með öðrum
starfsaðferðum, sem farsælli
munu reynast í bráð og lengd.
Hver maður og hver kona, sem
greiðir Framsóknarmönnum at-
kvæði við þessar kosningar,
stuðlar að því, að það verði fyrr
en ella hefði orðið. Það er um-
bun og traust hvers manns í
þeim kjördæmum, þar sem horf-
ast verður í augu við þá stað-
reynd, að ekki getur komið til
greina, að frambjóðandi Fram-
sókirarflokksins verði kosinn.
Því má heldur enginn láta
glepja sér sýn, þótt erindrekar
annarra flokka tali fagurt og
lokkandi í eyra hans um það, að
réttast sé að tryggja kosningu
þess næstbezta. Það eru falsrök,
sem vísa á á bug.
Hitt vil ég svo taka fram, að
þótt hér taki ný stjórn við völd-
um og hefji viðreisnarstarf, þá
þarf enginn að búast við þvi, að
hún verði alfullkomin, hversu
vel sem hún verður skipuð og
hverjir sem að henni standa.
Hún mun gera sín glappaskot,
því að ekkert er óskeikult í
heimi hér. Foringjar Alþýðu-
flokksmanna í Hafnarfirði muni
til dæmis telja þeim bæ vel
stjórnað, og venjulegt fólk, sem
ekki er blindað af pólitísku of-
stæki, mun telja honum þolan-
lega stjórnað. En einnig þar má
finna ýmsa vankanta. Það er til
að mynda ein af frumþörfum
manna að hafa nóg af vatni til
daglegra nota, og það þykir mið-
ur á haldið í stórum bæ, ef til-
finnanlegur skortur er á því,
í stórum og fjölmennum bæjar-
hlutum, húsmæður fá kannske
ekki vatn til þess að sjóða mat-
inn, þvo upp, eða þrífa gólf og
fatnað, nema á vissum tímum
sólarhringsins.
Það, sem aftur á móti mætti
vænta, væri það, að hér tæki við
stjórn, sem ekki léti allt reka á
reiðanum, án tillits til framtíð-
arinnar, heldur hæfist handa
um þær meginaðgerðir, sem
nauðsynlegar eru, ef vel á að
fara, og miðaði stjórnarstefnu
sína við það, að hin vinnandi al-
þýða landsins, mennirnir, sem
sjóinn stunda og landið rækta,
fólkið í verksmiðjunum og í
skrifstofunum, húsmæðurnar á
heimilunum, þeir, sem vörunum
dreifa til almennings og gegna
störfum í opinberri þjónustu —
allir þeir, sem mynda það kerfi,
sem við nefnum þjóðfélag,
fengju sína réttlátu hlutdeild í
því, sem þjóðin aflar, og sam-
stilltu krafta sína við það að
afla meira og skapa hærri
menningu og betra lif. Með
öðrum orðum: Ræki raunhæfa
pólitík, sem stefndi með forsjá
að aukinni velmegun í framtíð-
inni, en væri ekki háð þeirri
draumsjón einni að sitja meðan
sætt er og eyða meðan enn er
eitthvað til að eyða, eins og nú
virðist, því miður, vera um rík-
isstjórnina. Þá þokaði áleiðis,
þótt einhver víxlspor yrðu ó-
hjákvæmilega stigin.
Ég skal svo að endingu gjarna
gera þá játningu, að mér er ljúf-
ast að hugsa mér og teldi það af-
farasælast, að hinar vinnandi
stéttir landsins gætu tekið
höndum saman um slíka um-
bótastjórn, þótt nú horfi þung-
lega um það, nema kjósendur
sjálfir gefi núverandi stjórnar-
flokkum svo ótvíræða vísbend-
ingu um vilja sinn, að þeir geti
ekki misskilið það. Það verður
aðeins gert með því að kjósa nú
frambjóðendur Framsóknar-
manna.
VII.
Kosningabaráttan hefir náð
hámarki sínu. Ýmsum ráðum er
beitt, og til fleiri bragða veíður
sjálfsagt gripið áður en lýkur.
Ég heiti á alla frjálshuga menn
að láta moldviðri og blekking-
ar ekki verða þess valdandi, að
þeir missi sjónar á kjarna mál-
anna. Og kjarninn er þessi:
Ert þú, kjósandi góður, ánægð-
ur með þá ríkisstjórn, sem nú
er við völd, stefnu hennar og að-
gerðir, eða telur þú, að hún
stjórni gálauslega og haldi lak-
lega á nauðsynjamálum al-
mennings? Þeir, sem ekki sjá
neitt stórlega athugavert við
landstjórnina og telja fram-
tíðai’hag þjóðarinnar bezt borg-
ið undir hennar handleiðslu,
kjósa einhvern hinna þriggja
flokka, sem að henni standa og
bera sameiginlega fulla ábyrgð
á aðgerðum hennar og aðgerða-
leysi. Yfir því tjóar ekki að
kvarta í lýðfrjálsu landi, ef þeir
gera það eftir að hafa einnig
kynnt sér, metið og vegið mál-
flutning andstæðinganna. Ef
illa fer, hafa þeir þá afsökun,
að þeir sáu ekki betur en þetta.
En hinum, sem virðist í óefni
stefnt, ber skylda til þess að
haga sér samkvæmt því. Þeir
geta aðeins fylkt sér um fram-
bjóðendur Framsóknarflokks-
ins í þessum kosningum, hverja
svo sem þeir hafa áður stutt í
stjórnmálabaráttuixni. Nauðsyn
larids og þjóðar krefst þess, að
þeir greiði atkvæði samkvæmt
grunduðu mati á málstaðnum.
Nauðsyn lands og þjóðar krefst
þess, að þeir visi öllum áróðri,
sem miðast að því að ginna þá
eða hræða frá því að greiða at-
kvæði samkvæmt raunverulegri
afstöðu sinni til ríkisstjórnar-
innar og hennar stefnu, því að
Þeir hafa ekki notiff
réttarvei-ndar.
Það hefir margan undrað af-
staða ríkisstj órnarinnar til
þeirra íslendinga, er setið hafa
langa tíma í haldi erlendis, oft
án þess, að þeir vissu, hvað
þeim var að sök gefið eða mál
þeirra væru rannsökuð. Það er
ekki vitað, að neitt hafi verið
gert til þess að gæta réttar
þessara manna, nema hvað
hvíslað er, að gerð hafi verið
undantekning með einn mann
— kannske þann, er sízt skyldi.
— Vitaskuldi hafa verið í hópi
þeirra einhverjir, sem gerzt hafa
sekir við þær þjóðir, sem
þeir hafa gist á meðal, og það
er ekki nema sjálfsagt, að þeir
þoli réttláta hegniixgu fyrir það,
sem þeir hafa rangt gert. En
meðal, þessara manna hafa
einnig verið margir, sem ekkert
hafa af sér gert, og það eru
þeir, sem fyrst og fremst áttu
sínar kröfur á heixdur islenzku
ríkisvaldi. Og allir áttu heimt-
ingu á því, að mál þeirra væru
fljótt og réttlátlega rannsökuð.
Mönnum er til dæmis enn í
minni aðgei'ðarleysi ríkisstjórn-
arinnar í fyrrasumar, þegar
fimm farþegar á Esju voru
handteknir og fluttir í fangelsi,
þar sem þeir sátu síðan lengi,
flestir eða allir alsaklausir.
Lítilsigld framkoma.
Þessi fui-ðulega afstaða íúkis-
stjórnarinnar birtist eixn í við-
það er það, sem kosið er um.
Allir þessir menn eru nú kvaddir
heilhuga og samtaka til starfs,
hvar sem þeir búa og hvernig
sem kosningahorfurnar annars
eru.
VIII.
Að lokum vil ég segja þetta við
Hafnfirðinga:
Meðal ykkar senx amxars stað-
ar eru ýmsir menn, sem hingað
til hafa fylgt Sjálfstæðismönn-
um eða Alþýðuflokknum að
málum, eix eru íxú mjög óánægð-
ir með stjónxarsamstarfið og
stjórnarstefixuixa. Ég leyfi mér
að vænta stuðniixgs þessara
manna hinn 30. júixí. Ég leyfi
mér að vænta þess, að þeir taki
höndum samaxx við Framsókn-
ai'mennina í bænum í markvissu
starfi þá daga, senx eftir eru til
kosninga. Það er ekki unx að vill-
ast, hver kosinn verður þing-
maður bæjarins. Bæjai’stjói’n-
arkosixiixgarnar í vetur sýndu
það. En einmitt vegna þess þarf
eixgiixn, sem aixixars er aixdvígur
stjórnarstefnunni, að kjósa eiix-
hvern af frambjóðendum stjórxx-
arflokkanna á þeim foi-sendum,
að hann vilji þó frekast styrkja
einhvern einn þeirra. Það er líka
allt amxað, sem liggur til grund-
vallar þessum kosningum held-
ur en bæjarstjórnarkosningun-
um.
Það þarf engum að bægja frá
því að láta í ljós andúð sina á
stjórnarstefnunni, þótt ekki
komi til grelna, að stjórnar-
andstæðingur nái kosningu.
Hvert atkvæði, sem mér verður
greitt i Hafnarfirði í þessum
kosningum, er hnefi, sem lagður
er á borðið fyrir framan stjórn
óráðdeildar og ábyrgðarleysis,
áreytnislaust við einstaka menn,
en af málefnalegri alvöru.
Minnist þess — og starfið
samkvæmt því.
horfi hennar til allmargra
þýzkra manna, kvæntum ís-
lenzkum mönnum, sem ekkert
hafa af sér brotið við íslenzku
þjóðina og eiga einskis annars
að gjalda en að þeir eru þýzkir.
Kynþáttakúgun mun vera
fjarri skapi íslendinga. Því síð-
ur mun þjóðin í heild vilja níð-
ast á þeim, sem lotið hefir í
lægra haldi og liggur varnar-
laus í svaðinu. En Finnur Jóixs-
son, annar ráðherra Alþýðu-
flokksins í ríkisstjórninni, hefir
gert það að kappsmáli, að þess-
um mönxxum væri meinuð land-
vist hér, meinaö að koma til
kvenna sinna og barna. Hér var
þó aldrei talað um aðra en þá,
sem ekki hafa að íxeinu leyti
brotið af sér við íslendinga.
Enn vegið í sama knérunn.
En þetta er ekki nóg. Vanda-
fólk þessara manna fær ekki
að senda þeim smápakka til
þess að létta þeim skortinn og
gleðja þá í einstæðingsskap
þeirra. Ríkisstjórnin horfir
þegjandi á og hefst ekki að.
Ótrúlegt er þó, að það stæði
ekki i hennar valdi að greiða
eitthvað úr þessu, ef hún sýndi
til þess alvarlega viðleitni. En
hvað sem veldur, þá er ekkei't
til þess gert, svo kunnugt sé.
Vandafólk þessara manna undr-
ast og gremst. Aðrir mættu
bera kinnroða fyrir þetta.
J. H.
Kjósið
B-listann
ÚTBREIÐIÐ TÍMANN
Prentsmiðjan Edda h. f. . 1946
Ömurleg afstaða