Tíminn - 25.02.1949, Síða 6

6
TMINN, föstudaginn 25. febrúar 1949
43. blað
Wýja Síc
uimiimi-
Látum drottinn
dæma
(Leave Her to Heaven)
| Hin tilkomumikla ameríska stór 1
mynd í eðlilegum litum. |
I Aðalhlutverk: |
Gene Tierneý |
1 Cornel Wild
Jeanne Crain
= Biinnuð börnum yngri en 14 ára =
AUKAMYND:
| Fróðleg mynd frá Washington. |
1 Tiuman forseti vinnur embætt- |
iseiðinn.
Sýnd kl. 5 og 9
A S TALÍF
(Kærlighedslængsler) |
| Frönsk stórmynd. sem sýnir i
| raunveruleika ástarlífsins. Mynd |
sem enginn gleymir.
| Aðalhlutverk:
Constant Rémy
Pierre Larquey
| . Alice Tissot =
Bönnuð innan 16 ára.
AUKAMYND: |
| Alveg nýjar fréttamyndir. \
Sýnd kl. 5 og 9
Sala hefst kl. 1 e. h.
§ Sími 6444
uiiiimiimmmmmmmmmiirimimiiiiimiimmmii
e Hatfhartfjariarbíc,
Blika á loftl
(Rage in Heaven) |
| Áhrifamikil og vel leikin ame- §
| rís kvikmynd gerð eftir skáld- |
sögu James Hiltons.
| Aðalhlutverk: =
Ingrid Bergman
Robcrt Montgomery
George Sander
Sýnd kl. 7 og 9
Sími 9249
immmmmmmmmmmmmmimmimmmmmmr.
Fjairmagn og bú-
skapnr i sveit.
(Framliald af 5. síðu).
nokkurn tíma, að temja sér
bannig nýja hætti en ef litið
er um öxl og sú þróun, sem
átt hefir sér stað er athuguð,
átt hefir sér stað, er athuguð,
áunnizt á því sviði siðustu ára
tugum. Nú skulu menn gera
sér ljóst, að hin komandi kyn
slóð tekur við mikíum menn-
ingarerfðum, sem henni mun
reynast ókleift að ávaxta,
nema hún beri gæfu til að
auka samvinnu sína í stór-
um stíl á þeim grundvelli,
sem lagður hefir verið.
Ef sveitafólkinu tekst að til
einka sér þá hagsýni, að það
vinni saman svo að ný tæki
notist sem bezt, stendur það
bæði hagfræðilega og sið-
ferðilega vel að vígi, til að
heimta opinbera aðstoð til að
útvega f jármagn handa land-
Jandbúnaðinum. H. Kr.
Eig'iukoua að
láni
(Guest Wife)
Sýnd kl. 7
Helgríman
(Ansigtet bag Ruden)
É Dularfull og spennandi frönsk =
sakamálamynd.
1 Aðalhlutverk:
Jean Galland
Simone Deguyse
Sýnd kl. 5 |
§ Engin sýning kl. 9 ?
illllllilillllliiiiiiii*iiiililiiiiiiaiii«iiii*i*aiiiiiailllllll*ill>li
"fjarwatbíc
Æfintýrabrúð-
urin
| Afar spennandi og vel leikin i
«111111111111
(jatnla Síc
iiiiiiimiii
Rakarinn
frá Sevilla
= Hinn heimsfrægi söngleikur 1
G. ROSSINI
i Aðalhlutverkin syngja frægustu \
söngvarar Ítalíu:
Ferruccio Tagliavini
Tito Gobbi
Nelly Carradi
Italo Tajo
= Hljómsveit og kór konunglegu =
óperunnar í Rómaborg.
| Sýnd kl. 9
Krókur á móti
bragði
(Out of the Blue)
| Virginia Mayo, Turhan Bey =
= George Brent og Ann Dvorak É
1 Sýnd kl. 5 og 7 |
llllll■■lllll■lllllll•lllllll■■IIIIIIIUM*.l^llllllllllllllll■l•ll■l■ll
lllllllllllll
7ripclí-bíc
IIIIIIIIIIID
Hundaheppni
mynd frá Paramount.
f (It Shouldn’
happen to a Dog) É
= Aðalhlutverk:
Olivia X)e Haviland
Ray Milland
Sonny Tufts
| | Skemmtileg og gamansöm ame- I
rísk sakamálamynd.
E = E
| | Aðalhlutverk: É
Carole Landis
Sýnd kl. 5 7 og 9
Sala hefst kl. 1 e. h.
Allyn Joslyn
Margo Woode
Sýnd kl. 5, 7 og 9
liiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimTimiiiiiiiiiiiiniiiiii
r....... #*iafl,íé....................í
I HAFNARFIRÐI I
LEIKFÉLAG
HAFNARFJARÐAR
sýnir
GASLJÓS
í kvöld kl. 8,30
Sími 9184
iiiiiitiiiiiiiiH*miiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiminiiiin»Muii**ii
„Að sjálfsögðu
tilhæfulaiis
ósaimintli“.
Sími 1182 1
miiiiiiiiiiiiit.iiiiiiiiiiiiiiiiiiimimiiiiiiimiMmiiimiiD
skattamál kaupfélaganna.
Hvernig sem eftir því er geng
ið fæst það ekki til að segja
hver þau ummæli eru, sem
það vill láta þetta eiga við.
Lesendur þess eiga að trúa
því í blindni, að Tíminn hafi
borið fram falsanir.
Hversvegna haldið þið að
Mbl. hagi sér svona? Hvers
vegna segir það einn daginn
tilefnislaust, að Tíminn hafi
gert sér upp orð, sem það
hafi aldrei haft, og svo ann
an dag, þegar rétt er sagt frá
þingræðum flokksmanna
þess, að sú frásögn sé að
sjálfsögðu tilhæfulaus ósann
indi?
Ég finn þar ekki nema eina
skýringu.
Hún er sú, að ritstjórn
þessa vesæla blaðs finnur til
þess, að hún berst fyrir von
lausum málstað, og vonir um
nokkurn gálgafrest eru við
það bundnar, að nógu margir
blaðalesendur trúi fullyrðing
um þess, þó að þær hafi ekki
við neitt að styðjast.
(Framliald af 4. síðu).
og fjárhagsráðs að fara með
málið eins og þeim aðilum
sýnist sjálfum".
Þannig gerast hlutirnir.
En Mbl. segir ekki frá þessu.
Þetta segir það að séu „að
sjálfsögðu tilhæfulaus ósann
indi“. Og svo segir það lang
ar sögur um Sjálfstæðisflokk
inn, sem er að framkvæma
„stefnu“ sína í landbúnað-
armálum í samræmi við á-
lyktanir landsfundarins.
Ég hef fjölyrt svo um
þetta vegna þess, að þetta er
sýnishorn af málflutningi
Mbl. Þessi saga sýnir eðli
þess og háttalag. Um það má
svo sem nefna fleiri dæmi.
Þess er skemmst að minn
ast, að það sagði lesendum
sínum, að Tíminn hefði fals
að eftir sér ummæli- um
Mér þarf ekki að bregða við
það, þó að Mbl. dragi skáld-
skap minn inn í umræður
um þjóðmál, svo oft sem það
hefir kallað mig sálmaskáld.
Þó að ég standi kannske Val
tý og Sigurði- Bjarnasyni
langt að baki í skáldskapn-
um, svo að ég nefni nú ekki
Jón Pálmason, finn ég ekki
hvað þaö kemur stjórnmál-
um við. Ef til vill kjósa þeir
að færa umræðurnar frá
þjóðmálunum inn á önnur
svið, þar sem þeim finnst
meiri von um hagstæð mála-
lok. Hitt gerir mér ekki til.
þó að þeir auglýsi sem mest
að þeir séu í vandræðum út
úr þeim viðskiptum. En
heilræði skal ég gefa þeim,
að kjósa sér betri málstað,
og munu þá vandræði þeirra
þverra.
BERNHARD NORDH:
í JÖTUNHEIMUM
FJALLANNA
um steini og horfði síðan ánægður á þessa öryggisráðstöfun
sína. Nú mátti björninn koma og þefa og hnusa!
Stína var búin að kveikja upp eld og haföi borið mat á
borð, er Jónas kom inn, sigri hrósandi, og sagðist vilja sjá
þann björn, sem nú brytist inn í seHð. Stína brosti og bauð
honum sæti við borðið, og Jónasi fannst hér um bil, að
hann hefði unnið fyrir matarbita. Hann gat að minnsta
kosti varla hafnað boðinu. Hann hafði verið á fótum síðan
klukkan tvö um nóttina, fyrst staðið við slátt til klukkan
átta, að honum varð skyndilega ljóst, að hann átti talsvert
vantalað við Brand í Björk, siðan hlaupið fjögurra mílna
leið yfir fjöll og hálsa og nú síðast.... jæja, ekki hafði nú
björninn kostað hann mikla áreynslu, enn sem komið var.
Það var þá annað, sem meira hafði reynt á hann.
Stína settist við matbprðið hjá Jónasi. Hún var rjóðari
en hún átti að sér, en það stafaði kannske af því, að hún
hafði verið að bogra við hlóðina. Hún var óðamála og bað
Jónas blessaöan að næra sig nú. Jónas mataðist. Þaö var
ágæt afsökun, ef stirð var um tungutakið. Því miður varð
hann þó að hætta um síðir, og þá komu vandamálin aftur
til sögunnar. Það hefði gengt allt öðru máli, ef hann hefði
verið einn með einhverri annarri stúlku — sama hvaða
stúlku var. Þá var hann viss um, að hann hefði vitað, hvað
átti að gera. Það hefði komið af sjálfu sér. En hér var slíku
ekki til að dreifa, og hann var meira en þungt hugsi, þegar
hann stóð upp frá borðum og þakkaði fyrir sig. Hann tvísté
um stund og vissi aldrei í hvorn fótinn hann átti að stíga.
Loks tautaði hann eitthvað um það, að hann yrði að hyggja
að birninum.
Stínu tókst þó að fá hann til þess að setjast niður aftur.
Svo flýtti hún sér að taka af borðum. Hún var ekki nærri
því eins vandræðaleg og hann, þótt hún vissi upp á hár, að
hann var hingað kominn hennar vegna. En Stína myndi
ekki hafa verið svona örugg í fasi, ef hún hefði vitað, hvern-
ig Jónas hafði hagað sér í nýbyggðunum við Kolturvatnið
síðasta misserið. Við Kolturvatn stóð öllum ógn af Jónasi
— manninum, sem gerði ævinlega það, sem honum datt í
hug. En í augum Stínu var hann aðeins feiminn biðill, sem
hyggilegast var að taka ekki of hátíðlega. Að vera ein með
honum — það var ekki hættulegt! Að hann beitti ofbeldi?
Nei, það dytti Jónasi ekki í hug. Augnaráð hans var ekki
þannig. Heimsókn Jónasar var henni samt ekki einskis
virði. Það áttu sér ekki allar stúlkur aðdáendur, sem drógu
bát margra mílna fjallveg til þess að koma á honum í heim-
sókn. Því að það vissi hún, aö Jónas hafði gert. Hún var svo
sönn kona, að henni fannst það kitlandi.
Hún var ekki heldur eins borginmannleg, þegar hún hafði
lokið verkum sínum. Hvar átti hún að setjast? Á bekkinn
hjá Jónasi? Nei, ekki við borðið! Það var svo aulalegt.
Á þessari þrautastundu kom Jónas auga á strengjahljóð-
færi, sem hékk á veggnum. Hann benti á það og spurði,
hvort Stína kynni aö spila. Stína greip feginshendi þetta
tækifæri til þess að losna úr klípunni. Hún tók hljóðfærið
og lagöi það á eldhúSborðið, ásamt boganum og sálmabók.
Þetta var langspil, einfalf að gerð og ætlað til þess að leika
á það sálmalög. Það var hér um bil einn metri á lengd, tíu
eða tólf sentimetrar á breidd og álíka þykkt. Ekki var nema
einn strengur á þvi. Ofan á því var fingrafjöl og á henni
hakar, sem ákvörðuðu tónana. Á þetta hljóðfæri var þann-
ig leikið, að boganum var strokið um strenginn, svo að
hann næmi við hökin.
Stína hafði opnað sálmabók. Ekki svo að skilja, að hún
þyrfti að sjá nóturnar í henni, því að hún kunni lögin utan
að. En Jónas varð að fá að sjá, hvernig þessi list var þreytt,
t
þegar að öllu var farið eftir kúnstarinnar reglum. Hún benti
á fáeinar línur, þar sem hvorki voru venjulegur bókstafir
^ né nótnamerki, heldur aðeins tölur, samlagningarmerki
og frádráttarmerki.
— Maður á bara að þrýsta strengnum niður, eins og þarna
er sagt, sagði hún. Sjáðu, svona gerir maður! Hún dró bog-
ann yfir strenginn og færði fingur vinstri handarinnar
hak af haki. Hún spilaði „Vor guð er borg á bjargi traust.“
Stína hvatti Jónas til að reyna. Hann tók við boganum,
hátíðlegur á svip. Þrýsta strengnum niður — já, ekki var
það mikill vandi! En horfa jafnframt á sálmabókina og
merkin, sem krotuð voru á firigrafjölina — það reyndist;