Tíminn - 17.08.1949, Qupperneq 3

172. blað
TIMINX, miðvikudaginn 17. ágúst 1949
I Þ R O T T I R

♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦<JJ
Í.R. drengir unnu drengi
frá Akureyri í frjálsum íþróítum
Skemmtileg og jöfn keppni var háð um helgina milli
drengja úr íþróttafélagi Reykjavíkur og drengja frá Akur-
eyri. Stigakeppni var og sigruðu í. R.-ingarnir með 55 stig-
um gegn 52 stigum. Ingólfur Steinsson, fararstjóri í. R.-
inganna skýrði blaðamanni frá Tímanum frá mótinu í gær.
Finnbjörn Þorvaldsson og Haukur og Örn Clausen kepptu
einnig, en áður hefir verið getið um árangur þeirra.
100 m. lilaup:
1. Baldur Jónsson Ak. 11.4
2. Stefán Björnsson í. R. 11.4
3. Ól. Örn Arnarson í. R. 11.5
4. Jón Arnþórsson Ak. 11.8
400 m. hlaup:
1. Ól. Örn Arnarson í. R. 55.5
2. Stefán Björnsson í. R. 55-7
3. Jón Arnþórsson Ak. 58.5
4. Þorv. Óskarsson í. R. 58.5
1500 m. hlaup:
1. Óðinn Árnason Ak. 4:43.2
2. Einar Gunnl.s. Ak. 4:44.2
3- Kristinn Bergss. Ak. 4:47.6
4. Þorst. Friðrikss. í. R. 4:51.0
Kringlukast:
1. Ingvar Jóels í. R. 39.08
2. Alfreð Konráðss. Ak. 38.87
3. Hörður Jörundss. Ak. 37.88
4. Jóhann Guðm.s. í. R- 35.49
Hástökk:
1. Þórður Þorv.son í. R. 1.65
2. Baldur Jónsson Ak. 1.60
3. Valdimar Örnólfss. 1.40
4. Jón Steinbergss. 1.40
Spjóíkast:
1. Kristj. Kristjánss- Ak. 48.19
2. Tryggvi Georgs Ak. 46.82
3. Bkúli Jónsson í. R. 43.55
4. Gylfi Gunnarss. í. R. 42.60
Langstökk:
1. Gylíi Gunnarss. í. R. 6.20
2- Baldur Jónsson Ak. 6.14
3. Valdim. Örnólfss. í. R. 5.73
4. Hreiðar Jónsson Ak. 5.23
800 m. hlaup: i
1. Óðinn Árnason Ak. 2:10-6
(Akureyrarmet) !
2. Einar Gunnl.s. Ak. 2:13.1
3. Þórður Þorv-s. í. R. 2:14.3
4. Hreiðar Jónsson Ak. 2:15.2
Kúluvarp:
1. Skúli Jónsson í. R. 14.13
2. Valdim. Örnólfs. í. R. 13.70
3. Guðm. Örn Ak. 13.65
4- Úlfar Skærings í. R. 12.89
4X100 m. boðhlaup:
í. R. , 48.4
Ak. 50.1
Keppnin fór vel fram og
viðtökur voru allar hinar
beztu, sem K. A. stóð fyrir.
Hvernig væri að fá leik
við iandsliðið ?
Eftir landsleikinn við Dani
og einnig fyrir hann var
nokkur óánægja með val
landsliðsins og bentu margir
á með rökum, að landsliðið
hefði getað verið sterkara.
En út í þá sálma skal ekki
farið hér, en mjög almenn-
ur áhugi virðist vera meðal
knattspyrnuunnenda fyrir að
sjá landsliðið keppa hér, og
þá við úrvalslið úr Reykja-
vikurfélögunum (B-lið). —
Hvernig væri að þeir, sem
skrifa um knattspyrnu í
blöðip veldu í liðið? Slíkt
„pressulið“ gæti orðið nokk-
uð sterkt, og þó það ynni
kannske ekki landsliðið gæti
leikurinn orðið skemmtilegur
og spennandi og svo peningar
í aðra hönd fyrir _ knatt-
spyrnumálefnin.
Og þá er hér að lokum ein
tillaga um liðið, talið frá
markmanni að vinstri út-
herja: Adam Jóhannsson,
Steinn Steinsson, Guðbrand-
ur Jakobsson, Gunnar Sigur-
jónsson, Daníel Sigurðsson,
Gunnlaugur Lárusson, Þór-
hallur Einarsson, Ari Gísla-
' son, Bjarni Guðnason, Hall-
| dór Halldórsson og Guð-
mundur Samúelsson.
Jón Jónasson
óðalsbóndi
Ytra-Lóni á Langanesi.
70 ára 18. des. 1948.
Sumir yrkja orðagjálfur
— anda þykjast tigna mikinn, —
áttavilltir lista leita,
að láni snauðir fram í dauða.
Aðrir glaðir hagri hendi
hugumdjarfir lengi starfa.
Arðinn búa yrkja og lendur.
Ótal verkin sýna merkin.
Þú ert einn í þeirra flokki,
þegi fremstur, deigur eigi.
Meðan aðrir morgna í værðum
mundar haka að vanans klaka.
Sigurviss, í anda ungur,
öld þó dyggðir felli um byggðir.
Veitir sæmd með sókn og festu
— siklings jafni — bónda nafni.
Þinn var æsku þröngur kuflinn,
þá voru og skór ei nógu stórir.
Kynntist snemma klyfjagangi.
Kotungs son á litlar vonir.
Lúa erils löngu dægrin
lífsins boðorð kenndu að skoða
fyrsta og æðsta í erfðaskóla
áa þinna: tiútt að vinna.
Bkkert fékkst þú feðra óðal.
Fjárins hlutur: léttur skutur.
Hélzt þó ungur heiman rakkur,
hafðir bezta veganesti:
Kostagripi kynngi gædda
er kunnu að verða að brynju og
sverði:
Sterkan vilja, hraustar hendur.
Heimafengur. Góður drengur.
Stefnu tókst þú og hefir haldið
hiklaust síðan og aldrei kvikað.
Sórst að hýsa ei leti og lygi n
að leiðarenda og hélzt þann eiðinn.
Milli æsku og elli lagðir
ekki línu hlykkjótt þína.
Heiður samtíð. Fyrir framtíð.
Frjór er staríinn. Metið arfinn.
Byggðir, ruddir, byltir moldu,
breyttir mó í velli frjóva.
Fyrir eitt í órækt stráin
urðu tíu, grænu, nýju.
Studdir öflin vori vigðu,
vonagliti eigin svita.
Veltir grjótsins grettistökum.
Gott er sáðmanns starf á láði.
Fyrir dæmi og samfylgd sveitin
sjötíu ára þulur hári,
þakkir flytur á þessum degi
þér, sem pundið ei fólst í grundu.
Sæmd og heiðri krýnda kempa!
Kær er lýði, greppur fríði.
Verkin tala. Tókst þú launin
traustu geði, í búmanns gleði.
Enn er ei skeið á enda runnið.
Enn er dagur, bjartur, fagur.
Brenna enn í brjósti þinu
bjargarráðin starfs og dáða.
Þú ert ennþá ungur maður
Elli í glímu hélt ei velli.
Áhuginn frá æskudögum
yngir þrek og lúann hrekur.
Frónskra bænda stolt og styrkur!
Stóra barn, á þínum arni
logi kvöldsins ljósar glæður,
lengi veiti yl og teiti.
Gróðurangan akra þinna
andi þér hlýjan tuginn nýjan.
Sittu nú heill á höfuðbóli
héraðssjóli á friðarstóli.
Jónas A. Helgason.

/ slencHngaþættiní

Dánarminning: Hermann Guðmundsson,
Veðramóti, Svarfaðardal
Evrópumeistaramótið í hnefaleik fór nýlega fram í Osló.
Myndin hér að ofan er frá mótinu. Victor Jþrgensen, Dan-
mörku (til vinstri) vann Kenig, Júgóslavíu, á „knock out“
t þriðju lotu. Jprgensen koinst í undanúrslit í þungavigt.
w U •« - '.0’ :
S1UPAUTG6KÐ
RIKISINS
„Herðubreið"
fer frá Reykjavík laugardag-
inn 20. ágúst n. k. til Vest-
fjarða. Tekið á móti flutningi
á morgun. Pantaðir farseðlar
öskast sóttir sama daga.
Vorið 1945 mætti til prófs
hjá mér 10 ára drengur, Her-
mann Guðmundsson frá
Veðramóti. Er ég leit þennan
dreng í fyrsta sinn, sá ég
fljótt að þarna var góður
efniviður í heilsteyptan og
sannan þjóðfélagsþegn. Hin
prúðmannlega framkoma
þessa hægláta bjarthærða
drengs þennan fyrsta dag
samveru okkar vakti í brjósti
mér hugþekkar tilfinningar
til hans og ósjálfrátt hlakk-
aði ég til að fá að starfa með
honum næsta skólaár, sem
jafnframt var það fyrsta frá
hans hlið. Veturinn eftir kom
hann svo í skólann til mín
og er þar skemmst frá að
segja, að ég hafði hið mesta
yndi af að vera leiðtogi hans.
Með. okkur tókst einlæg og
órjúfandi vinátta, sem stóð
á traustum grunni. Hann
reyndist mér prýðilegur nem
andi og stundaði nám sitt í
hvívetna eftir því, sem geta
og þroski hans leyfði. Ég á í
hugarheimum mínum ótal
margar kærar og sólskins-
hlýjar minningar um Her-
mann heitinn. Hann var nem
andi minn allt sitt barna-
skólánám, og nú s.l- vor var
því námi að verða iokið. j
Margar ánægjulegar stund.
ir átti ég með þessum nem- |
anda mínum utan við svið (
skólalífsins, en hann var i
bæði athugull og góður nem- |
andi. Hugartún hans voru (
óvenju vel þroskuð, svo að,
hann bar fullt skyn á ýmis
þau atriði tilverunnar, sem |
margir fulltíða menn gera sér i
ekki ljós. Hann hafði mjög
mikið yndi af því að rökræða {
og íhuga mörg mikilsverð,
mál, sem efst voru á dags-
skrá á hverjum tíma. Rök-
semdir hans voru markviss-
ar og gagrýni hans hnitmið-
uð, svo fátítt mun vera um
jafnaldra hans. Þegar við
sátum tveir einir saman og
ræddum um ýmis þau efni,
sem torskilin eru, þá fannst
mér, sem að lífsreyndur þjóð
félagsþegn sæti andspænis
mér, en ekki nemandi í
barnaskóla. — Fróðleiksþrá
hans var svo sterk, að hann
lét ekkert tækifæri hjá líða,
til þess að fá þeirri þrá sval-
að. Sjóndeildarhringur hans
var svo víður, að hann gerði
sig ekki ánægðan með það,
sem í barnaskólabókunum
var að fá, heldur skyggndist
hann langt þar út fyrir og
var því búinn að afla sér
talsverðrar bekkingar þar
fyrir utan. Ég hafði mjög
mikla ánægju af því að leit-
ast við að svala hinni miklu
frcðleiksþrá hans og sé ekki
eftir öllum þeim mörgu stund
um, sem við áttum tveir
einir. Oft rökræddum við
lika ýms mál og lýstu þá
spurningar hans og svör þá
svo óvenjuleea skcroum skiln
ingi, að fátítt er. Á einveru-
stundum koma oft fram í
huga mér minningar frá þess
um rökræðum okkar — fagr-
ar og ljóslifandi minningar
um þennan gáfaða, glaðlega,
en hægláta nemanda minn.
Síðari hluta vetrarkis 1948
fór Hermann heitinn öðru
hverju að kvarta um sárs-
auka í fæti, en það vor
kvöddumst við þó báðir í
þeirri trú að við fengjum áð .
starfa saman næsta skólaár.
Sumarið 1948 ágerðust veik-
indi hans og s-1. haust var
hann fluttur á Landsspítal-
ann í Reykjavík. Hermann
heitinn sat því ekki í sæti
sinu á skólabekknum, er ég
setti skólann í nóvembermán
uði s.l. Þá lá hann suður í
Reykjavík. Og var þá búið að
taka af honum annan fót-
inn ofan við kné. Oft leitaði
hugur minn til Hermanns og
ég vonaði að hann myndi
yfirstiga sjúkdóminn. Læk'n-
ar hans höfðu sagt, aö ekki
væri hægt að segja um það
með vissu, fyrr en að ár væri
liðið frá því fóturinn var tek
inn, hvort að hann myndi
yfirstíga veikindin, eða ekki
því að vel gæti svo farfðf að
sjúkdómurinn tæki sig " úþþ
að nýju, ef sýkillinn væri
kominn út í blóðið. í febyþar
s.l. kom Hermann heihl"í'
Veðramót til foreldra sinna
og allir þráðu og vonuðu hið
bezta. í sannleika sagt, ,þá
bæði kveið ég fyrir því og
hlakkaði til að sjá vin minn
aftur. í skólann til mín kom
hann svo, í marz s.l.
Þegar ég heilsaði hónum
þá, þá tók ég í hendina á
sannri hetju. Hann tók í hend
ina á mér hýr og glaður óg
brosti til mín einlægu brosi.
— Já það var sönn hetja, sem
heilsaði mér.
Hvílíkir endurfundir.
Þarna stóð hann fyrir fram-
an mig á lélegum gerfifæti
með tvo stafi sér til stuðn-
ings. En þótt líkaminn væri
bækláður þá var sálarþrek
hans óskert. Hann var hress
og glaður þessa 27 daga, sem
hann var í skólanum. Hann
hafði yndi af rökræðum enn-
þá, en sjaldan eða aldrei
minntist hann á það, sem
mér og öðrum varð tíöum
hugsað um, en það var fram-
tið hans. í páskafriinu veikt-
ist Hermann svo að nýju, og
var þá fluttur á Sjúkrahús
Sauðárkróks og andaðist þar
28. apríl eftir stutta legu
tæplega 14 ára að aldri.
Okkur mönnunum veitist
oft erfitt að skilja höfund til-
verunnar. Þessi góði glaðværi
drengur var yndi foreldra
sinna, og hann var þeim ein-
lægur og elskulegur sonur.
Að fráfalli hans er því mikill
sjónarsviptir og harmþrungin
hjörtu þeirra leita huggunar
í rpinningunni um ástríkan
son. Hvi var höfundur lifsins
að leggja þessa þungu raun
á þennan lífsglaða dreng?
Þeirri spurningu get ég ekki
svarað? Mínum skilningi :er
það ofvaxið" að skilja þá ráð-
gátu lífsins, þegar efnilegir
unglingar, eins og Hermánn
heitinn, verða að heyja harða
baráttu við dauðann. Og
falla að lokum fyrir sverði
hans. Hermann heitinn" Váf
unglingur, sem þráði að ’nj Ötá
lífsins — og sá í hillítígxári
glæstar framtíðarborgir,- ög
fögur æskuhugsj ónalönd: - For
eldrarnir áttu einnig margar
og fagrar vonir tengdar 'við
(Framhgld á 6. síðuj