Tíminn - 22.12.1949, Síða 3

275. blað
TÍMINN, fimmtudaginn 22. desember 1949
3
Sjómannaútgáfan
Síðasta bók Sjómannaútgáfunnar er norska skáldsagan
VEIÐIFLOTINN Á VERTÍÐ
eftir Andreas Markusson, í þýðingu Skúla Bjarkan. — Saga þessi skiptist í tvo höf-
uðþætti: Draumur æskunnar og Vígvöllur manndómsins.
VEIÐIFLOTINN Á VERTÍÐ er falleg saga um iðandi athafnalíf, óbilandi þrek og
manndóm.
VEIÐIFLOTINN Á VERTÍÐ er 12. saga S jómannaútgáfunnar.
Aöur eru komnar út:
1. Hvirfilvindur.
2. Ævintýri í Suðurhöfum.
3. Indíafarinn Mads Lange.
4. Worse skipstjóri.
5. Garman og Worse.
#
6. Nordenskjold.
7. Margt skeður á sæ.
8. Smaragðurinn.
9. í Vesturveg.
10. í sævarklóm.
11. Blámaður um borð.
Bækur Sjómannaútgáfunnar þurfa allir að lesa, sem unna sjóferðum og ævin-
týrum á sjó. — Umboðsmaour Sjómannaútgáfunnar fyrir Reykjavík og nágrenni er
HJÁLMAR STEINÐÓRSSON, Framnesvegi 24A, sími 5898. Nýir áskrifendur geta
fengiö bækurnar frá byrjun á áskriftarveröi. Bækurnar eru bornar heim til kaup-
enda.
Gerist áskrifendur! Kaupið bækur Sjómannaútgáíunnar!
SJÓMANNAÚTGÁFAN, Rox 144. — Reykjavík.
Eddurnar
eru komnar út
Áskrifendur vitji þeirra
sem fyrst því upplag er
mjög fítið fyrir jól
■3$:: fi;
Túngaíu 7., — Sú
7508 og 81244
I slencLingaþættir

Níræður: Páll Jónssson, Hvítafelli,
Reykjadal
'Á S K RIF T A B í M I TIMANS E R 2323
Fyrir fáum dögum, sunnu-
daginn 18. þ. m., varð Páll
Jónsson eldri að Hvítafelli í
Reykjadal, níræður. Páll er
fæddur á Stóruvöllum í Bárð-
ardal og ólst þar upp. Hann
kvæntist Guðrúnu Tómas-
dóttur frá Stafni i Reykjadal
og bjuggu þau alllengi á
Jarlsstöoum, en síðar fluttu
þau í Stafn. Þau eignuðust
son, er þau misstu ungan-
Guðrún er nú látin fyrir
nokkru.
Fáa, er ekki þekktu Pál, en
sáu hann ganga að slætti síð-
ustu sumrin, mundi hafa
grunað það, að hann væri að
verða níræður. Hann er enn
furðu kvikur i hreyfingum,
beinn í baki og ber sig svo
vel, að margur aldarfjórðungi
yngri má öfunda hann. Páll
hefir þó ekki setið í helgum
steini um dagana. Hann hfe-
ir unnið hörðum höndum að
harðsóttum bústörfum í inn-
dölum. Það er ekki gott að
segja, hvað helzt hefir hald-
ið honum svo keikum á niu-
tíu ára göngu, en hin milda,
glaða lund, góðhugur og vin-
semd í garð allra, er hann
umgekkst, mun vafalaust eiga
þar drjúgan hlut að.
Páll hefir ætíð verið svo
mikill snyrtimaður í háttum
og umgengni, að óskipta at-
hygli og aðdáun hefir vakið.
Dr. Guðmundur Finnbogason
lét þess eitt sinn sérstaklega
getið, að það hefði vakið at-
hygli sína, er hann kom ung-
ur eitt sinn um síðustu alda-
mót til engjafólks frá Jarls-
stöðum í Bárðardal, er það
var að heyskap uppi í heiði,
og þáði hjá því góðgerðir.
Borðaði fólkið þá með full-
komnum hnífapörum og af
diskum á enginu sem heima
væri, segir Guðmundur, og
mun það hafa verið fátítt í
þá daga, að slíkt væri haft
við engjasnæðing. En þetta
litla atvik, sem vakti athygli
i komumannsins, sýnir gerla
þá alúð og snyrtimennsku,
sem einkenndi búskap þeirra
Páls og Guðrúnar.
En nú er Páll orðinn ní-
ræður. Hann tekur þó enn
þétt í hönd, heilsar glaðlega
og innilega, og manni finnst
þetta ekki vera öldungur á
grafarbakka, heldur maður,
sem horfir djarflega framan
í lífið. Og geti maður staldr-
að við hjá honum um stund
og fái að heyra hann segja
frá liðnum dögum, kemst
maður að raun um, að hann
á enn fjör og gott minni til
að gæða fráscgn sína lifi og
litum.
Og þá er ekki ólíklegt, að
talið berist að hestum, því
að Páll var frábær hestamað-
ur og hefir átt margan góð-
an hest- Umhyggja hans fyr-
ir þessum ferfættu vinum sín
um, sem og öðrum skepnum,
var svo frábær, að enginn
þóttist geta um bætt í þvi
efni. Mér varð oft hugsað til
þess, er ég sá hann ungling-
ur strjúka vinarhöndum hest
sinn á stalli, að gott væri að
vera hestur í höndum Páls.
En vinarhönd Páls er ekki
aðeins mjúk við málleysingj-
ana eina. Enginn kann bet-
ur ða þerra grátna barns-
kinn, og fáa hefi ég séð þol-
inmóðari og lagnari við að
kenna litlum börnum lestur
og önnur torráðin fræði, enda
varð árangur kennslunnar
eftir því. Páll var dverghag-
ur maður og telgdi með hníf
sínum marga smíð, sem að-
dáun vakti. Honum var það
| nautn að lagfæra og fegra í
j kringum sig. Og þannig er
hann enn í dag. Hann tekur
til handargagns það, sem í
óreiðu liggur, gerir við og lag
ar biluð áhöld, snyrtir við hús
ið og reynir að bæta um-
hverfi sitt. Það er alltaf
fallegra um að litast á hverj-
um stað en áður, eftir að
hann hefir gengið um. Það
er eins og augu hans séu sí-
fellt leitandi að einhverju til
að bæta og lagfæra, og hvert
hans handtak miðar að því
að færa til rétts vegar. Ég
get tæplega hugsað mér
hann gera nokkuð, sem færir
afvega. Ef hann gerði það
vitandi vits, held ég að hon-
| um væri gengið.
Páll dvelur nú á heimili
fóstursonar síns, Páls H. Jóns
sonar, kennara að Laugum og
nýtur þar hlýrrar umcnnun-
ar, enda á hann það öllum
mönnum betur skilið. Og þeg
ar grös gróa úr moldu á nýju
vori, vona ég að honum auðn-
ist heilsa til að taka orfið sitt
og bera niður einu sinni enn
á fyrsta sumri hins tíunda
tugar- A.
♦ j Allt til að auka ánægjuna!
i
T í STOFUNA:
Stofuskápar — borð. með og án tvöf. plötu — bor5-""f
stofustólar — útvarpsbo.rð fl. gerðir — bókahillur
f f blómasúlur — armstólar — divanar, ( .mlir teknir I
<9 f I
upp í) —skrifborö. eins og tveggja skápá — vegghillur ■ f1
♦
— hornhillur — . „,4
4IÁ . *
Verzl
!
un Ingpórs
Scifossi. Sími 27

..