Tíminn - 24.05.1951, Blaðsíða 6

Tíminn - 24.05.1951, Blaðsíða 6
6. t TÍMINN, fimmtudaginn 24. maí 1951. 112. blaff. La Traviata Sýnd kl. 9. Leyndardómur íbúðarinnar Sýnd kl. 5 og 7. TRIPOLI-BÍÓ Sjentilmaður (Alias a Gentleman) Spennandi og bráðskemmti- leg amerísk sakamálamynd með hinum óviðjafnlega Vallace Beery Tom Drake Dorothy Patrick Sýnd kl. 5, 7 og 9. Bönnuð innan 12 ára. NÝJA BÍÓ ATÖMÖNDIN (Mr. Drake’s duck) Það er engin prentvilla að nefna þessa mynd „Atóm- öndina“, því að hún segir frá furðulegustu önd, sem uppi hefir verið. Myndin er tekin undir snjallri stjórn Val Guest’s, en auk þess hefir hermálaráðuneyti Breta að- stoðað við töku myndarinn- ar til þess að gera hana sem eðlilegasta á þessari atómöld, sem við lifum á. Aðalhlutverk: Douglas Fairbanks jr., Yolande Donlan. Sýnd kl. 5, 7 og 9. BÆJARBfÓ HAFNARFIROI Siíi'nr rauðu akurllljunnar (The Elusive Pimpemel) Mjög spennandi og glæsileg ný stórmynd í eðlilegum lit- um, byggð á einni af hinum mörgu ódauðlegu sögum Bar- oness Orczy um Rauðu Akur- liijuna. David Niven Margaret Leigthon r*i ___Sýnd kl. 9.__ Kvenngullið Sýnd kl. 7. Rafmagnsofnar, nýkomnlr 1000 wött, á kr. 195,00. Sendum 1 póstkröfu. Gerum vlff straujárn og önnur heimlllstaekl Raftaekjaverzlunln LJÓS & HITI HJP. Laugaveg 79. — Sfml 5184. Austurbæjarbíó Kenjakona (The Strange Woman) Bönnuð innan 16 ára. Sýnd kl. 7 og 9. Bönnuð innan 16 ára. Glófaxi Sýnd kl. 5. Blár hiininn (Blue Skies) Bráðskemmtileg ný amerísk söngva- og músíkmynd í eðli legum litum. 32 lög eftir Irving Berlin eru sungin og leikin í myndinni. Aðalhlutverk: Bing Crosby Fred Astaire Joan Caulfield Sýnd kl. 5, 7 og 9. GAMLABjÓ Mlisík’ ' prófessorinn með Danny Kaye. Sýnd kl. 9. Spámaðurinn (When’s Your Birthday) með skopleikaranum Joe E. Brown. Sýnd kl. 5 og 7. Konungar jassins Nýjar amerískar jass- og söngvamyndir, þar sem með- al annara koma fram: Caunt Basie og hljómsveit — King Cole tríó — Woody Herman og hljómsveit — Mills Broth ers — Gene Krupa og hljóm- sveit — Fats Waller — Lena Horne — Andrews systur o.fl. Sýnd kl. 5, 7 og 9. ELDURINN gerlr ekkl boff & unðan lér, Þeir, irm ern hjggnir, tryggja itrax hjá SamvlnnutrysfSTlnKuni Bergur Jónsson Hálaflutningsskrifatafa ♦ Laugaveg 65. Slml 58SS. Helma: Vítastlg 14- Anglýsingaslmi TIMAAS er 81300 Lni Þjóðverja (Framhald af 5. síðu.i að marklaust, en tíma miín til þurfa. Allt er þetta mikil sorgar- saga. Þjóðverjar vissu held- ur ekki lengi vel, hvað gerð- ist í fangabúðunum, og þeg- ar það fréttist, trúðu menn því ekki fyrri en þeir hittu t. d. ættingja sína heimkomna frá austurvígstöðvunum, sem vottuðu af eigin sjón, hvað gerðist. Kerfi nazista vann mjög hægt með það fyrir aug um, að minna yrði tekið eftir því, og að almennlngsólit manna, sem voru ef til vill úrvinda af svefnleysi vegna loftárása, næði að sljóvgast. Loks, þegar mönnum var orð- ið alveg ljóst, hvað var að ger ast, þá var öll andstaða mörg um sinnum erfiðari en nokkru sinni fyrr og í öllum tilfellum jafngild sjálfsmorði. Þetta vissu ekki þeir þýzku flótta- menn, sem tókst að flýja í tæka tíð til annarra landa, en ólu þar á hatrinu gegn sinni eigin þjóð. — Eins munu yf- irleitt öfgafyllstu nazistarn- ir hafa verið sendir til áróð- urs eða varðgæzlu í öðrum löndum, en þrátt fyrir það, neyðumst vér til að viður- kenna, að þeir nazistar, sem ekki voru þýzkir, reyndust þar jafnvel stundum grimm- ari en hinir þýzku flokks- menn. Snúum oss frá stjórnmál- um og hernaði. Þjóðverjar hafa sitt gildi í ríkara mæli á öðrum sviðum. Víðfrægur Englendingur að nafni Cham berlain (tengdasonur Wagn- ers), lét einu sinni svo um mælt, að hann vildi gefa ann an handlegg sinn fyrir að fá að vera fæddur Þjóðverjf. — Oss hlýtur að vera þetta ó- skiljanlegt, en það má nefna hér sem dæmi upp á að eitt- hvað merkilegt hlýtur sú þjóð að hafa til að bera, sem slíkt er sagt um. Þýzkaland' var Miðevrópa; þar mættust í einum brennidepli allir menningarstraumar álfunn- ar og einmitt þar fór áð miklu leyti þroski þeirra og út- breiðsla fram. Norræn menn ing hefði ekki náð útbreiðslu án aðstoðar Þjóðverja. Undir ritaður hefir nýlega gengið úr skugga um. að menningará- hugi þeirra er óskertur. Má það heita furðulegt eftir allt, sem á dundi. Menn reisa þar veglega hljómleikasali og leik hús og endurbæta hljómsveit- ir, enda þótt þeir verði marg- ir enn að búa í kjöllurum rústanna. Þessi þjóð reynist ódrepanleg. Án hennar mun Evrópumertningin ekki dafna og þroskast til fulls. Reykjavík, 20. 5. 1951, Jón Leifs. Copyright 1951 by Islandia Edition, Reykjavík. ÞJÓDmKHÚSID Fimmtudag kl. 20.90. Söluinaður deyr eftir Art.hur Miller Leikstjóri: Indriði Waage. Föstudag kl. 20.00. tmyndunarvcikm eftir Moliére. Anna Borg leikur sem gestur. Leikstjóri: Óskar Borg. Uppselt. Laugardag kl. 20.00. tmyndunarveikin tíunnudag kl. 20.00 tmyndunarveikin Síðasta sinn. Aðgöngumiðar seldlr frá kl. 13,15 til 20,00 daglnn fyrlr sýn- lngardag og sýnlngardag. Sími 80000. í ’.'.V.W.V.W.W.V.V.V.VAV.VAfAViVAWAYAVASV í I Bernhard Nordh: 'onci VEIÐIMANNS v.v/.v.v.v.v.v.v, 20 DAGUR .v.v.v.v.v.v.sv.v/ um, var frumbýlingurinn sjálfur með Erlend sér til fulltingis. Erlendur var kominn að niðurlotum. Hann varð að bera þungar heysátur á börum á móti Jónasi gamla Péturssyni — bera og bera og láta í hlöðu. Hann verkjaði í hnén og handleggirnir voru að slitna af honum, en engin grið voru gefin. Það var engu líkara en skyrtu hans hefði verið dyfið í vatn, en tungan þurr eins og hálmvisk í munni hans. En gráskeggjaða frumbýlingnum fannst þetta sem hvíldardag- ur, og það var ekki að sjá, að hann þreyttist hið minnsta. Hann mæddist ekki vitund, og var alltaf jafn léttur í spori, hversu margar ferðir, sem þeir fóru með börurnar. Kona Jónasar stóð við bakstur. Borðið, sem hún notaði, var steinhella úti i hlaðvarpanum, og þar rétt hjá voru hlóð, sem önnur hella hafði verið lögð yfir. Mjöltrogið var einnig á sínum stað, og gamla konan var hraðhent við störf sín. Hún flatti út hverja kökuna af annarri, lagði þær á heita helluna yfir hlóðunum og tók þær þaðan aftur og hlóð í stóra hlaða. Grár hundur fylgdist vandlega með hverri hreyfingu húsmóðurinnar, og spölkorn frá henni vagaði hálftaminn bjarnarhvolpur. Hundurinn og björninn gáfu þó líka hvor öðrum gætur, og þegar því hafði farið fram um hríð, sletti björninn allt í einu hramminum til hundsins, og andartaki síðar hentust þeir fram og aftur í eltingaleik. Björninn steypti sér fram af hlaðvarpanum og margveltist niður brekkuna, og þegar hann stöðvaðist loks, lá hann á bak- inu og barði frá sér með hrömmunum. Hundurinn hoppaði geltandi í kringum hann, reyndi að glefsa í litla hiamm- ana, en stökk svo allt í einu að hlóðunum, þar sem allt angaði af nýbökuðum kökum. Björninn þeyttist á eftir honum og var nærri því dottinn um mjöltrogið. Þá braut gamla konan sundur köku og gaf hundinum og birninum sinn hlutann hvorum. Þeir tóku feginlega við og fóru murr- andi með feng sinn, sinn í hvora áttina. En að lítilli stundu liðinni var sami leikurinn hafinn aftur. Loks skriðu þeir þó báðir í skuggann af húsgaflinum, litu hvor á annan og depluðu augunum, eins og nú hefðu þeir orðið ásáttir um að fá sér blund. Svitinn lak í æ stríðari straumum af fólkinu á enginu. Ella og Ingibjörg kepptust við, því að báðar vildu helzt vera duglegri en hin. Karlmennirnir drógu ekki heldur af sér. Enginn vissi, hve lengi þetta góða veður héldist. Sólin var gengin til vesturs. Það voru komnir þreytu- verkir í handleggi Ingibjargar, og jafnvel Ella var ekki lengur eins áköf og hún hafði verið. — Við ljúkum þessu, og gerum svo ekki meira í kvöld, sagði hún. Ég verð að fara heim og mjólka. Áður en þær höfðu lokið við að láta á síðustu hesjuna, kom Árni með orfið um öxl. Hann hrósaði stúlkunum fyrir dugnaðinn. Það var undur, hvað þær voru búnar að gera mikið. Hann staðnæmdist hjá Ingibjörgu, og allt í einu þreif hann utan um úlnlið henni. / — Leyfist mér að sjá? f lófa Ingibjargar höfðu komið stórar blöðrur, sem nú voru sprungnar, og skein í rautt holdið. Maðurinn kipraði augun. — Ekki raka meira í dag, sagði hann, stuttur í spuna. Nú ferð þú heim og lætur mömmu bera smyrsl á sárin. Ingibjörg andmælti. Þær urðu að ljúka við að láta á hesjuna. Þetta var ekki í fyrsta skipti, að henni hafði sárnað lítillega í lófum. Árni tók af henni hrífuna. Þeir bræðurnir gátu lokið við þetta, um leið og þeir komu með renglur í nýjar hesjur. Ella gaut augunum til bróður síns. Hann var þó ekki vanur að hugsa um það, þó að stúlka fengi blöðrur í lófana við heyskapinn. Allt í einu fleygði hún frá sér hrífunni og rak upp hlátur, svo að skein í hvítar tennurnar. — Gott og vel, sagði hún. Komdu, Ingibjörg. Þá böðum við okkur. Stúlkurnar gengu niður að vatninu, og í hléi við runna snaraðist Ella úr öllum fötum og steypti sér á höfuðið fram af vatnsbakkanum. Ingibjörg var seinni í svifum, og fór að öllu með gætni. Hún deyf fyrst fætinum niður í vatn- ið. Það var ískalt. Ella synti fram og aftur í köldu vatninu og kallaði til Ingibjargar, að hún skyldi koma til sín. Þetta væri alls ekki kalt. En Ingibjörg hætti sér ekki út í það. Heima 1 Túni var fólk að vísu ekki vatnshrætt, en það gat verið

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.