Tíminn - 25.08.1951, Page 6

TÍMINN, laugardaginn 25. ágúst 1951.
191. blað.
Á villigötum
Afburða spennandi ný
amerísk sakamálamynd um
hina brennandi spurningu
nútímans kj arnorkunj ósnirn
ar.
Louis Hayward,
Dennis O’Keefe,
Louise Allbritton.
Bönnuð fyrir börn.
NÝJA BÍÓ
Hanna frá Ási
(,,Ása-Hanna“)
Efnisrík og áhrifamikil sænsk
stórmynd. — Aðalhlutverk:
Edvin Adolphson,
Aino Taube,
Andres Henrikson.
Bönnuð innan 12 ára.
Sýnd kl. 7 og 9.
Het jur í húlmgöng'u
Skemmtileg og spennandi
amerísk mynd með kappan-
um
George O’Brien.
sýnd kl. 5.
Sala hefst kl. 1 e. h.
BÆJARBSO
HAFNARFIRÐI
B A G » A D
Glæsileg ný amerísk ævin-
týramynd í eðlilegum litum.
Maureen O’Hara,
Paul Christian,
Wincent Price.
Sýnd kl. 7 og 9.
Sími 9184
Munið
að
grciða
blaðgjalelið
Bergur Jónsson
Máluflu tningsskrif stof a
Laugaveg 65. Siml 5833.
Heima: Vitastíg 14.
JnuiAjurigJoéLuAjiriA. •tir íeJtaV
0uu/eU<4úr%
Austurbæjarbíó
II E F A » I N
Bönnuð innan 12 ára.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
TJARNARBÍÓ
Máttur hins illa
(Alias Nick Beal)
Óvenjuleg og spennandi ný
amerísk mynd, er sýnir
hvernig Kölski leggur net sitt
fyrir mannssálirnar.
Aðalhlutverk:
Ray Milland,
Audrey Totter.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð innan 16 ára.
GAMLA BÍO
Sjúræning'iim
(The Pirate)
Amerísk dans- og söngva-
mynd í eðlilegum litum.
Söngvarnir eftir Colc Porter.
Aðalhlutverk:
Gene Kelly,
Judy Garland.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
HAFNARBÍÓ
LOIIISA
Mjög skemmtileg ný amerísk
gamanmynd, sem fjallar um
þegar amma gamla fór að
„slá sér upp“. — Skemmti-
legasta gamanmynd sumars
ins.
Ronald Regan,
Charles Coburn,
Ruth Hussey,
Edmund Gwenn,
Spring Byington.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
TRIPOLI-BÍÓ
Töframaðurinn
(Eternally Yours)
Bráðskemmtileg amerísk
gamanmynd um töframann-
inn Arturo Toni.
Loretta Young,
David Niven.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
ELDURINN
gerir ekki boð á undan sér.
Þeir, sem eru hyggnir,
tryggja strax hjá
SamvinnutryggingiHw
IVAW.V.V.VVAY.SVV.V.V.V.V.V.V.V.V.V.'.V.V.
Erlent yfirlit
(Framhald af 5. síðu)
munu sennilega hækka, t.d. far
gjöld með járnbrautum. Skóla-
gjöld munu hækka, einkum þó
í heimavistarskólum.
Sitthvað getur haft áhrif til
breytinga á það, sem hér hefir
verið sagt eða spáð. Vegna kaup
tregðu almennings geta verzlan-
ir neyðst til að lækka verðið og
draga úr álagningu sinni held-
ur en að sitja uppi með ofmikl-
ar birgðir. Fyrirætlanir stjórn-
arinnar um að auka aftur verð-
lagseftirlitið getur og haft áhrif
í þessa átt. Hins vegar eru svo
kaupkröfur um 4 miljóna verka-
manna, er hljóta að leiða til
verðhækkana, ef á þær verður
fallizt. Horfur eru því óviss-
ar og má búast við að verðlagið
sveiflist talsvert upp og niður
næstu mánuðina, en almenn
verðhækkunaralda muni þó tæp
ast eiga sér stað.
^JJeith
Bernhard Nordh:
wna
VEIÐIMANNS
■AV.WAVIVV.VAW,
99. DAGUR
.V.V.V.VV.V.VA1
Einræðisgrýla
ráðlicrrans
(Framhald af 4. síðu)
furðulítið, er ábótavant gat
talist, og ekki haft margt að
segja um umframgreiðslurn-
ar. Stafar þessi litli starfsár-
angur hinna íslenzku þing-
skörunga kannske af því, að
fjármálastjórnin hafi alltaf
verið í svo einstaklega góðu
lagi? Sú skýring er ólíkt senni
legri, að hinn misjafni starfs
árangur Trumansnefndarinn
ar og yfirskoðunarmanna Al-
þingis stafi af því, hve tengsl
in milli löggjafarvalds og
framkvæmdavalds eru miklu
nánari hér enn í Bandaríkj-
unum.
Minnkar einræðis-
hættuna.
Það, sem hér hefir verið
rakið, er aðeins nokkurt yfir-
lit, þar sem reynt hefir verið
að stikla á nokkrum meginat
riðum. Niðurstaðan er í
stuttu mál sú, að sameining
löggjafarvalds og fram-
kvæmdavalds í hendur eins
aðila, eins og nú á sér raun-
verulega stað, feli í sér veru-
lega einræðishættu, auk marg
víslegrar spillingar, er getur
fylgt svo miklum samdrætti
valdsins. Skipting löggjafar-
valds og framkvæmdavalds
ipilli tveggja þjóðkjörinna að
ila dregur hinsvegar úr þess-
ari hættu. Slík skipting dreif
ir valdinu og stuðlar að auknu
jafnvægi, sem felst m. a. i
því, að löggjafarvaldið gætir
þess þá, að framkvæmdavald
ið fari ekki út yfir verksvið
sitt, og framkvæmdavaldið
veitir lögggjafarvaldinu hlið-
stætt aðhald. Núverandi
stjórnskipan veitir raunveru-
lega ekkert slíkt aðhald, held
ur dregur óeðlilega mikið vald
í hendur eins aðila.
Það er þannig einn megin-
kostur þeirrar tilhögunar að
fela þjóðkjörnum forseta
framkvæmdavaldið, að það
dregur úr þeirri einræð s- og
spillingarhættu, er felst í nú
verandi samruna löggjafar-
valdsins og framkvæmda-
valdsins. Grýla dómsmálaráð
herrans er þannig fjarri öll-
um sanni. Kostir þessarar til-
högunar eru svo* margir fleiri
og verður leitast við að rekja
nokkra þeirra í annarrri
grein.
Þ.Þ.
Gerist áskrifendur að
Öi
imanum
Áskriftarsimi 2323
á vegi hér en í Akkafjalli. Þar sem allt gott lagðist á eitt,
mátti vænta ríkulegrar uppskeru. Landið lá vel við sól, og hér
var skýlt.
Ólafur gekk meðfram einni rákinni, sem kartöflunum
hafði verið sáð í. En fyrir augum hans sveif hin óttalega
mynd frá Akkafjalli: Rýr grös, sem uxu svo þétt, að þau
voru dauðadæmd. Hér hafði kartöflunum verið sáð með
hæfulegu millibili. Hann mældi bilið með fingrunum. Jú
— það var nákvæmlega eins og það átti að vera. Hann sneri
við til stúlkunnar, sem bograði við að slíta upp fáeinar
arfaklær.
— Settir þú niður kartöflurnar?
Inga leit upp. Það var eins og henni þætti spurningin
kynleg.
— Já, sagði hún.
Ólafur leit á hendur hennar. Þær voru brúnar af sól og
mold. Hann tók aðra þeirra og hélt henni kyrri örstutta
stund. Þetta var falleg hönd. Frá henni stafaði hlýja, sem
íylgdi korni og kartöflum eins og fyrirbæn í jörðina, en
ekki of heit, svo að hún brenndi og eyddi.
Stúlkan gerðist óróleg. Það var sennilega bezt, að þau
héldu aftur heim í kofann. En Ólafur átti bágt með að fara
frá kartöflulandinu. Hann óskaði þess, að hann hefði haka
og skóflu — þá hefði hann óðar ráðizt í að ryðja meira
land. Hann iðaði í skinninu. Ef Árni hefði ekki leikið laus-
um hala afturgenginn, hefði hann spurt Ingu, hvort hana
vantaði ekki hjálp við jarðvinnsluna. Henni yrði líka erfitt
að sjá sér farborða einni og gera allt, sem gera þyrfti, þeg-
ar vetur gengi í garð. Og honum datt í hug, að í tungunni
milli bithagans og rudda landsins væri ágætt stæði undir
nýtt hús. En hann gat ekki hugsað um þetta i næði. Árni
var afturgenginn, og lét hann ekki í friði. í návist Ingu
þorði hann ekki að gera honum neina skráveifu, en færi
hann frá kofanum út í skóginn og ætlaði að skjóta villidýr,
var eins víst, að óhreint yrði á vegi hans. Hann varð að
losna við hinar iliu fylgjur sínar, áður en hann tvihenti
skóflu og hóf að brjóta land.
Ólafur svaf í rúmi Lappa-Köru um nóttina. Hann hikaði
ekki við að sofa undir sama þaki og Inga. Inga var ekki í
rauninni kvenmaðúr. Hún var allt annað — æðri vera, sem
ekki bjó yfir neinu vélræði eða veiðibrellum, er gerðu hann
viti sínu fjær.
XXX.
Jónas Pétursscn hjálpaði Ingibjörgu að taka gröfina.
Þetta var kvöldið íyrir Jónsmessuna, og það var þegar kom-
ið margt fólk til Lappakirkjunnar. Við Lappatjöldin niðri
á vatnsbakkanum höfðu eldar verið gerðir, og margir nýbýl-
inganna voru líka komnir. Sýslumaður og prestur voru
nýkomnir, og við skálann, sem þeir höfðu til afnota við
kapellúna, beið frumbýlingur þess, að sýslumaðurinn hefði
matazt.
Harmar Ingibjargar ýfðust, er hún stóð niðri í gröfinni,
sem leggja átti barnið hennar i. En þótt það væri sárt, að
barnið hennar fékk ekki að lifa, megnaði sorgin ekki lengur
að buga hana. Dagarnir í Akkafjalli höfðu fært henni svo
mörg umhugsunarefni, að áhyggjur sjálfrar hennar urðu að
þoka. Barnið var dáið, og það varð að koma því í jörðina,
en hún varð að gæta þess að grafa ekki sjálfa sig lifandi.
Það fann hún og skildi.
Jónas Pétursson gekk út úr kirkjugarðinum, er þau höfðu
rennt litlu kistunni niður í gi^öfina. Að morgni átti prest-
urinn svo að kasta á hana rekunum. Ingibjörg stóð á graf-
arbarminum. Hér voru engir sem hún þekkti, er hún þyrfti
að ganga til fundar v.ið, og hana langaði til þess að sitja
stundarkorn á þeim stað, þar sem barnið hennar átti að
hvíla. Og hún vildi hugsa sitt ráð. Það valt mest á henni
sjálfri, hvernig ævi hennar yrði hér eftir.
Ingibjörg fékk þó ekki að vera þarna lengi í náðum.
Sýslumaðurinn hafði lofað frumbýlingnum að athuga mál
hans, er hann héfði talið við. Lappana. Nú vildi hann hreyfa
sig ofurlítið og láta matinn sjatna 1 maganum. Hann kojji
auga á Ingibjörgu reis á fætur og hneigði sig. Sýslumaður-
inn var ekkert annað en landsföðurleg umhyggjan.
— Hvar átt þú heima?
Drembilegt ávarp sýslumannsins skaut henni skelk í
bringu.
— Ég hefi búið í Bjarkardal.
— Þá mun það vera þú, sem hefir farið fram á úttekt.