Tíminn - 30.05.1952, Blaðsíða 6

TÍMINN, föstudagz'nn 30. maí 1952.
120. bl'að.
tíaldur hvenmaður ]
(A Woman of Distinction) I
Afburða skemmtileg amer- I
isk gamanmynd með hkium |
vinsælu leikurum:
Rosalind Russel
Ray Milland
Sýnd kl. 5,15 og 9.
nyja bio!
Keðjudans
ástarinnar
(La Ronde)
Þessi mikið umdeilda franska j
ástarlífsmynd verður eftir:
ósk margra sýnd 1 kvöld;
kl. 5,15 og 9.
Aðeins þessi tvö skipti. ]
i
' Bönnuð innan 16 ara. j

BÆJARBIO
I ■ HAFNARFIRDI
.Drengurinn frá
Texas
(Kid from Texas).
Mjög spennandi og „hasar-
fengin", ný, amerísk mynd í
eðíilegum litum.
Audie Murphy.
, Bönnuð innan 14 ára.
» Sýnd kl. 7.
V. Sími 9184.

>♦♦< |
HAFNARBÍÓ
itvíta draum-
gy&jjan
, (Der Weisse Traum)
Bráðskemmtileg og skrautleg,
þýzk skautamynd.
Olly Holzmann,
i Hans Olden
r og skautaballett
Karls Scháfers.
Sýnd kl. 5,15 og 9.
>#♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
S. I. B. S.
fást hjá trúnaðarmönnum
sambandsins um allt land
og víða í Reykjavík. Þau
eru einnig afgreidd í sima
6450.
Söluskálinn
Klapparstíg 11
hefir ávallt alls konar not
uð og vel með farln hús-
gögn, herrafatnað, harmon
íkkur og m. fl. Mjög sann-
gjarnt verð. — Sími 2926.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦ <MM
ELDURINN
jrerlr ekk< boS á undan sér.
Þeir, sem eru hyggnlr,
tryggja straz hjá
SAMVIKNUTRYGGINGUM
db
PJÓDLEIKHÚSIÐ
| „Het lyhhelige ]
shibbrud“
eftir L. Holberg.
| Leikstjóri: H. Gabrielsen |
| Sýning í dag kl. 18.00.
Síðasta sýning.
| Aðgöngumiðasalan opin alla
1 virka daga kl. 13,15 til 20.00.
fSunnud. kl. 11—20.00. Tekið
| á móti pöntunum. Sími 80000
I Austnrbæjarbíó
Keppinautar
(Never Say Goodbye)
| Vegna fjölda áskorana verð-
| ur þessi bráðsnjalla gaman-
1 mynd sýnd í kvöld.
Aðalhlutverk:
Errol Flynn,
Eleanor Parker.
I Aðeins þetta einá sinn.
Sýnd kl. 9.
í ríhi undir-
djápanna
(Undersea Kingdom)
— Seinni hluti. —
Sýnd kl. 5,15.
ITJARNARBIO
Gráhlœddi
ma&urinn
(The Man in Gray)
i Afar áhrifamikil og fræg
i brezk mynd eftir skáldsögu
i Eleanor Smith.
Margaret Lockwood,
James Mason
Phyllis Calvert
Steward Cranger
! Sýnd kl. 5,15 og 9.
I
Sala hefst kl. 4 e. h.
GAMLA BIO
Yngismeyjar
(Little Women)
i Hrífandi fögur M.G.M. lit-
i kvikmynd af hinni víðkunnu
| skáldsögu Louise May Alcott.
June Allyson
Peter Lawford
Elisabeth Taylor
Margaret O’Brien
Janet Leigh
Sýnd kl. 5,15 og 9.
Síðasta sinn.
(tripoli-bíó
f Dularfullu mor&in
(Siightly Honorable)
i Afar spennandi amerísk saka
| málamynd um dularfull
I morð.
Pat O’Brien,
Broderick Crawford,
Edward Arnold.
Sýnd kl. 9.
Bönnuð innan 16 ára.
Riishir stráhar
(The little Rascals)
Sýnd kl. 5,15.
AMPER H.F,
Baftækjavlnnustofa
Þlngholtstrœti 21
Siml 81556.
Raflagnir — VlðgerSlr
Baflagnaefnl
■WV'U '■*"* » -a > *' ■ v . i ^ 1
’ C •rnimnmnm ..■■■...»nn ..
Lausn kjördæma-
ncálsisis
(Framhald af 5. síðu.)
fylgi sitt, svo aö nú hafa þeir
og kommúnistar meira fylgi
sámanlagt en lýðræðisflokk-
arnir, sem standa á bak við
ríkisstjórnina. Ef þessi þróun
heldur áfram,verður þess ekki
langt að biða, að Ítalía verði
einræðisöflunum að bráð.
Það er augljóst mál, að til
þess að hindra vöxt einræðis-
og öfgaflokka verður stjórn-
skipulagið að hafa í sér fólgið
sterkt mótvægi gegn öllum
öfgastefnum.
Ef íslendingar gætu sýnt
slíkt mótvægi í verki með því
að setja sér skynsamlega
stjórnarskrá, sem hefði slíkt
mótvægi í sér fólgið, myndu
þeir veita lýðræðisöflunum
ómetanlegan stuöning í bar-
áttunni gegn kommúnisman
um og öðrum öfgastefnum.
Það er miklu auðveldara
fyrir smáþjóð að taka í notk-
un og prófa gildi þjóðfélags-
legra nýjunga en fyrir stór-
þjóð. Ef slík tilraun heppnast,
er opin leið fyrir stórþjóðirn-
ar að taka í notkun sams kon
ar nýjungar.
Þessi sjónarmið eru þess
verð, að þau séu höfð í huga
við væntanlega endurskoðun
stj órnarskrárinnar.
Gestirleikur
(Framhald af 5. síðu.)
Iramkoma prýða leik hans öðru
fremur. Johannes Meyer lék
Jeronimus af mikilli hógværð,
en myndugleik. Mikið kveður að
Maríu Garland í hlutverki
Magdelone, konu Jeronimusar.
Hún túlkar trúgirni, einfeldni
og hégómagirnd borgarfrúar-
innar af mikilli og einlægri
sannfæringu.
Lily Broberg er spaugsöm og
skemmtileg Prenille. Hreyfing-
arnar fjaðurmagnaðar, fram-
koman hispurslaus og óþvinguð,
röddin hljómmikil og hrífandi.
Það skín svo ósvikin lífsgleði og
liautn út úr andliti hennar og
líkama, að menn geta ekki ann-
að en hrifizt af leik hennar og
fegurð. Mikill þokki hvíldi yf-
ir túlkun Astrid Villaume og
Jörgen Reenberg, sem léku
systkinin, Leonoru og Leander.
Poul Reichart er falið hið
vandasama hlutverk Henriks,
þjóns Philemons. Ekki ber á
öðru en hann sé vandanum fylli
lega vaxinn, því að hann gerir
hlutverki sínu svo full og til-
þrifamikil skil, að það verður að
teljast með ágætum. Hann er
lífið og sálin í leiknum, drif-
fjöðurin, sem knýr viðburðina
áfram. Hvergi er blettur né
hrukka á leik hans.
Það yrði of langt mál og ó-
þarft að gera grein fyrir
frammistöðu hvers leikara,
annars tel ég rétt að þakka
þeim Elith Foss og Ellen Gott-
schalch fyrir skemmtilegan og
snjallan leik.
Holger Gabrielsen, hinn
snjalli leikari og leikstjóri mun
samt eiga mestan veg og vanda
að prýði þessarar ógleymanlegu
sýningar. Þótt hann leggi ekki
út á ótroðnar brautir um túik-
unarmáta og meðferð, heldur
haldi sér fast við gamlar venjur
og forna leikhefð, þá tekst hon
um samt að ná svipmiklum og
djörfum heildaráhrifum.
Halldór Þorsteinsson.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
Gerist áskrifendar að
^Jímanum
Askrtftivrclml tSIi
Vicki Baum:
Frægðarbraut Dóru Hart
13. DAGUR £
seldi leynilega sterkt öl í kjallaranum, vildi hann ekki láta það
sannast, að veitingahús hans væri ekki siðsamur staður.
Dóra hljóp án afláts milli eldhúss og veitingastofu. Um þetta
leyti flykktust gestir þangað. Þá var fólk að koma úr leikhúsinu,
kvikmyndahúsum eða af hljómleikum. Þeir, sem sóttu véitinga-
hús Schumachers voru flestir Þjóðverjar, efnalitlir en menn-
ingarþyrstir menn, sem sóttu fyrirlestra og fundi, en fengu sér
síðan hressingu hjá Schumacher. Þegar klukkan var orðin tólf,
var Dóra venjulega orðin þegjandi hás, og þreytuverkur kominn
í herðar og háls. Hún hugleiddi það sem snöggvast, sem Salva-
tori hafði sagt, að það væri ekki hægt að hafa góða söngrödd á
daginn, ef maöur ynni í veitingahúsi á nóttunni. Síðustu vik-
urnar hafði hún lika haft mesta löngun til að gefa sönginn alveg
á bátinn, þennan fagra barnadraum, sem hún hafði tilbeðið. En
hvað hún ætti að taka sér fyrir hendur í þess stað, vissi hún ekki.
Hún var nærri búin að gleyma því, að Bryant sat enn við borð
sitt í stofunni, er hann hrópaði ailt í einu til hennar. „Ungfrú,
ég vil greiða reikning minn.“
„Ég get ekki setið hér í alla nótt og snætt“, sagði hann, þegar
hún kom til hans. „Hvenær er starfinu hér lokið í kvöld?“
„Þegar síðustu gestirnir fara. Þeir geta verið hér til klukkan
tvö“, svaraði hún og fann til meðaumkvunar með sjálfri sér.
„Jæja, góða skemmtun", sagði hann, greiddi reikninginn og
gekk út. Hann gaf henni ekkert þjórfé og það fannst henni bæði
gott og illt í einu. Þvílíka háttsemi hafði hún ekki búizt við að
hann ætjti.
Þegar hún gekk út á götuna tveim stundum síðar, sveipaði
dimm þoka hús og götur. Bílar og fólk voru aðeins óljósir skugg-
ar, og götuljósin höfðu misst allan Ijóma sinn. Dóru var það
áhyggjuefni, hvernig hún ætti að komast heim svo seint. Ef hún
næði ékki í síðustu neðanjarðarlestina, varð hún að bíða lengi á
næsta götuhorni eftir vagninum, sem tíndi saman fólk það, sem
hafði misst af lestinni. Oft gekk hún þó alla leið heim þreytt og
þjökuð, og tvö ógleymanleg kvöld hafði Basil sótt hana og ekið
henni heim í leigubíl. Slikt virtist nú nær því yfirnáttúrulegt-
eða ævintýralegt, bæði að því er snerti fjárhaginn og samband
þeirra.
En þegar hún kom fyrir hornið, staðnæmdist bíll við gangstétt-
ina hjá henni. Hann hafði veitt henni eftirför án þess hún tæki
eftir.
„Ég ætla að aka yður heim“, sagði Bryant rólegur og alls gáð-
ur. Það var ekki spurning heldur skipun. Dóru létti undarlega
mikið. Hún var of þreytt til að geta hreyft nokkrum mótmælum
og fann til þakklátssemi. Bryant steig út og hjálpaði henni inn
i bílinn, hélt meira að segja á hattinum í hendinni. Það var
kannske þessi litli kurteisisvottur, sem réð örlögum framtíðar-
innar.
Bryant var rólegur og öll ölvun rokin úr honum. Hann bauð
henni sígarettu, sem hún þáði og reykti ákaft. Hann snerti hana
ekki, og ótti hennar við það hvarf.
„Ég hef veitt yður nána athygli í allt kvöld“, sagði hann. , Þetta
er hundalíf, sem þér verðið að þola. Þér gætuð sannarlega átt
betri ævi. Látið mig sjá um, að svo verði og að þér getið notið
þess, sem þér eigið rétt til“.
„Ef ég vildi það, hefði ég ekki þurft að bíða þess að þér kæmuð“,
sagði Dóra hægt. Nú laug hún aftur. Enginn auðmaður hafði
nokkru sinni fyrr boðið henni slíkt. Og Bryant var þar að auki
sonur gamla Bryants, sem átti milljónaauð.
„Ég hef ekki krafizt neins endurgjalds", sagði Bryant reiður.
Hann var sjálfum sér reiður fyrir að óbreytt þjónustustúlka skyldi
hafa slíkt vald yfir honum.
I „Hver maður á að stríða við einhvern veikleika. Mér þykir auð-
( vitað vænt um, að yður skuli getast vel að mér, en þér skuluð ekki
selja mér neitt, og ég vil heldur ekki kaupa neitt af yður. Skiljið
þér það“?
„Nei“, sagði Dóra.
Bryant andvarpaði þungan. Hann leitaði að hendi ungu stúlk-
unnar og fann hana á köldu leðursætinu við hlið sér. Það var
þvöl og köld hönd með hrjúfum fingurgómum. Hann hélt fast um
þessa ókunnu hönd og lagði síðan handlegginn um háls hennar.
Hún lét það afskiptalaust.
Sannleikurinn var sá, að henni fannst ofurlítil líkn í þessari
vinsamlegu snertingu, og henni fannst slakna á strengdum taug-
um.
„Sögðust þér ekki ætla að verða söngkona? Við skulum ræða
ofurlítið nánar um það“, sagði Bryant og reyndi að nálgast hana.
„Söngkona", sagði hún annars hugar. „Ég held, að ég verði
að hætta við það. Ég er alltaf hás. Ég held, að rödd mín þoli ekki
áreynsluna".
„Ég gæti nú samt komið yður að við leikhús. Þér gætuð að
minnsta kosti sungið í gamanleik".
„Nei, ég þakka fyrir það tilboð. Ég get ekki fengið af mér
að koma fram fyrir fólk eins fáklædd og stúlkurnar þar gera“.
„En ég hélt einmitt, að þér væruð því vön“, sagði Bryant undr-
andi. Svo varð nokkur þögn. Perkins þræddi götuna gegnum þoku-
vegginn og lagði við eyrun. Vanderfelt lögfræðingur þægði hon-
um stundum fyrir ýmsar upplýsingar um húsbóndann. Hann
stöðvaði vagninn fyrir utan hið tiltekna hús í 56. götu og vænti
þess, að Bryant- færi þar inn með stúlkunni. En þau sátu lengi
þegjandi í vagninum og sýndu ekkert fararsnið á sér.
„Eruð þér sofandi"? spurði Bryant. Dóra geispaði lengi og
sagði: „Það held ég helzt“.
„Við ræddum ehki út um það, sem nauðsynlegast var“, sagðl
hann og fylgdi henni að dyrum hússins.