Tíminn - 23.07.1952, Blaðsíða 6

TÍMINN, miðvikudaginn 23. júlí 1952
163. blað.
| imiiiminiimiiiiiiiuiuiiiiimiiiimmiiiiuMMiifiiiiimu

. - " ' ‘N
Austurbæjarbíó
La Paloma H
Pjörug og skemmtileg þýzk mynd jj
í agfa litum, er sýnir skemmt- |
ana og næturlífið í hinu alþekkta 5
skemmtanahverfi Hamborgar; |
| St. Pauli. -'l
Ilse Wemer,
Hans Alberts.
Sýnd kl. 9.
| Í
NÝJA BÍÖ
Hjá vondu fólki |
Hin bráðskemmtilega og VÍ5-1
fræga draugamynd með
Abbott og Costello.
Bönnuð börnum yngri cn 12 ára. |
Sýnd kl. 9.
! ií
ORFEIS
(Orphée) .
i

I mynd þessi íékk fyrstu
| verölaun á alheimskvik-1
I myndahátíöinni í Feneyj- i
| um áriö 1950.
| Aðalhlutverk:
| Jean Marais,
I Franqois Perier.
Sýnd kl. 5, 7 og 9
Kalli od PaUl
I Hin sprenghlægilega gam- |
| anmynd með Litla og Stóra |
I Sýnd aðeins í dag kl. 3
I Sala hefst kl. 1 e. h
i Saga Júgóslava . . .
(Framhald af 5. siðu.)
Hjá okkúr eru starfandi um
16000 skipulögð samvinnufélög, þar
af um 6000 samvinnufélög bænda,
sem af frjálsum vilja lögðu til fé-
lagsins jörð sína, búsmuni og gripi
(að undanskildum heimilismun-
um og nauðsynlegum húsdýrum til
heimilisnota). í þessum samvinnu
félögum bænda er unniö að því

Vicki Baum:
Frægðarbraut Dóru Hart
55. DAGUR
Sardi birtist allt í einu að baki henni. „Þú leikur þér aö
að efla búnaðarframieiðsluna með Ókkur að vild, ‘ sagði hann ásakandi. Þú veizt, hvað þú getur
vísindalegum aðferðum við rækt ^leyít þéi. Ég ætla að segja þér eitt. Ef þú verður mér góð
dýra og jarða. Samvinnuhreyfing- \ S^tur hugsazt, að ég veiti þér ókeypis kennslu áfram í leik-
in er hjá okkur mjög mikilsverður listinni .
þáttur í baráttu þjóðarinnar fyrir t þegar Dóra svaraöi engu, stakk hann hendinni undir
allsherjar framförum og sósíalisma.. handlegg hennar, og þau gengu af stað saman eftir marg—
litri ábreiðu gangsins, ábreiðunni, sem gráhvítur uppistöðu-
þráðurinn gægðist æ meira upp úr.
• • • • ★ ★ ........................................................
„Eruð þér vön að koma fram á leiksviði?“ spurði Carolus
Trúin á samvinnuna.
Við hrífumst einkum af trú ykk
ar á samvinnunni og hinum hlut-
| lægu skoðunum ykkar á þróun henn Linden.
I =
TJ ARNARBÍÓ

BÆJARBÍÓ
- HAFNARFIRÐl -
Pálínuraunir
Eráðskemmlileg gamanmynd í j
eðlilegum litum.
Aðalhlutverk:
Betty Hutton
Sýnd kl. 9.
Sími 9184. =
Glemn mér ei
(Forget me not)
Aðalhlutverk:
Benjamino Gigli
Joan Gardner
Sýnd kl. 5,15 og 9.
: »♦♦'
!•♦♦* \
GAMLA BÍÓ
-^l
r
HAFNARBÍÓ
Lokað til 2. ágústsl
vegna sumurleyfa |
j liiwr^fir • - minsm* aöf-
; __ _________________
Veaabréfslausa
konan
: c
| (A Lady Without Passport) I
j Spennandi ný amerísk kvik i
I mynd frá Metro Goldwyn I
j Mayer.
Hedy Lamarr f
John Ilodiak
j James Craig
Sýnd kl. 5,15 og 9.
? I
: M
Munið
að
greiða
blaðgjaldið
nu
þegar
TRIPOLI-BÍÓ
ar á ýmsum skeiðum, því að einnig
hér hjá okkur, einkum i Nýju
Júgóslavíu, þá er trúin á viðgang
samvinnunnar jafnframt trú á
betra, menningarauðugra og ham-
ingjuríkara líf þjóð vorji til handa.
Við dáumst að afrekum ykkar í
öllum greinum á þessari öld, eink-
um þó á sviði samvinnunnar, og
það myndi veita oss falslausa gleði
að sjá slíkum afrekum fjölga enn
meir til aðdáunar fyrir þjóðir heims
ins. Og við fyrir vort leyti mynd-
um fegnir vilja koma á hjá okkur
þeim umbótum í samvinnuhreyf-
ingunni, sem gefið hafa góða raun
hjá ykkur, að svo miklu leyti sem
þær henta staðháttum hjá okkur.
Að lokum vil ég einungis taka
þetta fram: Þið hafið sýnt heim-
inum hverju smáþjóð getur afkast
að á skömmum tíma með iðni og
atorku. svo framarlega sem hún
nýtur sjálfstæðis og hömlulausrar
þróunar. f okkar augum færir þessi
staðreynd heim sanninn um það,
að sú braut, sem við nú fetum í
áttina til þess að samstilla afköst-
in í öllum greinum, einkum á sviöi
samvinnunnar, er rétt, hvað svo
sem líður skoðunum þeirra, sem
kynnu að vilja. stöðva okkur á
þeirri leið, sem er sú eina, sem mið
ar að því að koma á betri lífskjör-
um og friði i heiminum. v
Á ný óska ég ykkur velgengni í
starfi og flyt ykkur kveðjur sam-
vinnumanna Nýju Júgóslavíu.
Göfuglundi
rœnintiinn
§ Ný, amerísk litmynd, frá
I frá byltingartímunum I
I Englandi. Myndin er afar |
| spennandi og hefir hlotið |
imjög góða dóma.
i Philiph Friend
| Wanda Hendrix
Sýnd kl. 5, 7 og 9
I >♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
3 :
>♦♦<►♦♦<:
ELDURINN] i
rerlr ekk< boð á nndan sér. |
keir, sem eru hyf*œSr# | |
tryffja strax hjá
SAMVINNUTRYG6INGUII ! !
AMPER H.F.
Saftaekjavlnniutofa
Þlngholtstræti S1
Siml »155«.
Raflagmlr — ViSferVir
Raflafnaefni
►♦♦♦♦♦♦♦»•
♦ ^♦♦♦</♦♦♦♦♦♦♦♦1
Bergur Jónsson
Málaflutningsskrifstofa
Laugaveg 65. Sími 5833.
Heima: Vitastíg 14.
>♦♦♦♦♦•<>“^♦♦♦♦♦♦11
n T/ £ =♦♦♦♦♦♦^♦♦♦♦»
Ragnar Jonsson | \, ■
hæsftaréttarlögmaður
Laugaveg 8 — Síml 775*
LögfræSistörf og eignaum-1
sýsla.
Á ví«S óg dreif
(Framhald af 3. síðu.)
sem bezt hafa verið skrifuö
á íslenzka tungu.
Nú stendur yfir hábjargræð
istími íslenzku þjóðarinnar.
Sildarskipin leita út á miðin
og helmingur þjóðarinnar bíð
ur í ofvæni eftir fréttum,
hvort síldin sé komin.
Úti um sveitir landsins
stendur heyskapurinn yfir,
það starf, sem öll afkoma
bóndans byggist á. Það skilur
enginn, nema sá, sem reynt
hefir, hvað tómar heyhlöður
merkja. Sumarið hefir verið
rysjótt og kalt og grasspretta
eftir því, nú verður því barátt
an að afla heyjanna harðari
en oftlega áður, enda þótt auk
in tækni hafi víða létt starfið.
Það hlýtur að vera ósk allra að
mikil síld og mikil hey megi
aflast í sumar. Það eru, ef til
vill, mestu hamingju og ör-
yggisstundir hvers bónda, þeg
ar hann gefur grænt hey á
garðann fyrir skepnur sínar,
töðuilmurinn er tákn lífs
hans.
Annars öðlast menn örygg-
iskennd á ýmsan hátt, og ég
var að hugsa um það á sunnu
daginn, hvort öryggissvipur-
inn á mánninum, sem ók fram
hjá mér í rigningunni í nýja
bílnum sínum, væri sprottinn
af sömu tilfinningu og örygg-
iskennd bóndans, sem á fulla
hlöðu af grænni töðu.
„Eg hef verið í Scala, sungið í kórum og litlum hlutverk- *
um“, svaraði Dóra.
„Hve lengi?“
„Fjóra mánuði Jafnlengi og Delmonte söng í Mílanó“.
„Delmonte hefir mælt með yður við mig. Hvaða hlutverk
hafið þér sungið?“
„Ines í Der Tropador". Dóra ræskti sig og bætti við:
„Giovanna í Rigoletto“.
„Jæja, en hlutverk með fleiri en sextán töktum eru ekki
þar á meðal, eða hvað?“
„Delmonte vildi ekki láta mig syngja slík hlutverk ennþá.
Hann taldi að það mundi eyðileggja rödd mína“.
„Jæja, en það var ekki talin hætta á þvi, þótt þér syngjuð
í kórnum?“
„Nei, þar gat ég hlíft mér“.
„Hvað eigið þér við með því?“
„í kór er hægt að opna munninn vel og láta sem maður
syngi fullum hálsi, þótt maður rauli aðeins“.
„Og jafnvel Toscanini hefði ekki átt að veita því athygli?“
„Toscanini getur ekki tekið eftir öllu, sem gerist umhverfis
hann“, sagði hún alvarlega. „En þó býst ég við að hann hafi
tekiö eftir því, en látið kyrrt liggja vegna Delmonte“.
„Þér eruð ekki ítölsk?“
„Nei, það er ég raunar ekki“.
„Hverrar þjóðar eruð þér þá? Þér talið með svo undarleg-
um málhreim“.
„Já, en ég er raunar alþjóðleg. Ég hef dvalið í mörgum
löndum“.
„Ég sé það“, sagði Linden. Hvert orð, sem Dóra sagði, vakti
andúð hans. Hún spillti andrúmsloftinu í herbergi hans með
ódýrum feguröariyfjum. Hún talaði við hann í senn .ástleitið
og hiðruleysislega. Andlit hennar var stórt með reglulegum
dráttum en þó hálfhulið farðagrímunni. Hár hennar virtist
litað og illa greitt. En í meðmælabréfinu frá Delmonte stóö:
Síðustu fjórtán árin hef ég ekki haft svo efnilega söngkonu
aö nemanda.
„Hvers vegna hættuð þér náminu hjá Delmonte?“ spurði
hann, gekk að glugganum, opnaði hann og dró að sér hreint
loftið í löngum sogúm. ÞaÖ haföi rignt, og loftið yfir Salz-
burg var tært og lireint, svöl gola blés ofan af Munkabergi.
„Hann fór til Ameríku, og ég hafði ekki efni á að-fylgja
honum eftir“.
„Og nú viljið þér komast hér að. Þér viljiö fá sönghlut-
verk. Ætlið þér þá enn að hlífa yður? Slíkt er ekki hægt í
raunverulegum sönghlutverkum. Eruð þér ekki lengur hrædd
við að ofbjóöa röddinni?“ spurði hann háðslega.
„Nei, á einhverju verður fólk aö lifa“, sagði hún rólega.
En þessi orð voru einmitt þau, sem til þessa hafði á vantað
til að gera Linden hamslausan af bræði. Hann gekk nokkur
skref nær henni og hvessti á hana stingandi augu.
„Já, fólk verður að lifa. Það er þokkaleg röksemd. Hvers
vegna reyniö þér þá ekki að gerast vélritunarstúlka. Það er
hægt að lifa af því,“ hreytti hann að henni.
Dóra yppti öxlum rólega, hún var ekki uppnæm fyrir smá-
munum.
„Það er annað mál, og það kemur engum við nema mér
sjálfri“, sagði hún rólega. Linden leit fast á hana og þagn-
aði jafn skyndilega og hann hafði þotið upp. Hann gekk að
píanóinu, sem var leigt og enginn kostagripur. Hann opnaði
það hvatlega og settist.
„Hafið þér nokkrar nótur meðferðis? Getið þér sungið eitt-
hvað fyrir mig?“ spurði hann hranalega.
Dóra fletti þegar sundur nokkrum nótnablööum. Hún setti
blöðin á píanóið, og hann hallaði sér undan, þegar hún rétti
handlegginn fram hjá honum.
„Afsakið", sagði Dóra lágt. Nú var hún orðin óstyrk. Hún
varð ætíð aflaus í hnjáliðunum, þegar hún átti að syngja
fyrir einhvern. Þaö var talinn góðs viti. Sá gamli var ætið
að hníga niður af ótta, þegar hann átti að syngja. Linden
blaðaði í nótunum, og hreyfingarnar báru því vitni, að hann
langaði mest til að fleygja þeim út í horn.
„Jæja, hvað viljið þér þá syngja?“ sagði hann.
„Bæn Tosca“, sagði hún vonbetri. Linden blés mæðilega.
„Aida?“ spurði hann. „Eða kannske Otello í síðasta þætti?“
Dóra hafði lengi æft ýmis helzt.u óperuhlutverk í laumi.
Hún hafði setið að tjaldabaki í Scala kvöld eftir kvöld og
sett á sig hreyfingar og leik söngfólksins, og Paolo hafði líka
sagt henni ofurhtið til. Nú fann hún, að hálsinn var þurr.
Hana dauðlangaöi til að grípa niður í tösku sína og sækja
þangað eina gömlu og þurrkuðu sveskjuna, sem hún geymdi
það að gamalli Tyrkjatrú frá dögum Salvatori. En það var
víst ekki hægt. Karlmenn létu ekki slíkt afskiptalaust. Þetta
var eitt af því, sem hún hafði lært í sambúöinni við Sardi.