Tíminn - 25.02.1953, Blaðsíða 1

Ritstjóri:
Þórarinn Þórarinsson
Fréttaritstjóri:
Jón Helgason
Útgefandi:
Framsóknarflokkurinn
Skrifstofur í Edduhúsi
Fréttasímar:
81302 og 81303
Afgrei'ðBlusími 2323
Auglýsingasími 81300
Prentsmiðjan Edda
S7. árgangiir.
Reykjavík, miðvikudaginn 25. febrúar 1953.
45. blað.
Sjéstysið vfð EIEiðaey:
Trillubátur frá Sandi
Gúmbátinn bar á hvolfi með
mennina gegnum brimgarðinn
Bátfvtn bar stjórnlaust að efna
„faliðinu” sem tiE er í brim-
garðinn þarna á Eongum kafla
Skíphroísmenu eirn í Mallgeirscy í gærkv.
Blaðið hefir nú fengið nánari fregnir af öllum atburð-
er vélbáturinn Guðrún frá Vestmannaeyjum fórst í
tyrradag skammt innan við Elliðaey. Skipverjar þeir, sem
zf bomust. eru enn í ÍJallgeirsey, en þeir komu upp að Hvols-
velíi í gær og átti frétíaritari Tímans þar tal við Jón Björns-
son, háseta af Guðrúnu. og fer frásögn hans í aðaldrátt-
um hér á eftir.
. . hásetaklefa höfðu verið, kom
Siysið skeði er skipverjar ust þó allir upp eftir fyrra ó.
a Guðrunu hofðu lokið við að laeig
draga netin og voru að leggja
,af stað heimleiðis til Eyja. Komust á kjöl.
Fjórir skipverjar voru komn-1 Skömmu eftir að Svein-
ir fram i lúgar, en fimm skip björn og félagar hans voru
verjar voru í stýrishúsi eða komnir í sjóinn hvolfdi bátn-
við það. Netin lágu á þiljum um alveg og flaut hann þann
þung og sjóvot. Lítill fiskur ig svolitla stund á hvolfi.
var í bátnum. Mennirnir á gúmbátnum
reyndu að halda sér í nánd
við Guðrúnu, en rak brátt
frá, enda höfðu þeir hvorki
í eitt, að Guðrún fékk á sig árar né stýri. Sáu þeir flesta
mikinn brotsjó, fór að mestu eða alla skipsfélaga sína kom
i kaf og lagðist á hliðina.1 ast á kjöl, en þá tók af kilin-
Netin fóru þá út í borðið, og um einn af öðrum. Þegar Guð
mun það að líkindum hafa rún sökk sáu þeir einn mann
átt þátt í því, að báturinn á kilinum, en þá hafði gúm-
rétti sig ekki við fljótlega eft bátinn borið spölkorn undan.
ir áfallið. Litlu siðar fékk bát1
urinn annan sjó á sig minns ^
þó, en þoldi hann ekki, bar:
sem hann var á hliðinni,!
hvolfdi alveg og sökk;
Netin fóru út í borðið.
Það var á seinni tímanum
skammri stundu síðar.
Fleygði sér út með gúm-
bátinn í fanginu.
Flestir eða allir skipverj-
ar á Guðrúnu munu hafa
verið lítt eða ekki syndir.1
Þegar brotsjórinn reið yfir
bátinn fyrra sinnið, voru
þeir m.a. staddir í stýris-
húsi Óskar Eyjólfsson, skip!
stjóri, og Sveinbjörn Hjálm
arsson, vélstjóri. Með miklu!
snarræði og harðfylgi tókst j
Sveinbirni, eftir að bátur-
inn var lagztur á hliðina, |
a'ð skera á bönd gúmbáts- j
ins uppi á stýrishúsinu, og
varpaði hann sér síðan með
hann í sjóinn í fanginu ó-J
útblásinn, en siðan blés bát j
urinn út, er gashylki var;
opnað. Á eftir honum vörp-!
nðu þrír hásetar sér 1 sjó-
inn og náðu haldi á bátnum.
AHir voru þessir menn þó
að kalla ósyndir.
Hinir biðu.
Aðrir skipverjar vörpuðu
sér ekki í sjóinn á eftir þeim
Sveinbirni og félögum hans,
munu ef til vill hafa álitið,
að báturinn mundi rétta sig
við. Menn þeir, sem niðri í
Gúmfleytan á hvolfí.
Ekki var útlitið glæsilegt
fyrir þeim félögum í gúm-
bátnum. Va.r báturinn á
hvolfi, og ekki var líklegt,
að þeir gætu haldizt lengi
á honum þannig. Tóku þeir
það til ráðs, að þeir fóru
allir út í annað borðið og
þannig í sjóinn og tókst
þcim að rétta bátinn við og
komast upp í hann. Segjast
þeir raunar ekki vita hvern-
ig það hafi tekizt, og má
það teljast vasklega gert.
Jusu þeir nú mesta sjóinn
úr bátnum. Þeir höfðu ein- |
hver spýtnabrot og reyndu
að róa cg stjórna, en fengu
litlu ráðið og rak bátinn nú
undan stormi og sjó vest-:
ur með landi og sífellt nær.
Bátnum hvolfdi hvað eftir
annað.
En hafrótið var svo mikið,
að bátnum hvolfdi að
minnsta kosti tvisvar undir
þeim á leiðinni upp að brim-
garðinum, en þeim tókst að j
rétta hann við og komast upp j
í hann á ný. Þeir færðust nú I
æ nær brimgarðinum, sem
var ægilegur og náði langt
út.. Þótti þeim engin von um,
að þeir mundu nokkru sinni
komast lífs af inn yfir lrann.
Hermóður sá þá ekki.
Skömmu eftir að Guðrún
fórst og þeir félagar voru á
reki til lands, sáu þeir björg
unar- og eftirlitsskipið Her-
móð á ferð skammt frá. Guð
rún hafði síðast haft sam-
bandi við Hermóð skammri
stundu áður en báturinn
íórst. Var skipstjórinn á Guð
rún þá að biðja Hermóð að
huga að öðrum Eyjabát,
sem hann hélt vera í nokk-
urri hættu. Þeir féiagar á
gúmbátum reyndu með öllu
móti að vekja athygli Her-
móðs á sér með köllum og
handveifum, en það tókst
ekki. Hermóður fór hjá án
þess að sjá þá, enda mun allt
annað en gott hafa verið að
sjá marandi gúmbát í þessu
hafróti og veðri. Nokkru
seinna fór vélbátur fram hjá
þe:.m en í meiþi fjarlægð.
Heyrðu þeir í honum vélskell
ina og sáu honum bregða fyr
ir á öldutoppum. En sá bát-
ur fór lika hjá án þess að
sjá þá.
Á hvolfi gegnum brim-
garðshiiðið.
Rétt utan við brimgarð-
inn fengu þeir á sig hnút
og hvolfdi gúmbátnum
einu sinni enn. Þeir voru
nú komnir svo nærri brim-
garðinum, að ekkert tóm
gafst til að reyna að rétta
bátinn við að nýju. Varð
því að Iáta auðnu ráða um
það, hvernig þessa fleytu
bæri á hvolfi inn yfir hol-
skefluröstina, en líkur til
að komast lífs af voru sann
arlega ekki miklar. Þeir
voru nú undan Landeyja-
sandi vestarlega, rétt aust-
an við Affall undan bæn-
um Hallgeirsey. Sáu þeir þá,
að þar var sem hlið í brim
garðinn, og fengu þeir svo
gott lag inn í gegnum hann,
að bátinn bar á hvolfi,
(Framh. á 2. síðu).
hætt kominn í fyrradag
Frá fréttaritara Tímans á Sandi
í fyrradag var trillubátur frá Sandi á Snæfellsnesi hætt
kominn í fiskiróðri. Fékk hann á sig báru, svo að hálffylltií
og drapst á vélinni og komsí hún ekki í gang. Er hanru
hafði lensað í 4—6 klukkutíma, kom vélbáturinn Farsælil
honum til hjálpar.
Formaður á þessum báti
var Ragnar Ragnarsson, og
var hann við fjórða mann í
þessari veiðiför. Höföu þeir
róið snemma á mánudags-
morguninn. Skall á hið
versta veður, og er þeir voru
að ljúka við að draga lin-
una, skall yfir þá brotsjór.
Settu upp segl.
Þeif félagar ruddu bátinn
í skyndi, og þegar þeir komu
Tvífari Kiijans
í aukamynd
*
l
Eins og fólk rekur ef til
vill minni til, þá skeði það á
fyrra ári, að þorp nokkurt í
Cornwall á Bretlandseyjum
varð fyrir miklu tjóni, er á,
sem rann þar skammt frá,
brauzt úr farvegi sínum
miklu flóði og myndaði nýj
an farveg, þvert í gegnum
þorpið. Þetta olli miklu
tjóni á lífi og eigum manna.
Nýja bíó sýnir nú auka-
mynd, þar sem sýndir eru
tveir lögregluþjónar, sem
fengið hafa heiðursmerki
fyrir vasklega framgöngu
við björgunarstarfið. Það,
sem vekur mesta eftirtekt í
aukamynd þessari, er það,
að annar þessara lögreglu-
þjóna er mjög líkur stór-
skáldinu okkar, Hallðóri
Kiljan Laxness, nema hvað
lögregluþjónninn er yngri
maður. Ekki verða þeir að-
greinanVftjjri, þegar lög-
regluþjónninn fer að tala
og þakka fyrir heiðursmerk
síðau undan veðrinu, una
vélbáturinn Farsæll, seir..
gerður er út frá Sandi, fann
þá og dró trillubátinn ti).
lands. Höfðu bátar frá Sandi
og Ólafsvík farið að leita.
hins týnda trillubáts.
vélinni ekki í gang, gripu
þeir til segla. Lensuðu þeír
Kynningarkvöld
Listvinasalarins
L-istvinasalurinn heldui’
fyrsta kynningarkvöld sitt.
fyrir styrktarfélaga og mynö.
iistarmenn á þessu ári í
Þj óðleikhúskj allaranum,
fimmtudagskvöldið þann 26
kl. 8,30. Efni þessarar fyrstu.
kvöldvöku er sambland fróð-
leiks og skemmtunar. Efnis--
skráin er á þessa leið:
1. Nokkur íslenzk listaverk
frá 14. öld. Björn Th. Björns;
son sýnir skuggamyndir og
flytur skýringar.
2. Jón Jóhannesson skálcí
les úr nýrri ljóðabók, serrv.
koma mun út innan fárrs,
daga.
3. Einieikur á klarinett.
Egill Jónsson klarinettleik-.
ari.
4. Spurningaþáttur um lisi-
ir. Þátttakendur eru listmál-
ararnir Hörður Ágústsson,
Kjartan Guðjónsson, Sigurð--
ur Sigurðsson og Ásmundur
Sveinsson myndhöggvari.
5. Gamanþáttur: Frægii:
söngvarar — og annað fólk,
Gestur Þorgrímsson mynd-
höggvari og Karl Guðmunds
son leikari annast þáttinn.
Að venju er aðgangur ó-
keypis fyrir alla styrktarfé-
ið, þar sem málrómur þeirra skírteini sem aðgangskort.
er ekki þekkjanlegur í sund
ur.
myndlistarmenn og gilda
laga. Listvinasalarins og;
Féð í haustholdum og ekki farið að
gefa fullorðnum kindum heytuggu
Benedikt H. Líndal, bóndi
á Efra-Núpi í Miðfirði,
skýrði blaðinu frá því í
gær, að á mörgum bæjum
þar fram til dalanna
nyrðra, væri ekki farið að
gefa fullorðnu fé nokkra
tuggu af heyi, enda þótt
komið sé fram á góu.
Engin dæmi í
mannaminnum.
Benedikt sagði, að slíks
væru engin dæmi í Mið-
firði á sinni tíð né í minni
þeirra manna, sem þar eru
nú uppi.
Fullorðnu fé hefir hins
vegar verið gefið ofurlítið
af fóðurbæti með beitinni,
og sagði hann, að sér hefði
virzt það jafnvel heldur
losna frá hátíðum fram á
þorrann. Lömbum hefir
hins vegar verið gefið dálít
ið af heyi.
Enginn inni-
stöðudagur.
Vetrarveðrið hefir verið
svo blítt, að enginn inni-
stöðudagur hefir komið
fram að þessu, og í allan vet
ur má segja, að ekki hafi
komið það hrakviðri, að fé
hafi einu sinni blotnað.
Sama sagan víðar.
Bláðið hefir haft spurnir
af því úr fleiri byggðarlög-
um á landinu, að þar sé
ekki farið að hára fullorðnu
fé, og sé það samt í haust-
holdum. Þannig er á Húsa-
felli og vafalaust á fleirl
bæjum á kjarngóðum beit-
arjörðum í uppsveitum
Borgarfjarðar. En þar mun
cinnig vera gefið ofurlítið'
af fóðurbæti til halda fénu
við húsin.