Tíminn - 17.08.1955, Blaðsíða 6

6
TÍMINN, miSvikudaginn 17. ágúst 1955.
183. .blaft
GAMLA BÍð
Genevleve
Víðfræg ensk úrvalskvikmynd 1
fögrum litum — talin vera ein
ágætasta skemmtikvikmynd, sem
gerð hefir verði í Bretlandi síð-
asta áratuginn, enda sló hún
öll met í aðsókn. Aðalhlutverk-
in eru bráðskemmtilega leikin
af:
Dinah Sheridan,
John Gregson,
Kay Kendall,
Kenneth More.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Sala hefst kl. 4.
Mynd, sem kemur öllum f sót-
skinsskan!

Kátt er í hoti
, Sprenghiægileg, ný, sænsk gam
anmynd með karlinum honum
Ása Nisse (John Elfström, en
hann og Bakkabræðraháttur
sveitunga hans kemur áhorfend
um hvarvetna í bezta skap.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Norskur skýrlngartexti.
BÆJARBÍÓ
KAFNARFUtSM -
Gleðihonan
Sterk og raunsæ ítölsk stórmynd
úr lífi gleðikonunnar.
Aðalhlutverk:
Alida Valli,
Amo-Jeo Nazzarl.
Myndin hefir ekki verið sýnd
áður hér á landi.
Danskur skýringartexti.
Sýnd kl. 7 og 9.
Bönnuð börnum.
NÝIA Bíð
KvenstúdenUtrnir
(Take care of my IitUe girl)
Skemmtileg, ný, amerísk lit-
mynd, um ástir, gleði og áhyggj
ur ungra stúlkna, sem stunda
háskólanám í Bandaríkjunum.
, Aðalhlutverk:
Jeanne Crain,
Dale Kobertson,
Mitzi Gaynor,
Jean Peters o. m. fl.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Hafnarfjarð-
arbíó
Ást í
draumheimum
(Half Angel)
Rómantísk, létt og ljúf ný am-
erísk litmynd.
Aðalhlutverk:
Loretta Young,
Joseph Cotten.
Aukamynd: Nýtt mánaðaryfir
lit frá Evrópu, með íslenzku tali.
Ennfremur útdráttur úr ræðu
Thor Thors sendiherra í San
Prancisco á 10 ára afmælisnátíð
Sameinuðu Þjóðanna.
Sýnd kl. 7
i i
■arr-.ii.—... .»
AUSTURBÆJARBrð
Kvendáðir
(Paris Underground)
Hi nafar spennandi ameríska
stórmynd, byggð á endurminn-
ingum frú Ettu Shiber úr síð-
ustu heimsstyrjöld. Sagan kom
fyrir nokkrum árum út í ísl.
þýðingu og vakti mikla athygli.
Aðalhlutvei’k: '
Constance Bennett,
Gracie Field,
Kurt Kreuger.
Bönnuð bömum.
Sýnd kl. 9.
♦♦♦ ♦ ♦♦ ♦ —

„Seminole“
Peikispennandi, ný, amerísk lit-
mynd, um baráttu við indíána
í hinum hættulegu íenjaskóg-
um í Flórída.
Kock Hudson,
Anthony Quinn,
Barbara Hale.
Bönnuð innan 16 ára.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
i
TJARNARBfÓ
Mynd hinna vandlátu:
Browniny þýðingin
(The Browning Version)
Afar fræg og og afburða vel
ieikin brezk mynd, byggð á sam
nefndri sögu eftir Terence riadi
gan. — Leikrit eftir þessari sögu
var flutt á s. 1. vetri í Ríkisút-
varpinu og vakti mikla athygli.
Aðalhlutverk:
Michael Kedgrave,
Jean Kent.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
TRIPOLI-BÍÓ
FrausiuaÖiir í fríi
(Les Vacances de monsieur
Mulot)
Frábær, ný, 'rönsk gamanmynd,
er hlaut fyrstu verðlaun á al-
þjóðakvikmyndahátíðinni í
Cannes árið 1953. Mynd þessi
var af gagnrýnendum talin önn
ur bezta útlenda myndin sýnd
í Bandaríkjunum árið 1954.
Dómar iim þessa mynd hafa
hvarvetna verið á þá leið, að
önnur eins gamanmynd hafi
ekki komið fram, síðan Chaplln
var upp á sitt bezta.
Kvikmyndahandrit, leikstjórn
og aðalhlutverk:
Jacques Tati.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Ragnar Jónsson
| hæstaréttarlögmaðni1 |
| Laugavegi 8 — Síml 77521
Lögfræðistörí
og elgnaumsýsla
fiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiifiiitiiitiiiimiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiii
aiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuimiiiiiiiiii'
Stúlka
| getur fengið vinnu í verk-1
| smiðju nú og síðar. Létt |
| vinna í góðum húsakynn- \
1 um.
| Verksm>ðjan Lady h. f., |
| Barmahlíð . 56. Slmi 2841.1
* —'
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiimiiiiiuiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiu
Baðstofiihjal
(Frambald aí 4. slðu).
reka. Svo hafa bændur á útnesj-
um oft bjargað mö.nnum, sem
hafa orðið skipreika, og yrði oft
erfitt um björgun, ef þær legðust
í eyði. Þess eru mörg dæmi að giftu
samlega hefir tekizt í slíkum til-
fellum af því fólk var þar nærri.
Hvað er svo með þá hliðina, sem
snýr að unga fólkinu, sem vex upp
í þessum vegarlausu sveitum? Það
langar auðvitað til að sækja
skemmtanir og mannfundi eins og
annað ungt fólk, en verður a. m. k.
á vetrum að fara fótgangandi eða
fara ekkert. Er nokkur furða, þótt
því verði hugsað til kunningjanna
á sínu reki, sem annað hvort setj-
ast upp í sinn eigin jeppa eða ná-
granna síns, eða þá safnast margt
saman í stóra bíla, og lætur flytja
sig með söng og gleðskap á sam-
komur. Þarna er slæmur agnúi á,
og ekki að furða þótt þessir agn-
úar komi losi á fólkið. Þarna vinn-
ur einangrunin sitt óhappaverk. Og
það er þetta, sem rekur unga fólkið
úr sveitunum, líkiega meira en allt
annað.
Rafmagn er gott, þarflegt og nauð
synlegt í sveitunum, sem og ann-
ars staðar, en ekki heldur það
unga fólkinu kyrru, ef vegasam-
bandið vantar."
Gunnar hefir lokið máli sinu.
Starkaður.
Jóham&a Gnðmnnds-
dóttir Smith
(Framhald aí 3. slðu.)
hafði nokkra aðstöðu til að
fylgjast með þessu og mun
lengi verða minnistætt, hve
vel kom í ljós, að hér er um
sérlega traustan og vel sk>p-
aðan ættgarð að ræða. Lengst
mun ég þó minnast fram-
komu Guðfríðar á Brekku,
sem bar þess Ijósan vott, að
Jóhanna hafði ekki langt að
sækja hið frábæra skap sitt
og sálarró.
Það skarð, sem kona eins
og Jóhanna lætur eftir, verð-
ur aldrei fyllt. En minningin
um hana er jafnframt svo
björt og skuggalaus, að hún
veitír huggun og styrk. Þrátt
fyrir óbætanlegan missi,
geta þeir, sem slíka minningu
eiga, tekið undir með Agli
„skal ek þó glaðr með góðan
vilja ok óhryggr heljar bíða.“
Þ. Þ.
Á víðavangi
(Framh. af 5. slðu.)
löggjöfina. Það eru þannig
fleiri flokkar en Framsókn-
arfiokkurinn, sem verða
fyr>r málahnupli Sjálfstæð-
ismanna. Sannleíkurinn er
sá, að Alþýðuflokkurinn hef
ir haft forustu um trygging-
arlöggjöfina og grundvöllur-
inn að henni var lagður á ár
unum 1934—37, þegar Har-
aldur Guðmundsson var fé-
lagsmálaráðherra í sam-
stjórn Framsóknarflokksins
og Alþýðuflotkksms. Mbl.
taldi tryggingarnar þá hinar
varhugaverðustu. Nú hafa
þær hins vegar unnið viður-
kenningu og þá er það nátt-
úrlega Sjálfstæðisflokkur-
inn, sem hefir kom*ð þeim
fram!

J. Át. Barrie:
ESTURI
og
— Þér eruð yndislegur, sagði hun. Mér þyk>r óskaplegá
vænt um yður. .
— Þegið þér, sagði hann hræðslulega. Það er sumarhús
í garð>num.
Hann hentist á braut, áður en hún gæti svarað. Þegar
hann kom >nn ú¥ dyrunum, læsti hann vandlega á eftir sér.
Gav>n vaknaði við raddir innan úr svefnherbergi móð-
ur sinnar. Það var Jean, sem var að segja fréttirnar. En
hann langaði lítið að heyra þær. Það eina sem hann hugsaði
um var tatarastúlkan. Hann opnaði varlega hlerana fyrir
gluggunum og gáði út. Sumarskálinn var tómur. Ilann
varpaði öndinni léttara. Þegar hann hafði borðað morgun
verð bjóst hann tU að ganga niður í þorpið.
Móðir hans o'g Jean ræddu viöburði næturinnar og um
tatarastúlkuna. Honum var sár raun að hlusta á þær. Nú
sá hann framferði sitt nóttina áður í miklu skýrara Ijósi
og honum hryllti við umhugsunina eina saman. Þegar hann
gekk í gegnum garðinn leit hann með sektarsvip t*I sum
arhússins. Það hefði orðiö saga til næsta bæjar, ef hún
hefði verið handtekin þar.
Það lá eitthvað svart á boröinu þar inni. Þrátt fyrir
það þó hann vissi aö móðir sín stæði við gluggann og
horfði á eftir honum, varð hann að fara þar inn. Hann
varð að vita, hvað hún hefði skihð eftir. Það var biblíá.
Það rifjaðist nú upp fyrir honum, að hann hafð'i setið hér
í gær og lesið í biblíunni, en svo var kallað á hann og hann
hafði skilið bókina eftir og í henni blýant sem lesmerki.
Það var sennilega í fyrsta sinn á ævinni, sem tatarastúlk-
an hefði átt næturstað innan um slíkar bókmenntir.
En hvað lá þarna á bekknum? Það var óþarft að spyrja.
Það var kápan, sem.lá þarna snoturlega samanbrotin. Hann
minntist þess nú, er Jean hafði sagt, að tatarastúlkan hefði
sézt í svartri kápu. Hvers vegna hafði hún skilið hana eftir?
Og hvað í ósköpunum átti hann nú að taka til bragös? Ekki
þorði hann að láta hana liggja þar sem hún var, því að
þá hlyti Jean að finna hana. En núna um hábjartan dag-
inn gat hann heldur ekki laumað henni inn í húsið. Undir
bekknum stóð verkfærakista, ólæst. Þar niður í hnpðaðl
hann kápunni, hvolfdi kassanum og fór. En all(j.p daginfi
var hann með íífið í lúkunum, að Jean myndi samt seih
áður finna kápuna.
Ef einhver lesandi skyldi halda að Gavin væri ekki enp
fullhengt fyrir ðévintýri sitt með tatarastúlkunni, þá ætti
hann að fylgjast með stímabraki því, sem presturinn átti
enn í út af þessari kápu, Skömmu eftir að d>mmt var oröið
þetta kvöld rakst Jean á húsbónda sinn í forstofunni. Jafn
skjótt og hann .varð hennar var, flýtti hann sér að fela
eitthvað á bak við sig. Heföi hann aðeins haldið óhikað
áfram eins og venjulega, mundi hana ekki hafa grunað
neitt. En þetta framferði hans kom henni til að gefa hon-
um nánari gætúr. j
— Hvers vegna starirðu svona á mig spurði Gavin ema
og strálingur, sem veit skömmina upp á sig. Hann sneri
bakinu upp að veggnum eins og hann héldi, að hún mundi
ráðast á sig. Hún flýtti sér af stað öldungis ráðalaus.
Hann fór með kápuna inn í svefnherbergi sitt til þess
að geyma hana í fátakistunni. En þá mundi hann eftir,
að móðir hans var vön að taka til í henni af og til. Auk
þess fann hann, að tatarastúlkan kom honum í hug, hvert
sinn, sem hanri leit á kistuna.
Þá var betra að geyma hana á loftinu. Hann tók káp-
una upp úr kistunni og opnaði dyrnar. Þar stóð Jean.
Hún hafði verið inht hjá Margréti að taka t>l í mesta sak-
leysi. Hann brást engu að síður reiður við> — Ég vU ekki
hafa þetta, Jean!
Hún hljóp eins og byssubrennd niður í eldhús. Gavin
tróð nú kápunni mður fyrir ofan rúmið sitt. Klukkustund
síðar, þegar hann sat niðursokkinn í að semja næstu ræð-
una sína, heyrð>. hgnn fótatak uppi á loftinu. Hann þaut
þangað upp og ætl&ði að halda þrumandi reið'ilestur yfir
Jean.
Það var þá móðir hans. Hann sagði æstur: — Iívað ertu
að geira hérna? ,
— Ég er bara að íeita að dálitlu, Gavin.
— Það er alltbf ka.lt fyrir þig hér uppi. Hann tók hana
niður með sér, "en trú hans á loftinu sem felustað hafði
stórum minnkað. Skömmu siðar tók hann kápuna og fór
með hana út í „garðinn til þess að grafa hana þar. í for-
stofunni rakst hahn enn einu sinni á Jean, en hún var
nú orðin svo skelkuð að hún tók til fótanna og flýði, þeg-
ar hún sá hann. Þetta þótti honum í meira lagi grunsam-
legt. Angistarsv>ti bogaði af enni hans meðan hann gróf
holu í garðinurh, setti kápuna þar ofan í og mokað'i yfir.
En hann var sámt ekki laus við kápuna. Síður en svo.
Snemma næsta morgun, heyrði hann eitthvert krafs fyrir
utan gluggann. Skelfingu lostinn hélt hann að þar vævi
Jean á ferðinni og þaut út að glugganum. En í þetta sinn
var grafarræniriginn hundur, sem þegar var kominn með
eitt hornið af kápunni á milU tannanna.
Síðari hluta þessa sama dags yfirgaf hann prestssetrið
með leynd og bar stóran pakka undiv hendinni. I-Iann gekk
upp brekkumar. Þegar hann var kominn upp á háhæðina