Tíminn - 16.01.1958, Blaðsíða 9

T í M I N N, fimmtudaginn 16. janúar 1958.
9

£Jiih %Jnnerótad:
3
msz
uócinnci
Framhaldssaga
5
Batnandi manni er bezt að lifa
aði um. Klas. Eg' fór allt i ein.u
að hugsa um það, hvernig líf
hún viWi ekki að ég kæmist! bitu svo vel á um sólarlagið. 1 ilm frá blómvendinum á borð
að því. Ég hafði vórið vott-ur i Ég minntist mýsins og vönt inu leggja fyrir vit og hugs-
að hamingju hennar svo | unar á sítrónuolíu og afþafek
lengi, og hún viitíi ekki láta j aði boð hans. En Klas hefir
mi'g sjá, að sú sól væri geng- | liklega verið að hugsa uim það, mitt hefði orðið, ef ég hefði
in til viöar. Kún vissi, að: aö eitthvað kynni að leynast j eignazt barn, hvernig það
þetta mundi ekki far'a fram! enn í pokanum mínum, því j hefði verið að eiga einhvem
að hann hvarf þegar frá veiði j eftir til þess að
ferðinni og bauðst í bess stað j etlska
hjá mér, þótt reynt væri að
leyna því, þar sem ég þekkti
samband þeirra svo vel. —
Henni fannst það auðmýkj -
annast og
þegar Hugo fór. Þessi
andi, og kannske vissi hún auðvitað ekki afþakkað.
til þess að koma með mér að j ljúfi iimur gerði mig grá'
tína blóm. Slíkt boð gat ég
l'ika, að það mundi verða mér
sorgarefni.
Mér varð heldur e&ki um
sel. Hér var þung 'untíiralda.
Því lengur sem ég horfði á
þau og hJustaði á tal þeirra,
varð mér ljóst, að hér varð
að taka i taumana og kannske
dálítið sterklegár en venju-
léga. Hinrik reyntíi að halda
uppi samræðum, en isnferi máli
sínu meist til miín. Og Ingi-
riður sat þögul og hálf vand-
rðéðaleg. Hún hafði feizt mjög,
fannst mér, og við munn henn
ar voru drættir, sem ég mundi
ekki eftir að hafa séð þar áð
ur. Þetta var i fyrsta sinn,
Litla barnshöndin fólst aft-
ur i ,lóf a mínum, og svo rölt
um við af stað.
— Þú þarft ekki að lúta nið-
ur, Bricken frænka, þvi að
ég fæ ekki þraut í bakið, þó
að ég beygi mig eftir blómum.
Á ég ekki að hafa grænar
plöntur með, svo að vöndur-
inn verði verulega fallegur.
Þú átt að hafa hann á nátt-
borðinu þínu i nótt, og ég
skal tina blóm í nýjan vönd
handa þér á hverju kvöldi.
Ég man enn setningarnar,
sem hann sagði, og mjúku
milda í hug.
Fyrir nokk.ru birtist í Tíman’Um
hu'gleiðing með einkunnarorðun-
um ,,Að sýnast eða vera.“
Höfundurinn, Halldór Kristjáns-
son, leggur þar út af greinarkorni,
sem birtist í Timanum þann 26.
nóvember síðastliðinn, þar sam
undirritaður rftœiir gegn því, að
nöfn og heimilisföng ungra af-
brotamanna sóu vægðarlauet kunn
gerð almenningi.
Knútur Þorsteinssón hafði áður
hyllzt til að haida því fraan á
prenti, að fJlíkair ráðstafanir kynnu
að reynast heililadrjúgar í baráttu
gegn afbrotafaraldri þeim, sem
hann telur ógna menningunni.
í rökfærslu minni gegn þessari
skoð-un telur Halldór, að mér hafi
sézt yfir kjarna málsins. Segis't
h'ann ekki sj'á betú'f en ég telji það
svo sannarlega væri þörf á nýrri
siðabót, ef málsvarar kristinnar
menningar sjá ekki betur en sýnd
armennskunni sé diilað, þegar
rætt cr um að sýna syndugum þá
linkind, sem kynni að verða þeita
til góðs.
A,n þess að ætla mér þá duil að
finna kjarna nokkurs máls, l'eyifi
ég mér að vakja athýgli Halldór.j
á, að í ra-u-n og veru fjallar h-ug-
leiðing hans að mjög li-tlu leyti uim,
það mál, sem var tii umræð-u. Þar
sem ég hugleiddi, hvernig van-
gæf-um ungilingum yrði bez-t komið
tia manns, vil-1 hann enga afs-töðu
taka, að minnsta kosti er viðlhorf
ha-ns til þessa vandamáis ákaflega
óljóst og mótsagnarkennt. Hanti
mælir að ví-su réttiiega m-eð sjálfls-
prófun og skrif'tum til efili'ngair
persónuþroska og manngöfigi, en
i virðií't g-leyma því, að skriftafeð-
sjálfsagt, ,,að ungir menn hafdi
j sj-áifevirðingu sinni og metnaði,
Nú heyrði ég, að Jo-el var að j þó að þeir hafi drukkið frá sériur eru bundniir ströngum þagnav
fara, heyrði fcoðna góða nótt i vi'tið c-g jafn-vel stoli-ð eða unnið \ eiði. Að öðrum kosti hlýtur Haffl-
og siöan þungt fötatak til' önnUir óhæf-u-vefk"
dyra, og síðan létt og hirðu-
laust fótatak Hinriks til
svefnherbergiains. Svo heyrð
ist áragl-amur að utan, Joeí
r-eri heim.
Og þarna missti Linna
Hafi Halldór komizt að þessairi
nLðurstöðu eftir vandlega íh-uig-un
hiýtur hann að hafa verið sleginn
lesblindu eða öðruim annar'legum
vanka, er hann kyn-nti sér tnála-
vexfi. Svo mikið er ví'st, að hann
misstígur si-g illilega, er hann
sofnuö. Nei, hún reis upp í
rúminu, greip ve'kj araklukk-
blaðið í gólfið, hún var vísff- hy-ggst afhjúpa kjarna miálsinis.
Eendir hann þá á mikilmennið og
ályfetar réttilega, að sjálfsvirðing
... _ göfugs manns rýrni ekki, þótt
una og dro hana upp. Og svo breytni hans ^ gjörð heyrinkunn.
heyrði ég ekki betur éri hún hrl þag var nh ó,vart ailts ekki
styngi henni undir kcddann.; þetta, sem um var rætt. í grein
Og þá var degi hennar lokið, i þeirri, sem Hatídór leggur út af,
hún hallaði sér á van-gann og j reyndi óg þverf á móti að lýsa
barnsröddina, og ég m-an sofnaði þegar. Hún átti lika i viðbrc-gðum vanþroska og veik-
gerla a'l'lar hreyfin-gar hans,' að fara á fætur klu-kkan j 8«®ja manna gagn-vart afmennings-
sem 'mér fannst hún ekki er nann hoppaði eins og kið-1- firhm ti'l þess að hita kaffi i sli'tinu. Ég gaf það fyllilega í skyn,
vera 'fialleg. Hið toarnslega ýf ingur m-eðal blómanna. Skór h-anda Hinrik, sem æt-laði á!ól'án afWotM-na væn nog
irbra-gð, 'sem hún hæfði varð- hans urðu votir af dögg. Svo veiðar. Hún hafði komið út á I f°h^ -
veitt fram eftir árum, var nú 'íom hann til min og við leidd svalirnar þegar við sátum þar; he,f a,ptaf haldið, að 'menn
alveg horfiö. u-mst heim og upp í gestaher ' um kvöldið og boðizt til þess,! drýgSu' giæpi vegna ’vöntu-nar á
Þegar við höfðum snætt, J bergið, þegar við höfðum boð- ' sagt að það væri skömm að ' sjálfsvirðing-u.
fluttum við okkur út á svalirn . ið fólkinu góða nótt. Við öett- j lát-a húsbóndann fara án | Ég er Halildóri fylllilega sam-
ar, og é-g 1-agði st,ut'tjakkann j um blómin í glas á nábtborð- : þess að fá hressingu. All-ar j msia um, að vönduðum manni er
minn y-fir lterðarnar. VI5 , ínu og litum í ákveðinn poka, j vinnukonur kurruðu kring-j ir-'eira í mun að v«rá en sýnaisit.
spj öliluðum um fólik, sem við og þegar Klas bauð mér góða.um Hinrlk. Hann kvaðst vel1 haggar alis^ ekki þeirri
1 1 staðreynd, að manm með lamað
siðferðisþrek fin-nsit, að hann ei,gi
sór ekki upprei-inar von etftir
brennimerking-un-a. Ég er þeirraf
skoðunar, að meðferð á saka-
manni eigi fyrst og fremst að mið-
ast við ha-ns eigin velferð. Ég
hef svo miklá fcrú á ís'lenakum
kúlfcúr, að ég neita því, að grípa
þturfi ti'l óyndi-súrræða til að hafa
ham,iil á glæpa'hneLgð landans. En
dór að álíta skriftartól kirkjutiiu-
ar forréttindi valinna ágsertLj-
ma-nná, því að haríií teJ'ur mairg'i:
mæla með því, að vandræðameun
séu látnir sk-rifta í áJiey-rn aiþjóð-
ar.
Halldóri til huga-rfhægöar skal
ég að lokuim taka fram, að eina
langt og útlistuiii hans á göfuig-
lyndi og manngæzScu nær, er ég
h-onuim sam'mália. Þeir, sem temja
sér að loka augunum fyrir af'glöp-
um sínum, eru s’a'nria-rlega iililla
staddiir, hvað þá heldur, ef sam-
vizka þeirra og breytni hefiir ai-
m-enningsáiitið eitt að leiðarijóSii.
En batnandi manni er bezt að liffa,
og því ber að sýna siðleýsi-ngj'an-
um fyllstu nærgætni. Með hörku
og óbLl-girni tekist a-Idrei að laðia
fraim þá eiginileika, sém kristkt
siðfræði skipar í öndvegi.
Helgi Valdimars&oa.
Bréí Bulganms
(Framh. af 6. síðu).
vandlega tillögur vorar um funét
æðstu manna og styðji það, að
þfökktum, um Joal Jansson,, nótt, leit hann á mig skær- ! geta farið án þess að fá morg j «!^nia*nfc a- rfT** slíkur fundur verði kvaddur sant-
Öttó og konu hians og ýmsa ■ um barnsaugum, sem sögðu,! unkaffi, en hún vildi sýna um
aðra. Vlð og við leifc Ingiríð að það skýldi vera leyndarmál hyggju sína. Hún kvaðst geta
ur rannsóknarau'gum á Hinrik j okkar tveggja, að einn hefði lagt sig út af aftur.
en þegar hún varð þess vör, | fen-gið ein-ni súkfculaðiköku
að ég gaf henni gætur, leifc
hún undan. Einu sinni eða
tvisvar heyrði ég hana and-
varpa. Hinrik safc alvarlegur,
horfði út, yfir sjóihin, drakk
marga bollá af kaffi og spjall
aði um hitt og þetfca.
Ég einbeitti mér að um-
hugsun um það, hvefnig ég
ætti :að hag-a mér í þassu máli.
Ég þóttist sjá það á Ingiríði,
meira en aðrir hér á heimil-
i-nu þet-fca kvöld.
— Sjáúmist á morgun, sagði
hann — já, á morgun.
2.
—- Annars er það nú venju
lega nokkuð erfitt að koma
Jhenn-i á fætur klukkan átta,
sagði Ingiríður, þegar hún
var gengin brött.
Jæja, þá mundi ég verða
vakin líka snemma í fyrra-
málið, hvort sem mér líkaði
betur eða verr. Þá var víst
Mér var ógerlegt að sofna.
Aúðvitað ætlaði mývargur-,
inn lailveg að gera út af við, ^ezt að reyna að sofna strax.
an. Svo sem mér gafst tækifæri1
til að taka frarn í fyrra bréfi mírúí
til ýðar, skulum vér vandlega hu'g-
leiða athugasemdir og tillögur
þær, sem ríkisstjórn fsíánds tel-
ur ástæðu til að leggj a fyriir oss.
Yðar einlæg'ur,
N. Bulgamú (sign.)
8. jan. 1958. ’
mig, og nú lá ég í rúminu og
bylti mér og harmaði að
Klukkan sló tólf.
En mér t-ókst það ekki. Mý-
flugurnar suðuðu umhveríis
að hún vildi sý-na nter fulla t-ii j haj-a siítrónuolíun-a mína..
litssemi og ekki hlanda mér á gat ekki stillt mig um að j mig. Líklega yrði ég öll rauð
neinn hátt í málið. Ég varð m*r án aflái-,s bótt é»' hláuþin í andliti á morgun.
að hafá hliðsjón iaf því. Eg
varð vi'st að taka Hinrik í
karphú'sið, þegar færi gæfist.
Ég varð að spyri a hann hreint
og beint, hvað nú væri að hjá
þeim. Eða átti ég kan-nske að
bíða? Morgundag'urinn var
f ram -uiidan, og kannske var
bezt, að reyna að fá hann til
þnss að hefja mális á þe'ssu
sjáilf'ari.
En -mér gafst ck-ki tóm til að ^
húgleiða þst-ta meira. Fyrst j
. klóra niér án afláts, þótt ég
vissi að afleiðingin yrði að-
eins blóðrisa hörund og enn
verri kláði. Svona er ég, göm-
ul manneskjia, -get ekki stillt
mig um -svona lítið freriíúr en
krakki.
í herbergi hið næsta mér
svaf Linna. Ég heyrði hana
korna inn og hrista af sér
hælaháu skóna. Hún sfcundi
háfcfc -af veilíðan af að losna
við bá. Svo kv-eiikti hún á borð
iampa sínunn, þvi að rafmagn
kam J'oel Jansson róandi yfirj var ekki j stóru-Lokey, c-g
sundið 1 bann mund, að Linna
bar 'k'affibakkann úfc á sval-
irnar. Og Hinrik fék'k ísvatn
með sítrónusneiðu-m, eins og
hann hafði beðið irai. Þegar
honum var boðið að breyta
þessari blöndu í hanastél,
gretti han-n Sig. Hann hafði
vi-st f-engið nóg af hana-stél-
um síðust-u Tikuna. Að lítilli
stundn liðinni heyrðust
skruðningar innan úr eldjhús
inu, og Ingirlður Iiraðaði sér
þangað.
Þegar ég hafði setið og hlust
að á masið í Joel nokkra
sfcund, iko-m Klas tii mín og
spurði, hvort ég vildi koma
með sér niður á bryggju að
veiða smáfiiska, því að þeir
fieygði sér í rúmið. Eg heyrði
skrjáfa í blöðum, hún var
vafalaust farin að lesa viku-
blöð, lá í rúminu og týndi
smátt og smátt af sér spjar-
irnar 1-esandi og fleygði þeim
á gólfið.
Svo heyrði ég að hún fór
að klóra mýbit sitt, hægt og
með hvílduni fyrst í stað en
síðar ákafar. Þá gat ég ekki
stillfc líiig lengur, og svo klór
uðum við í takt.
Við og við heyrðist hlátur
af neðri hæðinni, hlátur Joels
var hár og stórkarlaiegur,
Hinriks mý'kri og hljómþýð
ari. Klukkan sló ellefu. Linna
Maðaði í vikublöðunum og
blóraði sér. Ég fann smára-
Þarna settist ein mýfluga_ í
hár mitt og súðaði hátt. Ég
sló hendi á höfuð mér, en mý
flugan sveiflaði sér suðandi
upp undir loftið. |
Ég fann til magaverkjar af
móselvíninu. Ég hafði ekki
bragðað það lengi og fannst
ég verða að dreypa dálítið á
þvi, þar sem Hinrik gerði sér
það ómak að taka fram
fiösku mér til heiðurs. Og
kaffi svoaa seint á kvöldin,
er ekki gott svefnlyf.
Stundirnar liðu, og ég lá
þarna og þráði svefninn.
Linna stundi og hraut við og
við. Það tók að birta, og ugla
flaug væ-Iandi fyrir glugg-
ann. Það þaut lágt í bjarka
laufinu, fyrst ei-ns og hVí'sl,
siðan hærra. Það var víst að
hvessa.
Hvað gafc það verið, sem
Hihri'k hafði gert af sér?
Kannske eitthvert kvenna-
flans? Þetta var heldur óálit-
legt. Ég óskaði, að það væri
aðeins smáerjur við Ottó, og
þá mundi þetta lagast brátt.
En Ingiríður var svo undarleg
í háttum. Ég varð vist að tala
við hana líka. Hún leit þetta
víst ekki réttum augum.
KALDIR
BUÐINGAR
Köldu ROYAL-búðingarnir eru Ijúf-
fengasti eftirmatur, sem völ er á.
Svo auðvelt er að matreiða þá, að ekki
þarf annað en hrara innihaldi pakk-
'ans saman við kalda mjólk, og er búð-
ingurinn þá tilbúinn ti) framreiðslu.
Reynið ROYAL-búðingana, og þér
verðið ekki fyrir vonbrigðum.
'nstant-
P«JDDING
e**y

a®J
11