Tíminn - 19.02.1958, Blaðsíða 9

T í MIN N, miðviktidagian 19. febrúar 1958.
9
<^lílith IjJiinerótcicl:
S,
mmmm
Við fórum í sporvagninn við
Norrmalmstorg, settumst
fremst og fengum að vera þar
út af fyrir okkur.
— Hve lengi voruð þið gift,
Bricken? spurð'i hún lágt.
— I tuttugu og sex ár.
Hún andvarpaði. Hún hafði
ekki verið gift nema hálft:
annað ár. enn.
— Var hjónabandið ætíð
jafngott?
---- Spurðu ekki svona
barnalega, slík hjónabönd eru
ekki til.
— Eín líklega hefur það þó
aldrei farið úr skorðum á
svipaðan hátt og hjá mér?
— Ég veit ekki vel, hvað þú
átt við. Stundum fannst mér,
að ég væri mjög óhamingju-
söm. En líttu á, þegar frá
líður breytir allt um svip. Það
skiptast á skin og skuggar í
lífinu, en þegar á heildina er
litið, var sambúð okkar góð'.
— Já, ég veit, að þetta
segj a allar ekkjur, og oft er
þar um að ræða sjálfsblekk-
ingu. E!n ég held að þetta sé
rétt um sambúð okkar Hugos,
og ég man, að hann sagði við
mig á silfurbrúðkaupsdaginn
okkar, að af þessum 25 árum
hjónabands okkar, hefðu tvö
verið erfið, þrjú heldur dauf-
leg en hin góð. Og þetta er
alveg eins og mér fannst
sjálfri.
Súsanna hallaði sér fram
og horfði rannsakandi í augu
mér.
— Er þér um geð að segja
mér, hvenær á hjónabands-
skeiðinu erfiðu árin voru?
Voru þau fyrst eða síöast?
— í fyrstu reyndist okkur
dálítið erfitt að samíagast, en
erfiðustu árin komu þó miklu
síðar, og um þau vil ég heizt
ekki hugsa.
— F'yrirgefðu mér forvitn-
ina, sagði hún.
— En svo varð allt gott
aftúr og kannski betra en
nokkru sinni fyrr. Það er það,
Sém ég gleðst yfir núna.
— Ég skil þig.
Svo fórum viö að ræða um
aðra hluti.
Við kirkj ugarðshliöið keypti
ég lítinn krans eins og venju-
tega úr mosa og hrisi. Hann
átti aö endast til næstu heirn-
sóknar minnar, og hann var
ódýr. Hugo hafði heldur aldrei;
kært sig um blómskrúð.
Það var langt liðið á haust,
og stormurinn hafði sópað
saman laufdyngju á leiðinu.
Ég lireinsaði það eftir mætti
og á meöan sat Súsanna á
bekk og horfði til himins. Hún
skildi það rétt, að ég vildi ekki;
hjálp hennar við leiðið. Ég|
minntist þess, að þegar við,
fluttum nýgift í litla bæinn,
þar sem herstöðin var, bjugg-j
um við rétt hjá kirkjugarði,
og þá sá ég oft kerlingar eins
og mig núna vera að bogra við
leiði. Á sumrin gekk ég oft ein.
inn í kirkjugarðinn og sat þar!
í sólskini á bekk með handa-1
vinnu mína.
Súsánna tók af sér hattinn
og lét goluna leika að hárinu
I-Iún virtist einmana og um-
komulaus, og ég fann til með
henni og óskaði þess heitt að
geta létt áhyggjur hennar.
Gaman væri að vita, hverj u
Hugo mundi svara, ef ég gæti
sp.urt hann ráða. Hann gæti
iiócinnct
Framhaidssaga
32
kannske gefið einhverja skýr
ingu á framferði Hinrifcs og
vitað, hvað Súsönnu væri
bezt að gera í málinu. Eða
mundi Hugo kannske hafa
verið alveg eins ráðviíltur og
ég? Líklega eru flestir karl-
menn likir, þegar öllu er á
botninn hvolft, einhvern tíma
kemur einhver Ingaliil inn í
hjónaband þeirra. Slíkt hend
ir svo auðveldlega, og það
skiptir líka svo litlu máli,
sagði Hugo. Já, fyrir þá. En
skiptir það jafnlitlu fyrir
konurnar, konur eins og Sús-
önnu og mig? Eg þurfti ekki
annað en að líta á föit andlit
Súsönnu til þess að fá svar
við þeirri spumingu — jú, það
skipti töluvert miklu máii.
Jæja, vertu þá sætil í dag,
Hugo, sagði ég með sjálfri
mér, nú verð ég víst að reyna
að líta til með þek-ri litlu. Þú
og þínir líkar stofna til
margra vandræða af hugs-
unarleysi einu saman. Á eftir
segið þio svo, að þið haíið
hreint ekkert meint með
þessu og teljið að þá sá allt
klappað og klárt og skuli vera
gleymt og grafið.
— Mig langar til að setjast
hérna við hlið þína svolitla
stund, Súsanna, en það er
heldur svalt í veðri fyrir mig
í dag. Ef þú mátt vera að,
getum við farið inn í litla
kaffihúsið hérna handan
kirkjugarðsins og fengið okk-
ur hressingu. Eg er .vön að
gera það, þegar ég fer hingað.
Það er aðeins skammur spöl-
ur þangað.
Eg leit yfir leiðið í síðasta
sinn, gáði að, hvort allt væri
þar eins og ég vildi skilja við
það. Kransinn hallaðist mjúk
lega upp að gráum steiiiin-
um. Þarna lágu þegar fjórir
Engelberger, og þar var enn
rúm fyrir mig. Ég fleygði
gamla kransinum i sorptunnu
skammt frá, og svo gengum
við að litla kirkjugarðskáffi-
húsinu, þar sem syrgjendur
fengu sér hressingu að lok-
inni heimsókn í garðinn og
hresstu hugann á ný við
sterkt og ilmandi kaffi.
í fremri stotfunni sátu þrjár
soi'gatflj'.æddajr komur,- en í
þeirri innri var engin mann-
esk j a. Framreiðslústúlkan
kinkaði til mín kolli, því að
hún þekkti mig. Við fengum
kaffið og eftir bað vorum við
einar og ótrufiaðar langa
stund.
— Hinrik á iíka leiði, sem
þarf að líta etftir, sagði Sús-
anna og hrærði í bollanum
sínum. En ég \æifc ekki, hvort
hann fer þanguð nokkurn
tíma. Eg hef aldrei orðið þess
vör og ekki heidur spurt hann
um það.
— Vafalaust fer hann þang
að aldrei. Karlmenn eru hálf
hræddir við kirkjugarða, held
ég. Þeir áðíta, að hinir dauðu
eigi að fá að vera dauðir í
friði. Þeir horfa ekki eins mik
ið aftur á veginn sem við.
— Eg veit, að þú álítur, að
ekki sé ástæða fyrir mig að
vera afbrýðisöm vegna hins
liðna, sagði Súsanna, — En
fram hjá því getur vafalaust
engin síðari kona komizt,
býst ég við.
Hún saup á bollanum og
horfði hugsandi fram. fyrir
sig.
— Nú er vlst komið að mér,
að rekja raunir minar, sagöi
hún. — Afbrýðisöm — já, þú
minntist einu sinni á það.
Og ég verð að játa það. Það
eru til dæmis þessi ör á and-
liti hans,” st-undum finnst mér
þau óþolandi. Þau minna mig
alltaf á hið liðna — líf hans
áður en ég kom til hans. Mér
finnsit, að miinningag hanis
hljóti að vera svo mikiar, að
ég komist þar varla að, og
allar þessar minningar Mjóti
að altaka huga hans i hvert
sinn sem hann lítur í spegil,
því að örin á andlitinu kalli
þær fram. Þessi ör banria hon
um að gleyma og skilja hann
frá mér. Hann getur ætíð
horfið aftur til fyrri konu
sinnar og sona, og þangað get
ég ekki fylgt honum.
Drottinn minn dýri, hvað
unga fólkið gerir mikið veð-
,ur út af öllu, hugsaði ég og
fann til elli minnar.
— Eg held, að það sé al-
rangt af þér að hugsa þann-
ig, góða mín. Hið liðna er
ekki svo ríkt í huga Hinriks.
Hann er hættur að taka etftir
örunum á andiiti sínu.
En hún virtist efcki heyra
til mín.
— Og þó elska ég hann otft
einmitt vegna öranna, sag'ði
hún, — því að þau minna á
harm hans. Og mér finnst ég
geti séð það á svip hans, þeg-
ar hann hugsar um liðna tíð.
Eg skil ekki sjálfa mig tfull-
komlega, en ég finn að það
er raun að unna ei-ns og ég,
vera svona eigingjörn í ást
minni, á ég við.
— Þú ert áreiðanlega efcki
eigingjamari en aðrir, ságði
pcr
C!=>*
— Jú, það er ég. Eg krefst
þess að eiga hann ein, og
hann skal vera minn og mín
einnar. Mér finnst helzt að ég
vildi bera hann innan á mér,
á sama hátt og ég bar Lillu.
Finnst þér ég þá ekki vera
eigingjörn, Bricken — og
ímvndunai'veik.
Hún hló vandræðalega.
— Ég vil ekki einu sinni
leyfa neinum að horfa á hann
sagði hún og hleypti brúnum.
Ég skal segja þér eitt, ég er
haldin sjúklegri vissu um þao,
að engin kona megi hann
augum líta án þess að verða
ástfangin af honum. En það
á að vera einkaréttur minn að
elska hann, einkaréttur, sem
ég hef keypt með sjálfri mér.
Þú mátt ekki halda, að ég sé
gengin af göflunum, þótt ég
segi slíka vitleysu. En mér er
alvara í hverju einasta orði,
það segi ég þér alveg satt.
— Óeigingjörn ást er tæp-
lera til, sagði ég. — Þú skalt
ekki láta þetta valda þér
kvíða. Mér finnst satt að
segja, að þetta, sem þú varst
að segja mér, sé ein fegursta
ástarjátning, sem ég hef
hevrt, og ég vildi satt að segja
að Hinrik hefði heyrt hana.
— Hinrik, sagði hún, slíkt
má hann aldrei heyra. Held-
urðu kannske, að hann heföi
nokkurn tíma elskað mig, ef
ég hefði hangt sífellt um háls
hans?
— Já, sagöi ég, það kom
mér satt að segja til hugar.
Úr mínum bæjardyrum
(Framhald af 3. síðu).
aðeins eitt dæmi um hagsýn-
ina.
Við kostum dýr strandferða-
skip til að sigla mjög oft hálf-
tóm meðfram ströndum lands-
ins.
Á sama tíma eru byggðir og
viðhaldið dýrum vegum um
landið, til þess m. a. að komast
akandi é viðkomustaði strand-
ferðaskipanna. Síðan fara bíl-
ar með svo þungan farm frá
og til Beýkjavíkur, eftir þess-
um vegum, að þeir stórskemm-
ast, m.a. miklu meira fyrir hve
bílarnir eni stórir og með mik-
inn þunga.
Þannig er miklum fjölda bíla
ekið frá Reykjavík til margra
fjarðarbotna á Norðurlandi og
talsvert á Vesturlandi einnig,
þar sem þeir þungt hlaðnir
mæta hálftómum strandferða-
skipum, er sikrölta meðfram
ströndunum, styrkt stórum fúlg
um af aknannafé.
Þó tekur út yfiir í þessum efn-
um, þegar verið er að moka
■traðir í skafrenningi til þess að
koma þessum flutningabílum
milli héraða. Þó að afsaka megi
stöku sinnum snjómokstur á
vetrum, einkum í byggð, til þess
að koma mjól'k og þ.h. áfram,
þá er snjómokstur á heiðum
um hávetur oftast mjög óhag-
sýnt starf, og ófyrirgcfanlegt
bruðl á fjármunum, a.m.k. til
þess að komast á þá staði þar
sem strandferðaskipin og flug-
vélarnar geta fullnægt sam-
gönguþörfinni.
Má t.d. rifja upp næsta dæm-
ið um snjómoksturinn, þar sem
erfitt er að bera við þörfinni.
Borgfirðingar og Akurnesing-
ar hafa nýlega byggt í félagí
ágætis skip „Akraborg", til þess
að annast flutninga miili sín
og höfuðborgarinnar. En skip-
ið hefir venjulega alltof lítið
að flytja. Hvað er svo gert?
Reynt er að láta sem alira
fiesta bíla brjótast inn fyrir
Hvalfjörð með vörur og far-
þega — oft í kafaófærð. Og
stundum skefur snjóinn jafn,-
óðum í brautirnar, sem dýr
vinnutæki eru að ryðja á kosta-
að almennings í landinu.
Finnst mönnum að fátæk
'þjóð í nokikuð harðibýlu landi
hafi leyfi til að haga sér sivöna
naer því á fiestum sviðum?
í gamla daga þótti hagsýni,
nýtni og sparsemi góðar dygð-
ir.
Myndi nokkuð óhoEt að at-
huga hvort ekki vseri ráð að
hefja þær til vegs og virðingar
aftur?
Karl í koti. 1
9iiiiiimuiiiiiiiiiiiiiu!iiiiuii]iiiiiiii!ii:miiii!iiiiiiiitiiiiiiiiiimiiiiiiiiiitiiiiui!iiiiiiiiiiiiiimiiiiniiiii«!3ii!ii
tlíIIT*
Tilkynning ]
gjaldenda skatts á stóreignir: §
m
•=
Kærufrestur til skattstjórans í Reykjavík út af §
álagningu skatts á stóreignir er til 7. marz n. k. I
í Reykjavík, en annars staðar á landinu til 17.
marz næst komandi.
Skattstjórinn í Reykjavík.
HiiiiiiiiiiiiiiisiiiimiiiiiiiimiiiinmmiimiiiiiHuiiiiiiimiimiimmHiuiiniiiiiimiimimiiiiiiimmiimiiiiiiittmn
'.V.V.V.^V.V/.V/.V.V.VVV.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V/.VJ
? ■:
ijí Hjartkæra þökk til allra hinna mörgu vina og Ij
vandamanna, sem glöddu mig með heimsóknum,
gjöfum og skeytum á 90 ára afmæli mínu, 14. febr.
s. 1. og gerðu mér daginn ógleymanlegan.
Guð blessi ykkur öll.
Sigurlaug Magnúsdóttir, Arakoti.
i
s
VV.VV.VVVV.V.V.VVV.VVVV.V.VV.VVVV.VVV'.VV.V.V.VVV
VVVV.V.VV.VVVVVW.V.V.VV.VV.VV.V.V.VVVVVVV.VV.VV
::
•; Hjartans þakkir sendi ég öUum þeim mörgu vmum
í; mínum, nær og fjær, sem glöddu mig með heillaóska- ■!
•; skeytum, heimsóknum og stórgjöfum, eða á annan hátt <
!; gerðu mér sextugsafmælisdaginn ógleymanlegan. ;!
Guð blessi ykkur öll.
Brúnastöðum, 7. febrúar 1958.
Árni Sæmundsson
I
V.V.VV.'.V.V.V.V.’.V.’.VV.V.VV.V.'.V.V.V.V.V.V.V.V.V
Innilega þökkum vi5 öilum þeim, er sýndu okkur samúð við
jaröarför móður og ömmu okkar,
Margrétar Guðmundsdóttur,
Hvammsfanga
Guðm. Björnsson og börnin.
Kveöjuathöfn
Ingibjargar Sigurðardóttur
frá Árdal
fer fram í Akraneskirkju fimmtudaginn 20. þ. m. og hefst kl.
11 f. h. Jarðarförin fer fram frá Hvanneyri í Andakíl sama dag
kl. 2. Bíiferöir verða frá Akranesi. Þelm, sem höfðu ætlað sér
að minnast hlnnar látnu er vinsamlegast bent á líknarstofnanir.
Systkini hinnar látnu.