Tíminn - 12.07.1958, Síða 9

T t MIN N, Iaugardagiim 12. júlí 1958.
9
sex
grunaðir
saga eftir
agathe christie
— Hvað í andskofcanum
eigið þér við?
— Það var siðast í gær,
miríntr iríig, sem þér gripuð
mann og hélduð hónum, af
því að þér hélduð,. að hann
hefði skotið á hr. ’Blurít og
f or s.ætisr áðherrann.
Howard Haikes ságði: —
Eh — Já, það er lika. Satt.
— En þó ér þettá óiíkt,
sagði Poirot. — í gær var
maðurinn, sem þér handsöm-
uðuð ekki maðurinn, sem
skaut. Yður skjátlaöist.
Frank Carter muldraöi fýld
ur: — Honum skjátlast líka
núna.
— Haltu kjafti, sagöi.
Raikes.
Hercule Poirot sagði við
sjálfan sig: — Mér þætti
gaman að vita ....
Hercule Poirot var að þvo
sér fyrir miðdegisverðinn.
Hann settist á rúmstokkinn
og hugsaði málið.
Hann var óánægður, en hon
um var óskiljanlegt, hvers
vegna. Því að málið gat ekki
verið ljósara, Frank Carter
hafði verið gripinn glóðvolg-
ur.
Það var ekki það, að liann
tryði ekki slíku á Carter, held
ur fannst honum þetta dular
fullt á einhvern hát.t, hann
vissi aðeins ekki á hvern.
Og öll saga Carters var vafa
söm. Frásögn hans um ritara
stöðu og 10 pund á viku, eins
og hann hafði sagt Poárot
fyrir alllöngu — og svo var
hann venjulegur garðyrkju-
maður, sem mælt hafði veriö
með af einhverjum náunga,
sem enginn mundi hver var.
Já, saga hans var sannarlega
ótrúleg að flestu leyti.
Og hann gat enga skýringu
gefið aðra en þá að einhver
ánnar . heföi skotið. Hann
hélt fast við það.
Nei, það var ekkert sem
sýndist koma Carter til bjarg
ar, nema að Poifot gat ekki
annað 'en hugleitt þá ein-
kenniiegu tilviljun að Howard
Raikes hafði tvo daga í röð
verið nærstaddur og viðbú-
inn að grípa tilræðismenn viö
Blunt.
En Poirot fann lítið leynd-
ardómsfullt við þetta samt.
Auðvitað hafði það ekki verið
Raikes sem skaut í Dówning
Street. Og nærveru sína skýröi
hann á mjög trúlegan hátt,
að hann hefði komið til aö
hitta stúlkuna sína. Nei, það
var ekkert vafasamt í sögu
hans.
Allt hafði snúizt mjög gæfu
lega á sveif með Howard
Raikes. Þegar maður hefur
bjargað mannslífi, er ekki
gott að neita þeim hinum
sama að dveljast i liúsinu.
Hið minnsta sem hsegt er að
gera er áð sýna honum kurt-
eisi. Það var augljóst að frú
Julia Olivera var óánægð, en
hún skyldi, að svo varð að
vera.
Poirot fylgdist gaumgæfi-
lega með honum þennan dag.
Harín sá að Howard lagði sig
frairí um áð vinna hylli
Blunts og frú Olivera. Hann
minntist ekki orði á stjórn-
mál, en sagði gamansögur og
brandara, talaði um íþróttir
og garðrækt. Hann er ekki
úlfur lengur, hugsaði Poirot.
Nei, hann hefur sveipað sig
sauðargæru. En undir henni?
Mér þætti gaman aö vita . . .
Þegar Poirot var kominn
upp í herbergi sitt um kvöld-
ið var barið að dyrum.
— Kom inn, sagði hann,
og Howard Raikes birtist í
dyrunum.
Hann hló, er hann sá á
svipinn á andliti Poirots. —
Undrandi að sjá inig. Ég hef
fylgzt með yður í allt kvöld.
Mér geðjaðist ekki að augna-
ráði yðar. Þér voruð allt of
liugsandi.
— Því skyldi það valda yður
áhyggjum?
— Eg veit ekki hvers vegna,
en það gerði það samt. Eg
hélt ef til vill að yður fyndist
vissir hlutir of ótrúlegir til
að kingja þeim á stundinni.
— Eh bien? Og ef svo er?
— Gött og vel, ég held það
sé bezt við höfuin þetta á
hreinu. Eg á við afcburðinn
í gær. Þetta var eintómt gabb
hjá mér. Eg stóð og fylgdist
með forsætisráðherranum
þegar hann kom út og ég sá
Raw Lal skjóta á hann. Eg
þekki Raw Lan. Hann er ágæt
ur náungi. Eg vildi gjarna aö
hann slyppi, svo að ég greip
í þann, sem næstur mér stóð
og hrópaði aö þetta væri mað
urinn, og vonaði að Raw Lan
kæmist undan á meðan. En
lögreglan var of skörp. Þeir
náðu honum fljótlega.
Hercule Poirot sagöi: — Og
í dag?
— Það er annáð. í dag var
enginn Raw Lan til að verja.
Carter var eini maðurinn á
staðnum. Hann skaut; það
vitið þér. Hann var enn með
byssuna í höndunum þegar ég
stökk á hann. Hann hefur
sjálfsagt ætlað að skjóta aft-
ur.
Poirot sagði: — Þér voruð
mjög ákafur í að vernda ör-
yggi M. Blunts.
Raikes glotti: •— Eg skil
að ýður finnst það skrítið eft-
ir allt sem ég hef. áður sagt.
Eg játa að það er furðulegt.
Mér finnst Blunt maður sem
á aö skjóta — vegna fram-
fara og mannúðar — ég á ekki
við persónulega — hann er
almennilegaheita karl, brezk
ur frá toppi til táar og íhalds
samur. Mér finnst það, en
samt stekk ég fram og reyni
að vernda hann, þegar skotiö
er. Svona er mannskepnan nú
einu sinni sjálfri sér ósam-
kvæm. Asnalegt, finnst yður
ekki?
Howard Raikes gekk til
dyra. Hann brosti til Poirots:
— Mér fannsfc bara, sagði
hann, — að ég yrði að koma
og skýra þetta út fyrir yöur.
Hann gekk út og lokaöi dyr
unum gætilega á eftir sér.
5.
Vcirðveit mig, drottinn,
gegn hinum illa, verndaðu
mig gegn hinum brjálaða,
söng frú Olivera hástöfum.
Hercule Poirot hafði farið
með gestgjafa sínum og fjöl-
skyldunni í morgunmessu í
þorpskirkjunni.
Howard Raikes hafði sagt:
— Farið þér alltaf í kirkju,
hr. Blunt.
Og Blunt hafði muldrað
eitthavð um að þess væri
vænzt af honum. að hann
kæmi. — Get ekki verið
þekktur fyrir að vanrækja
trúmál, skiljið þér, hafði
hann sagt og Poirot gat ekki
annað en brosað, þegar hann
sá fyrirlitningarsvipinn á
Raikes.
Hercule Poirot tók undir
sönginn: Þeir, er sitja um líf
mitt, leggja snörur fyrir mig,
þeir, er leita mér meins, mœla
skaörœði allan liðlangan dag-
inn. En ég er sem daufur. Eg
heyri það ekki, og sem dumb-
ur, sem opnar ekki munninn.
Eg er sem maður, er eigi lieyr-
iir og ,engin andmœlir, eru
i munni hans . . .“
Poirot snarhætti og starði
framfyrir sig. Hann sá liana
— sá greinilega snöruna, sem
hann hafði næstum því fest
sig í. Snara — kænskulega
lögð — svo kænskulega að
engu munaði að hann flækti
sig i henni og losnaði ekki
aftur.
Poirot sat eins og í leiðstu,
munnurinn galopinn, augun
starandi. Hann vissi ekki fyrr
en Jane Olivera þreif í hand-
legg hans og hvíslaði æst: —
Eruð þér kolbrjálaður.
Hercule Poirot settist aft-
ur.
Gamall prestur með mikið
skegg byrjaði að tóna: Svo
hljóðar byrjun 15. Kapitula 1.
Bókar Samuels. — Og hóf aö
lesa.
En Poirot heyrði ekkert, sá
ekkert. Hann var í leiðslu,
dýrlegri leiðslu og sá ekkert
né heyrði.
Stórkostlegt — spenna á
skó, númer 10 af sokkum, and
lit lamið í klessu, bókmennta
smekkur Alfreðs, starf Am-
eriotis, og hlutur hr. Morleys
í öllu þessu, allt þetta þaut
um huga hans og Ýaðaði sér
síðan kurteislega niöur, eins
og mynstur í krosssaums-
púða.
í fyrsta sinn sá Poirot mál-
ið frá sinni réUu hlið.
.... Því að þrjóska er ekki
betri en galdrasynd og þver-
móðska er ekki betri en lijá-
guðadýrkun og húsgoð. Af því
að þú hefur hafnað skipun
drottins, hefur hann og hafn
að þér og svift þig konung-
dómi. Hér líkur fyrsta versi,
tónaði gamli presturinn.
Og eins og í draumi, beygöi
Hercule Poirot höíuö sitt og
þakkaði drottni.
VII. KAFLI.®*
— M. Reilly, er ekki svo?
Ungi írinn sneri sér viö og
leit um öxl. Hann sá lítinn,
fremur digran mann, með vel
hirt yfirskegg standa viö hliö
Hafið þér athugað
að TÍMINN flytur daglega mikið og fjölbreytt lestrar-
efni, þar sem allir finna eitthvað við sitt
hæfi.
að TÍMINN flytur mjög mikið af innlendum fréttum úr
öllum byggðum landsins.
að TÍMINN leggur áherzlu á að flytja lesendum sínum
hlutlausar og réttar erlendar fréttir, þar
reynt er að komast hjá áróðri stórveldanna.
að TÍMINN birtir greinar um ólík efni eftir marga þjóð-
fræga menn. Þannig skrifa að staðaldri í
blaðið tveir frægustu íþróttamenn þjóðar-
innar, Friðrik Ólafsson um skák og Vil-
hjálmur Einai’sson um íþróttir.
að 4. síða TÍMANS er vinsælasta lestrarefnið meðal
unga fólksins í landinu.
Ört vaxandi útbreiðsla sýnir, að í TÍMANUM
finnur fólkið það, sem það vill lesa.
Gerizt því áskrifendur og þá fáið þér blaðið
fyrirhafnarlaust upp í hendurnar.
Hringið í síma 1 2323, snúið yður til næsta útsölu-
manns eða sendið afgreiðslunni línu.
iiiiiiuiiiTiiiiiiiiTiiiiiiiiiimiiiiiiiiiimmiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiuiiniiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinniiin
i =
I Tilkynning
i
Nr. 14/1958. |
Innflutningsskrifstofan hefir ákveðið eftirfarandi I
hámarksverð á gasolíu, og gildir verðið hvar sem er §
á landinu:
Heildsöluverð, hver smálest .... kr. 970.00 |
Smásöluverð úr geymi, hver Iítri . . — 0,96 1
Heimilt er að reikna 5 aura á lítra fyrir útkeyrslu. I
Heimilt er einnig að reikna 15 aura á lítra í
afgreiðslugjald frá smásöludælu á bifreiðar.
Sé gasolía afhent í tunnum, má verðið vera 2Vz §
eyri hærra hver lítri.
Ofangreint hámarksverð gildir frá og með
12. júlí 1958.
Reykjavík, 11. júlí 1958.
VERÐLAGSSTJÓRINN.
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimuuiffluii