Tíminn - 28.06.1959, Blaðsíða 3

T í IVIIN N, sutmudaginn 28. júuí 1959.
■
Dagstund vid
EFRA SOG
■uiniuim haiíand'i ©klkiert anmað etn
þofcu á aö hoirfa fyrir glu'ggtum.
Gengið á reka
JÓNAS
— blátt blóð
Kalldárhöfða hafla haidið velllii,
iþrá'tit fyrtiir vtaifcnisielgilnn, og má
það v’eina suinlniu'dagsspor'tfiskiuir-
ium miilkið giíe'ð'ilefmii. Hiins veg-
iar miurniu þúsundiir fiisika hafia
orðið heimiiislausar í Þingvallá
■viaitini, en það er önlniur saga.
„Umferðarlögregla"
Að fenigimu lieyfi Ama
Smiævanrs, yfirvierlkfræðings og
loforöi gefnu um að fara okilc-
ur eMci að voð’a, héldum viilð
iSem lleiilð lligguir frálm á brún
Dráttalrhlíð'air. Þair á brúniinni
isltóð mlaiðuir á sokihalleistunium í
hiitamum og veiiiflaiði bíluim, svo
aið m'airgar heindur sýndusit á
lofiti í ei'niu. S'tefán Már Stefáns
son heiitiir sá og var „umferðar-
lögrieglla“ stáðainiinis að þesisu
siinmi. Vogurinn nið'ur hlíðina
er Svo mjór, a® aöeinis einn bíll
ikemst fynir á hornum í einiu, og
iSlkyMi Stefán sjá itm, áð bílartn-
ilr maöbtuist eklki í miðri brekik-
uinn'i. Við áinmifcum Stefán eftir
því hvont hamin hefði haft þetlfca
„liöig'gæziusfcarf" lengi með hönid
UÖI.
— Ég er bara í bessu í dag.
Um hieffiginla var ég hiins vegtar
fllálbin.n gæta þess, að óviðikom-
aindi fóllk kæmiist ekki ilnm á
svæðið. Þáð var i'jóti hamas
ganlgurton. Stundum voru 50—
60 maininls í kringum okkur, og
bólkisífcaifllega heyrðist ekkii
mainmsiins mál. Þetla fólk var
alllt eiulcar frænldnækiið, a. m. k.
virifcsit allllir eiigá ætt.ingja eða
viími iuni á baninisvæði'mi, saglði
Stefán og var um leið rokirun að
„stjorin'a umíerðÉiani".
Af brún DráttarhMðair mátti
greiniilLega sjá yfir „vígvöllinn“.
Skiarði® í g.arið'iimn reikmaðliist
ókkur vera 20—30 mietra breilfct
og mátti gjMla greilna hvemíig
þa@ hafðu. til orðlið. Eftir mikJar
og umfangsmikilar Ijósmyndain-
ilr Jórnis, héldiuim við nliður veg
linln og út á giariðiiínin sjáitfain, þar
seim uinlnlið var af mlilklu kappi
viiið að sltyrkja það, sem efifcir
sitóð. Hiifctum við þar fyrisifcan fyr
ir Jónas Finnbogason.
„Á tippnum
— Vanstu hé.rn'.a níiðurfrá,
þegar garðuriiinin rofnaði? spui-6
um viið Jóna’s.
— Nei, éig svaf á miifct græna
upp í fj.alltíi og vatonia'ði um sjö-
leytið við að einhver hijóp uim
og æpti að s'tóiflLugarðuriinin' væri
ispruingiinin. Síðan hljóp a'llur
'maninsíkiapurinin, misjaflnlega
m’itoið klæddur og með stírum-
'ar í laugunium, fiiam á brúnálnia
itil þess að sjá hvort sialtt væri,
og því miður reyndist svo vera.
— Hefuriðu aiMan itímanin ver
i'ð hé á garðiinium við að táka
á móti bílum?
— Þið eliglið við „á tippnium11
einis og við toölium það? Nei,
ég hefi llíkia verilð með lofltbor
alð bora grjót, namm, niaimm.
Hór úti á garðiiimiim lá einin sMk-
ur í morguin, en hainn hvarf nlið
ur gömgin', blesaa®ur, og amgrar
vía't ©hgan meir.
Mýflugur og blátt blóð
Þeigar hér vlar toomið sögu,
haflði Jón orð á því, að nú væri
„Sigurjón á ýtúnni" og stöngin. Svaf 12 tíma á 8 sólarhringum!
sér nóg boðliin frekjain í fjárans
'mýifliu'gulmum, þegair þær væru
flarinair a® korna ú|t úr Ijósmæl-
ilnum hatnls og öðrum apparöt-
uim. Þeitlfca varð tiileinii spurniing
arininlair:
—• Er fllugam elktoi al'veg að
drepa jfkkur, Jóniais?
— Ne'i', ali'g elkltoi. Hún er
elkki flarlim aið bíta eninþá. Anin-
iaris j'ökisit mýið ifcalisiv'ert, þegar
lælklkla ifcólk í Soigilnu. Þaið er lika
'eiisnlkieunilegt, að hún leggst
miisjafnt á meihn. í suma sés't
vairla. fyrir flugu, e-n hún lætur
miig affveig í fríðli — toanmske ég
bafi biara bLáitt blóð!
Tiil þas's a@ móðga engan,
féffll'uimlsit vitð þegar í stað á
þ'asisia skýringu Jónasiair.
Bllaifflalmlenn? Þá gietilð þi'ð llík-
leiga' lánla'ð mér b'llað og hlýant,
sivo iaíð óg gefci sikr.ifa'ð miður
viininuitiíimiania minia. áður en óg
glleylmiil þeim. Sá, siem þétta
mællilr, helMr Bjairmii PáLsson,
oig viimniur á „ifcippn'uim" ásiaimit
þeilin Jóimaisi og Skúla PáLmia-
sytmi. Fjóriði m-aifflur kernur nú
aiðvííamdi og biður ototour bleiss
áða áð takia ekki miark á hon-
Við Valihöll mátti þegar
greiinia, hve lækk'að hefiir í
Þilnigvail'Havaltinli og sömu sögu
viair að Begja, þegar ekið var
inilffluir með Sogálmu að Kaldár-
ihöfðla. Viirltiistt það lækur eálmn
milðlaið vilð það, sem áður var,
og maiðbr galt varit varizt tliil-
huigsuniilnini um að við sjállflt
borið lægi, a® væifct væri á eiin-
statoa slllað. — Þegar niiður að
KaiMárhöfðla kom, mæifcti fyrat
isjómuim farkosibur eifnn harla
skriiimgilllegiur úitililfcs á sigllingiu
og þegar betur var að gáð,
kom í ljós, að þar var á ferð-
liininú bábur Maðánln netoaviði, og
tvaiir rnieimn fcrónandi uppi á
hrúgunimi. Þar vioru á ferð þelir
ErLinig ísifeld og Þorstéiinn Þor-
sifcöiinösoin, selm báðlir viáima við
virOcjunliima Við Eflra Sog, og
höflfflu þeiir þainm sitiarfa mie®
hönduim að ferjá briato úr hólmia
í vaitiniilnlu, 'em’ þangað hafði þa®
borizt frá stöðváii'húsimu.
Flestu breunt
— Spýtunniar mega etobi
fllj ófca miiiður lalð váirkjunonum aið
Ljósiafosisi og ímafossi, útskýnir
Erdlimig. — VHljiíð þið kaninskle
Verla mieð' eálma fea-®?
Boðið er þatkksamiega þegið,
og á fciðinnli út í hóOimiann, þar
sem þrír mteinln hlaða á bátimm,
'heOluur 'Erliiing áflriam að i’efilðia
olkikiur í aOlain sainnleiika ulm
netoag'öngiu þeíssla.
—■ Þáð, sem þiið sjáið þarnia
í hóiim'alnuim af spýtniabriaki iriak
mleat fyns'fca uiagúrun eftir að
slkianðilð ’brbtnlaiði í s’tíflluima. Svo
toom eliimmilg tiaOsvert niður í
dág, þtegar nýi gariðiurilnm
stpirialklk.
— Er niototou® af þessiu
spýfcmabnakii. nýtilllegt?
— Suimt, en flestu verður
breinmt. í hólmáinum, scm
var áflaisifcuir við liaind, áður ©n
viirlkjuinali'friaimltovæmdir hófoiisit
. vi® Efna Sog, gelfcur a® líta ails
toyms bnalk, heiilllami vegg af verilc
færageymsiu o. fl. Þiað fór ektoi.
Þorsteinn og Erling. —, Rekavlður ferjaður í land.
sénlega vel um oktour ofam á
hnúg'Uinnii á leiðinini til álamds,
en þeir fé'llaigar sögðu þe’tlfca
veaia 8. feriðiinla, sem þeir fæmu
þiaimn daginm.
Frjálsir fiskar
Að lotoimmi þessarii sjóferð og
neyinsl'Uiranii ríkani héldum vi®
aiftur af sta®. Vi® gátum a®
sjál'fsög'ðiu ekitói' s'.eti® á okkiur
uim a® kikja ofain af brúnml —
og viti meran, smáti’ttÍTniir við
um Bjanna. — Hann er til
'eiras'Ms nýfcur annars em að
dnepa mýfluigur, segir hatnln.
— Jæja, vinur, stegir Bjármi,
vi'ð fcomiumarnm. Þanna er éin á
míilili auígnannla á þér — spla't
BJARNI
— mýfl'ugnabani
— os hún lá. — Ef þið eru® a®
Leiita a® eimihver.ju spemmamdi,
segir Víga-Bjarmfi -að þessu
veritoi loknu, — þá skuluð þið
talla vi® hanm S'igurjó'n þamna á
ýbuinmi. Hamm geifcur sjálifsagífc
salgt ytotonr eitfchva® mexklegit.
SKÚLI
—, á- tippnum
Um fátt annað hafa menn
meira rætt að undanförnu,
þegar kosningarnar eru frá
skildar, en óhappið mikla
við Efra Sog og mannvirkja
tjón þar. Þegar fréttir bár-
ust síðan af því á fimmtu-
dag s. 1., að varnargarður-
inn nýi, sem verið var að
byggja fyrir neðan Dráttar-
hlíð, hefði brostið þá um
morguninn, héldum við
Jón H. ljósmyndari af stað
í austurveg, búnir Ijós-
myndavélum ýmiss konar
og skriffærum, til þess að
kanna ,,vígstöðvarnar“.
Eflfcir mMci'l béinzín- og olíu-
toaiup, „japl, jaml og íu@!ur“ í
Reykjlavík var háldið af stað í
þotouveðiii hiiniu ver.sifca svo a®
vart sá út úr augum, og hafði
Jón við orð, að nær hefði verið
áð haía me@ sér vasaíljós em
Ijósimyndavélar. Svo brá þó váð,
laið á Mosfel'Lsheiði hvarif þotoam
og tótou þá bæði m.enn og
mynd'avélar glteðl sína og toeppt
ust vi'ð að vorikeirama þeilm, söm
eftilr sátu á ri’tsltj órnairisJkxáifs'tof
Sigurjón og s!öngin
Við gripuim tætoifærið, að
rœðá við „Sigiurjón á ýbummi“
íFramhald » R síðu).
STEFÁN
— frændræknin