Tíminn - 28.06.1959, Side 9

T í MI N K, snnnudaginn 28. júní 1959
9

MARY ROBERTS RINEHART:
dJuarökk
kjd j
vunaí'teonci
ki
15
sofið nóttina áður, og þegar
allt hafði verið grafarhljótt
stundarkorn, hafði hann setzt
niður og dottið út af.
Þetta var sagan, og það
sem ég hafði séð, sló nýju
ljósi,-á hana. En .ég efaöist
um, að þetta væri öll sagan,
enda- þótt sennileg'a vissi
Maríá ekki meira. Mér fannst
eins og Hugo væri ofurlítið
var um sig, og öðru hvoru
leit hann á konu sína eins og
til að fullvissa sig um, að allt
væri eins og það átti að vera.
Eða ef til viil til að sjá,
hver áhrif atburðirnir hefðu
á hana. Hver veit það ■— j afn
vel núna?
Eg hafði grun um, að hann
legöi það ekki i vana sinn
aö gera Maríu að trúnaðar-
manni sínum.
Lögregluforinginn hafði tal
af mér í síma eftir morgun-
verðinn, og eins og venja okk
ar var, þegar nauðsyn bar
til, Iét ég sem hann væri
læknir,
— Heyrðu, sagði hann, —
ég þarf að biðja þig að gera
dálítið fyrir mig.
— Já, læknir.
— Fáðu þér ferskt loft
þenrián morguninn og leit-
aðu kringum húsið . að fari
eftir. stiga, eins og nótaöir
eru við ávaxtatré. Þú færö
skýri'ngu seinna.
— Mér þykir það leitt.
sagði ég vegna Hugos, sem
var í borðstofunni. En ég
geri ráð fyrir aö veröa hér
nokkra daga. Mér fyndist
gaman að taka þetta aö mér
fyrir þig. Þú ættir að liafa
mig í huga síöar.
— Gerðu þetta fljótt, og
komdu hingað í kvöld, var
svar hans. Síöan lagði hann
tóliö á.
Eg hafði komizt aö sam-
komulagi um þaö viö þjónana
aö halda sögu kvöldsins
leyndri fyrir Júníu. Henni léiö
hreint ekki vel þennan morg-
un, og þótt mér dytti síöur en
svo í.hug, að .hún syrgði dreng
inn, varð það eins augljóst og
vatnslitt sjúklingsnefið á and
liti hennar, aö hún hafði á-
hyggjur út af einhverju. Eg
geröi ráð fyrir, aö það væri
kvíði' vegna málsrannsóknar-
innar ,sem stóö fyrir dyrum
um morguninn. Þegar öllu var
á botninn hvolft, skipti úr-
skurðurinn gej'simiklu máli
fyrir hana, vesalings gömlu
konuna, og hún gat hvort eð
var ekki gefið drengnum lif-
iö aftur. Eg sá, að hún leit
ööru hvoru á klukkuna. Að-
eins einu sinni opnaöi hún
munninn til aö tala. og það
var þegar ég var biiin að
nudd.a bakið á henni upp úr
vínanda.
— Þú hefur mjúkar hend-
ur, góða mín.
Og enn einu sinni fannst
mér starfi minn viðbjóösleg-
ur, ég sveikst inn í þetta hús
undir fölsku yfirskini og gabb
aöi vesalings gömlu konuna
til1 að vera mér jafnvel þakk-
lát fyrir. Eg varð að hleypa
í mig hörku til að rifja upp
fyrir mér, aö sennilega hafi
hún fundiö og falið einhvern
mikilvægan vitnisburö í mál
inu, áður en mér fannst ég
geta haldið verki mínu áfram.
Ef til vill var þetta afar mérki
legt sönnunargagn, sem leyni
lögreglumenn trygginganna
hefðu viljað géfa ár af ævi
sinni fyrir.
Þ'etta gerðist á miðviku-
degi. Rannsóknin átti að fara
fram klukkan ellefu, og Hugo
og María fóru bæði út úr hús
inu hálftíma fyrr. Júlía lá í
móki, svo að mér gafst færi
á að framkvæma leitina, sem
lögregluforinginn hafði gefiö
mér skipun um, án þess að
nokkur, viökomandi málinu,
vissi af því.
Eg hafði aðeins óljósar
liugmyndir um, hvernig þess
konar stigi væri, sem lög-
regluforinginn hafði lýst fyr-
ir mér, en allir stigar skilja
eftir tvö sams konar för. Eg
gekk í hægöum mínum kring
um húsið, lagöi af stað við
aöalinnganginn, hélt áfram
f ramhj á bókaherberginu,
álmunni, þár sem eldhúsið
var, og til baka aö viöhafnar
stofunni. En ég fann engin
för eftir stiga. Framan við
dyrnar á húshliðinni gekk ég
fram hjá nokkrum runnum,
rétt hjá glugganum á bakhlið
stofunnar, og þá stóð ég
skyndilega andspænis stúlk-
unni, sem hafði stöðvað mig
í heimreiöinni kvöldiö, sem
Herbert hafði látiö lífið. Hún
stóð í horninu upp viö vegg-
inn, og hafði ég nookkru sinni
séö kvenmann dauðhræddan,
var það Tiún.
7. kafli.
Stúlka lostin skelfingu.
Hún náði sér samt aftur
um leiö og hún sá mig: — Guð
minn góöur, ég. hélt þeir væru
komnir aftur.
— Aö hverjir væru komnir
aftur?
| — Þj ónarnir. Eg beiö þar
|til ég sá þá fara út, og þá
. læddist ég inn.
I Mér gafst tími til að virða
hana vel fyrir mér og ég sá,
að ef hún hefði verið í eðli-
. legu hugarjafnvægi, hefði
hún verið mjög fögur. Nú var
útlit hennar hiirs vegar eins
og hún hefði ekki sofið dúr
í viku. Augun voru þrútin, og
ööru hvoru fékk ég frá henni
1 undarlega ögrandi augnatil-
lit.
I Hvaö í ósköpunum ert
J þú að gera hér? spurði ég
, hana.
j — Eg kom til að hitta þig,
sagði hún, eins og hún hefði
staðið á öndinni. — Þegar
öllu er á botnin hvolft, ertu
hjúkrunarkona. Þú hlýtur að
.skilja mig, óg ég verö að tala
við einhvern. Annars verð ég
brjáluð. Hann réð sér aldrei
bana sjálfur, þú skilur. Mér
er sama, hvað veröur úrskurð
að, hann gerði það aldrei.
— Hvernig veiztu það?
— Af þvi að ég þekki hann
mjög vel. Eg var . . . trúlofuð
honurn, og hann vissi, að
hann var í hættu.
— Hvers konar hættu? Og
frá hverjum? sagði ég.
— Eg veit það ekki. Hann
sagöist vera eltur. Þess vegna
var hann að hreinsa byssuna
sína. Hann sagði, að einhver
væri að ráða sig af.
— En hann hlýtur að hafa
sagt eitthvað til að útskýra
þetta.
— Hann vildi ekki segja mér
neitt. Það var eitthvað að ger
ast, en hann vildi ekki segja
mér, hvað það var.
— Hefurðu ekki sagt lög-
reglunni frá þessu, spurði ég.
Hún hristi höfuðið. — Eg
vil ekki flækjast inn í þetta,
sagði hún. — En hann vissi,
aö' þetta gat komið fyrir. Og
hann vissi eitthvað enn meira.
Hann sagði, að ef einhver réði
sig af dögum, myndu þeir
reyna að ná í mig líka.
— En það er hlægilegt, hróp
aði ég upp. Hví skyldi nokk-
ur kæra sig um að drepa
þig? Og hvað kemur þér til
að halda, aö þetta hafi ekki
allt saman verið slys? Þú
veizt að slysin eru ekki lengi
að vilja til.
Hún hristi höfuðið. — Hann
var myrtur, sagði hún og
horfði á mig með augun, sem
voru sollin af langvinnum
gráti. Hann var myrtur, og ég
veit, hver gerði það.
Eg var samt ekki viss um,
að hún vissi neitt um það,
þegar hún hafði lokið frásögn
sinni. Og áður en ég lét hana
segja mér frá, bað ég hana
að afsaka mig, því að ég þyrfti
að vitja um Júniu. Eg geröi
dálítið, sem ég hafði and-
styggð á, en var þó óhjá-
kvæmilegt. Eg hringdi á lög-
reglustööina og bað fyrir
skilabóð um, aö stúlkan væri
viö Mitchell-húsið og aö ein
hver yjrði að vera viöbúinn
að fylgja henni eftir, þegar
hún færi burtu aftur.
Júlía var í ró, þegar ég kom
upp til hennar. Eg hugsa að
hún hafi vitaö, að rannsókn
in var að fara fram, en hún
hafði ekki minnzt á það við
mig.
— Það er allt í lagi meö mig,
sagöi hún meö sinni sljóu
rödd. Þú þarft ekki að vera
hér. Farðu út og fáðu þér
ferskt loft.
Þegar ég kom aftur til stúlk
unnar, fann ég hana í hnipri
á tröppunum. Mér fannst sárt
aö sjá, hversu illa henni leiö,
og mér fannst ég sekari en
nokkru sinni áður. En hún
sagði mér sögu sína skýrt og
skipulega.
Hún hafði verið ástfangin
í látna piltinum, og hann í
henni. Hún þekkti bresti hans.
Hann var latur og ekki alltof
I ráövandur, skildist mér, en
þaö virtist ekki hafa breytt
íneinu um samband þeirra;
ekki aö öðru leyti en því, að
fjölskyldu hennar geöjaðist
alls ekki að honum og mein-
aði honum að lokum að heim
sækja hana þangað. Eftir það
urðu þau að hittast úti við,
hvar sem þau gátu komið því
við. Stundum fóru þau í göngu
feröir eöa óku um í bílnum
I hennar. Hún átti litinn
jtveggja manna bíl. Stundum
sátu þau bara og héludst í
hendur í kvikmyndahúsum.
Mér skildist líka, að þaö væri
annar maður, sem ekki lét sér
á sama standa um hana og
;sem einnig var líklegur til að
koma af stað vandræöum, ef
hann hefði séð hana með Her
bert, svo aö þau urðu að halda
sig á afviknum stöðum.
— Hvers konar vandræð-
um? spurði ég hvasst.
MAGNÚS JÓNSSON, óperusöngvari
Söngskemmtun
í Gamla bíó þriðjudaginn 30. júní kl. 7,15 síðd.
Við hljóðfærið Fritz Weisshappel.
Aðgöngumiðasala hjá Eymundsen og Lárusi
Blöndal, Skólavörðustíg og Vesturveri
Okkur vantar mjólkurfræðing 1. sept n. k
Aðalstarf smjörgerð.
Mjólkurfélag Skagfirðinga
Sauðárkróki.