Tíminn - 10.07.1959, Blaðsíða 9

T í MIN KT, föstudaginn 10. júlí 1959.
AAARY ROBERTS RINEHART:
,,A.
iMMi
^Jruaröhh
hlúLrunciruona
'Ki
24
bera niSur klæðnað piltsins
látna og ilrúgað honiun á stiga
pallinn. Fötin lágu nú fyrir
framan. iierbergi Júlíu. skyrt-
urnar, femdin og jakkafötin,
hvert í sínnm bunka. Það bjó
eitthvað undir þessum flýti
hennar aS losna við síðustu
j arðneskar eigur þessa óláns I
sama unghngs, fannst mér
að hlyti að vera.
Eg kallaði á Maríu og
spurði hana :—• Hvað liggur
á? Hvers vegna þarf að gera
þetta svona undir eins.
— Það' var hennar uppá-;
stunga, sagði hún gremjulega.
Hún vildi líta yfir þau. Það á
að gefa þau hjálpræðishern-
um. Og hvað er rangt við það?
Aldrei framar þarf hann sjálf
ur á þeim að halda.
Þegar ég kom inn til Júlíu,
var hún enn komin með of
hraðan æðaslátt, og leið alls
ekki vel. Eg gaf henni róandi
lyf og bað hana að láta fötin
bíða í tvo eða þrjá daga.
— Þú hefur enga heilsu til
að standá í þessu, sagði ég
ákveðin við hana. — Dagur
skiptir ekki máli til eða frá,
og ég vil ekki þurfa aö bera
ábyrgð gagnvart lækninum.
ef þú ferð ekki eftir því, sem
þér er sagt.
— María vildi losna við þau
út úr faúsinu, sagði hún. —
Það er rétt, að það liggur
reyndar ekkert á.
Eg gat dregið þær ályktanir
sem mér sýndist af þessum
mismunandi vitnisburði Mar-
íu og hennar, þótt ég væri
dálitið hissa. Höfðu báðar
þess.ar gömiu konur verið áö
leita saman í fötum piltsins
að einhverju? Mér sýndist
Júlía varla hafa snert mat-
inn á bakkanum, sem ég
færöi henni. Voru þær hrædd
ar um, að hann hefði skilið
eitthvað eftir, kannske bréf,
sem gætl breytt úrskuröin-
um, sem þeim var svo mikil-
vægur. Það er algengt, aö
sj álfismörðingj ar skiljd eftir
bréf.
Og þó, ef hann hafði drep-
ið sig, hvers vegna þá alla
þessa fyrirhöfn til að láta það
líta :út eins og eitthvað ann-
að, og skilja svo eftir svona
bréf? Nema ef það hefði ver-
ið bréf frá einhverjum, ef til
vill Pálu. Auðvitaö hlaut hún
að hafa skrifað honum ein-
hvern tíma.
Eina líklega tilgátan, sem
ég hafði upp úr þessu grufli
mínu, - var, að líklega hefði
Pála einhvern tíma skrifað
honum bréf um þá hættu,
sem. hann var i, og að þessar
tvær aldurhnignu konur
höföu haft grun úm það. En
í því fólst auðvitað, að þær
vissu báðar um hættuna, sem
vofði yfir piltinum, og þátt
Pálu. Eg var þrátt fyrir allt
ekki viss um, að þær hefðu
vitneskju um hana né nein
bréf. í raun og veru vár ekki
nema eitt, sem ég var viss
um. og það var, að þær höfðu
leitað vandlega í fötum piits
ins látna.
Eg var ekki lengur í vafa
um það, þegar ég sá jakk-
ann, sem María hafði snúið
út. Auðvitað sannaði það svo
sem ekkert. Allir leita í fötum
sem þeir ætla að gefa burt.
Og ef til vill hafði lögregian
gert það. Það var ekkert ann
að en flýtirinn og laumuspil-
ið í þessu atferli kvennanna,
sem vakti grunsemdir mínar.
Eg myndi heldur hafa vilj-
að láta draga úr mér tönn
heldur en leggja leið mína í
snyrtilega og fábrotna skrif- j
stofu lögregluforingjans þenn
an dag. Skrifstofa hans var,
gerólík skrifstofu lögreglu-1
stjórans, sem var eins konar
morðminjasafn, fullt af
skammbyssum, rýtingum og
jafnvel þurrkuðum manna-
beinum uppi á veggjum.
Skrifstofa lögregluforingjans
var hins vegar mjög eyðileg.
Þar var ekki annað en einn
eða tveir stólar og stórt borð,
sem á voru tveir símar. En
ég stóð dálitla stund með
höndina á dyrahúninum áö-
ur en ég herti mig upp í það
að.ganga inn og mæta tilliti
Pálu Bren.t. Ekki leið mér held
ur neitt skár, þegar hún leit
upp og brosti til mín, þessu
undarlega brosi sínu.
— Svo að þeir hafa sótt þig
lika, sagði hún.
— Það lítur út fyrir það.
— Jæja, ég vona að hann
trúi þér. Ekki trúir hann mér.
Hann heldur að Herbert hafi
drepið sig sjálfur.
— Ef hann væri viss um
það, værir þú ekki hér, sagöi
ég við hana.
Og það reyndist líka rétt
vera. Yfirheyrslan var ekki
nema rétt byrjuð, þegar ég
sá, áð lögregluforinginn var
að minnsta kosti í bili búinn
Jað gefa sjálfsmorðskenning-
una upp á bátinn.
! .Hún stóö sig bara vel með-
' an þetta stóð yfir, þótt ég
| sæi — þarna sem hún sat
jí höröum stól andspænis ljós
in.u — eins og allir áðrir, sem
yfirheyröir hafa verið í þess
ari skrifstofu, — að hún hafði
j farið í svört klæði og sett upp
I lítinn, svartan hatt vegna
jarðarfararinnar. Þetta vakti
samúð mína. Þetta hafði sin
áhrif á lögregluforingjann
lika, því að hann var óvenju
mildilegur í framkomu. Og
. sagan, sem hún sagði honum,
var sama sagan og hún hafði
sagt mér, orð fyrir orð. Öðru
hvoru leit hann til mín, og
ég kinkaði kolli. Það var ekki
fyrr en hann fór að þaul-
spyrja, að hún virtist ekki
eins örugg.
— Hvernig stóð eiginlega á
ferðum þínum við Mitchell-
húsið þetta kvöld. Getur það
vérið, að þú hafir verið inni
í húsinu með honum.
— Hvað áttu við með því?
— Eg ber fram spurning-
una, ungfrú Brent. Láttu þér
ekki detta í hug, að ég haldi
þig hafa drepið hann. Eg veii
betur. En ef þið hefðuð farið
að rífast, og á eftir hefði hann
tekið ákvörðun . . . þú skilur
við hvað ég á?
— Aldrei. Við rifumst
aldrei..
— Segðu mér frá klukku-
stundunum tveimur, sem liðu,
eftir að þið kvöddust og
þangað til þú sást húsið upp
ljómað og lögreglubíl í heim
reiðinni.
— Eg keyrði bara aftur og
fram, sagði hún. — Eg var
taugaóstyrk.
— Keyrðlr um í bíl í tvær
klukkustundir? Hvert fórst
þú? •
— Eg veit það eiginlega
ekki.
— Þú hlýtur að vita það,
sagði hann höstugur. Þú þekk
ir vegina hérna í kring. Og
þú varst að komast heim aft
ur. Heyrðu nú, ungfrú Brent.
Viltu ekki að við komumst að
hinu sanna um þetta allt?
— Það sem ég gerði kernur
þessu ekkert við. Eg myrti
hann ekki.
— Hvar varstu, þegar þú
lentir í vandræðunum? Á
hvaða vegi?
— Vandræðum? Hvers
konar vandræðum?
— Kom ekki eitthvað fyrir
bílinn þinn?
Þá rann upp fyrir henni
Ijós, og hún leit á mig, grun-
semdaraugum. — Það sprakk
hjól. Það var fyrir utan Norris
ville. Eg var langa stund að
skipta um.
Og þá kastaði hann að
henni sprengju, meðan hún
var enn ofurlítið rugluð vegna
þessara andartaks mistaka.
— En hvers vegna varst þú
að burðast með þennan stiga?
Hún starði á hann með
hálf opinn munninn. Andar-
tak leið, og hún mátti ekki
mæla. — Eg veit ekki hvað
þú meinar með því að tala
um stiga. |
— Það hugsa ég nú samt,
sagði hann rólega. — Og ég
vara þig við að dylja neins,
sem getur komið þessu máli
við. Þú náðir i stiga, dróstl
I hann yfir tvær grasflatir og ’
gegnum runnana á Mitchell-
lóðinni; slóöin var greinileg.
Ef þig langar til að sjá hana,
hef ég hérna uppdrátt af
henni í stórum dráttum.
En hún hreyfði sig ekki til
að, Uta á hann. Hún sat álút
í stólnum, andlitiö var fölt
með þöndum dráttum. — Eg
|skil ekki, sagði hún veiklulega.
j— Eg veit ekki, um hvað þú
ert að tala. j
Eg skildi það heldur ekki.
Kvöldið áður hafði hann sagt
mér, að karlmaöur hefði ver-
ið að bera þennan stiga, og
nú var hann aö bera stúlkuna
þeirri sök. En hann hafði nú
alltaf sínar eigin aðferðir, og
af næstu spurningu var aug-
ljóst, að hann var hættur við
stigann og sneri sér að öðrum
atriöum.
— Þú sagðir, ungfrú Adams,
að fjölskylda Herberts, eða
öllu heldur gamla frú Mitchell
og þjónarnir hennar hefðu
síður en svo verið hlýlegir í
hans garð.
— Þau hötuðu hann.
— Hvernig veiztu það?
— Hann sagði það ævin-
lega. Það var að versna upp
á síðkastið. Síðasta mánuð-
inn, eða þar um bil.
— Hvað áttu við með, að
það hafi versnað?
— Hann varð hræddur. Þau
ofsóttu hann.
— En það er fjarstæða,
sjáið þér það ekki? Júlía gat
ekki elt neinn né ofsótt.
— Einhver var alltaf að elta
hann. Hann fór að bera
skammbyssu.
— Sagði hann aldrei hver
það væri?
— Hann vissi það ekki. Eg
MMaawiBiBtaaaaanaHiaiiiiiiiBwnmwwwBUMmiBM
Allir þeir, sem eiga garðskýli í leigugarðlöndUm
Reykjavílcurbæjar, skulu hafa málað þau fyrir 1,
ágúst n. k , eftir þann tíma hefst hreinsun á hvers
konar rusli úr garðlöndum og verða þá fjarlægð
öll þau garðskýli, sem eru í slæmu ásigkomulagi,
Reykjavík, 9. júlí 1959.
Garðyrkjustjóri Reykjavíkurbæjar.
V.V2V.VWAW.V.V.W.V.V.VV.Y.V.V.V,VAW.V.V%V.
m
í

Síldarstúlkur
óskast til Raufarl.'afnar strax. Fríar ferðir og
kauptrygging. — Upplýsingar í síma 16762.
I
V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.VVV.V.V.V.V.V.’.VAVVVrY.V.
TIL SÖLU
1 2,8 tonna bátur, Breiðfirðingur.
1 2 tonna bátur, nýr.
1 5 tonna bátur, nýýuppgerður.
Skipti á bílum möguleg.
BÍLA- og BÚVÉLASALAN,
Baldursgötu 8. — Sími 23136.
ittuttuuttttutuutíiiutuxœuttuitttxuitttæittiutxitiiæut
••
M
««
| Höfum kaupendur
að öllum tegundum bifreiða og
H landbúnaðarvéla.
H BÍLA- og BÚVÉLASALAN,
Baldursgötu 8. — Sími 23136.
H
j*w»uiintn:::nm:tisiunun;:nmiit?:»uiiiii;i»:um»iiii»uii»»itmw:
TIL SÖLU
Unimog dráttarvél í góðu standí.
T.D. 6 International jarðýta og mikið af als koaar
dráttar- og jarðvinnsluvéíum.
BÍLA- og BÚVÉLASALAN,
Baldursgötu '8. — Sími 23136.
nututmtuutuuuuuutututt!
Nýbýli
Til sölu með góðum kjörum land undir nýbýli úr.
landi jarðanna Kjalarlands og Blálands í Vínd-
hælishreppi, A-Hún.
Þeir, sem vildu sinna þessu, snúi sér til undirrít-
aðrar, eiganda jarðanna, sem gefur allar nánari
upplýsingar.
Elinborg Kristmundsdóttir
frá Kjalarlandi,
Karfavog 34, Reykjavík. Sími 32440.
<mn»»:i»»n»»»T::n»»iiii niniii iiiiiiiiniiiiiiiHm«n!nnimiiiniiimnW
VILJUM HJARTANLEGA þakka öllum n»r og fj»r, sem auSsýntfu
okkur samúð og vinsemd við andlát og úfför eigtnmanns, föður,
tengdaföður og afa okkar, *-‘v
Kristjáns Hjaltasonar
frá Fjarðarhorni.
Guð blessi ykkur öll.
Guðrún Jónsdóttir
Valgerður Þ. Kristjánsdóttir Sveinn Kristjánsson
Gunnar J. Kristjánsson Birna Ólafsdóttir
Erla Krisfjánsdóttir Gunnar D. Júliusson
Jóhanna Kristjánsdóttir Sigrún Kristjánsdóttir
og barnabörn. .........
i * ;• • •• • i v '■ v v- í v ' -ý > y- ' 'Ty* '';»