Tíminn - 17.10.1959, Page 9

rÍMINN, laugardaginn 17. október 1959.
9
ALYSE LITTKENS
Syndafall
41
lians, karlmannslyktma af föt
um hans og finna stuðning
styrkrar, hlýrrar handar við
bakið. Það er sem hvíld. Hún
finnur hann strjúka höndinni
eftir hrygg hennar og þrýsta
henni stöðugt fastar aö sér.
— Karin, segir hann milt
ofan við höfuð hennar.
— Já, svarar hún og lítur
upp. — Þetta er hlægilegt.
— Hvað?
— Allt, svarar hún hlægj-
andi.
Þau halda áfram þöglum
dansi sínum. Eitt andartak
þrýstir hann henni svo fast
upp aö sér, að hún nær ekki
andanum. Hún veit, að það
er í hæsta máta ósiðsamlegt
a ðdansa þannig. En hún segir
ekkert um það. Þess í stað lít-
ur hún upp til hans og hlær.
Hann kyssir hana i hársræt-
urnar og hún finnur andar-
drátt hans, heitan og óreglu-
legan. Þetta er allt saman á-
kaflega óviðeigandi. En jafn-
framt hugnast henni vel að
því. Hún vill hafa þetta svona.
Einu sinni vill hún gera eitt-
hvað, sem ekki er viðeigandi.
Öllum er hvort sem er sama,
hvað hún tekur sér fyrir hend
ur. Og-hver heldur því svo sem
fram, að þetta sé óviðeigandi?
Sjáið bara parið þarna úti i
horni, sem krosskyssist ....
þvílíkur koss!
— Þessi náungi kyssir mig
áreiðanlega á sama hátt áöur
en kvöldið er úti, hugsar hún
ánægð. — Að minnsta kosti
ef við höldum svona áfram ...
Hún lyftir höfðinu aftur og
hann segir: — Líttu ekki
svona á mig einu sinni enn,
Karin, þá megna ég ekki leng
ur að hafa stjórn á mér . . .
Þessi djúpa rödd þín gerir mig
óöan . : .
Hún verður ekki skelfd. —
Þá er bezt að ég þegi, svarar
hún, en heldur áfram að stara
á hann.
Dansinum er lokið. Hann
neyðist- til að sleppa henni.
Þegar þau ganga aftur að
sófanum kemur Karin auga
á Maföldu úti í horni. Eins og
flestir aðrir situr hún á gólf-
inu.
Umhverfis hana situr hóp-
ur manna. Öðru megin við sig
hefur hún hinn fræga rithöf-
und Filip Bryngelson, sem ætl
ar að gleypa hana með aug-
unum. Roskinn vísnasöngv-
ari situr hinum megin með
krosslagða fætur, lútu í fang
inu og syngur ástarvísur —
sennilega til Maföldu. Efri
hluti líkama hennar vaggar
í takt við sönginn, og augu
hennar vikja ekki af andliti
söngvarans, sem er mjög ást-
fanginn á svip.
Karin og fylgisveinn henn-
ar setjast til þess að hlýða á
sönginn. En söngurinn trufl-
ast af öðrum söng, ungs
kvennagulls, sem situr í nánd
inni og syngur glæsilegri konu
söngva um það, hversu dá-
samleg hún sé. Þessi heillandi
kona er ekki ýkja heilluð á
sviþinn.
Þegar Karin og Gymnell
hafa setið um hrið, byrjar nýr
dans. Enn á ný dansa þau sin
um þögla dansi og setjast svo
aftur. Einhver hefur hellt úr
rauðvínsglasi yfir dúkinn.
Manni Ek er vaknaður og ræð
ir ákafur um eitthvert list-
fræðiatriði við mann, sem Kar
in hefur séð áður. Umræðurn
ar eru fjörugar, en ekki laus-
ar við að vera ruglingslegar.
Hún hefur að minnsta kosti
ekki áhuga fyrir þeim.
— Þú varst að segja, að
þetta væri skoplegt, segir
Gimnell og rannsakar hana
alvarlegur. — En andskota-
kornið að mér finnst það. Það
er sjaldgæft að hitta konu,
sem maður dregst jafn taum-
laust að og þig . . . Eg hef
ekki löngun til þess að taka
þátt í þessum gauragangi hér
. . . Mig langar ekki til annars
en að fara með þig héðan.
Hann lítur snöggt og spennt-
ur á hana og leggur handlegg
inn um herðar henni.
— Segðu mér hvað þú heit-
ir að fornafni, svarað hún. —
Annars get ég ekki haldið
áfram að þúa þig.
— Folke, segir hann með
svo mikilli alvöru, að hún
skellihlær.
— Vertu ekki svona sorg-
mæddur á svipinn. Það hefur
ekkert alvarlegt skeð.
— Þú ert éins og allar hin-
ar. Þú vilt aðeins daöra og
gantast.
— Já, en kæri Folke. Eg er
hér til þess að skemmta mér.
— Skilurðú ekki, að ég er
alveg óöur í þig, hvíslar hann.
— Að mig langar aðeins til
þess að hrífa þig héðan burt,
taka þig í fangiö, kyssa þig
. . . fá að ...
— Stopp, ' svarar hún. —
Legðu hægt í brekkuna. Fáöu
þér eitt vínglas í viöbót, þá
lagast þetta.
Hún tekur upp glasið sitt
og uppgötvar, að hún skelfur.
Hún þorir ekki að mæta augna
ráði hans, þegar þau skála.
Hún setur glasið varlega frá
sér, og losar handtak hans.
Hún styður 'hönd undir kinn
og finnur hvernig blóðið eða
vínið, eða hvaö það nú er,
gengur í þungum, sogandi
bylgjum um líkama hennar.
Hvorugt mæiir orð af vör-
um. Hún fiktar taugaóstyrk
við eldspýtu, snýr henni óaf-
látanlega milli þumal- og
vísifingurs.
— Karin7 hyíslar hann.
Loks snýr hún ásjónu sinni
móti hönum. Augu hennar eru
dimm og gijáandi sem hans.
— Já, muldrar hún.
— Hvers vegna erum við
að kveljá okkur? 'Hvers vegna
förum við ekki héðan?
— Það er ekki hægt, svarar
hún fljótmælt. — Eg er hér
meö Maföldu. Við getum hitzt
seinna. Þegar þú villt. En lof-
aðu mér að fara einni héðan.
— Eg skal ekki gera þér
neitt meih; svarar hann, hálft
um hálft í spaugi.
— Eg reikna heldur ekki
;með því. En við getum ekki
yfirgefið samkvæmið tvö ein.
Það hlýtur þú .að skilja. Ekki
eftir allt það fjandans vín,
sem þú hefur helt í mig. —
Eg hefði ekki átt að drekka
svona mikið.
— Það er ekki bara vínið,
svarar hann. — Endrum og
eins hendir það, að tvær mann
eskjur dragast hvor að ann-
arri án nokkurrar skiljanlegr
ar ástæðu. Það getur gripið
hvern sem er og hvenær sem
er. Skyndilega lýstur því nið-
ur sem eldingu. Það skeður
bara sjaldan á þennan hátt
. . . að viðkomandi hafi raun-
verulega . . . ástæðu til . . .
til . . . til að vera saman . . .
Komdu nú, Karin . . .
— Hvaða andsokti eruð
þið sorgleg á svipin, segir rit
höfundurinn, sem allt í einu
birtist utan úr chiantiþokunni
og sezt viö borðið. — Eruð þið
að leysa heimsvandamálin
eða eru þetta bara chianti-
draumar? Chianti gerir mann
glaðan og góðan, fullan af alls
konar líkamlegum þörfum.
Auðvitað getur maður orðið
fullur af því á venjulegan
máta líka, en andskotinn eigi
mig, ef það er nokkuð jarðar
fararvín. Er trúlofunin dott-
in fyrir borð, eða hvað? Nú
drekkum við skál djöfulsins
.. . Skál .. . Fjandin nsjálfur,
reynið að herða ykkur upp!
— Hana, nú er hann á síð-
asta snúning, segir Folke
Gimnell argur.
— Og þú þarna, litla grey
. . . hvað þú nú aftur heitir,
röflar rithöfundurinn áfram.
— Þú vildir ekki dansa við
mig. Skál, fröken grey. Yðar
náð, ætti maður kanske aö
segja.
— Hættu þessu kjaftæði!
savrar Karin, — þér er alveg
óhætt að segja þú.
— Mér finnst nú fara að
verða heldur óheimilislegt
hérna, segir Folke. — Eftir
stundarkorn erum við öll orð-
in blindfull. Því þeir, sem enn
hafa kollinn í sæmilegu
standi, fara núna. Tæmdu
glasið þitt, Karin, og komdu
svo.
Karin tæmir glaisð vélrænt.
Hún tekur veskið á borðinu og
finnur höfuðklútinn á sófan-
um.
.... ^pariö yður tóaup
á rajjl-i œargra verzlaua-
OÓkUOðL
Á ÖtlUM
«!
- Austurstxsetí.
vv.v.v/^v.v.v.v.v.v.v.v.v.v.v.v.v.v.vv.v.vv.v.v
í í
Vi8 bjóSum ySur þetta frábæra kostaboS: jS
Þér fáið tvo árganga — 640 bis. — fyrir 55 kr., £
er þér gerizt áskrifandi aS
l Tímaritinu SAMTÍÐIN \
I; sem flytur ástasögur, kynjasögur. skopsögur, drauma- I;
;■ ráSningar, afmælisspádóma, kvennaþætti Freyju meö V9
Butterick-tízkusniðum, prjóna- og útsaumsmynztrum, I;
;« mataruppskriftum og hvers konar holiráðum. — í hverju !■
;■ blaði er skákþáttur eftir Guðmund Arnlaugsson og :■
;■ bridgeþáttur eftir Árna M. Jónsson en auk þess úrvals- !■
greinar, getraunir, krossgáta, viðtöl, vinsælustu dans- £
£ lagatextarnir o. m. fl. jC
;■ 10 blöð á ári fyrir 55 kr. £
,j ;■
;• og nýir áskrifendur fá einn árgang í kaupbæti, ef !!•
£ árgjaldið 1959 fylgir pöntun. Póstsendið í dag eftirfar- :■
0* andi pöntunarseðil: £
;■ Ég undirrit. .óska að gerast áskrifandi að SAMTfi)- ;■
;■ INNI og sendi hér með árgjaldið 1959, 55 kr. (Vinsam- £
£ legast sendið það í ábvrgðarbréfi eða póstávísun) £
>;----------------------------------------------- S
l* Nafn ................................... t.
^ Heimili ....................................
;■ Utanáskrift okkar er: SAMTÍÐIN, Pósthólf 472, Rvík.
VV.V.VV.V.VVV.V.V.VV.VV.V.V.V.V.VV.V.VVV.VVVVAV
Umboðssalan
selur ódýrt
KVENREGNKÁPUR
!■' i
úr poplín, Seldar fyrir aðeins kr. 395,00. — Póst-
sendum.
Lf iim
(Smásala) Laugavegi 81. Sími 17660.
Tar::::::::::t:::tmu:t:»:h:n:i:i una
^W.V.W.V.VV.V.V.VV VVV.VVV.VV.V.VVV.V.VVWWJ
Þakka innilega alla vinsemd og hlýhug á 75 ára af-
mæli mínu 13/10 s. 1.
Karl Þorsteinsson
frá Ásmundarstöðum
VVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVV.W.Vi
Innilega þökkum viS hluttekningu og aðstoð við andlát og jarðar.
för frænda okkar og bróður,
Dantels Jónssonar
frá Akbraut.
Fyrir mina hönd og annarra vandamanna.
Jón Jónsson.
Ólafía Jónsdóttir
Rauðarárstíg 28,
lézt í Landsspítalanum föstudaginn 16. þ. m.
Vandamenn.
Sonur okkar og bróðir,
Ingimar Vilhjálmsson,
drukknaði 13. þ. m. við Hjörsey á Mýrum.
Bergsteinn og Vilhjálmur Guðmundsson
og systkini hins látna.
Alúðar þakkir til allra fjær og nær, sem auðsýndu okkur vin*
áttu og samúð við andlát og jarðarför okkar eiskulegu móður, fóst.
urmóður, tengdamóður og ömmu,
Valgerðar Ingibjargar Jóhannesdóttur
frá Bildudal.
Fyrir hönd vandamanna.
Margrét Finnbogadóttir,
Ragnar Jóhannsson.