Tíminn - 03.03.1960, Side 6

Tíminn - 03.03.1960, Side 6
6 TÍMINN, fimmtndaginn 3. marz UNk ur, Jafnvel þótfc matsvetnnlnn haldl a6 engtnn sé œér jafn heimskur“. ,,Hann heldnr líklega að ég sé seknr"? spnrði Marteinn og giattl viS. „Svo að ég segi yðnr safct — hrelnan og bláberan sann- le&ann — þá er ég hræddur um að hann geri það“, svar- aði skipstjóri hreinskilnis- Lega. „En svoieiðis liggur í þessu, að matsveinninn segist hafa oppgötvað það, að þér séuð maðurinn, sem verið er að spyrjast fyrir um, og eigi hann því tilkall til þessara hundrað punda, sem sett hafa verið til höfuðs yður. Nú — jæja! Ef þér hefðuð ekki verið annar eins maður og þér eruð, þá hefði ég sagt við matsvein inn: „Þú hefur orðið fyrstur til þess að taka eftir honum, Hinrik, og gefcur þess vegpa ginið yfir sögulaununum. En nú er ég húsbóndl á þessari fles^tu eins og yður er kunn- ugt, og ætla mér ekki að láta Hinrik komast upp með nein ar „hundakúnstir". Ég skyldi þess vegna vera yður þakklát ur, ef þér vilduð gera svo vel að segja mér hvað þér álítifP vænzt tfl. ráða, þegar við tök um land, því að þá gæti hugs azt að við kæmust í kllpu.“ — Um leið og skipstjóri sagði þetta, skimaði hann í kring- um stg til þess að ganga úr skugga um að engnn af skips skugga um að enginn af skips gæti heyrt tfl þeirra. „Jú, ég skil“, sagði Mar- teinn brosandi. „Matsvetan- inn hefur það kannske til að vera nokkuð þrjózkur eða er ekki svo“? „Jú, það er nú einmitt það“, svaraði' skipstjóri. >rJá, ég bjóst við því. Jæja þá, Dewsbury skipstjóri! Ég sé ekki annað ráð en að þér skiljið mig eftir hér á skipinu þegar við komum til Englands og farið svo sjálfur og segið lögreglunni til mín. Mat- sveinninn getur þá orðið eft ir líka og haldið vörð, ef hon- um svo sýnist“! Skipstjóri' kióraði sér vand ræðalega í höfðinu. „Nei“, sagði hann eftir stundarþögn. „Fari ég þá bölv.... ef ég fer að labba til lögreglunnar. Það er bezt að Htarik eigi við þennan óþverra sjálfur". Marteinn rétti htaum gamla skipstjóra höndina. „Ég hef aldrei fyrirhitt betri kunntagja en yður“, sagði hann alvarlega. „Má ég taka í höndtaa á yður — það er að segja ef þér getið fena ið yður til að taka i höndina á manni, sem grunaður er um morð“. Skipstjóri leit á höndina á sér, sem ekki var tiltakanlega hrein. „Ég var að hugsa um hend urnar á mér, herra Dungal“, sagði hann. „Þær eru ekki ýkja hreinar", bætti hann við eins og afsökun, „en annars er mér það heiður og sómi að taka 1 hönd yðar“. „Þakka yður fyrir“, sagði Marteinn, og tók fast í hina grófgerðu og ómjúku hönd skipstjórans. — Taktu efttr því, aXS ég geri þetta aðeins vegna þess, að ég er tilneyddur, hafði skip 51 stjóri sagt við Htarik um leið og hann þurrkaði af húfunni sinni á treyju-erminni', og bjóst til að fara í land og finna lögregluna, — en sjálf- an þig og peningana þína má skratttan taka mln vegna. Matsveinninn svaraði þessu engu, en settist á kaðalhring þar sem hann sá vel til Mar- er sama og tvö hundruð og fjörutfu þúsund pelar .... Þegar hér var komið fór koksi að ruglast í ríminu, og íór hann þá að reyna að telja saman hve mörg staup hann myndi geta keypt sér á dag 1 heilt ár, en svo vaknaði hann snögglega af þessum heila- brotum við það, að skipstjóri' kom aftur. Hann reis skyndilega á fæt ur og gekk aftur á þilfarið. — Hafið þér verið þar? spurði hann hás af geðshrær ingu. — Verið hvar? spurði skip stjóri með uppgerðar-undrun og hnyklaði loðnar brýrnar. Framhaldssagan • • O U i Charles Garvice: LL ÉL BIRTIR PP UM SlÐIR „Mikill asni er þessi karl - teins, sem var að lesa í bók — Á lögreglustöðtani, auð- fauskur“, sagði matsveinninn við sjálfan sig um leið og hann skauzt tan í eldhús sitt, því að það er óþarfi að taka það fram, að hann hafði stað ið á hleri og heyrt á tal þeirra. „Jæja, hvað sem því líður“, hélt hann áfram og glotti háðslega. „Ég gat þó skammt frá honum. Það var mjög hljótt á skip- inu, þvi að skipshöfnin hafði farið í land á undan skip- stjóranum, og voru þeir þvi tveir etair, Marteinn og mat- sveinntan. Koksi' tók upp pípu sína og tróð í hana þrælsterku tóbaki, kveikti í og sökkti sér alla daga gengið að þessum niður í hugsanir sínar, en vitað, sagði matsvetaninn. — Hana, verið þér nú ekki að þessu, skipstjóri'; þér vitið vel hvað ég á við. — Og þú skalt fá að vita hvað ég á við innan lítillar stundar, bölvuð blóðsugan þín! sagði skipstjóri. — Hvað á þetta að þýða? æpti matsveinninn. — Hvers hundrað pundum visum og gætti þess þó, að gefa „her-‘ ^ höfðu5 þér ekkflög: þá, Hensi minn , sagði hann fangi“ sínu auga, eins og hann reginna með yður’ Fóruð þér hálfupphátt, „skaltu fá nýj- kaiiaði Martein. En Marteinn awrei á stöðina? an brennivínshatt og eta rús hélt áfram að lesa og gat mat; .... . _, ' „ .. . ínugraut og lambasteik á sveinninn ekki betur séð, en ' . hverjum einum og einasta a3 hann hefði allan hugann Hmnk Smith, sagði skipstjón degi og — „Og hvaö? Hvað gengur á“? spurði skipstjóri, sem stakk við bókina. — Sá er ekki uppnæmur! sagði matsveinninn við sjálf- höfðinu ixm í eldhússdymar an sig, — en það yfirgengur og hafði heyrt seinusfcu orð- minn skilntag, hvernig hann in. „Um hvað ertu að tala, Htarik“? „Ekkert“, svaraði kokksi rólega. IX. Mary Ann var komin í höfn á Englandi, og beið Marteinn Dungal þess að Dewsbury skip stjóri kæmi aftur úr landi en matsveinninn hafði nánar gætur á honum. getur setið þarna og lesið og vita þó, að hann gerði hitt. Svo fór hann að hugsa um afstöðu staa til þessa máls. — Hundrað pund! tautaði hann og reykti í ákafa. — Eitt hundrað pund! Engin eldabuskuverk lengur á þess um dalli fyrir Hinrik Smith! Hundrað pund! Tvö þúsund skildingar — tvö hundruð og fjörutíu þúsund penní — það mynduglega. — Og hvers vegna ekki? — Vegna þess að það var þýðingarlaust að fára til lög reglunnar og segjast hafa fundið manninn. begar hún er búin að finna hann sjálf. — Finna hann sjálf, tók matsveinntan upp aftur í hálfum hljóðum, eins og hann gæti ekki trúað því. — Ftana hann sjálf! Og hvernig gat lögreglan vitað að hann væri' staddur hér, nema því aðeins að þér hafið simað það til hennar frá Madeira? — Sjáðu nú til, mnrlk, sagði skipstjóri. — Komdu nú með mér til herra Dungal’s, og þá geturðu fengið að víta þetta. Matsveininum til mikillar undrunar gekk skipstjórtan 'rakleiðis til Marteins, sem hafði lagt frá sér bókina þeg ar hann heyrði' mannamálið. í andliti hans lýsti sér eftir- vænting og órói þegar hann sá skipstjórann ganga tfl móts við sig með dagblað, sem hann hafði tekið upp úr vasa sín- um, í hendinni. — Óska yður til hamingju, herra Dungal, sagði hann svo innilega, að Marteinn hélt helzt að hann væri ekki með öllum mjalla. — Lesið þér þetta! Martetan fletti sundur blað tau og fór að lesa eins og } draumi. -— Guð minn góður sagði hann litlu síðar. — Rósa- munda! — Það er víst konan yðar, er ekki svo? spurði' skipstjóri, og var allt að því eins mikið ...... öparió yöur hlaup á .miUi aaargra. verzlana1- á örn flíWH! -Anstuxstiæti. IVIs- Rinto fer frá Reykjavík íil Færeyja og Kaupinanna- hafnar ca 8.3. — Tilkynningar um flutning ósk- ast sem fyrst. Skipaafgreiðsla JES ZIMSEN Sími 13025, EiRÍKUR víðförli Töfra- sverðið 76 — Vlð vertHim að fylgja sporun- ■am, áður en fennir yfir þau segir Þorkell. — Ef hætta er á ferðum, getum við alltaf snúið við. — Ég fer eJcki með!, hrópar Ormur þrjózkur. — Hvers vegna skyldum við gaaga fúslega á vit hættunnar? — Gerðu það, sem þér sýnist, Ormur. Erwin og ég höldum áfram. En hinn vitri hundur verður hjá Ormi .... Og brátt heldur hann áfram á hælum hinna tveggja. Hófförin eru mjög ógreinileg, og erfitt að fylgja þeim eftir. Allt í einu stanzar Þorkell. — Sjáið héma!, hrópar hann æstur. — Það eru nýleg fótspor í snjónum.

x

Tíminn

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.