Tíminn - 22.04.1961, Blaðsíða 14

TÍMINN, laugardaginn 22. aprfl 1961
I>au höfðu loklð vlð að
snæða og kaffið var borið
fram. Mark sá að bollarnir
voru aðeins þrír. Frú Charles
hellti í og reis svo upp:
— Eg drekk aldrei kaffi á
kvöldin, svo að ég vona þið
vlljið hafa mig afsakaða. Eg
þarf að tala við Mathevs um
blóm í stofurnar áður en það
fer að rigna.
— Mathevs, sagði Clive. —
Er það garðyrkjumaðurinn?
Garvin fékk sér vænan
slurk af kaffinu og kinkaði
kæruleysislega kolli.
— Já, prýðis náungi og
hörkuduglegur. Hugsar alveg
um garðinn og hefur bara
tvo smástráka sér til aðstoð
ar.
— Var það ekki hann, sem
tók eftir því að Appollo-
tyttan hafð i verið sett aftur
á stöpul slnn, sagði Clive jafn
kæruleysislega.
— Appollo styttan? Con leit
spyrjandi til hans.
— Já, ég las í úrdrætti um
réttarhöldin, að garðyrkju-
maður að nafni Mathevs
hefði skýrt frá að hann hefði
komið á staðinn skömmu eft
ir að Faversham var skotinn
og þá hafði hann tekið eftir
því að styttan hafði verið sett
aftur upp á stöpul sinn.
Garvin leit skilningssljór á
þá á víxl. 1
— Nú, en átti hún ekki ein
mitt að vera þar?
— Sýnilega ekki. Hún var
skemmd og hr. Faversham
hafði hjálpað garðyrkjumann
inum að taka hana niður um
kvöldið áður. En yður er sjálf
sagt kunnugt um þetta allt.
— Nel, og ég las ekki blöð-
in. Eg var gersamlega niður-
brotinn vegna þessa hörmu-
lega atburðar. ið Roy sálugi
vorum ákaflega samrýmdir og
góðir vinir, sagði Con Garvin
dapur í bragði.
„Gersamlega niðurbrotinn.
Ákaflega samrýmdir“, hugs-
aði Mark kaldhæðinn. Og
dauði þessa kæra vinar hafði
þó forðað honum frá að verða
heimilislaus.
— Eg skil þetta ekki, hélt
Garvin áfram eftir nokkra
umhugsun. — Og skiptir
þetta nokkru máli. Eg geri
ráð fyrir að Roy hafi skipt
um skoðun og sett hana sjálf
ur á stöpulinn.
Clive brosti.
— Nei, en þér skiljið, að við
verðum að kynna okkur öll
smáatriðin.
Það birti aftur yfir svip
Garvins. — Auðvitað, ég skil
það, vegna kvikmyndarinnar.
Clive kinkaði kolli. — Ein-
mitt. Er styttan enn í garð-
inum?
— Já, ég held hún hafi ekki
verið hreyfð síðan. Viljið þér
kannski koma og sjá hana
áður en það fer að rigna,
sagði hann og leit til lofts á
þungbúin skýin.
eir géngu á eftir honum
gegnum gang, sem lá út í eins
konar „vetrargarði". Herberg
ið var hringlaga og þrungið
ilmi margra blómategunda,
sem stóðu í stórum jurtapott
ætlað sem varanlegur felu-
staður. Mark hugleiddi hvort
morðinginn hefði ekki fleygt
byssunni í vatnið til þess eins
að fingraför þvæust af og áuð
vitað varð byssan að finnast,
fyrst það var Lora sem átti
að hafa notað hana.
Þeir gengu gegnum „Skóg-
argöngin“, þar til þeir komu
að stöplinum þar sem App-
ollostyttan var. Tilsýndar
hafði hún virzt tignarleg, en
þegar þeir komu nær sáu þeir
að styttan var mjög Ijót.
Nefið var brotið og munnur-
inn eitt gapandi gin. Mark
allt er undir því komið hvern
ig okkur tekst að byggja upp
myndina, og hinar ýmsu per
sónur. Þér þekkið þetta fólk,
gætuð þér ekki sagt okkur
hvernig þau eru .... hvernig
hvert þeirra tók því sem gerð
ist .... eða eigum við að
segja, hvernig þeim varð við
dauða Faversham. essi Tom
Hastings, til dæmis, hvernig
maður er hann eiginlega.
Garvin var ráðvilltur. —
Tom, ja, hann er ósköp hvers
dagslegur maður, held ég. Eg
skal viðurkenna að mér hefur
aldrei fallið hann vel í geð,
-M
KATE WADE:
LEYNDARDÓMUR
Itaiska hússins
22
um meðfram veggjunum. Gar
vin gekk yfir gólfið að gler-
dyrunum sem lágu út í garð-
inn. eir gengu meðfram hús-
inu og síðan niður breiðar
steintröppur og fyrir neðan
þau voru skógargöng með
marglitum rhododdendron-
runnum á báðar hendur.
— Rhododdendron-skógar-
göngin, muldraði Clive.
Garvin sneri sér við og kink
aði kolli alvöruþrunginn á
svip.
—emur heim .... hLn
frægu „Skógargöng“. Hann
hljóp niður tröppurnar, stopp
aði síðan og benti upp. —
arna uppi er þakgarðurinn
.... þar var om þegar hann
tók myndina ....
— Þeir gengu nokkur skref
áfram og sneru sér síðan við
og horfðu upp á flatt þakið
yfir „vetrargarðinum". Fyrir'
innan skrautlegt grindverk
á þakinu mátti greina ýmsar
blómategundir, marglita stóla
og nokkur smáborð.
Garvin hafði lagt af stað
eftir „Skógargöngunum" og
þeir komu á eftir. eir námu
staðar við litlu sundlaugina,
þar sem byssan, sem Roy
hafði verið skotinn með, hafði
fundizt. atnið var grunnt og
tært og gat ekki hafa verið
starði á hana. — Ef hún gæti
nú talað, tautaði hann í hálf
um hljóðum.
Garvin snerist á hæli og leit
á hann. — Talað. Um hvað?
Clive leit aðvarandi á Mark,
en á sömu stundu fór að helli
rigna.
— Við skulum koma heim
til mín, hrópaði Garvin og
vísaði veginn milli runnanna,
að stíg, sem lá að hvtmáluðu
litlu húsi. Dymar stöðu opn-
ar og þeir gengu á eftir hon-
um inn í stóra og rúmgóða
dagstofu, búna smekklegum,
óbrotnum húsmunum. Mark
horfði forvitnislega í kring-
um sig, en hann sá ekkert
vopnasafn á veggjum. Stórt
málverk hékk yfir arninum,
en að öðtu leyti voru vegg-
irnir auðir.
Regnið lamdi gluggana og
Garvin bauð þeim að setjast
og bíða meðan skúrin gengi
yfir. Hann fór enn að tala um
kvikmyndina.
— Eg vildi bara óska að
ég gæti hjálpað ykkur, sagði
hann. — Þetta hlýtur að vera
tilbreytingarríkt starf.
— En þér getið hjálpað okk
ur, sagði Clive hraðmæltur.
Hann hallaði sér fram í stóln
um og rödd hans var festu-
leg. — Sjáið þér til, Garvin,
mér finnst hann of ánægður
með sjálfan sig, kemur fram
eins og stórleikari, en ég hef
ekki séð hann í tvö ár.
— Hann kemur þá aldrei
að heimsækja frú Charles?
spurði Clive.
Garvin hristi höfuðið.
— Nei, hann þekkti hana
ekki það vel. au hittust að-
eins þegar hann kom hingað
um helgar með Roy.
— En kom hann hér oft,
meðan Faversham var á lífi?
— Eg er ekki viss um það,
kannski sex til átta sinnum.
Roy var heldur ekki sérlega
hrifinn af honum. Garvin hló
þurrlega. — Roy vildi nefni-
lega vera eini stórleikarinn,
hann kærði sig ekki um að
aðrir vildu vera miklir kallar
líka.
Mark horfði spyrjandi á
hann. — Þér eigið kannski
við að það hafi verið ósam-
komulag milli þeirra?
Garvin virtist undrandi á
tilgátu hans og hristi ákaft
höfuðið.
— Nei, ég myndi, frekar
orða það þannig að það hafi
verið fátt með þeim. Hann
reis úr sæti sínu og gekk út
að glugganum. — Og þessa
helgi .... bauð Roy honum
bara vegna Sonju, bætti hann
við, eftir stundarþögn.
— Voru þau trúlofuð þá ..
Tom Hastings og þessi Sonja?
spurði Mark með ákefð.
Garvin hikaði og rödd hans
var óstyrk þegar hann svar-
aði: — Nei, ég held ekki. Hann
kom með hana hingað af því
að hann vonaðist til að fá
aðstoð Roys til að útvega
henni hlutverk í nýja leik-
ritinu sem átti að fara að
æfa. Ein af leikkonunum
hafði veikzt og Tom vonaði
að Sonja fengi hennar hlut-
verk. Hann hafði hitt hana
einhvers staðar .... Tom á
ég við. Hún var hvergi fast-
ráðin þá. Hann hafði snúið
við þeim baki meðan hann
tlaði, en nú sneri hann sér
aftur að þeim.
— að virðist vera að létta
til, okkur ætti að vera óhætt
að fara aftur út í „ítalska
húsið“.
Clive reis upp og gekk fram
að dyrunum.
— Er hún góð leikkona?
spurði hann.
— Sonja? Nei, slður en
svo! Eins og ég sagði ykkur.
Hún er þrautheimsk. Óhemju
heimsk.
, ÚTVARPIÐ
Laugardagur 22. apríl:
8,00 Morgunútvarp.
12,00 Hádegisútvarp.
12.50 Óskalög sjúklinga.
14.30 Laugardagslögin.
15.20 Skákþáttur (Baldur Möller).
16,05 Bridgeþáttur (Hallur Sfraonar
son).
16.30 Danskennsla (Heiðar Ástvalds
son danskennari).
17,00 Lög unga fólksins (Þorkeil
Helgason).
18,00 Útvarpssaga barnanna: „Petra
litla" eftir Gunvor Fossum —
sögul'ok (Sigurður Gunnarsson
kennari þýðir og ies).
18.30 Tómstundaþáttur barna og •
unglinga (Jón Pálsson).
18.50 Tilkynningar.
19.20 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20,00 Upplestur: „Spor í sandinum“,
smásaga eftir Runar Schildt, í
þýðingu séra Sigurjóns Guð-
jónssonar (Gestur Pálsson leik
ari).
20,40 Tónleikar: Hljómsveitin Fíl-
harmonía í Lundúnum leikur
forleiki eftir Weber; Wolfgang
Sawallisch stjórnar.
21.10 Leikrit: „Peningatréð" eftir
Gunnar Falkás. Þýðandi: Þor-
steinn Ö. Stephensen. — Leik-
stjóri: Baldvin Halldóirsson.
22,00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Danslög.
24,00 Dagskrárl'ok.
EIRÍKUR
VÍOTÖRLI
ffvíti
hrafninn
Eiríkur virti fyrir sér borgar-
múrana og yfirvegaði möguleikana
á 'því að koma hinum særða í ör-
uggt skjól. — Hve lengi verður
liðsaukinn að berast? spurði hann
Skotann, sem stóð honum við hlið.
— Það tekur iangan tíma Þeir
eru svo dreifðir um allt. — Þá
verðum við að grípa til annarra
ráða, svaraði Eiríkur. Á meðan
gekk Ragnar fram og aftur utan
'við borgarmúrana og hrópaði ill-
kvæði að mönnunum, sem biðu
endurkomu foringja síns. — Svik-
arar, hrópaði hann. — Hvar er
konungur svikaranna? Þetta þoldi
Ervin ekki. — Ræfill, hrópaði
hann fokreiður. — Hvernig vogar
þú að kalla föður minn svikara?
Þú, mesti svikarinn sjálfur? Ef þú
hefur eitthvað að segja föður mín-
um, skaltu segja mér það. Hann
er ekki hér og getur ekki varið
sig. Líttu um öxl! Ragnar sneri
sér við og sá sér tíl undrunar, að
lítill hópur manna nálgaðist borg-
ina, og stoltur í fasi gekk Eiríkur
í broddi fylkingar.