Tíminn - 22.11.1961, Qupperneq 9

N, miðvikudagiim 22. nóvember 1961.
9
Við endann á langa borðinu
standa tveir strákar andspænis
hvor öðrum með tvo langa stauta,
sem eru soðnir saman úr teinum,
fyrir framan sig.
— Hvað heitið þið félagar?
— Jón Sigurður og Jóhann
Möller.
— Eruð þið bræður?
| — Við erum þjáningarbræður.
— Þið smíðið nákvæmlega eins.
— Við þurfum nú ekki að vera
bræður þess vegna. Annars átti
hann hugmyndina, segir Jóhann.
— Nei, eiginlega sáum við dá-
lítið svipað í búðarglugga, en
breyttum því, svo að það yrði ekki
alveg eins.
— Og hvað er þetta með leyfi?
— Sérðu það ekki? Þetta er
lampi.
— Hvar kemur peran?
— Inn í — auðvitað. Hún kem-
ur ekki utan á.
— Á lampinn að hanga í loft-
inu?
— Nei, hann á að standa á gólf-
inu. Við setjum faétur undir þá.
Það er'eldflaugastíll á þessu.
— Af hverju völduð þið járn-
smíðina?
— Af hverju frekar trésmíðina?
spyr Jón Sigurður.
ur? spyrjum við strákana við múr-
steinsborðið.
Ég er að smíða borð með
bíaðagrind, segir annar þeirra, og
horfir á bláan logann í gegnum
gleraugun.
— Hvað heitir þú?
— Hrafnkell Guðjónsson.
— Ertu að smíða þetta handa
sjálfum þér?
.— Já, ég ætla að eiga það sjálf-
ur.
— Er ekki vandi að sjóða?
.— Það er meiri vandi með kop-
arinn, segir félagi hans.
— Er betra að kenna verklegt
nám?
— Mér finnst það miklu léttara.
Það þarf ekki að halda þeim eins
að náminu.
— Hvað eiu þeir duglegustu
búnir með marga hluti?
— Sumir eru búnir með fjóra
eða fimm hluti, til dæmis síma-
borð, blaðagrind, lampa og fleira.
— Hvað læra þeir í vélvirkjun?
— Við látum þá vinna við vél-
arnar, fella til legur og ýmislegt
annað. Svo læra þeir gang vélar-
innar og hvers hún þarfnast af
við verknám
— Hvað heitir þú?
— Hilmar Birgisson.
— Hvað ert þú að smíða?
— Núna er ég að smíða síma-
borð, en ég smíðaði líka þennan
stól, sem stendur hérna á borð-
inu og annan til. Það vantar bara
á þá setuna.
— Eru þetta eldhúskollar?
— Já, þetta eru kollar. Það er
ekkert að marka þá svona, þegar
setuna vantar.
— Eiu súmir þeirra dálítið lagn
ir? spyrjum við kennarann, Björg-
vin Einarsson.
— Það eru margir þeirra mjög
lagnir, en áhuginn er náttúrulega
dálítið misjafn. Sumir þeirra eru
farnir að sjóða ágætlega. Áhuginn
er miklu meiri fyrir þessu verk-
Skyndiheimsókn í
Gagnfræðaskóia
verknámsins
— Já, það er lítið varið í að
gera þríhyrninga og svoleiðis
drasl, sem maður hefur ekkert
gagn af.
— En það verður gaman að
eiga við mótorana eftir áramót.
— Eiuð þið með biladellu?
— Við erum allir með bíladellu
og skellinöðrudellu líka.
IV.
I saumadeildinni eru saumavél-
ar á öllum borðum, ekki ósvipaðar
þeim, sem Pálína átti forðum, —
sællar minningar, og við þær sitja
nokkrar „Pálínur" og snúa þeim
af miklum krafti. Litlir hálfsaum-
aðir kjólar liggja víða á borðunum
og hálfprjónaðar peysur, sem auð-
sjáanlega eru ætlaðar annaðhvort
börnum eða dvergum, liggja þar
hjá.
eldsneyti og öðru. Við erum hérna
með sundurskorna mótora, svo að
þeir sjá alveg, hvernig vélin vinn-
ur. — Það þarf ekki að eyða orku
við það að halda þeim að verki,
þegar vélarnar eru annars vegar.
Þá vantar ekki áhugann.
— Kennirðu hvort tveggja í
einu, járnsmíði og vélvirkjun?
— Nei, við tökum til við vélarn-
ar eftir áramót.
— Fara margir beint héðan inn
á verkstæðin?
— Já, já, enda eru margir;
fjórðubekkingar orðnir hörkusmið 1
— Nei, ég er ekkert dugleg.
— Átt þú þennan gula kjól, —
ósköp er hann lítill.
— Hann er á barnið mitt.
— Áttu barn?
— Nei, barnið, sem ég ætla að
eignast. Þetta er á tveggja ára
barn.
— Eruð þið allar með kjóla á
tveggja ára?
— Já, og svo erum við með
peysur líka á litla stráka.
— Hvað er þetta á kjólnum?
— Vöfflusaumur.
— Vöfflusaumur, — hvar er þá
sultusaumunnn?
— Það er engin sulta og enginn
rjómi á bessari vöfflu.
— Af hverju hefurðu kjólinn
gulan?
— Af því að mér finnst það
fallegast. Við megum ráða litnum
sjálfar. Þessi þarna er til dæmis
með rauðan.
— Hvað eruð þið margar hérna
inni?
— Við cigum að vera fjórtán.
— t>að skrópa tvær.
— Nei, þær eru hjá tannlækni.
— Eruð þið búnar að sauma
mikið?
— Við erum bara búnar með
prufur í fatasaumi, sem sýna,
hvernig á að ganga frá hnappa
götum, saumum og svoleiðis. Við
setjum þær inn í vinnubækur.
— Prjónið þið bæði og saumið
í einu?
— Nei, við prjónum peysurnar
heima, en saumum kjólana hérna.
Sumar eru ægilega duglegar
heima. Þessi þarna er alveg að
verða búin með sína, Hún er svo
agalega dugleg.
— Hvernig vitið þið, að peys-
urnar eru á stráka?
— Þær eru það bara. Lituiinn
er líka allt öðru vísi á stráka en
stelpur.
— Finnst ykkur gaman í
handavinnu?
— Já, segja flestar, en einstaka
verður stúrin á svipinn.
Hún er þó skömminni skárri
ir, þegar þeir fara héðan, og hafa en trésmíðin, segir Jóhann. Maður
mikið inngrip í mál og teikningar j er líka búinn að smíða svo mikið
og kunna auk þess að logsjóða og úr tré. Þetta er alveg nýtt.
snitta. Það hafa nokkrir til dæmis — Það er gaman að gera það,
farið frá okkur í vélsmiðjuna Héð- sem maður velur sjálfur, segir
Blaðamaðurinn snýr sér að einni
svartfextri blómarós og spyr hana
að heiti, og hún svarar snögg upp
á lagið:
— Ólöf Eyjólfsdóttir.
— Oe ert fvrirmvndar sauma-