Tíminn - 30.01.1962, Blaðsíða 8

— Það er Leikfélag Kópa-
vogs í kvöld, segir stúlkan í
miðasölugatinu og horfir of-
an í svart símtólið, — já,
Gildran. Fimmtánda sýning.
Já, takk fyrir, á tólfta bekk.
Hún leggur símtólið frá sér
og blaðar í miðunum. — Hvar
er Rauðhetta?
— Rauðhetta er uppi á
lofti. Hann Árni veit hvar
hún er.
Árni finnst, en hann er ekki
!hjá Rauðhettu og Rauðhetta ekki
hjá honum — sennilega er hún
„KvendiS"
úti í skógi hjá úlfinum. Kannske
er hann búinn að éta hana. Það
er eins gott fyrir hann, að hann
éti ekki Árna líka. Þá springur
hann, því að Árni er stór og þrek
inn. Það er líka eins gott fyrir
leikfélagið, því að Árni er formað
ur þess.
— Fólkið var rétt að koma, segir
Árni. Það fær sér í svanginn fyrst.
Vinnur allan daginn, æfir svo á
kvöldin. Bölvað púl, ekki satt?
Og ekkert kaup fyrir að leika.
Öll vinna sjálfboðavinna.
— Leiðin upp á loftið er krók-
ótt eins og skógarstígur. Loftið
einn stór salur, ófrágenginn, og
dimmur eins og frumskógur, —
úlfurinn í leyni á bak við sements
poka. í einu horninu er ofurlítið
afþiljað hreiður, þar sem Rauð-
hetta er að skríða úr egginu.
— Við verðum að vera hérna í
horninu meðan salurinn er svona,
segir Árni og stígur inn í hreiðrið.
— Hvernig gengur?
— Vel, segir leikstjórinn, Gunn
vör Braga Sigurðardóttir, og vindi
ur ofan af strigastranga, og græn
tré og blóm koma í Ijós á strigan-
um.
— Skógurinn?
— Já, við erum að ganga frá
leiktjöldunum. Þetta er prufa.
— Hvernig er stykkið?
— Það er sögumaður, sem segir
söguna, og setur bömin inn í, hvað
er að gerast á sviðinu. Eiginlega
átti hann að syngja líka. En okkar
sögumaður hefur ekki söngrödd,
svo að ég bætti þrem köttum inn
í leikritið, sem syngja fyrir hann.
— Sem sagt kattarbreim?
— Nei, yndislegur barnasöngur.
Kettirnir eru nefnilega börn. Ann
ars fylgir stykkið sögunni — nema
höfundur leikritsins, Burkner, hef
ur bætt inn tveim skrítnum og
spaugilegum körlum, malara og
skraddara.
— Ertu ekki húsmóðir um leið
og þú ert leikstjóri?
— Jú, jú, ekki ber á öðru, segir
Gunnvör og brosir.
— Áttu börn?
— Átta stykki. Nei, annars, þau
eru víst níu, bætir hún við og
hlær.
— Níu grátandi börn og eigin-
maður heima?
— Nei, eiginmaðurinn er hérna
líka.
Úlfurinn, Sigurður Grétar Guð-
mundsson, horfir með matarást
á Rauðhettu, Sigrúnu IngólfSdótt-
ur, þar sem hún stendur, saklaus
eins og lamb við hliðina á móður
sinni, sem verður amma hennar
í leikritinu og ætlar að láta úlf-
inn éta sig henni til samlætis.
Rauðhetta er svarafá, en segist ekk
ert hafa á móti því að láta úlfinn
éta sig. Hún lék í Línu langsokk
og dansaði í Kardimommubænum
í Þjóðleikhúsinu, svo að hún hef-
ur talsvert komizt í kynni við leik
sviðið áður.
— Hvernig smakkast Rauðhetta?
—- Vel, segir úlfurinn, og sleik-
ir út um.
— Þú ert ekki enn kominn í úlfs
haminn?
— Nei, það er verið að sauma
hann á mig. Ég ætla að hafa laus-
an haus, svo að ég geti grett mig
meira framan i börnin.
— Verða þau þá ekki hrædd? \
— Sögumaðurinn róar þau.
— Og svo urrarðu.
— Grrnr, alveg ferlega, held
hrókaræður, dansa og geri allar
hundakúnstir, syng víst líka. Ég
fékk hlutverkið, af því að ég hef
svo ljóta söngrödd. Það fannst eng
inn jafn ljót í öllum Kópavogi.
— Hvernig ferðu að því að éta
Rauðhettu?
— Það er leyndarmál, segir leik
stjórinn íbygginn.
Eftir hálfan mánuð verður Rauð
hetta sett á svið, og þá verðum við
að horfa aðgerðarlaus upp á það,
hvernig úlfurinn fer að því að
éta hana og ömmu hennar. En ef
til vill er það ekkert verra en
lenda í „Gildrunni'*. Jafnvel í bún
ingsklefanum er andrúmsloftið
geigvænlegt, hvað þá inni á svið-
inu. Leikarar og leikstarfsmenn
eru önnum kafnir við að undirbúa
sýninguna á „Gildrunni". — Ljósa
meistarinn fitlar við ljósin og \
beinir þeim á réttar brautir. Leik-
sviðsstjórinn gengur frá sviðinu,.
og ótal hendur eru á lofti í senn.
Lögregluforinginn í leikritinu,
Sveinn Halldórsson, gengur inn í
búningsklefann og ber sig virðu-
lega eins og tign hans sæmir.
— Hann hefur verið þrjátíu ár
á leiksviði, segir Árni og er stolt-
ur.
— En ég er alltaf taugaóstyrkur,
segir Sveinn. Ég held alltaf, að
engir áhorfendur komi
— Sveinn er bölsýnismaður, seg
ir Pétur (Daníel Corban), grettir
sig framan í spegilinn og málar
augabrýnnar svartar. — Hann
er svartur í gegn.
Hanri smitar stuháuma okkur'bú,nir á sviP,. °g ^a um giæpi síð-
..... Í'L. .Iiefll íTilrtt CirrriHtm CnnJUnU
hina, segir Magnús (Brótííf Max-
imin).
— Eruð þið heiðarlegir menn í
leikritinu?
— Það kemur í ljós.
— En í lífinu?
— Það kemur ekki í ljós.
— Ég hef alltaf leikið blendnar
persónur, segir Magnús. Það er lík
lega útlitið.
— Hefur það haft varanleg á-
lirif á þig?
— Ég hef alltaf leikið þær, —
ekki verið þær. /'
Pétur grettir sig enn meira fram
an í spegilinn og er orðinn rauður
í framan af lit og áreynslu. Magn-
ús málar sig í kringum augun og
verður enn blendnari á svipinn, og
það eru helgidagar í andlitinu á
Sveini. Gestur Gíslason (umrenn-
Þeir sitja í „Gildrunni"
Rauðhetta kyssir úlfinn.
Ljósmyndir: Snorri Karlsson
ingur) horfir fram fyrir sig bleik-
mánóttur í framan af lit og lit-
leysi, og dettur hvorki af honum
né drýpur. Úti við vegginn standa
tveir franskir lögregluþjónar, þung
■«stu viku. Sigríður Sandholt, sem
er kvendið í leikritinu og þar að
auki leiktjaldamálari, hefur svart-
an borða um höfuðið og gerir helgi
dagana í andlitinu á Sveini að virk
um dögum.
Leikritið er eftir franskan höf-
und, Robert Thomas og gerist í
fjallakofa í Ölpunum. Leikstjóri
er Benedikt G. Árnason. Efni þess
má ekki segjast, en . . . .
. — Hvar eru byssurnar? spyr
Árni.
— Hvern á að drepa?
— Vertu óhræddur. Það verður
enginn drepinn með þeim.
— Það er einn drepinn. Hann
deyr alltaf einu sinni í viku.
— Með hverju?
— Startbyssu.
Magnús er orðinn svo illilegur
til augnanna, að það er ekki þor-
andi að horfa í þau. Hann hnyklar
brýnnar, dregur aðra upp að
hárrótum og sökkur hinni niður
á kinn, og það e^ guðsorð í öðru
auganu, glæpur í hinu.
— Ég nota sitt hvort augað, eftir
því hvort ég horfi á Svein eða
Pétur, segir hann og glottir með
verra auganu. — Þrífur skyndilega
niður í vasa sinn, smellur, ög hönd
in bregður blikandi hnífsblaði á
loft:
— Ég geng með þennan í sama
vasa og Bíblíuna.
— Mig vantar greiðu, segir
Sveinn.
— Og mig vantar púðurdósina
mína, segir Pétur. Púðurdósina
með túkallinum í. — Það er búið'
að hirða túkallinn.
— Elsku, mundu að hringja,
svo að heyrist, segir Sveinn við
hvíslarann, sem er ung stúlka með
gleym-mér-ei augu, nýútskrifuð af
leiknámskeiði, sem leikfélagið
heldur á hverju ári.
— Ég hringi alltaf svo heyrist,
segir hún hyghreystandi.
Túkallinn er horfinn, en Pétur
dregur rúblur upp úr vasanum og
horfir^ ástfanginn á þær:
— Ég hefði viljað eiga allar þess
ar rúblur, þegar ég var í Rúss-
(Frarah á 13. síðu '
v
TÍMINN. þriðjudagur 30. janúar 1963