Tíminn - 22.01.1963, Blaðsíða 8

SKORTIR HER AÐEINS
DOKTOR í DRAUGA-
GANGI OG SPIRITISMA?
í Kaupmannahafnarblaðmu
Politiken, er grein um spirit-
isma á íslandi, eftir fréttarit-
ara blaðsins hér, Ólaf Gunn-
arsson, sálfræðing. Hefur
Politiken sýnt íslenzkum spirit
isma mikinn áhuga, einkum
eftir að fréttir bárust af um-
fangsmiklum blaðaskrifum
um þessi efni hérlendis. Er
vísað óspart til þess í Politiken
grein Ólafs, að Morgunblaðið
hafi birt margar heilsíðugrein-
ar um svör með og móti
Öll grein Ólafs er í gamansöm-
um tón, setningaskipan í upphafi
höfð sem líkust fornmáli, eins og
setningin „Þann vetur töluðu ís-
lendingar mikið um spiritisma”,
bendir til. Þá er greinin prýdd
Den nye islandske saga
þremur myndum eftir helzta teikn-
ara Politiken, Bo Bojesen. 1
Ein teikningin er af andalækni,
sem kemur svífandi inn á konu,
sem hefur fengið samband í gegn
um borð. Önnur mynd er af „sann
trúuðum" presti, sem þarf ekki
einu sinnj að halda á regnhlíf-
inni sinni og sú þriðja er af sögu
aldarmanni, sem leysir anda úr
flösiku. -
í greininni er haft vig orð, að
spíritisminn hafi fyrst farið að
láta til sín taka í alvöru, þegar
sjúkrahúslæknar lögðu niður
vinnu í haust, og erfitt _ var að
fá læknuð mein manna. Útvarpið
reið þá á vaðið í sérstökum þætti,
þar sem rædd var spumingin,
hvort látnum læknum væri heim-
ilt að stunda lækningar. Kom
firam í þessum þætti, segir í grein
inni, varðandi hinn látna norska
lækni, Danielsen, að honum væri
heimilt að stunda lækningar „að
handan“. En svo virðist sem við-
mælendum í útvarpi hafj sézt yfir
þá staðreynd, að Danielsen var
norskur og þess vegna hæpið að
hann hefði sjálfdæmi um atvinnu
leyfi á fslandi. Segir í greininni
að þessj Danielsen hafi átt að
lækna krabbamein í manni.
Þegar maðurinn dó, var því haldið
fram af Danielsinnum, að lungna-
bólga hefði orðið manninum að
aldurtila. Við krufningu kom aft
ur á móti í ljós, ag krabbameinig
var á sínum stað.
Virðist sem nú ríki nokkur vafi
á því, hvort hægt sé að bæta úr
læknaskorti með hjálp framlið-
inna laekna. Samt er vitnað í sr.
Benjamín Kristjánsson, þar sem
hann staðhæfir, að hann þekki
dæmi þess að fólk hafi verið lækn
að af framliðnum verum, eftir að
læknar höfðu lýst því yfir að sá
sjúkj mundi ekki lifa til næsta
morguns.
Að lokum er vitnað til sam-
bandsins við Marilyn Monroe og
getig um útgáfu Nordals og Þór-
bergs á Gráskinnu, safni íslenzkra
þjóðsagna. Jafnframt er bent á þá
staðreynd, að enn hafi enginn tek
ið sér fyrir hendur að verða dokt
or í draugagangi og spíritisma.

rc < ? r.r f r 7 ? > T r 1 r n o'n i'í/f.f ’-n ‘I i i'i i
3. grein Sven Lindqvist
NIÐUR þúsundanna ymur í
morgunmyrkrinu, þegar við
söfnumst saman utan við svefn
skála okkar. Klukkan er hálf-
fjögur. Þetta er eins og maður
ætli í veiðiför fyrir dagrenn-
ingu. Með fram götunni sjást
Ijósprýdd og fánaskreytt hátíða
hlið skólahúsanna. Þar eru fest
ar rafmagnsljósa. Brátt verður
gatan leirsvað eitt, og það
skvampar í pollunum, þegar
við stígum í þá. Framkvæmda-
mennirnir tala um það, að hér
þurfi vegabóta við. Ég man svo
sem eftir þeim við fyrirlestr-
ana. Mundum við ekki hafa
gott af því að taka til hend-
inni? En hvatning þeirra fann
engan hljómgrunn. Nú ræður
glaður og nærri því gáskafull-
ur hátíðabragur, sem virðist
örvast við þessa árrisni og efju
vegarins.
Við stönzum og hnöppumst
saman. Sumir hafa vasaljós og
lýsa á vilpurnar við fætur okk-
ar. „Flýtið ykkur, félagar, flýt
ið ykkur“. Og þegar við heyr-
um til gjallarhornanna á járn-
brautarstöðinni, nær sama
hvatningin eyrum okkar: ,,Fé-
SVEN LINDQVIST — hér birtist
þriðja grein hans um KÍNA. —
Birt með einkarétti TÍMANS
hér á landi.
lagar, lestin fer bráðum, flýtið
ykkur, flýtið ykkur svolítið
meira“. Við greikkum sporið,
hlaupum yfir stöðvarsvæðig og
þyrpumst inn í vagnana.
Á leiðinni sjáum við aðeins
hin rauðu, fánaskreyttu hlið
með fram brautinni líða hjá. —
Þessi lýstu hlið ljóma sem inn
gangur í myrkrið. Liðinu er
fylkt við borgarmúrinn, og svo
halda fylkingar okkar af stað
— stundum verðum við að
hlaupa við fót, en þess á milli
nemum við alveg staðar. Lang-
ar lestir herflutningabíla með
syngjandi. hermönnum renna
hjá án afláts. Nú er dögun, og
fólkið fer að koma út úr hús-
unum og kveikja eld í pjátur-
dósum utan dyra. Maður finn-
ur lykt af reyk og mat. „En
hvað þetta ilmar dásamlega“.
Laukur og hrísgrjón, halda
sumir, steiktar rauðar kartöfl-
ur, geta aðrir sér til, Svona
skrafa menn. Hið eina, sem vík
ur að atburðum dagsins, eru
spurningar, sem beint er til
þeirra, er verið hafa við slík
tækifæri áður: „Sástu hann?
Var gengið of hratt fram hjá,
eða gátu menn séð hann vel?“
„Amerísk heims-
valdastefna”
Stemningin breytist smám
saman meðan morgunstjarnan
fölnar. Það er sem dögunin
valdi þreytu. Lampar hinna
rauðu hliða missa ljóma sinn,
rauðu fánarnir virðast ekki
eins blóðþungir og ögrandi sem
í dimmunni. Dagurinn gerir
hvorki að dylja né ota fram.
Hin drungagráa og óhrjálega
götumynd glottir við okkur. —
Málning og skraut er máð af
húsunum sem enginn virðist
hugsa um að mála aftur. Ein-
hverjir hafa rótag í öskuhaug-
unum og dreift sorpinu um göt
una. Stórar, hálfreistar en yf-
irgefnar byggingar gnæfa yfir
lágkúruhúsin. Veruleiki dags-
ins læðir beiskju í hugann.
Við göngum þögul að sam-
komustaðnum. I>ar þyrpist
fólk að salernunum — stórum
! voldugri hyllingargöngu á þjóöhátíðardegi Kína
*ram hjá leiötoganum mikla við Hliö hins him-
neska friöar í Peking.
TÍMINN, þriðjudaginu 22. jauúar 1963 »wj