Alþýðublaðið - 08.07.1943, Side 5

Fimmtudagmn 8. júlí 1943
ALÞYÐUBLAÐIÐ
5
-1
Síðari grein:
Leyniför í kafbát til Norður^
Afríku fyrir innrásina i fyrra
Sumar við sjóinn.
SÓLIN seig í ægi, og ljósin
lýstu upp herbergið, þar
sem ráðstefnan var. Umræðun-
um var að verða lokið. Aðeins
var eftir að útkljá eitt atriði.
Einn frönsku liðsforingjanna
sagði: „Okkur er nauðsyn að
hafa hér einhvern leiðtoga. Við
þurfum allir að hlíta forustu
hans. Ég legg til, að við kjósum
til þess Henry Honoré Giraud.“
„En hann er í Frakklandi“
andmælti Clark „og hann er í
raun og veru fangi þar.“
„Við verðum að bjarga hon-
um og koma honum hingað.
Hann er eini hershöfðinginn,
sem treystandi er til þess að
vinna traust og ‘hollustu hinna
mörgu andstæðu hópa.“
Clark féllst á þetta og lofaði
því, að Giraud skyldi bjargað
og honum komið til Norður-
Afríku. (Loforðið var efnt —
en það er önnur saga).
Þá hringdi síminn í, næsta
herbergi. Fundarmenn réttu úr
sér í sætum sínum og litu hver
á annan. Húseigandinn svaraði
í símann og kom að vörmu spori
aftur inn í fundarherbergið
með írafári.
„Lögreglumenn á leiðinni!
Þeir verða komnir hingað eftir
fimm mínútur!“
Flestir frönsku liðsforingjarn
ir, — hinir æðstu þeirra, —
þutu á fætur og hlupu út. Ef
komið yrði að þeim þarna, yrðu
þeir samstundis skotnir fyrir
landráð. ÍÞeir óku burt í bifreið
um sínum í skyndi.
Menn Clarks höfðu hraðan á
og tróðu kortum og skjölum
inn á sig í flýti. Þeir voru illa
settir. Annars vegar var lög-
regla Vichystjórnarinnar, hins
vegar úfið hafið. Og nú var lög-
reglubíllinn rétt ókominn. Ljós
hans lýstu upp hvíta veggi |
bóndabæjarins. Hvar gátu þeir
leynzt?
Clark vildi óður og uppvæg-
ur flýja til skógar. Murphy var
því andvígur. Ef lögregl'unni
fyndist eitthvað tortryggilegt
við húsið og hæfi leit í umhverf
inu, mundu þeir eflaust finnast.
„Það er tómur vínkjallari
hér,“ sagði Murphy. „Þið farið
þangað niður. Ég skal losna við
lögregluna.“
Clark var ekki ánægður með
tillöguna. Kjallari minnti hann
um of á rottugildru. En þeir
áttu ekki annars úrkosta. Þeir
heyrðu, að lögreglumennirnir
stukku út úr bílunum. Félag-
arnir átta þrifu byssur sínar
og hurfu niður í vínkjallarann.
Murphy lokaði dyrunum kirfi-
lega á eftir þeim og hlóð köss-
um fyrir þær og snéri svo til
fundar við lögregluna.
Honum hafði hugkvæmzt
snjallt bragð til þess að leika á
lögregluna með. (Bojrðið, sem
ráðstefnan var haldin við, var
alþakið hálfum og tómum vín-
flöskum og vindlingastúfum.
Tveir franskir undirforingjar,
borgaralega klæddir, fóru að
leika drukkna menn ásamt
Murphy og Knight. Þeir fóru að
syngja glefsur úr drykkjuvís-
um, hlógu og mösuðu. Þannig
var umhorfs í fundarherberg-
inu, þegar lögreglumennirnir
komu inn andartaki síðar.
Gólfrými kjallarans var að-
eins tíu ferfet. Clark lét menn
sína leggjast niður undir stig-
anum og meðfram veggjunum,
svo að síður yrði eftir þeim tek-
ið, ef einhver liti lauslega nið-
ur til þeirra. En ef lögreglu-
mennirnir kæmu niður og leit-
úðu grandgæfilega — hvað þá?
Skipun Clarks, sem hann
hvíslaði að þeim, var stutt og
laggóð: menn hans áttu að
skjóta þá. Uppi yfir þeim varð
ástandið ískyggilegra. Þeir
heyrðu greinilega, að Bob
Murphy var að hnakkrífast við
yfiriöigregliumanninr^ Murphy
sagði að hann og nokkrir vinir
hans væru að skemmta sér hér
dálítið. Hann mætti ef til vill
spyrja, hvenær það hefði verið
talin glæpur? Hvað mundi
herra yfirlögreglumaðurinn
segja við því, ef ameríska lög-
reglan ryddist inn á heimili
franskra borgara í New York?
Raddirnar færðust greinilega
nær og nær. Að lokum voru
þær alveg komnar að dyrum
vínkjallarans.
í kjallar&num hafði ríkt
dauðakyrð, en nú var hún allt
í einu rofin a-f niðurbældum
sogum. Jumbo Courtney var að
reyna að bæla niður hóstakviðu.
Félögum hans fannst hljóðið
svo hátt, að 'það hlyti að hafa
heyrst til Algiers. Jumbo hélt
við köfnun.
„Drottinn minn dýri!“ stundi
hann. „Ég er alveg að kafna!“
„Hérna er tuggugúmmí, sem
þér getið japlað á,“ sagði Clark.
Jumbo tók við tuggugúmmí-
inu og tugði í gríð og erg. Hvið-
an leið hjá. Aftur ríkti dauða-
kyrð í kjallaranum, svo að
mennirnir gátu heyrt hjartslátt
sinn.
Uppi á loftinu var Murphy
enn í háarifrildi við yfirlög-
reglumanninn. Frakkarnir tveir
héldu áfram að syngja. Hver
rnínúta virtist vera heila öld
að líða.
Þá varð breyting á röddun-
um uppi yfir þeim. Yfirlög-
reglumaðurinn varð mýkri á
manninn en í fyrstu. Holmes
varð léttara um andardráttinn.
„Bob hefur talið honum hug-
kvarf,“ sagði hann , há'lfum
hljóðum.
Yfirlögreglumaðurinn hafði
gengið úr skugga um, að ekkert
smygl væri þarna á ferðinni.
Hann yrði samt að gefa yfir-
manni sínum skýrslu um þetta,
■x
S
S
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
Unglingar
óskast til að bera
Alpýðublaðið
■ i
til kaupenda við Laugaveg (neðri hluta).
Alþýðublaðið,
Sími 4900.
sagði hann, og eflaust mundi
hann koma þangað sjálfur til
þess að rannsaka málið nánar.
Þá ætlaði Jumbo að fara að
hósta aftur.
„Tyggið gúmmíið," hvíslaði
Clark og var mikið niðri fyrir.
„Ég er að því, en öll sæta
er búin úr því.“
„Ég er ekkert hissa á því,“
svaraði Clark „því að ég var
búinn að jóðla á því í rúma
klukkustund þegar ég fékk yð-
ur það.“
Þetta þótti mönnum hin bezta
skemmtun -—■ en þó ekki fyrr
en miklu seinna.
En loksins heyrðu þeir, að
lögreglan gekk út úr húsinu og
bíll hennar ók af stað. Clark
og menn hans komu upp úr
kjallaramum cg voru óðfúsh: að
kpmas.l úm boirð í kafhátinn
sem allra fyrst. Stórbrimið
svarraoi víð stri.ilina. „Mér
1 ívt ckki á að ýta báti á flot
í þessum sjógangi,“ sagði Jerry
Vvright.
Fram að þessu hafði förin
gengið ljómandi vel, -— og nú
reið á að komast á brott með
allar upplýsingarnar.
„Við verðum að reyna það,“
sagði Clark.
Þeir báru kajakana niður að
ströndinni. Það þurfti fífl-
djarfa menn til þess að láta sér
detta í hug að leggja út á seð-
andi hafið á þessum kænum.
Clark fór úr öllu nema nærföt-
unum, tók fötin undir handlegg
inn og óð út í brimrótið með
Livingston. Þeim tókst að kom-
ast upp í bátinn og þeir tóku
djúp áratök. Þá reið ólag yfir
og kajaknum hvolfdi. Clark og
Livingston hurfu í brimlöðrið.
Andartaki síðar komu þeir í
ljós aftur, holdvotir og bölf-
andi. Hinir náðu kajaknum, en
árarnar og fót hershöfðingjans
bárust burt með straumnum.
Einhver kállaði. „Náið bux-
unum hans!“ Wright grenjaði
aftur: „Buxurnar mega fara
norður og niður!“ Náið árun-
um!“
Þeir náðu árunum. En bux-
urnar eru enn þá að flækjast
einhvers staðar við Afríku-
strendur.
Jafnvel Clark neyddist til að
viðurkenna að þeir kæmu ekki
fram bátum á þessari nóttu.
Honum var líka Ijóst, að svo
gæti farið, ef ekki batnaði í
sjóinn, að þeir yrðu að hírast
þarna dögum saman. En hann
þvertók fyrir að fara niður í
•kjallarann, þó að lögreglan
kynni að vera á næstu grösum.
Hann vildi, að þeir færu til
skógarins og leyndust þar. Þar
gætu þeir þó barizt, ef eitthvað
bæri að höndum.
Þeir földu sig og kajakana
innanum pálmatrén. Þeir voru
fáklæddir og skulfu af kulda.
Alltaf var jafn kvasst, svo að
brottför þeirra dróst.
Klukkan 11 um kvöldið kom
lögreglan aftur. Skógarmenn-
irnir földu sig vandlegia,i en
höfðu byssurnar tilbúnar.
Murphy bauð lögregluna vel-
komna aftur, brosandi, marg-
máll og sléttmáll. Lögreglu-
mennirnir leituðu ekki í skóg-
inum, en þeir kváðust ekki una
vel þessum málalokum og sögð
ust mundu koma aftur í fyrra-
málið. Þeir máttu þó vera ró-
legir um sinn.
Um klukkan 4 um nóttina
virlist hafa lygnt nokkuð, en
þó var hauga sjór enn þá.
„Reynum aftur,“ sagði Clark.
Skeytið, sem hann sendi kaf-
bátnum, var í skipunartón:
^ Hvað sem öllu stríði líður, fer aldrei svo, að ekki séu ein-
S hverjar fallegar stúlkur, sem langar til að baða sig á strönd-
S • •
^ inni, þegar sumarblíðan er mest. Þessar blómarósir heita
S Doris Merrick og Ronda Fleming og eru að koma upp
^ ströndina í Suður-Kaliforníu.
S
\
$
*
£
s
S
\
$
S
s
S
s
s
s
s
s
*
S
s
*
s
s
s
s
s
S
S
s
s
S
*
s
s
s
s
i
jKomið eins nærri landi og | menningarnir geiigu varlega út
rlrlrnv. nv nnXIÍS » -f --1 -2C 1__j.11 TTCT_.2 r
ykkur er auðið.
Jumbo, Knight og frönsku
undirforingjarnir tveir studdu
einn kajakanna, á meðan Clark
og Wright stigu út í hann. Fjór
í brimið, þangað til Wright sá,
að tiltölulega ládautt var fram-
undan. „Röskir nú!‘f, hrópaði
hann. ,
Frh. á tí. síðu.
Glerbroíagirðing húsameistara ríkisins við Bjarnarstíg.
— Hvað segir lögreglusamþykktin? — Tvö herbergi og
eldhús. — Svört silkinærföt og græn sængurföt.
YRIR nokkru fékk ég bréf,
þar sem lýst var garSi nokkr-
um, steyptum umhverfis blóma-
garð að baki hússins Skólavörðu-
stígur 35. Samkvæmt upplýsing-
um bréfritarans er garður þessi
lágur, en ofan á hann hafa verið
sett glerbrot, sem standa odd-
hvöss upp og út.
EG TRÚÐI ÞESSU EKKI, því
að mér fannst þetta svo ósmekk-
legt og þjösnalegt, að engu tali
tæki. En nú hefi ég fengið upplýs-
ingar um, að þetta er þannig, og
að þessi furðulegi varnarveggur,
sem húsameistari ríkisins, Guðjón
Samúelsson hefir þarna, og snýr
glerbrotagirðingin að Bjarnarstíg.
EG VARÐ ALVEG S'i'EIN-
HISSA — og taldi alveg víst, að
húsameistari ríkisins hefði með
þessari glerbrotabyggingarlist
sinni brotið lögreglusamþykkt
Reykj avíkurbæj ar, en til frekari
fullvissu spurðist ég fyrir um það
hjá lögreglunni, hvort slíkar girð-
ingar væru leyfilegar. Eg fékk
þær upplýsingar, að slíkt girðinga- | tilfinningalxfinu. Bókin bregður
fyrirkomulag væri ekki bannað í UPP atburðum úr lífi hinna ólík-
lögreglusamþykktinni. j ustu manna og kvenna og hinum
! öfgafulla heimi, örbirgð og at-
garða sína vegna stráka, sem klífi
yfir þá og eyðileggi allt í görðun-
um og muni húsameistari hafa
gripið til glerbrotanna sem neyð-
arúrræðis.
ÞAÐ GETUR VERIÐ SATT og
rétt — og gegn skemmdarvörgum
gilda ekki annað en fantatök, þeg-
ar annað dugar ekki, en glerbrot
á görðum inni í borginni eru
fantaleg, hvað svo sem lögreglu-
samþykktin segir. Og ekki bætir
það úr skák, að ofan á glerbroþn
hafa verið settir tveir gaddavírs-
strengir, en þeir eru líka leyfileg-
,UNG STÚLKA á giftingaraldri*
skrifar: „Um daginn datt ég nið-
ur á bókina „Tvö herbergi og eld-
hús“ og las hana. Hún er gott
dæmi um hvernig hugsunarhátt-
urinn var í Evrópu fyrir stríðið,
þegar lausungin var í hávegum
höfð — eftir tveim forsendum:
sterkustu hvatir mánnsins eru
sjálfsbjargarhvötin og kynhvötin,
og sjálfsagt að lifa eftir hvata og
EG HEYRÐI ÞAÐ STRAX á
lögreglunni, að hún vissi hvers
vegna ég spurði, því að hún spurði
mig, hvort ég spyrði vegna gler-
brotagirðingar húsameistara. Lög-
reglan segir, að garðeigendur séu
í vandræðum með blóma- og trjá-
vinnuleysi annars vegar, og iðju-
leysi og ríkidæmi, með svörtum
silkináttfötum og grænum silki-
rxxmfatnaði. Ósjálfrátt dettur
manni í hug, að það hafi þurft að
koma einhver hreinsunareldur í
Frh. á 6. sííhi.