Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 14.04.1935, Qupperneq 2

a
ALÞÝÖUBLAÐIÐ
Gapastokkurinn.
Saga
Norður a strandlengj-
UNNI lágu tveix afskektir
bœir. Það var eins og þeir hefðu
dottið þar niður af tilviljun.
Plássið hét Urðarvík, og þar var
lítið annað en uíð í þann tíð, og
plássið var ^afskekt. Á öðrum
bænum bjuggu tvíburamir, en
ikóarinn á hinum.
Tvíburarnir hétu Ane og Bea,
og svo líkar voru þær, að fáir
voru þeir, sem þektu þær að. Það
skyldi þá helzt vera, að skóarinn
befði þekt þær að. Hann horfði
að minsta kosti oft á þær. Þetta
voru ljóshærðar og ábúðarmiklar
kvinnur, það vantaði ekki.
Sagt var um skóarann, að hann
þrifist ekki, nema þær væru ein-
hvers staðar á nálægum stráum.
En hann var jafnsvartur og þær
vom hvítar. Þær höfðu ekki mik-
ið um sig; þær horfðu aldrei á
neinn og svöruðu engum, nema
þær væm tilneyddar, og þeim
fanst ekki Urðarvík vera neitt úr
vegi. En þegar þær voru tvær
seunan var stundum líf í tuskun-
um, og það gegndi furðu, hversu
uppfinningarsamar þær voru um
gleðiefnin. Og þó voru þær viss-
ar um það — það var vissara en
dauðinn sjálfur — að eitthvað
vemlega ógeðfelt myndi henda
þær einhvern tíma. Þær vom í
stöðugum ótta um það, að þær
ættu eftir að verða að spotti og
spé um alla bygðina. Þær
dieymdl fyrir þessu til skiftis.
Faðir þeirra var látinn, en móð-
irin lá rúmföst. Systumar sáu um
heimilið. Skóarinn varð magrari
og svartari með hverju árinusem
ltóð, þvi að hann fékk aldiei að
rétta þeim hjálparhönd. Þær voru
ekki svo hræddar við neinn sem
Alþýðubrauðgerðin,
Laugavegi 61. Sími 1606.
Seljum okkar viðuitoendu
brauð og kökur með sama
lága verðinu:
Rúgbrauð á 40 aura,
Normalbrauð á 40 aura,
Franskbrauð heil á 40 aura,
—„— hálf á 20 aura,
Súrbrauð heil á 30 aura,
—„— hálf á 15 aura,
Vínarbrauð á 10 aura.
Kökur alls kwnar, rjómi og
lis. Sendum um allan bæ.
Pantið í síma 1606.
BrauðgerðarMs:
Reykjavík, Hafnar-
firði, Keflavík.
hann, þó að hann væri jafnaldri
þeirra og stakasta góðmenni þar
fyrir utan. Þær hræddu hvor aðra
með því að nefna nafn hans. Það
var mögur jörð, Urðarvík, og fyr-
ít kom, að þar varð heyskortur á
vorin. Tvíburarnir áttu oft erfið
vor, og svo var einnig um kýrnar
þeirra.
En eitt vor keyrði þó úr hófi
fram, svo að systurnar voru orðn-
ar magrari en kýrnar. Það var
ekki sjón að sjá. Bótin var, að
enginn sá það, nema skóarinn.
— Og það versta er, að hann á
hey, sagði Ane einn daginn.
— Já, og það sem verra er,
við verðum að þiggja hjálp hans
einhvern daginn, sagði Bea.
— Nei, fyr förum við út í sveit
og betlum, sagði Ane.
Bea horfði á hana grallaralaus.
Hún gat ekki hugsað sér ömur-
legra hlutskifti en að fara út í
sveit. Það var hægt að veikjast af
tilhugsuninni um það, að þurfa
til Mrkjú, og að biðja um hjálp
var verra en alt annað.
— Nei, þá er betra að fara og
stela heyi, sagði Ane.
— Já, sagði Bea.
Þær stóðu og störðu hvor á
aðra, horfðust í augu. ÞaÖ var
sultarhljóð í beljunum og skó-
aranum varð tíðreikað kringum
bæ þeirra. Það var auðséð, að
hann langaði til þess að hjálpa
þeim. Systurnar snéru bökum
saman í rúminu og grétu. Þar
grétu sárt en ekkalaust. Eina nótt
sagði Ane:
— Ef því væri að heilsa, að við
hefðum almennilegan hníf á kot-
inu, þá skyldi ég skera bæði
Randalín og Litfríð.
— Já, sagði Bea. — En þá
skyldum við heldur ganga að eiga
skóarann, bætti hún við og hló
háðslega.
Og svo hlóu þær báðar. Þær
þurftu ekM að segja meira, báð-
um var þvert um geð að giftast,
og sízt af öllu vildu þær eiga
skóarann.
— En verra er þó að lenda í
gapastokknum, sagði Bea.
— Þegi þú, sagði Ane og hnipti
í systur sína.
Því að það var gapastokkurinn,
sem þær óttuðust stöðugt, bæði í
vöku og svefni. Hann stóð þar
og beið þeirra. Þær höfðu séð
eina mannpersónu, þar að auld
kvenmann, standa í gapastokkn-
um sunnudag nokkurn, meðan
stóð á messu. Andlit hennar snéri
að Mrkjunni, eldrautt af blygðun.
Það var sagt, að hún hefði ekki
verið vel fróm. Margir kirkjugest-
anna hræktu á hana. Systumar
voru að hugsa um að gera slíkt
hið sama. Þær höfðu aldrei
gleymt ásjónu þessarar konu, og
gapastokMnn höfðu þær aldiei
nefnt á náfn fyrr en nú.
Það var komið fram í apríl-
mánuð, en vorbatinn var ekM
kominn. Kýmar kvörtuðu á sínu
máli. Skóarinn heyrði það, og
fólMð í bygðinni var orðið forvit-
ið. Á prestssetrinu var nóg hey
og þangað var hægt að róa. Og
veðrið var svo gott á nóttunni, að
það var erfitt að standast slíkar
freistingar.
— Við róumi í kvöld, sagði Bea.
— Nei, annað kvöld, sagði Ane.
Fólk sefur aldrei svo vært sem á
sunnudagsmorgna.
Svo kom laugardagskvöld. Um
miðnætti settu þær fram bátinn
og réru af stað. Úti var hálfrökk-
ur og kyrt veður. Frost var á og
napurt. Áraglamur heyrist alt af
um nætur, hversu hljóðlega sem
róið er. En það var engin bygð á
ströndinni, aðeins óbygð mörMn,
og það var hvergi kvikt að sjá,
ekM einu sinni um nætur.
Það var bara skóarinn, sem
varð þeirra var. Hann hafði hímt
undir húsveggnum þeirra þetta
laugardagskvöld. En þær vom
vakandi, svo að hann varð að
hypja sig. En hann varð þess var,
að þær settu bát á flot, og fylgd-
ist með þeim austur ströndina.
Hann fann það á sér hvert þær
ætluðu í nótt, og smaug inn í
hlöðu prestsins. Hann var bæði
hræddur og glaður. Fátt er svo
með öllu ilt, að ekM boði nokkuð
gott, hugsaði hann.
Þær komu að hlöðunni, tveir
þjófar um nótt. Skóarinn skalf og
svitnaði.
— Þey, þey, sagði önnur þeirra.
— Skítt með það, sagði hin. —
1 nótt gæti ég drepið piestinn
sjálfan, ef til kæmi.
— Bölvaður heyruddi er þetta,
sagði sú fyrri.
— Það er engri skepnu gefandi,
sagði hin.
Þannig fjösuðu þær, því að
báðar voru hræddar. Þær þreif-
uðu fyrir sér og tróðu í þokana.
Skóarinn hreyfði sig ekki.
Prestssetrið var þögult sem
Mrkjugarður, og tvíburarnir fóm
með pokana sína í bátinn og
lögð út árar.
Skóarinn fylgdi þeim eftir
strandlengis. Báturinn skreið vel.
Skyndilega stanzaði skóarinn. Það
var tekið að hvessa á vestan.
Tvíburarnir urðu einskis varir,
fyrr en komin var miMl alda og
eftir Olav Duun.
sauð um Mnnungana. Þá hrukku
systurnar upp sem úr dvala.
— Guð hjálpi okkur, sagði
Bea.
— Hann hefir víst öðru að
sinna, sagði Ane.
Þær hertu róðurinn. Það hvesti
óðum, en áfram miðaði samt.
Vindurinn jókst og öldurnar risu;
þær rém lífróður og svo fór að
birta. Bjarma sló á austurloftið;
það var heilagur sunnudagsmorg-
unn, sem opnaði augu sín. Nóttin
bliknaði og hvarf á fráum huldu-
fótum langt út í vestiið. Þá hróp-
uðu báðar í einu:
— Það miðar ekM lengur.
Nei, það miðaði ekM lengur.
Skóarinn stóð og hoppaði. En
að þær skuli ekki henda út hey-
pokunum, hugsaði hann.
Nú kom snörp vindhviða.
Vindurinn tók annan pokaan og
fleygði honum út á sjóinn, svo
að hann danzaði á öldutoppunum.
1 þessari neyð sinni virtist þeim
einhver horfa á sig. Þær urðu
manns varar uppi á ströndinni.
Svo leit út sem hann væri. glað-
ur óg danzáði.
— Já, það er hann, sögðu þær
og stundu þungan. Þær rém.
ekki; þar hömuðust. Það sveið
ekM í lófana lengur og sjórinn
virtist ekkert saltur. Þær vora:
orðnar tilfinningarlausar. Þær
voru hræddar við dagsbirtuna.
Skóarinn sá, að bátinn hrakti
fyrir þeim. Það var nú það, sem
hann var að bíða eftir, og hann
hafði óskað eftir. En( í hjarta isínu
óskaði hann þess, að bátnum.
hvolfdi ekM. Bátinn hrakti að-
naustinu fyrir neðan prestssetrið.
38£3ð£38£38Sæ8S8S8SSS8SSE38E
Ljósmpdastofa
Sigurðar Guðmundssonar
Lækjargötu 2,
sími 1980, heima
4980.
Nú i kreppunni verða menn að
hafa pað hugfast, að fá sem
mest verðmæti fyrir sem minsta
peninga.
Verðmæti myndarinnar er ekk-
ert sé hún ekki góð.
Atelier-ljósmyndin er hin eina
fnllkomna, hvað sem öllu skrumi
liður.