Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 13.10.1935, Page 3

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
3
Reidar Levlie:
IL'YRIR hálfum mánuði síöan
braut ég heilann um það,
hvort hvítum mönnum væri kleift
-aö brjóta sér braut gegnum hinn
ömurlega og ógreiðfæra frrnn-
skóg, sem blasti við augum mér.
Þessar einkennilegu súlur, sem
viö mér blöstu, líktust engum
trjám, sem ég haföi áður séð, og í
svip virtist sem löng og digur
reipi héngju niður úr trjákrón-
íunum. Líanarnir eru þó ekki bein-
líþis reipi, en fveir eru miklu
sterkari en nokkur reipi, pað sá-
’tan við, I>egar einn Indíáninn
Vann ekki á líana með öxinni
sinni, sem er þó eina vopnið,
sem vinnur á þessari ólseigu
'vefju.
Við vorum á leið upp að fjall-
tendi nokkru, sem gnæfði við
teönin, og líktust tindamir sykur-
tappum. Hér átti Ths. Hamilton,
finglendingur að ættemi, heljar-
tnikinn búgarð. Harrn var mjög
-skapbráður maður,' ef á móti blés,
*en að öðru leyti var hann stoemti-
tegur maður og fyndinn í við-
fæðum. Það voru verkamenn
Þans — innfæddir Indíánar —,
seni ruddu okkur brautina, því
við höfðum nú einu sinini á-
fcveðið að komast upp á fjalls-
Snípuna, til þess að fá dálitla
ötsýn yfir fmmskóginn. Það væri
langt mál að s'kýra frá öllum
Þeim erfiöleikum, sem urðu á
'Okkar, áður en við komumst
^PP á hæsta tindinn og sáum yfir
írumskóginn, sem leit út eins og
Srænt bylgjandi haf. Sv o langt
sem augað eygði sást ekkert ann-
að en skógarþykknið.
Hamilton benti norður yfir
irumskóginn og sagði: Einhvers
staöar þarna norður frá getið þið
^ til vill komist að raun um það,
Þvað valdið hefir hvarfi Faw-
^tts hershöfðingja.
ítetta lét í eyrum okkar sem á-
skorun um það, að leysa þessa
ráðgátu.
Það var þó ekki svo, aö Hamil-
ætlaðist til þess að við ædd-
inn í frumskógana án nokk-
®trrar fyrirhyggju. Það, sem Ham-
dton átti við, var það, að hann
áliti að Fawcett væri ennþá á
lífi.
Við stóðum þarna í steilkjandi
S()larhita og fanst sém kalt vatn
-^Ýhui niður bákið á oklcur. Það
^ér hrollur um okkur af eftirvænt-
ktgu.
^iargir álíta, að það sé auðvelt
fá Indíána til þess að táka
Þátt í slíkum leiðöngrum sem
Græna vítið-III.
; ,, i 9
T T É R birtist þriðja bréf Reidars Lóvlies frá
■*■ •*■ frumskógum Brasilíu. Skýrir hann frá því,
er hann og félagar hans hitta ,,curandeiro“ nokk-
urn eða Indíánagræðara.
þessum. En það er þvert á móti.
Það eru naumast tíl hjátrúar-
fyllri og erfiðari mannverur á
þessari jörð en Indíánar. Auk þess
heimta þeir mikið kaup.
Nú höfðum við séð yfir hið
ægi'lega græna víti, og því leng-
ur sem við horfðum á það, því
meir langaði okkur til að leggja
tafarlaust af stað.
Sjö klukkustundum síðar vor-
um við búnir að fcoma okkur
þægilega fyrir í hægindastólunum
á veggsvölunum á húsi Hamil-
tons.
Nú áttum við í fyrsta sinn að
kynnast curandeiro, ósviknum
Indíánagræðara. Þessir græóarar
ganga um I gauðrifnum buxum
og í sfcyrtum, sem þeir hafa, án
rninsta samvizkubits, stolið fyr-
ir nofckrum klukkustundum síð-
an. Þeir eru ákaflega kærulaus-
ir um eignarréttinn, og þegar þeir
hafa stolið einhverju, skyrtu,
stíjgvélum, hatti eða einhverju því
um líku, þá er ekki um annað
að ræða, en að eigandinn reyni
að stela þýfinu aftur við fyrsta
tækifæri. Ég hafði fengið senda
gúmmískó frá Osló. Þessir
gúmmískór höfðu fundið alveg
sérstaka náð fyrir augum hinna
innfæddu. Sá fyrsti, sem náði
tangarhaldi á skónum, varlétta-
drengurinn. Hann gekk á þeim
heilan dag og þóttist páfalega
klæddur til fótanna. Daginn eftir
hafði ég „stolið“ skónuni aftur,
stráfcurinn bara brosti og lét sem
ekk'ort væri. Daginn eftir hafðl
«mnar af I>eim innfæddu fclófest
slköna og þannig fór, að eigandi
sikónna hafði þá aðeihs á fótunum
annanhvom dag. Góð siðfræði!
Það er árangurslaust aðhegna
Indíánunum fyrir þetta hnupl, því
að þeim finst jafnsjálfsagt að
munum sé stolið og að eigandinn
fái þýfið aftur. Oft ber svo við,
er þeir sfcila aftur þýfi, að þeir
ypta öxlum, eins og þeir vilji
segja: „Það var þá árangurs-
laust.“ Þeir hafa mifcla ágirnd á
siikiskyrtum, svo að við verðum
að hafa fullar gætur á fclæðnaði
okkar.
Meðan við sitjum þarna á vegg-
svölunum, fcemur einn af ráðs-
mönnunum ríðandi. Hann hefir
riðið óraveg, því að það eru eng-
in smáræðis svæði, sem eigendur
brazilinsfcu búgarðanna ráða yf-
ir. Þúsundir kvikfjár eru á beit
um endalausar flatnesikjumar.
Kvifcféð deyr í hTönnum af alls
k'Onar sjúkdómi, segir yfirmaður
kúrekanna, og enginn veit nein
ráð við því. Gömlu beljurnar þola
vel sjúkdóminn, en það eru eink-
um yngri tarfarnir, sem lítið þola.
Þeir falla um koll unnvörpum
og liggja steindauðir. Þetta fyr-
irbrigði er ósfciljanlegt, jafnvel
þeim, sem gamlir eru í hettunni
sem kúrekar. 1 nokkra daga ríð-
um við um merkurnar og sjáum
nautpeninginn liggja eins og hrá-
viði steindauðan. Alt er reynt til
þess að fcomast eftir því, hvaö
valdi þessum sjúfcdómi, en ]>að
er árangurslaust. Jafnvel Hamii-
ton, sem þó er gæddur hinu
brezka rólyndi, er mjög niður-
beygður. Við erum komnir 15 míl-
ur út í eyðimöfkina, og okkur
virðist dýrin, sem þar eru, dkki
haldin neinum sjúkdómi. Þetta er
leiðinlegt verk, því að búpening-
urinn sfciftir Iiúsunduni. En kú-
rekarnir eru duglegir og vinnan
er ágætlega skipulögð.
Skyndilega kemur kálfur hlaup-
andi. Hann nernur staðar, hristir
höfuðið og veltur um fcoll stein-
dauður. Sjúkdómurinn er þá kom-
inn hingað út. Menn hrópa hver í
kapp við annan og alt sýnist
vonlaust. Það þýðir gjaldþrot fyr-
ir eigandann, ef dýrin deyja eins
og flugur.
Máiið er rætt' við eldinn um
kvöldið. Alt í einu sést aldraður
Indíáni fcoma ríðandi. Hann er á
flæfcingi í atvinnuleit. Hann bros-
ir ógeðslega og bendir á kálfinn,
sem við erum að rannsaka. Svo
hristír hann höfuðið og segir, að
við sfculum bíða til morguns. Þá.
ætlar hann að reyna að hjálpa
dkkur. Hann fullvissar 'Okkur um
það, að þetta sé ekki neinum
sjúkdómi að kenna, heldur séu
nautín haldin af „illum anda“.
Okkur til mikillar undrunar
lítur svo út, sem Hamilton beri
traust til þessa Indíána og við
höldum til móts við kúrekana
daginn eftir fullir eftirvænting-
ar. Dýrin virðast una vel á beit-
inni og ekki virðist neinn sjúk-
dómur á meðal þeirra. Að lok-
um óskar Indíáninn eftir því, að
kúrekarnir nái fyrir sig ákveðn-
um kálfi, sem hann bendir á.
Tveir kúrekar ná kálfinum og
Indíáninn biður um sög. Við
horfum hver á annan meðan
öldungurinn byrjar að saga
vinstra hornið af dýrinu.
Eftir langan tíma er hann
loksins búinn að ná horninu af.
Síðan tók hann töng upp úr
vasa sínum og okkur til mikill-
ar undrunar dró hann slógið út
út horninu. 'Hann segir okkur,
að slógið sé orðið svo stórt, að
það sé farið að vaxa inn í heil-
ann og sé ekkert hægt við því
að gera. Hann áleit að eftir til-
tekinn dag yrði stanz á þessum
faraldri. Þetta skeði í raun og
(Frh. á 7. síöu.)
Verð viðtækja er lægra hér á
landi, en í öðrum löndum álf-
unnar.
Viðtækjaverzlanin veitir kaupendum viðtækja
meiritryggingu um hagkvæmviðskifti ennokkur
önnur verzlun mundi gera, þegar bilanir koma
fram i tækjunum eðajóhöpp bera að höndum.
Ágóða Viðtækjaverziunarinnar er lögum samkv.
eingöngu varið til reksturs útvarpsins.almennrar
útbreiðslu þess ogtil hagsbótaútvarpsnotendum.
Takmarkið er: Viðtæki inn á hvert heimili.
Ifiðtæklaverzlso ríkisins,
Lækjargötu 10 B. Sími 3823.